Westerwolde-wandeltocht 21-02-2015

In de 'staart' van Groningen ligt een ander Groningen. Westerwolde lijkt meer op Drenthe, maar is misschien nog wel mooier. Hier kun je eindeloos wandelen door een intiem landschap van bossen, vennetjes en beken. Westerwolde betekent Woud in het westen.

De wandeltocht start in het recreatie gebouw van de vakantiepark De Barkhoorn te Sellingen. Sellingen is een esdorp en het heeft een voor deze dorpen kenmerkende brink. Het dorp ontstond  al in de Middeleeuwen.

De wandeltocht wordt georganiseerd door de Flal en er kan gestart worden voor 25, 40 of 50 km.

Heleen had mij enkele weken geleden al gevraagd of ik deze tocht met haar wilde lopen. Nu dat was niet tegen dovenmans oren gezegd. Ook haar collega Karin gaat met ons mee. Ik ben wel benieuwd hoe het zal gaan. Ik heb al lang niet echt meer een georganiseerde tocht gewandeld en dan gelijk 25 km, we zullen zien. Karin heeft nog nooit een tocht van 25 km gewandeld en voor haar is het dus ook een uitdaging. 

Wanneer we naar Sellingen rijden regent het en we hopen dat dit niet de hele dag zal duren. Als we ons hebben ingeschreven gaan we op weg.
Wanneer ik mijn GPS wil aanzetten blijkt dat deze het niet doet, de batterijen zijn w.s. leeg hoewel manlief er vanmorgen nog anderen in heeft gedaan. We besluiten om nog niet onze regenkleding aan te trekken. Het zal wel een echte Flal tocht worden verwachten we. De Flal staat bekend om zijn tochten waar veel onverharde paden in zitten en daarom zijn de paden vaak ook erg modderig. Vooral als het de laatste tijd ook nogal geregend heeft.
Op hun site had ik ook al gezien dat de tocht door bos, heide en moerassig gebied zou gaan en over kronkelpaden en heel veel onverharde paden.

Ook stond erop hun site dat we tijdens de wandeling vooral bedachtzaam moeten zijn op de rondzwevende heks Hasje. Want al jaren vliegt de heks Hasje vanaf de Hasseberg op haar bezem door de omgeving om al het gespuis en de wandelaars in de gaten te houden. Deze heks maakte deel uit van een grotere groep heksen welke in het veengebied rond Ter Apel woonden. Deze barre en vochtige omgeving veroorzaakte een regelmatige verkoudheid bij de kleine heks. Door haar voortdurende genies, kreeg zij de bijnaam "hatsjoe" wat zich in de loop van de tijd verbasterde tot "Hasje". Zij werd uit de groep verstoten en vond een nieuw plekje boven op de "droge" Hasjeberg........Hasseberg. In het verleden bestond het gebied rond de Hasseberg uit moeras. Heks Hasje had, om zich warm te houden, doorlopend een vuurtje branden op de Hasseberg. Het gebied rond de Hasseberg werd regelmatig doorkruist door handelslieden, maar ook smokkelaars en rovers, welke de Hasseberg gebruikten als "veilige haven" in het verraderlijke moerasgebied. Als heks Hasje merkte dat lieden met kwade bedoelingen richting de Hasseberg trokken, doofde zij haar vuurtje. Hierop verdwaalden de boeven in het moeras en werden nooit meer gezien. 
Alleen hierom ben ik al blij dat ik niet alleen in het gebied de wandeltocht loopt want je zal die heks maar tegen komen☺



Omdat mijn GPS het niet doet weten we ook niet precies waar we zijn maar op de routebeschrijving staat dat we op ruim 8 km een wagenrust hebben bij een BB. Hier nemen we een bekertje bouillon en gaan niet veel later weer verder.


