Veel gezien deze week. Week 7


Zoals afgesproken gingen we met Hildegard en Mahmet nog een dag met de auto erop uit. Eerst vroeg ze of wij het vissershaventje van Kemer al eens gezien hadden, niet dus. Volgens haar moest je dat echt eens gezien hebben en ze had gelijk. Het was goed dat Mahmet er bij was. Want wanneer nodig kon hij de vissers in het Turks zeggen wat we kwamen doen. Trouwens wanneer wij niet begrepen wat er ergens gezegd werd vertaalde hij het in het Duits of Engels, we hadden dus onze privé tolk bij ons.


Hierna gingen we de bergen in. Eerst gingen we naar de Kesme Boğazi Canyon. Hier waren we vorig jaar ook met Harry maar Hildegard kent de eigenaar van het restaurantje wat erbij is en we dronken daar eerst een thee. Het was er lekker warm binnen door het vuur wat brandde.


Er stroomde nog weinig water in de Canyon. Hier in Turkije vriest het nog steeds 's nachts in de bergen en smelt de sneeuw niet veel boven in de bergen.





Vervolgens reden we naar het Gül Montain Hotel in Ovacik waar je een prachtig uitzicht hebt over de omgeving. Maar hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd en helaas toen we in het hotel waren was nauwelijks iets buiten te zien. Ook hier kende Hildegard de eigenaar van het hotel weer. Terwijl we rond een houtkacheltje zaten genoten we van onze Turkse thee. Het hotel had een hele mooie Haman die de eigenaar ons vol trots liet zien.



Het werd tijd om weer een stukje naar beneden te rijden. We zouden bij een echtpaar op bezoek gaan die een restaurant op een afgelegen plek in de bergen hebben het Serenďer Restaurant in de buurt van Gedelme. Het waren aller hartelijkste mensen en bijzonder gastvrij. Het ene glas Turkse thee na het andere werd ingeschonken en er werd popcorne voor ons warm gemaakt.



Ik vraag me wel af waar zij van moeten leven want er komen wat ik begreep nauwelijks of geen toeristen meer bij hun langs met een dorpentoer. Hier was echt goed te zien wat voor nadelig effect het voor de bevolking heeft dat het toerisme zo is afgenomen. Ze gingen ook nog met ons iets naar boven waar men  een soort vakantiepark aan het bouwen is. Maar ook hiervan vroegen we ons af of dit ooit wel voltooid zou worden. Het ligt ongeveer 10 km van de kust en men moet via een smalle weg door de bergen er heen.





Toen we weer terug naar Kemer gingen stonden op de weg allerlei hulp diensten en auto's en we dachten al dat er een ongeval gebeurd was maar er bleken drie bergbeklimmers verdwaald te zijn. Later hoorden we dat ze gelukkig toch nog voor het donker gered waren.



Deze week brachten we ook een bezoek aan het openlucht folkore museum wat gevestigd is op het schiereiland-achtige Yoruk Park dat uitkijkt op Kemer en een Nationaal Park is.


De Yörük is het laatste nomadische volk in Turkije. Zij vestigden zich voornamelijk in het Taurus-gebergte en vormen een aparte etnische groep, als een soort clan, binnen de Turkse bevolking. De Yörük staan symbool voor het nationale verleden van Turkije, daar de Turkse volkeren in het verleden uitsluitend een nomadisch bestaan hebben geleefd. De Yörük trokken door de omgeving op zoek naar nieuwe weide voor hun dieren, zij maakten kleden en tapijten.






Dit openlucht museum laat zien hoe de Yörük leefde in hun Yörüktenten en in kleine groepen nog steeds leven. Ondanks dat het maar een klein museum is was het zeker het bezoeken waard.

Ook deze week gingen we nog een dag met Harry op stap. We zouden de gewone weg naar Antalya nemen en door bergdorpjes weer terug naar Kemer. Eerst gingen we met de pas geopende kabelbaan die van Sarisu naar Tüneketepe gaat naar boven.

Foto van Internet 

Hier hadden we een prachtig uitzicht over Antalya. De prijs is bijzonder laag, we betaalde ongeveer € 3,50 per persoon. Of dit zo goedkoop zal blijven betwijfel ik. Voor de officiële opening mocht men er zelfs gratis in.
Het uitzicht was werkelijk fantastisch en ondanks mijn hoogtevrees was ik blij dat ik er toch in gegaan was.


Niet veel later draaiden we van de gewone weg af en gingen de bergen in. We kwamen door dorpjes waar de tijd leek te hebben stil gestaan. Ook wist Harry nog een dorp waar bijna alleen maar zeer oude huizen stonden. Hiervoor moesten we over een smalle onverharde weg.




