4 weken Turkije 17-01 t/m 14-02-2015 Tweede week

Mijn spieren gun ik een paar dagen rust en ze worden gelukkig steeds wat minder stijf na ons hachelijke avontuur van vorige week. Ook de sportzaal bezoek ik de eerste dagen niet.

Wel het zwembad want daar is ook een whirlpool en daar knappen mijn spieren lekker van op.
Ondanks dat ik de eerste dagen nauwelijks wandel vervelen we ons niet. Deze tweede week is het weer minder goed dan vorige week maar als we de weerberichten horen en zien op de nederlandse tv-zenders hebben we niets te klagen en we zijn tenslotte naar Turkije gegaan om de winter te ontvluchten.

 Sommige dagen is de zee ook erg woest en horen we 's nachts de golven op het strand slaan.
We brengen ook een bezoek aan Kemer, natuurlijk gaan we er met een Dolmus heen, kost  niet veel een de plaatselijke bevolking maakt hier ook gebruik van. Toen we vorige week na ons wandelavontuur in het donker door Kemer liep had ik een pad gezien met allerlei kunstobjecten en die wilde ik weleens met daglicht zien. Manlief vind het ook altijd een soort sport om wat te kopen want het afdingen vind hij geweldig om te doen. Nu in Kemer zijn genoeg winkeltjes waar je dit kan doen. Zelf vind ik dit helemaal niets maar in dit soort landen hoort het er gewoon bij. Ik heb een leren tas gekocht, volgens manlief heb ik veel te vroeg toegehapt wat de prijs betreft maar ik ben er blij mee en vind de tas die prijs waard. Bij mijn rondreizen die ik vroeger deed heeft een reisleider me eens gezegd betaal de prijs die jij het product waard vindt dan zal je er een goed gevoel aan overhouden. En zo is het maar net vind ik.





In ons hotel wordt van alles georganiseerd vooral voor senioren die hier voor langere of kortere tijd overwinteren. Wij nemen niet aan zoveel activiteiten deel (voelen ons geen senioren, dat  zal het wel zijn) maar volgens ons heeft het animatieteam op weeronline gezien dat er deze week een hele dag regen zou zijn en er is voor deze dag een activiteitenmiddag georganiseert. Aangezien ik gek op spelletjes ben en we er toch niet op uit kunnen trekken i.v.m. de regen gaan we er heen. Als we in de grote zaal komen waar het is hebben we al gelijk spijt dat we geluncht hebben want er staan allerlei lekkere Turkse zoetigheden en er is zelfs een kok aanwezig om alles aan te vullen.
Er worden allerlei spelletjes gedaan waar het doel van is om met alle nationaliteiten die in het hotel zijn in contact te komen. Het eerste spel is een soort stoelendans en mijn fanatisme zorgt ervoor dat ik de eerste prijs krijg, aan het eind gaat het om een Duitse, een Turkse en mijn persoon. Ik wil winnen en het lukt. Verder is er darten, een pingpongballetje vooruit blazen in een doel van een
voetbalveldje, ring werpen, ballengooien en blackjack. Blackjack gaat natuurlijk niet om het geld maar wie op het laatst de meeste fiches heeft die wint. Bij blackjack ben ik ook de winnaar. Het spel gaat me heel goed af maar ik zou het nooit in het echt willen of durven spelen. Met twee prijsjes verlaat ik de gezellige middag die ik niet had willen missen (het gaat me nooit om de prijsjes maar om de eer)


In het hotel bestaat ook de mogelijkheid om a la carte te eten. Vorige week hebben we dit bij het Italiaanse restaurant gedaan, deze week gaan we naar het Turkse restaurant. Het is een zes gangen menu, heel lekker maar eigenlijk wel een beetje te veel.