De paden blijven modderig en het is oppassen om niet uit te glijden. Heleen hoopt dat er bij de volgende rust een broodje kroket zal zijn maar ik betwijfel dit omdat het een rust is in een restaurant van een camping en het is nu nog niet bepaald het campingseizoen. We treffen het tot nu toe nog met het weer, af en toe valt er een spatje regen maar het is eigenlijk niet noemenswaardig.
De rust is op 18,5 km dus het duurt nog wel even voor dat wij daar zijn en dan maar hopen dat ze er broodjes kroket hebben. In de verte zien we de camping De Papaver al liggen maar we moeten eerst nog rond een plas.


Als we het restaurant van de camping binnen gaan ziet Heleen direct al dat ze er broodjes kroket hebben dus is de keuze snel gemaakt. Alle drie nemen we zo'n broodje en het is fijn om even van de benen te zijn.

Ja dat broodje kroket smaakt wel!

Ondanks dat het er lekker zit moeten we toch weer verder want we moeten nog ongeveer 6 km afleggen voordat we bij de finish zijn.
We passeren een grote vogelvoliëre waar we een uil zien en volgens mij kraanvogels.



Ondertussen begin ik mijn heupen wel te voelen en ik ben blij dat ik deze tocht niet alleen loop want dan zou het wel een hele zware tocht voor me geworden zijn. We komen over een stuk heide waar ook schapen grazen.



En over een betonfietspad, wat even wel lekker loopt na al die modder en onverharde paden. Dan gaan we fout want opeens zien we geen pijlen meer. Gelukkig is dit niet zo erg want de finish komt in zicht en we besluiten om niet terug te gaan. Het zal niet veel uitmaken voor de afstand.


Niet veel later komt de startlocatie in zicht en kunnen we ons afmelden. Na nog iets gedronken te hebben gaan we weer op huis aan.

Ik straal omdat ik de finish gehaald heb

 Ik heb genoten van deze tocht met Karin en Heleen. Ik ben trots op mijzelf dat ik na tijden van wandelen toch de 25 km heb kunnen volbrengen. Ik zal morgen wel erg stijf zijn en misschien was het beter geweest om met een minder lange afstand te beginnen maar die is er niet bij de Flal. Ook van Karin vond ik het een prestatie, zij had nog nooit een tocht van meer dan 15 km gelopen.
Van Heleen had ik wel verwacht dat zij het gemakkelijk kon doen want zij liep zelfs eens een dag van de 4 daagse met migraine.

Ingeschreven voor Nijmeegse vierdaagse 2015


Gisteren heb ik me ingeschreven voor de Nijmeegse Vierdaagse. Ik hoop deze voor de 7de keer te gaan volbrengen. Had ik vorig jaar nog het plan om i.p.v. de 4 x 30 km weer de 4 x 40 km te gaan doen omdat ik dit toch een leukere en gezelligere afstand vind toch is het maar 4 x 30 km geworden. Aangezien mijn spieren nog niet helemaal willen zoals ik het graag zou hebben t.g.v. van spierreuma wat zich vorig jaar na de vierdaagse heeft geopenbaard lijkt me dit toch wel wat verstandiger. Ik zal al blij zijn als ik het kan volbrengen.

4 weken Turkije 17-01 t/m 14-02-2015 Laatste week


We hebben er al weer 3 weken opzitten van onze vakantie, de tijd vliegt voorbij. Voor deze week hebben we ons voorgenomen om met het openbaar vervoer naar Antalya te gaan.
Antalya is de toeristen hoofdstad van de Turkse Riviera. De stad ligt aan de gelijknamige baai en telt bijna 700.000 inwoners. Na de jaren 80 toen het toerisme enorm opkwam in Turkije is Antalya van een kleine provinciestad enorm gegroeid naar de toeristische hub die het vandaag de dag is. Omgeven door het indrukwekkende Taurus gebergte en aan de zee gesloten door stranden of spectaculaire diepe kliffen. 

