Een paar weken overwinteren in Turkije (week 11, de laatste week)

Deze week gingen we met de Dolmus naar Aslanbucak en wandelden we terug naar Kemer. We hadden gedacht dat dit dorpje net zo zou zijn dan Kuzdere maar niets bleek minder waar. In dit dorp vind je veel appartementencomplexen waarin vooral Scandinaven een appartement hebben. Toen we bij het eindpunt van de Dolmus uitstapten liepen we eerst een stukje langs de canyon waar nagenoeg geen water in stond.
De weg naast de canyon loopt omhoog en wij hadden niet het plan om heel ver omhoog te gaan lopen hoewel het daar erg mooi is. Wij waren hier de andere jaren al geweest met Harry en Hildegard met de auto. Toen ik foto's van de canyon maakte vroeg een jong Turks gezinnetje dat ook op vakantie was of wij niet met hun mee wilden rijden. Wij sloegen dit af hoewel het natuurlijk erg aardig was. Ik zou me erg opgelaten hebben gevoeld als we een deel van de dag met hen zouden hebben doorgebracht. Ik vind het ook lastig om te communiceren, hoewel ze uitstekend Engels spraken.
In Turkije zie je vaak dat de mensen een of twee keer per dag hun geiten uitlaten ( zelfs vlak bij ons hotel gebeurt dit) en ook hier zagen we dit. De geiten liepen zelfs over het dammetje bij de brug.
Bij de vele appartementencomplexen zagen we soms prachtige gesnoeide heesters. Tussen de vele vakantiecomplexen staan soms ook nog huisjes van de oorspronkelijke bewoners. Soms hebben ze er nog een aardig stuk grond bij waarop kippen etc. lopen.
Omdat we weer langs het restaurantje van vorige week kwamen besloten we om hier weer zo'n lekkere kebab als de vorige keer te nemen maar helaas was er nu een andere menu (ik veronderstel dat het een soort chauffeurs restaurant is want het ligt naast de D 400 een soort snelweg die van Antalya helemaal naar het schiereiland Datça loopt) Omdat er niet iets was wat wij nu echt wilden hebben lieten we het alleen bij Turkse thee. Ze vonden het, zo te merken,  echt vervelend dat ze geen kebab of zoals ze het hier schrijven kebap hadden dat we baklava als "geschenk" bij onze thee kregen.
Verder zwom ik deze week ook nog in het kleine buitenbad. Eerst lagen we rond dit bad te zonnen maar omdat we het er eigenlijk veel te heet vonden gingen we later naar het strand omdat je daar af en toe wind voelt. Natuurlijk is het dan wel oppassen geblazen dat je niet verbrand.
Tijdens onze wandelingen zien we soms vreemde of grappige dingen. We vroegen ons bijvoorbeeld af waarom ze deze palmboom niet in stukken hadden gehakt of zouden ze deze nog ergens anders willen planten. Ook zag ik een reuze ijsje en ik moest natuurlijk gelijk aan mizzd denken want zij fotografeert altijd reuze voorwerpen
Ook langs de boulevard in Kemer zagen we een bord bij een hotel staan waarop stond hoe lang het duurt voordat er iets afgebroken is in de natuur. Eigenlijk wel frappant dat je dit bij een hotel ziet en niet overal want de inwoners van Turkije zelf lijken alles overal maar neer te smijten want overal zie rotzooi liggen. 
Ook was er op een terras van tonnen leuke zitjes gemaakt. 
Vaak zaggen wij deze weken ook een boerenvrouwtje bij de poort van ons hotel zitten op een tijdstip dat veel medewerkers van het hotel naar huis gaan met bussen. Zij verkoopt dan melk en eieren. Ze schijnt uit een nabijgelegen dorpje te komen en verkoopt de melk van haar eigen koeien en de eiren van haar kippen.  Intussen zijn wij ook al bekenden van haar geworden.
Deze week was het heel druk in ons hotel. Er waren heel veel mensen uit Iran om hier Noroez (Perzische Nieuwjaar) te vieren.
'Noroez' betekent 'nieuwe dag' en is in oude Perzische landen nog altijd een belangrijke feestdag. Het Perzisch Nieuwjaar valt jaarlijks op 21 maart (op de eerste dag van de lente, wanneer de dag en de nacht precies even lang zijn).