Er zijn heel veel poezen in het park van ons hotel die er heel goed uitzien, er staat in het hotel dat je ze geen eten mag geven maar ze kunnen me natuurlijk niet verbieden om ze kattenbrokken te geven die ik zelf gekocht heb toen ik in het begin van de week in Kemer
was. Als ik brokken neerleg bij de katten merk ik gelukkig dat ze niet echt hongerig zijn want als kattenliefhebster zou ik dat vreselijk vinden. Trouwens een manager van het hotel vertelde me dat ze ook eten van het hotel kregen. Toch lijkt het me verstandig als er ook een plan voor sterilisatie en castratie zou zijn.
Vanuit ons hotel was de sneeuw op de toppen van het
Taurus gebergte goed te zien





4 Weken Turkije 17-01 t/m 14-02-2015 Eerste week.

Voor het eerst gaan we voor 4 weken naar Turkije. Ik vind de maanden januari en februari altijd lange saaie maanden, vooral omdat ik geen wintermens ben. Ook de slogan van de reisorganisatie "thuis blijven is duurder dan op vakantie gaan" sprak ons wel aan. Ondanks dat het in Nederland geen echte winter is vertrekken we 17 januari al heel vroeg naar Schiphol. We zijn al vaker buiten het seizoen om in Turkije geweest.

Als we naar ons hotel gebracht worden (wij zijn de enigen in de bus die geen rondreisje gaan maken) vraagt de reisleider van de groep of wij er bezwaar tegen hebben om eerst ergens de lekkerste Turkse thee van de streek te gaan drinken. De thee wordt van zuiver bronwater gemaakt. Nu de thee smaakt inderdaad erg lekker.
Ons hotel is een heel groot complex en lijkt min of meer op een dorp. Ik heb met opzet voor een groot complex gekozen want als je er vier weken bent moet je er niet snel uitgekeken zijn is mijn idee.
Ons plan is om dagelijks een stukje te wandelen, nabijgelegen plaatsen te bezoeken, af en toe in de zon te zitten, te zwemmen en manlief wil 3x per week de sportschool bezoeken (natuurlijk zal ik dit ook doen) Ook heb ik heel wat boeken op mijn e-reader gezet en ik hoop dat ik heel wat van kan lezen (thuis gun ik me hier niet altijd zoveel tijd voor)

Als we op een van de eerste dagen een strandwandeling willen maken zien we tot onze ontsteltenis dat het strand zo goed als helemaal weggeslagen is en van sommige hotels daarvan zijn de terrassen aan zee ook helemaal weggezakt. Een machinist, van een rupskraan, die bezig is op het strand om dit weer enigszins egaal te maken vertelt ons dat dit gekomen is van een zeestorm die er een goede week geleden geweest is.

Manlief heeft gehoord dat er een mooi wandelpad naar Kemer is en ik heb een bordje gezien met
Kemer erop toen we er van de week met een Dolmus langs reden, althans ik neem aan dat dat het pad dan wel zal zijn. Als we bij het bordje het pad ingaan valt me direct al op dat het nu niet bepaald een wandelpad is zoals wij een voorstelling hebben van een wandelpad. Er liggen veel grote stenen en keien en het is direct al een stijgend pad. Ik stel direct aan manlief voor om maar terug te gaan. Het lijkt me nu niet bepaald een pad wat geschikt is voor iemand die twee kunstknieën heeft en voor iemand, zoals ik, die last van hoogtevrees heeft want al snel kijk je in een soort afgrond maar volgens manlief zal het niet slechter worden is zijn mening. Nu het
blijkt een hachelijk avontuur te worden. Het pad loopt over rotsen en paden met losse stenen en er is heel wat klim en daalwerk.
Dit is nog een heel begaanbaar pad

Als we een bordje tegenkomen waarop staat dat het nog 3 km naar Kemer is slaat de schrik me om het hart, we zullen er nooit voor het donker uit zijn. Vooral omdat ons tempo niet hoog ligt, manlief moet mij steeds helpen om over de grote stenen te komen en als ik langs een afgrond moet durf ik ook haast niet verder. Hij blijft optimistisch door te zeggen dat we er zo wel uit zullen zijn, de lieverd. Het wordt moeilijk om stenen en keien op het pad te zien en ik val al een keer.
De geel-rode tekens worden steeds
moeilijker te zien in de schemering
Ook wordt het moeilijk om de bordjes van de route te zien want het begint aardig donker te worden. Gelukkig heb ik mijn smartphone bij me en kan hier de zaklamp van gebruiken maar dit stellen we zo lang mogelijk uit want deze is nog maar voor 35% vol. Eindelijk, maar dan toch eindelijk komt Kemer in zicht en na nog een kleine slinger door het dennenbos komen we weer in de bewoonde wereld. WAT BEN IK BLIJ, ik ben nog nooit zo blij geweest om aan het einde van een wandelroute gekomen te zijn.
Het was een tocht die voor ons beslist niet geschikt was. Later las ik op internet dat het een tocht is die alleen geschikt is voor mensen die goed ter been zijn en dat de route zeker 7 km is.
De eerst komende dagen kom ik tot niet zo erg veel wat beweging betreft want ik heb er een ontzettende spierpijn aan overgehouden.