Kaleici ook bekend als oud Antalya is het kleine historische deel in het centrum van de levendige moderne stad Antalya. De stad is in bezit geweest van Romeinen, Byzantijnen, de Seljuk Turken en als laatste de Ottomaan Turken.
De grote moderne stad Antalya kwam pas op na de Tweede Wereldoorlog. Tot die tijd was Kaleici Antalya. Met de massief stenen muren, de kronkelende straatjes en de pittoreske oude huizen zo dicht op elkaar gebouwd dat er geen zon te bekennen is in de smalle straatjes.
Bij eerdere bezoeken aan Turkije bezochten we al vaker Antalya maar we gingen er nog nooit eerder met het openbaar vervoer heen. We moeten eerst met de Dolmus naar Kemer en hier nemen we de
Express bus naar Antalya. We denken dat we met deze bus in het centrum van Antalya zullen komen maar niets is minder waar. We arriveren bij een soort transferium en het is niet duidelijk waar we moeten instappen voor een bus naar het centrum. Als we bij een willekeurige bus waar een bus staat voor het centrum wordt ons gezegd dat deze bus naar het centrum gaat. Ik ben er eigenlijk niet zo gerust op vooral omdat er veel Turkse mensen met veel bagage in de bus stappen. Toch wagen we het er maar op, vooral omdat we in het totaal maar € 2,- hoeven te betalen.  Het is wel lastig dat er nauwelijks of geen Engels of Duits gesproken wordt door de chauffeurs van de bussen maar na een poosje komen we dan toch bij de oude stad. We wandelen hier wat rond en vooral de oude bazar heeft de belangstelling van manlief. Menig winkeltje wordt bezocht maar er wordt niets gekocht. Afdingen vindt hij geweldig maar hij wil niets kopen want kopieën van kleding vindt hij niets. Op straat vindt je overal schoenpoetsers en er zijn ook heel veel goudwinkeltjes. 




We slenteren wat rond en drinken ook twee maal iets op een terras en dan wordt het langzaamaan weer tijd om de terugreis aan te vangen. Nu dat gaat ook nog niet van een leien dakje. We denken dat we moeten instappen waar we ook zijn uitgestapt maar dit blijkt en eenrichtingsverkeer weg te zijn. Iedere bus die bij de halte stopt houden we aan en we vragen naar otogar maar alle chauffeurs halen hun schouders op, nu dat kan nog wat worden. Als we weer een bus aanhouden en de chauffeur zijn schouders ophaalt begint opeens een van de passagiers in het Engels ons te zeggen dat wij verderop naar de rotonde moeten gaan en daar komt wel een bus voor de otogar. Gelukkig zien we daar een halte en als een Turkse man ons hoort praten zegt hij welk nummer van de bus we moeten hebben. Als onze bus dan komt en wij ingestapt zijn vertelt hij de chauffeur waar wij heen moeten. Achteraf gelukkig dat hij dit gedaan heeft want op een gegeven moment wordt er geroepen otogar en vertellen bijna alle passagiers hoe we moeten lopen naar de otogar. Deze bus doet niet echt het transferium aan. Ook nu weer valt het ons op hoe vriendelijk en behulpzaam de bevolking is. Er staan drie gebouwen op het transferium en ook nu weer worden we door de behulpzame bevolking naar het juiste gebouw en bus gewezen. 
Deze week is het weer niet echt goed. We hebben zelfs een hele dag regen en het is ook behoorlijk fris. Toch vervelen we ons niet.  Ook deze week gaan we nog een keer naar de markt in Camyuva
waar we een apparaatje zien waar ze pinda's mee branden. Deze keer wandelen we na de markt richting de hotels van deze plaats. Dit plaatsje is groter dan Kiris waar wij zitten maar alle hotels lijken hier gesloten te zijn. Wel zijn er wat winkeltjes open maar ik vraag me af voor wie. Omdat het begint te regenen en we in de verte wat onweer horen besluiten we een Dolmus naar Kemer te nemen. Toen we uit Antalya kwamen met de bus zag ik een hotel waarop stond "Centraal Station Amsterdam"  we willen hier even kijken. Het blijkt het Orange county hotel te zijn.Het is geïnspireerd op Amsterdam inclusief het ‘red light district’ en  kopie van het vissersdorpje Volendam Het hotel is gesloten en ik vind het vreemd om hier de typische hollandse gevels te zien. De security van het hotel geeft ons een folder van het hotel mee. Ik denk niet dat ik snel voor dit hotel zou kiezen want ik zou waarschijnlijk te veel het gevoel hebben dat ik in Nederland met vakantie zou zijn maar voor lieden die snel heimwee naar Nederland hebben zou dit hotel misschien wel een optie kunnen zijn.