Het is een nationale feestdag in landen als Iran, Afghanistan, Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië, Pakistan en Kazachstan. Vaak zijn de mensen de volgende 1 of 2 dagen ook vrij en de schoolkinderen hebben 2 weken vakantie.
Het is geen feestdag met een islamitische grondslag, maar wordt door veel moslims (ook in Nederland) gevierd. Tevens wordt het gevierd door Koerden in Irak en Turkije.
Doordat alle overwinteraars al naar huis waren kwamen we nu met Koerden en Iraniers in gesprek (leve google translate!) We vonden het best interessant om met hun te praten. Het gezin uit Iran vond het ook heel leuk om met ons in gesprek te zijn en er moest zelfs een foto gemaakt worden waar we met elkaar op kwamen te staan.
Toen ik later op de avond in de deuropening van de feestzaal keek waar de Iraniers hun Nieuw Jaar vierden kwam er gelijk iemand naar me toen en nodigden ons uit om binnen te komen. Natuurlijk gingen wij er binnen om iets van de sfeer te proeven. Er was muziek en een zanger en later gingen de aanwezigen ook dansen. Het dansen is min of meer te vergelijken met de polonaise die bij ons wel eens gelopen wordt op een feest.
De laatste dag gingen we nog even naar Kemer om overal "min of meer" afscheid te nemen. Per toeval kwamen we nog een botanische tuin in Kemer tegen. In de tuin waren ze druk bezig om deze weer mooi te maken.
Ook gingen we deze week beiden nog naar de kapper want je moet tenslotte toch weer netjes terug in Nederland komen. 
De laatste twee weken konden we al vaak buiten ontbijten, lunchen en dineren omdat het steeds warmer werd.
Het zal wennen worden om weer in Nederland met de verwarming aan te zitten  en een jas te moeten dragen.
Ook zullen we het uitzicht van ons balkon 's avonds over een van de verlichte zwembaden missen net zoals de zonsopgang 's morgens.
Het waren weer heerlijke weken waar we de eerste tijd vast nog met heimwee aan terug zullen denken.

Een paar weken overwinteren in Turkije (week 10)

We besloten om deze week nog een keer met de Bootbus naar Antalya te gaan. Het is wel jammer dat de boot buiten het seizoen om zo laat uit Kemer vertrekt en dat de boot ook weer vroeg terug gaat. Aangezien we er voor zorgden dat we goed op tijd bij de boot zouden zijn hadden we nog genoeg tijd over om in het Moonlight park ergens koffie te gaan drinken.
We dronken er koffie aan het strand en manlief telefoneerde of het haast tijd was voor de boot, haha, maar niet heus. Ik vind die bijzondere telefoons aan het strand wel heel grappig.
Toen we op de boot zaten lieten we al snel de jachthaven van Kemer achter ons. Na een goed uur kwamen we in de haven van Antalya aan.
We hadden afgesproken om Christoffel in Antalya te ontmoeten op zijn stamterras (hij was precies één week thuis in België geweest en was nu al weer terug in Turkije maar nu in een hotel in Belek)
Nadat we met elkaar koffie hadden gedronken gingen we onze eigen weg. Omdat wij in het verleden de moskee die bij de Yvile Minare hoort weleens bezocht hadden wilden we deze nog weer eens van binnen bekijken.
De huidige moskee is pas een eeuw later gebouwd dan de gegroefde minaret.
Inwoners van Antalya kennen de moskee beter als Ulu Cami, wat niet veel meer betekent dan grote moskee.
In deze moskee is op het tapijt al te zien in welke richting Mekka ligt, trouwes dat schijnt op veel tapijten zo te zijn in een moskee.
Ook in deze moskee is een mooie mimbar (preekstoel)  Ook bevindt zich midden in deze  moskee een soort verhoging. Of dit nu de dakka is die in sommige moskeeën zijn durf ik niet te zeggen. Maar op een dakka worden door medewerkers van de moskee de handelingen van de iman, voorganger nagedaan. Zo kan iedereen in de moskee zien wat de iman doet. 
Vlak naast de moskee bevindt zich nog een mooie poort van de theologische school die in 1239 gebouwd is door Atabey Armağa.
Het theologische college Karatay Medresse kwamen we ook even verderop tegen op onze wandeling door de oude stad en dateert uit de 13e eeuw. De sculpturen in de gebedsnis zijn voorbeelden van Seltsjoekse kunst.