Voorstelling Billy Elliot 09-01-2015


Vandaag is het zover dat ik samen met mijn schoonzusje naar de Musical Billy Elliot in het AFAS Circustheater in Scheveningen ga. Ik heb dit als een verjaardagscadeautje gekregen, maanden terug, de musical moest toen zelfs nog in première

De Musical Billy Elliot, gebaseerd op de wereldberoemde film, vertelt het inspirerende verhaal over de 11-jarige Billy die opgroeit in een mijnwerkersmilieu, waar jongens boksen en niet dansen. Als hij toevallig in een balletles belandt en tot zijn eigen verbazing zijn talent voor dansen ontdekt, verandert zijn hele leven én dat van zijn omgeving. Tegen de wil van zijn vader in traint Billy, onder begeleiding van zijn fanatieke balletdocente, keihard om auditie te doen voor de Royal Ballet School in Londen. Om danser te worden moet Billy leren om anders te durven zijn, tegenslagen te accepteren en te blijven vechten voor waar hij in gelooft. Alleen dan hij kan zijn droom waarmaken. 


Altijd wanneer we naar een musical in Scheveningen gaan boeken we er ook een hoteltje. Deze keer lag het hotel wel heel dicht bij het theater. Wel erg fijn want het weer is vandaag niet al te best, veel regen en zelfs storm. Als we in het hotel aankomen hebben we nog tijd genoeg en we gaan dus naar de boulevard. Ik ben benieuwd hoe ruw de zee zal zijn. Ook hier voor ligt het hotel gunstig het maar 5 minuten  lopen naar de boulevard. De Pier ligt er troosteloos bij. De huidige Pier werd in 1961 feestelijk geopend door prins Bernhard. Het Van der Valkconcern nam het bouwwerk in zee in 1991 voor een symbolisch bedrag van 1 gulden over en breidde deze uit.
De Pier werd begin 2013 failliet verklaard. Een aantal maanden later liet de gemeente het bouwwerk sluiten omdat de brandveiligheid niet op orde was. In  het najaar van 2014 is het verkocht en de eigenaar hoopt de Pier weer te openen "als aan alle technische- en veiligheidsmaatregelen is voldaan".

De lucht wordt steeds grijzer en donkerder en het ziet er naar uit dat het niet lang meer zal duren dat het zal gaan regen en dat gebeurt ook niet veel later.


Tijd om een "koffie speciaal" te gaan drinken in een van de restaurants op de boulevard.
Als we binnen zitten begint het steeds harder te regen en er komen steeds meer wandelaars binnen en die zien er wel erg verregend uit. We besluiten om nog maar een lekkere koffie te nemen, in de hoop dat de regen ophoudt maar dat is niet het geval. Een kijkje op het strand nemen zit er dus niet in.
Na een poosje besluiten we om naar een ander restaurant te gaan om een hapje te gaan eten.
Na het eten gaan we terug naar het hotel om ons te kleden voor de voorstelling. Het regent nog steeds heel erg en we komen kletsnat in het hotel aan.
Als we naar het theater lopen regent het nog wel maar gelukkig iets minder en dankzij een paraplu kom ik er redelijk droog aan.
We hebben hele mooie plaatsen, rij vijf en in het midden.
Onderstaande foto's heb ik van internet want er mag natuurlijk niet gefotografeerd worden tijdens de voorstelling. 






De voorstelling is heel mooi, Vooral het ballet, het tapdansen, de acrobatiek en de zang van de kinderen vind ik heel mooi. Voor dat ik het weet is het pauze en ook het tweede gedeelte vliegt voorbij.