De laatste twee dagen is het weer prima zonnig weer. Gek dat je de ene dag hier met je winterjas loopt en de andere dag in je badpak bij het zwembad kunt liggen. Manlief wil deze dagen toch wat zon meepikken, de andere dagen gingen wij niet echt zonnen. Langdurig in de zon is immers niet goed en ik vind het heel onnatuurlijk om in februari heel bruin in Nederland rond te lopen.



Gelukkig is er deze week ook weer Turkse kookles maar deze keer is de opzet iets anders, er is niet iemand voor de vertaling, het is nu meer een soort activiteit. We krijgen allemaal een koksmuts op en sommigen mogen de gerechten met behulp van een kok klaarmaken. Wat wel hetzelfde is dat we de gerechten met elkaar mogen eten. Ook nu smaakt alles weer  voortreffelijk (nu heb ik wel pen en papier bij me maar in tegenstelling met vorige keer werden de ingrediënten helaas niet genoemd)

Helaas komt er een eind aan deze vakantie en wordt het tijd dat we de koffers gaan inpakken om weer terug naar huis te gaan. We hebben ons geen minuut verveeld en dan te bedenken dat we nauwelijks deel hebben genomen aan de activiteiten die door het hotel georganiseerd werden. Zelfs manlief heeft van de vakantie genoten en dat wil heel wat zeggen want anders is hij altijd blij dat we weer naar huis gaan maar nu vindt hij ook dat deze vakantie omgevlogen is.



Een Nazar is een amulet in de vorm van een oog, die volgens het oriëntaalse volksgeloof zou beschermen tegen het boze oog. Deze amulet komt in het hele Midden-Oosten voor.
Elektriciteitshuisjes etc. zijn overal prachtig beschilderd 



We hebben enorm genoten van onze vakantie in het hotel waar we van alle kanten verwend werden. We zijn al vaak in Turkije geweest maar dit hotel was helemaal top!



4 weken Turkije 17-01 t/m 14-02-2015 Derde week


Deze week begint met niet zo'n goed weer hoewel het natuurlijk wel veel beter is dan in Nederland. Op de Nederlandse tv zenders zien we dat er wel wat sneeuw, hagel en vaak mist in Nederland is. Zo erg is het hier natuurlijk niet maar wel veel bewolking en steeds hoge golven op het strand. Van strandwandelingen komt dan ook niets. Wel maken we iedere dag een wandelingetje in de omgeving
van het hotel. Vele hotels zijn hier nu gesloten en ook de meeste winkeltjes.Wel zijn ze overal druk aan het klussen om alles weer piekfijn in orde te maken voor het aankomende seizoen. Manlief vind het heerlijk om dan even stil te staan en te kijken hoe dit hier gaat.
Het plaatsje waar wij zitten is nog een betrekkelijke jonge badplaats.
Het ligt achter een berg met op de top een huisje met een vlag die je overal kunt zien. Vroeger was dit een brandweerwacht die voor bosbranden waarschuwde. Nu staan er antennes voor telefoon en televisie. Het toerisme is hier in 1990 begonnen. Voor deze tijd stonden er alleen dennenbomen met daarachter boerderijtjes en sinaasappelgaarden met huizen. Tegenwoordig zijn er hier nog maar een paar van.
Wanneer er in  Camyuva lokale markt is gaan wij er heen. We gaan er lopend naar toe, zou het zomer geweest zijn dan zouden we door de droge bedding van de rivier de Agva gekund hebben naar nu moeten we over een brug waar geen voetpad op is, de auto's rijden er behoorlijk hard maar gaan wel op de andere baan gelukkig.