We kwamen langs een soort boerderijtje met geiten en waar de boer voor stond. Ook hier weer een en al vriendelijkheid. Dat de wegen hier soms erg gevaarlijk kunnen zijn bleek niet veel later toen het weggetje opeens ophield en er een diepte van wel vier meter voor ons opdook. Gelukkig zagen manlief en Harry het net op tijd.
Het was te merken dat we steeds hoger in de bergen kwamen want op sommige plekken lag de sneeuw nog.


Bij de boerderijtjes zie je altijd geiten maar hier in de bergen zagen we toch bij een boerderijtje wat koeien en we zagen er later ook ergens wat lopen. Ik vraag me wel af wat daar nu te grazen was want het was er dor en kaal.


Ook wist Harry nog ergens een oude Romeinse nederzetting (Turkije heeft er hier natuurlijk erg veel van) welke niet echt bekend en interessant is voor toeristen maar daarom wel leuk is om te zien.



Het werd tijd om terug te gaan naar ons hotel. Harry zei dat we een stuk onverharde weg zouden nemen waar soms stukken van de rotsen op de weg kwamen en waar soms ook diepe afgronden waren. Ik was blij dat we eindelijk weer op de wat meer gewone weg kwamen.


Ook gingen we nog een dag opstap met Hildegard en nog een Duitse dame uit ons hotel. Hildegard had een auto met chauffeur gehuurd (met meerderen was dat gunstiger voor de kosten) om naar Şirinyali Pazari in Antalya te gaan en om later in Hotel Limak Lara te gaan kijken en te gaan eten (dit hotel ligt aan de andere kant van Antalya) Via guest-relations van ons hotel had zij ons daar aangemeld. Dat hotel is een van de hotels van het hotelketen waartoe ons hotel ook behoort.






Eerst gingen we de bazaar bezoeken. Hier was natuurlijk weer veel groenten en fruit maar op deze bazaar was ook veel kleding te koop. Je moest wel in bergen kleding graaien maar er waren werkelijk prachtige dingen bij. Ik kocht nog een dun soort jasje voor slechts € 3,50. De Duitse dames gingen met tassen vol kleding van de bazaar.
Het hotel wat we gingen bezoeken en waar we aten vonden wij een pracht hotel en het personeel leek er nog aardiger en gastvrijer als bij ons (wat eigenlijk nauwelijks mogelijk is) Er kwam iemand van guest-relations die zei dat we zelfs 's avonds ook konden blijven eten. We ontmoetten er een Hollands echtpaar
zij gaven ons een rondleiding in het hotel. Ook lieten zij hun kamer zien. Dit hotel is veel luxer als ons hotel maar de prijs is daar dan ook naar.




Als we op de terugweg Antalya uit zijn gingen we nog even een kijkje in een vissershaventje nemen. Vanaf de pier van het haventje hadden we een mooi uitzicht op de stad Antalya.

Ook deze week hebben we weer erg genoten. Het weer was wel zonnig maar door de wind die er vaak was was ook deze week de temperaturen niet echt aan de hoge kant.


Eindelijk eens over de heuvel, Valentijnsdag en onverwacht erop uit. Week 6


In het begin van de week is er altijd de plaatselijk markt in Kemer. De andere jaren ging wij hier altijd lopend over de berg (nu ja berg het is meer een heuvel) heen. Toch zei manlief we gaan het proberen om er heen te lopen. Ik wist nu niet of dit wel zo verstandig was omdat hij de dag ervoor nogal benauwd geweest was. Hij is namelijk ook erg verkouden. Maar als het niet zou gaan konden we halverwege wel een auto aanhouden die ons zou kunnen meenemen zei hij.
Zo gezegd en zo gedaan.





Toen we naar de weg liepen die naar de heuvel gaat bekeken we de verschillende bomen etc. wat beter. Zo zagen we o.a. een bananenstruik, een cactus met zijn vijgen en nog wat andere struiken waarvan ik de naam niet ken.
Aan het begin van de weg werd manlief aangesproken door een Turk die op zijn erf stond en ons een sinaasappel aanbood. We werden uitgenodigd om plaats te nemen op zijn terras en hij haalde met een stok, waaraan op het eind een halve plastic fles gemaakt was, voor ons sinaasappels uit de boom (helaas is de foto niet zo erg scherp)




We aten deze ter plekke op. Heerlijk, en zo vol van sap. Hij had graag gewild dat wij nog een poosje waren blijven zitten en kletsen maar we hadden geen tijd. Ik had een afspraak met een plaatselijke kapper in Kemer om mijn haar te laten verven en om mijn nagels te laten doen (ik heb namelijk gellak op mijn nagels en kan dat er zelf niet afhalen)
Natuurlijk gingen we langzaam de heuvel op en het viel me mee dat manlief het er zo goed vanaf bracht. Als je boven op de heuvel bent heb je een mooi uitzicht richting Antalya vooral als het helder weer is en dat was het.