Ik heb van de voorstelling genoten, hoewel ik wel moet zeggen dat het niet mijn allermooiste musical is die ik in het Circustheater gezien heb.
Na de voorstelling nemen we nog een hapje en een drankje in de bar en gaan dan naar ons hotel.
De andere dag gaan we via de Veluwe weer op huis aan. We doen Barneveld nog aan omdat ik hoop dat ze daar het jasje, wat ik graag wil hebben, al 50% hebben afgeprijsd. Ik heb geluk mijn maat is er nog en met 50% korting.




















Het valt me op dat dit jaar zo lang de kerstversiering overal in de straten blijft  hangen.

Barneveld is natuurlijk bekend door de heldensprong van Jan van Schaffelaar in 1482. Er staat natuurlijk ook een standbeeld van hem in Barneveld. De onthulling van het beeld op 15 september 1903 vormde een waar spektakelstuk. Het hele dorp verkeerde in feeststemming. Met een kermis, een markt, volksspelen en een indrukwekkende historische optocht werd de onthulling op grootse wijze luister bijgezet. Het publiek stroomde in groten getale toe. Niet alleen de ingezetenen, maar duizenden en nog eens duizenden bezoekers uit alle delen van het land woonden de Jan van Schaffelaarfestiviteiten bij.

Het standbeeld staat vandaag de dag nog op het Torenplein, onder de toren van de Oude kerk.

Ik heb twee leuke dagen gehad en ik hoop dat ik nog  vaker naar een mooie musical in Scheveningen kan gaan.
Gerda het was wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.

Stadswandeling Leeuwarden 06-01-2015 deel 2















Ik passeer de voormalige ingang van het Stadsweeshuis en kom langs het Boshuizen Gasthuis, een hofje, waar ik natuurlijk een kijkje in neem. Dit is een van de vele zeventiende-eeuwse gasthuizen die in Leeuwarden gesticht werden. Anna van Eysinga legde in 1652, het jaar van overlijden van haar man Philip van Boshuisen, grietman van het Bildt ( grietman betekent letterlijk: hij die daagt, van het Oudfriese greta, aanklagen, dagvaarden was deels een voorloper van de plattelandsburgemeester in de provincie Friesland, en deels de voorloper van een rechter, min of meer vergelijkbaar met de huidige kantonrechter) de grondslag van het hofje dat uit negentien woningen rond een bleek ging bestaan. Nadat de ringmuur om het kerkhof in 1830 was afgebroken bleef de buitenpoort bestaan. Het muurwerk ter weerszijden van de poort geeft een lange spreuk te lezen: “Het geen hierstaet uyt nijt oft haet doch niet beschout tot armoedts hulp en weduws troost is het geboudt”. Ook hangt er het blauw met witte wapen van de familie Boshuisen op de muur In het fronton van de met natuursteenblokken versierde binnenpoort is op de stichtingssteen te lezen: De driehoekige steen van het binnenpoortje heeft het opschrift AVE en in Romeinse cijfers het jaartal 1652. "AVE" staat in dit geval niet voor "wees gegroet" maar het zijn de initialen van haar stichtster Anna van Eysinga.


Hierna kom ik langs Luilekkerland  een markante reeks aaneen gebouwde woonhuisjes uit de 17e eeuw,een der fraaiere binnenplaatsen van de oude stad.
Ik heb het idee dat ik steeds in dezelfde buurt van de stad rondslinger en dat klopt oook wel want ik kom weer in dezelfde straat uit waar ik ook heen ging naar de Grote- of Jacobijnerkerk. In een van de gevels van een straatje waar ik door kom zie ik een gevelsteen van het kleermakersgilde.
Op mijn route beschrijving staat dat ik even verder op de weg moet oversteken ter hoogte van het Jugendstil-pand waar tegenwoordig de centrale Apotheek in gehuisvest is.



Mijn tocht voert me nu richting Bonifatiuskerk maar ik passeer eerst een outlet winkel en aangezien ik  als vrijwilligster de wekelijkse bingo in een verzorgingshuis verzorg kijk ik of hier misschien nog wat leuke prijsjes zijn. Ik heb gelukkig want ik scoor er prijsjes voor een ronde die niet groot en niet zwaar zijn.
Eigenlijk heet de ruim honderd jaar oude kerk "Sint Bonifatiuskerk". Maar het voorvoegsel Sint zal je weinig Leeuwarders horen zeggen.
Het katholieke kerkgebouw is ontworpen door architect Petrus Cuypers en gebouwd in de jaren 80 van de negentiende eeuw. In eerste instantie was de kerk niet eens vanaf de straatkant te bereiken. De nadagen van het begrip schuilkerk hebben hierbij een rol gespeeld. Waar je nu vanaf de Voorstreek gewoon naar de ingang van de kerk kunt lopen stond in vroegere tijden een huis. Via twee smalle stegen, die nog steeds bestaan, kon je toegang tot de kerk krijgen.