Zo'n Basaar vind ik altijd heel leuk om te bezoeken, het is de markt waar de Turkse huisvrouw haar inkopen doet want alles wat zij nodig heeft wordt hier aangeboden. Vanaf de markt gaan we met een dolmus naar Kemer, we hebben hier een koffieadresje ontdekt waar ze lekkere koffie hebben en ook allerlei lekker dingen voor bij de koffie.Verder hebben wij er nog geen toeristen gezien en dat vind ik ook altijd heel leuk. Intussen hebben we m.i.v. deze week besloten om alleen nog maar gebruik te maken van het ontbijt en het avondeten. In het hotel is er van 15 tot 17 uur ook nog het zogenaamde Street Café waar allerlei broodjes, gebak en baklava te krijgen is. Helaas is alles hier even lekker dus dat wordt streng lijnen bij thuiskomst.
Trouwens je kunt aan de dolmus goed zien dat deze het eigendom van de chauffeur is, in de ene zie je welke voetbalclub b.v favoriet is bij de chauffeur. Terug uit Kemer zitten we b.v. een een dolmus die van binnen versierd is met allerlei roods, stoelhoezen, rood tapijt, rode gordijntjes etc. Het busje zou niet misstaan op de Amsterdamse Wallen.

De dolmus die op de Amsterdamse
wallen niet misstaan zou.
Wanneer ik me s'avonds al helemaal klaar gemaakt heb voor de nacht en net in bed wil stappen gaat de telefoon op onze kamer en er wordt me in het Engels verteld dat mijn telefoon gevonden is in de lobby, ik had hem nog niet eens gemist. Ik kleed me dus snel weer aan en snel naar beneden naar de receptie, hier vertelt me me dat hij in het kantoortje van de security ligt bij het begin van de oprijlaan. Als ik naar buiten ga komt de security beambte me al tegemoet. Op mijn vraag hoe ze wisten dat het mijn smartphone was zegt hij dat hij in mijn mail gekeken heeft en daarna mijn naam in de computer heeft opgezocht. Gelukkig dat ondanks dat het een erg groot hotelcomplex is alles erg goed georganiseerd is en alles goed onder controle is.
Het voordeel dat het zo'n groot hotel is brengt ook met zich mee dat je je hier beslist niet hoeft te vervelen. Aan de meeste activiteiten nemen we geen deel maar aan de les Turks koken neem ik wel deel. Omdat het buiten heerlijk weer is gebeurt dit buiten en de gerechten die gemaakt worden zijn erg snel klaar en heel smaakvol (ik hoop dat ik ze nog weet als ik thuis ben, ik heb geen pen en papier bij me helaas)
In ons hotel zijn ook regelmatig Turkse gasten en vooral hun kinderen vinden het leuk om met je te praten hoewel hun Engels nog heel veel slechter is als dat van mij.

Het maken van strandwandelingen zit er niet echt in. Jammer dat de rivier de Agva om deze tijd van het jaar vol met water staat want die kant op is het strand breeder en liggen er minder kiezels. Toch maken we regelmatig een wandeltochtje in de omgeving. Ook organiseert het hotel regelmatig wandeltochtjes, ze hebben zelfs nordic wandelstokken voor je te leen.


Deze lampen hingen in veel winkelgalerijen.

Bij de leerzaken maken ze direct iets korter mocht dit nodig zijn.

Overal op straat zie je mannen backgammon spelen