Ruim op tijd waren we bij de kapper waar we natuurlijk ook Turkse thee kregen aangeboden. Wel vreemd dat zowel je haar en je nagels gelijk gedaan worden. Maar ik had er wel vertrouwen in en gelukkig ging alles goed hoewel ze geen gellak hadden. De nagelstudio's zijn in de wintertijd hier allemaal gesloten net zoals bijna alle hotels.



Hierna gingen we naar de markt waar we een vrouw een soort pannenkoek zagen bakken die ze vulde met spinazie en fetakaas. Dit is een typisch Turkse gerecht en wordt Gözleme genoemd. De vulling van dit soort pannenkoek kan met van alles zijn maar is altijd hartig.



Natuurlijk probeerden wij dit gerecht ook en het smaakte prima, inderdaad lekker hartig door de saus van fijngehakte tomaten, pepers en lente-uitjes die er dacht ik ook in zat (acili antep ezme)


Ook was het deze week Valentijnsdag en werd er in het hotel een Valentijnsparty gehouden. Ondanks dat wij niet echt de mensen zijn die zo van party's houden was het wel erg leuk. Halverwege werd er door 2 koks een enorme taart de pub, waar de party was, binnengedragen.
Door een miscommunicatie hebben wij ons niet opgegeven voor het Valentijns-diner. Vorige week hebben wij er twee keer naar gevraagd en ze zeiden dat dat nog kwam. Vorig jaar stond er bij het restaurant een in Valentijns stijl gedekt tafeltje en dan kon je je hier opgeven. Wij dachten dat het weer zo zou zijn maar er kwam geen tafeltje dus dachten we dat het er dit jaar niet zou zijn. Later bij de party hoorden we dat het hele a la carte restaurant vol had gezeten. We vonden het wel jammer dat we dit gemist hadden. Maar toen ik bij guest-relations aangaf dat ik het toch wel vreemd vond dat wij hier niet over geinformeerd waren kregen wij op zaterdag een diner aangeboden in het  Turkse a la carte restaurant Kazan zonder dat wij hiervoor hoefden te betalen. Een omdat het dan niet echt een speciaal Valentijns menu was werden wij aan het eind van het diner verrast met een speciaal taartje voor twee in de vorm van een hart. Nu dat vonden we natuurlijk klasse dat ze het op deze manier goed maakten.


Zaterdag wilden we met de Dolmus naar Kemer maar toen we het hotel uitliepen vroeg Hildegard, een Duitse dame die we hier ieder jaar al getroffen hebben of we niet met haar haar wilde rijden naar Kemer. Zij had voor een paar dagen een auto gehuurd. Nu dat vonden we een goed idee en we stapten in. Ze zei dat ze onderweg nog wel twee boodschappen moest doen. Daarna zou ze naar Olympos en Çirali rijden. In Olympos wilde ze de anemonen gaan bekijken die daar groeien en ze wilde er kennissen die in Kadir's Tree House logeerden even bezoeken.
De anemonen waren werkelijk schitterend van kleur. Zij had me vorige week al verteld dat ze die altijd ging bekijken als ze hier in Turkije was.



Hildegard bleef maar fotografen, steeds zag ze er weer die naar haar mening nog mooier van kleur waren dan de vorigen. Ook Mahmet, die zij meegenomen had (hij werkt in de Spa en Welness van het hotel en spreekt naast Turks ook goed Duits en Engels) wees steeds weer mooie aan.



Daarna gingen we naar Kadir's Tree House. Vorig jaar bezochten we dit backpackers hotel ook al met Harry. Het blijft een belevenis om daar rond te kijken. Natuurlijk dronken we er thee en keken er even rond.




Hierna reden we naar Çirali. Çirali is een kustplaatsje in het zuiden van Turkije en behoort ook tot de gemeente Kemer. Het ligt in een kleine delta, ingeklemd tussen rotsige bergen. Het leeft voor een groot deel van toerisme maar de omgeving heeft zijn eigen gezicht gehouden. De pensions en kleine hotelletjes zijn tussen het groen gebouwd.




Nadat we hier de, door Hildegard mee gebrachte broodjes hebben opgegeten gaan we naar het stuk strand waar wat terrasjes zijn om thee te drinken.


Voordat we weer terug naar ons hotel rijden laat Hildegard ons Çamyuva nog een haventje. Het is goed te merken dat zij al jaren achter elkaar hier komt. Zij weet niet alleen veel mooie plekjes te vinden maar zij kent ook heel veel mensen hier.



Toen we bijna bij het hotel waren vroeg ze of we zondag ook geen zin hadden om mee te gaan voor een ritje. Mahmet was die dag ook nog vrij en zou ook meegaan.
Altijd leuk om iets te zien wat we nog niet gezien hadden dus ook dat staat te gebeuren.

Niet alleen de voeten van manlief geven nog steeds problemen ook hoest hij nog steeds heel erg. Hopelijk helpt de hoestdrank van de apotheek snel.
Maar ondanks dit genieten we nog steeds met volle teugen.