Zeg in Leeuwarden “Bonifatiustoren” en iedereen die het jaar 1976 bewust heeft mee- gemaakt zal je vertellen dat de spits er die winter is afgewaaid .

Jaren lang stond de toren in de steigers, voorzien van reclameborden. Na een periode van geld inzamelen werd de torenspits herbouwd. Op 26 maart 1980 werd de spits weer bovenop de toren geplaatst.

De route voert me om de voormalige Prins Frederik kazerne heen en het verwonder me dat ik nog steeds goed op de route zit want ik ben iemand die nogal snel eens mis kan lopen. Bij deze route zitten er wel af en toe stickers met een rood-wit NS logo op lantarenpalen etc.
Het duurt niet lang of ik passeer één van de fraaiste gebouwen van de
stad Leeuwarden, de Kanselarij gebouwd van 1566 tot 1571. Het is de voormalige zetel van het Hof van Friesland. Later was het tot medio 1976 Rijksarchief van Friesland. Onder andere de huwelijksakte van Rembrandt van Rijn en Saskia van Uilenburgh werd hier bewaard. Op het gebouw is een beeld aangebracht van Karel de Vijfde.





 Iets verder op passeer ik het kleinste Jugendstiltheater van Europa.



 Ik kom langs het huis waar Saskia van Uilenburgh geboren de latere vrouw van Rembrandt van Rijn. Nu is hier het kantoor van de gebroeders Anker gevestigd, het bekende advocatenduo. Natuurlijk zet ik ook het beeldje van Mata Hari op de foto. Het beeldje stond voor haar geboortehuis wat ruim een jaar geleden door brand is verwoest.
Volgens mijn route beschrijving zou ik bij de overwelving bij de gracht een steen met allemaal gaatjes boven de waterlijn moet zien. Ik zie hoe ik ook kijk deze zogenaamde "piksteen"niet. Maar de schipper komend of gaand naar de loswal aan de Bierkade, die deze steen het eerst met zijn pikhaak raakte, had voorrang. de gracht was te nauw om elkaar hier te passeren.
aan de Nieuwstad zie ik De Waag
In 1595 verrees het waaggebouw in renaissance-stijl. Tussen de twee bouwlagen loopt rondom een klassiek fries van natuursteen, versierd met rozetten en engelenkopjes. Op de hoeken boven de luifel zitten gebeeldhouwde wapendragende leeuwen.
Tot 1884 was het het centrum van de boter- en kaashandel.


Intussen ben ik in het winkelhart van Leeuwarden aangekomen en zit mijn wandelroute er zo goed als op. Om wat op temperatuur te komen ga ik even wat winkels in en daarna terug naar het station. Ik heb 6,5 km gewandeld.  De route zou eventueel ook uitgebreid kunnen worden tot 12,5 km maar dan doe je de voormalige groene land- en tuinbouwgebieden van Leeuwarden aan en dat lijk me nu in de winter niet echt zo interessant na al het moois wat ik in de stad gezien heb.

Onderweg kwam ik verschillende gedichten tegen en thuis op internet zag ik dat er in Leeuwarden een poëzieroute is.
Welke stad heeft zoiets: gewoon lopen over gedichten? Leeuwarden biedt zoiets, een unieke verzameling gedichten in steen. Wandelend door de straten van de binnenstad, nadenkend over strofen en zinsneden van lokale, maar ook van landelijk bekende dichters en schrijvers. Even stilstaan, de omgeving in je opnemen en de geboden tekst tot je nemen. Het merendeel van de inmiddels 41 stenen is te vinden in de historische binnenstad. Ik moest hierbij gelijk aan Lies denken toen ik dit op internet las.




Ik denk dat het zeker de moeite waard zal zijn om nog eens een stadswandeling in Leeuwarden te gaan maken. Er was meer moois te zien dan dat ik eigenlijk verwacht had.

Stadswandeling Leeuwarden 06-01-2015 deel 1


Vandaag ga ik met mijn vrij reizen kaartje van de NS naar Leeuwarden om daar een stadswandeling te doen. Ik heb gekozen voor de NS wandeling.

Leeuwarden is o.a. de stad van Mata Hari, de Oldehove, de Grote- of Jacobijnerkerk en de Bonfatiuskerk. Ik kan me eigenlijk niet heugen dat ik deze stad eens echt bekeken heb dus het is er hoog tijd voor.

Op het hoofdstation van Groningen heb ik nog even tijd om de mooie hal te bekijken om dat ik tijd genoeg heb voor de trein naar Leeuwarden.



Ook in de stationshal in Leeuwarden zijn de Jungendstil tegeltableaus uit 1904 zeker het bekijken waard.

Ik begin aan mijn wandeling en het valt me op dat het hier in tegenstelling tot Groningen niet zo erg druk is buiten voor het station.
Het weer is redelijk voor een wandeling. De temperatuur is voor de tijd van het jaar zelfs hoog en het is droog. Ik vind het wel jammer dat de zon niet schijnt want dat maakt een stad of wat dan ook altijd mooier.
Als een van het eerste passeer ik het Paleis van Justitie de zetel van het gerechtshof en de rechtbank Het is een statig gebouw uit 1846–1852 met een imposante zuilenportiek.

Mijn route voert me nu richting De Oldehove.
De Oldehove is een 40 meter hoge, wegens verzakking, onvoltooide romp van een gotische toren, gebouwd in de periode 1529–1532. Over de oorzaak van de scheef staande toren, doen een paar
fabels de ronde: voor de fundatie zouden koeienhuiden gebruikt zijn en de pet van een bouwvakker, werkzaam aan de toren, zou onder de fundatie terecht gekomen zijn.
Op het terrein voor de toren
liggen nu een aantal stenen met opschriften van oude advertenties en toegangskaartjes.



























Ik kom nu in de Prinsentuin. De Prinsentuin werd aan het eind van de 80-jarige oorlog aangelegd op het bastion dat de Spanjaarden uit de stad moest houden. Van 1648 tot 1750 was het het Lusthof der Friese Nassau's. Willem I schonk het in 1819 aan de stad, als wandelplaats voor de burgers. In het begin zie ik een beeldje staan. Het beeldje herinnerd aan de (fiets)tochten die in de hongerwinter (1944-1945) werden gemaakt naar het Friese platteland op zoek naar voedsel. Het is dus eigenlijk een oorlogsmonument. Hoewel het beeld voornamelijk bekend staat als Koerierster(tje), heet het werk eigenlijk 'Fietsend meisje in de laatste oorlogwinter'. Het water
waar ik langs loop, was vroeger de finishplaats van de Elfstedentocht. 





Als ik de Prinsentuin uit kom zie ik het Coulonhûs, een patriciërshuis uit het begin van de 18e eeuw, met in de gevel een aantal wapenschilden uit Friesland.






Het Museum Princessehof is het volgende wat ik passeer. Het gebouw bestaat uit een omstreeks in 1622 gebouwd gedeelte, en de restanten van een stins (Papingastins) die mogelijk uit de 15e eeuw dateert. In 1644 kwam het in bezit van het geslacht  Aylva  In 1731 werd het als residentie aangekocht door Maria Louise van Hessen-Kassel, in de volksmond: Marijke Meu, de weduwe van Johan Willem Friso van Nassau-Dietz, stadhouder van Friesland, voorouder van het huidige Nederlandse koningshuis. Zij bouwde een omvangrijke verzameling keramiek op, die nu deel uitmaakt van de collectie van het Keramiekmuseum.
Later werd het in drie woonhuizen opgesplitst; in het middelste daarvan is in 1898 de befaamde graficus M. C. Escher geboren.




De route voert me nu richting Raadhuisplein waar zich het stadhuis bevindt. Dit werd in 1715 door bouwmeester Claes Bockes Balk in barokstijl gebouwd op de kelders van de Aukemastins. (Een stins of state is een voormalige burcht of landhuis in de Nederlandse provincie Friesland. Het Friese woord stins betekent steenhuis. Oorspronkelijk werd de benaming stins alleen gebruikt voor de stenen wachttorens die bij de vaak houten state stond)
In het midden een carillon uit 1668 met 39 klokken.


Intussen is het wel tijd geworden om iets te eten en te drinken en ook zou het wel prettig zijn om gebruik te kunnen maken van een toilet. Vlak bij het Raadhuisplein zie ik een restaurant en ga er binnen. Het is er redelijk druk dus dat is meestal een goed teken. Ik bestel er de Walrussalade (het restaurant heet Walrus) en het is een salade met geitenkaas. De salade smaakt wel maar toch was de geitenkaas salade die ik met Mizzd in Dordrecht at veel lekkerder. Na een poosje wordt het weer tijd om verder te gaan.

Het duurt niet lang of ik kom bij het  St. Antonygasthuis. De mooie tuin heeft 2 prieeltjes. Het achterste voor de rijke mensen, die niet in het zicht wilden zitten en het voorste voor de iets minder bedeelden. De 4 woonvleugels dragen de namen van de adellijke families,die geldschieters waren voor de bouw ervan: Burmania, Minnema, Auckama en Wiarda. In het gebouw was ook sprake van een soort rangorde, de rijkeren woonden voorin en de iets minder bedeelden achterin. Alle panden met een vergulde klok in de gevel behoren tot dit gasthuis.





Even later passeer ik een vroegere stins  In dit pand woonde in haar meisjesjaren de latere danseres Mata Hari.
In de Eerste Wereldoorlog (1917) werd zij gefusilleerd door de Fransen wegens vermeende spionage. Op 7 augustus 1876 werd zij als Margaretha Geertruida Zelle in Leeuwarden geboren. 


Hierna duurt het niet lang of ik kom in de Jacobsstraat. In 2002 werd er een nieuw jacobalium in Nederland onthuld, en wel in Leeuwarden. Deze stad had vroeger een complete Sint-Jacobssymboliek: een straat, een kapel, een toren, een gasthuis en een prachtige Sint-Jacobspoort in het zuiden van de stad. Alleen de straat rest nog. Bij de renovatie van deze Sint-Jacobsstraat werd gezocht naar een subtiele verwijzing naar de pelgrimsweg naar de heilige Jacob.
Op ieder putdeksel in deze straat staat "CAMPUS STELLAE", een verwijzing naar Santiago de Compostela, en op iedere deksel een eigen afbeelding: zeven verschillende schelpen, ieder verwijzend naar een deel van het menselijk lichaam: van voet naar hoofd.


De Grote of Jacobijnerkerk in Leeuwarden is de grootste van de middeleeuwse kerken in deze stad. Het gotische bouwwerk werd tijdens de reformatie omgebouwd tot protestantse kerk en verloor haar altaren en veel van de versieringen. De kerk is nog steeds in gebruik bij de protestantse gemeente.
 De kerk werd tussen 1275 en 1310 gebouwd als onderdeel van een dominicanenklooster en werd later vergroot.  Sedert 1588 is dit de laatste rustplaats van de Friese Nassau's. Naast Leeuwarden hebben alleen Delft en Breda een Koninklijke grafkelder.


Het Oranje-poortje
Het broodpoortje
De Grote of Jacobijnerkerk in kent het Oranje-poortje. Via deze deur kwam de stadhouderlijke familie de kerk binnen. Opmerkelijk is dat het Oranje-poortje vrijwel recht tegenover de hoofdingang van de kerk is. Op die manier ontweken de Oranjes het gewone volk.
Opmerkelijker is dat naast het Oranje-poortje een ander klein poortje te zien is. Wat bescheidener, maar desondanks belangrijker. Dat kleine poortje is namelijk het broodpoortje, de oude voedselbank van Leeuwarden.
Via het broodpoortje werden voedselpakketten – doorgaans gewoon brood – uitgedeeld aan de meest nooddruftige van de samenleving. Uitgaande van de kerkelijke diaconie. Maar wel naast het Oranje-poortje: uit het zicht van het gewone volk, maar wel hand in hand met de leidende familie van het gebied.
Voor vervolg van de wandeling zie deel 2.