Het viel ons op dat er midden in de oude stad tussen winkeltjes etc. zomaar een soort kleine parkjes opdoken waarvan uit je een prachtig uitzicht had over de oude stad of over de haven.
Het is de bedoeling dat de authentieke oude houten huizen in de oude stad gerestaureerd worden in hun oorspronkele staat las ik in een boekje. Er is nog heel wat werk te verzetten zagen we.
In de oude stad zijn heel veel winkeltjes en als je niet door de verkopers, die voor hun winkeltjes zitten, opmerkzaam gemaakt wordt op hun koopwaar dan doet een kat dat wel.
Wij vinden het geweldig om Antalya een bezoek te brengen en dan met name aan de oude stad. De smalle straatjes roepen een bepaalde sfeer op. Hoe wel je in het oude centrum toch ook wel wat dingen van deze tijd ziet. Zoals de tekenig op een raam van een pub en de Daltons bij een restaurant aan de haven.
We aten nog wat bij een restaurant aan de haven waar ik op hete kolen zat omdat ik bang was dat we de boot niet konden halen voor de terugreis. Maar we kregen ons eten op tijd en waren precies op tijd voor de terugreis bij de boot.
Al snel kwam de kust bij Kemer weer in zicht en vaarden we de haven binnen waar de vele schepen liggen te wachten op het toeristenseizoen voor een vaartochtje langs de kust.
Ook wandelden we deze week naar Kuzdere vanuit Kemer.

Kuzdere was tot tien jaar geleden nog een onafhankelijk dorp maar behoort nu bij Kemer. Qua oppervlak is Kuzdere zeker groter dan Kemer, omdat de almen in de bergen ook tot het dorp horen.
Een herkenningsteken van Kuzdere zijn de "Karatas", een zwarte rotsformatie die midden in de voormalige rivierbedding  staan.
Een curiositeit zou te vinden zijn voor een theehuis in de oude dorpskern (helaas las ik dit pas later) Hier komt water uit een boom! In het dorp vindt men nog steeds het oude Turkse landleven en is het onaangetast gebleven door toerisme.
De grens met Kemer is de rivier die in de winter binnen enkele uren kan veranderen in een kolkende stroom. In de zomer is de bedding droog en wordt dan als grindgroeve gebruikt. In 2003 was er dagenlange zware regenval in de bergen en de bedding kon het water niet snel genoeg meer afvoeren naar de zee. Beide bruggen over de rivier zijn toen weggespoeld, samen met enkele huizen en bedrijven die te dicht op de oever stonden. De bedding is nu veel breder dan voor de overstroming. Intussen zijn er twee nieuwe bruggen gebouwd en hebben zich geen nieuwe overstromingen meer voorgedaan.
Tijdens onze wandeling door het dorp was goed te zien dat het nog echt een boerendorpje was. Ook kwamen we er geen toeristen tegen. Ook hier was de bevolking weer bijzonder vriendelijk.
Overal zag je bij de huizen van de bewoners wel wat dieren lopen. We vonden het heel leuk om vader en moeder gans met hun jongen in de sinasappelboomgaard te zien lopen. Trouwens je ziet hier niet erg veel koeien.
Vaak kom je plekken tegen waar water te tappen of te drinken is uit een soort natuurlijke bron. Vooral in de zomer wanneer het hier erg heet is zal dit zeker geen overbodige luxe zijn.
In dit dorp kwamen we ook een winkeltje tegen met allerlei voer voor dieren. Ook nu was het jammer dat we geen Turks spreken want de winkelier sprak alleen Turks.
Overal in het dorpje zagen we aquaducten die natuurlijk heel belangrijk zijn voor de bevolking voor hun sinasappelboomgaarden, hun vee etc.
We genoten van onze wandeling en ook van de stilte op het gezang van de vogels na. Langzaamaan gingen we weer met een omweg terug richting Kemer.
Toen we bijna weer in Kemer waren kwamen we langs de Kebap Salonu waar het toen we er langs kwamen op de heenweg erg druk was dus dat is meestal wel een goed teken. We besloten er de lunch te gebruiken.
Voor nog geen €3,50 omgerekend hebben we er heerlijk gegeten. In dit soort restaurantjes waar geen toeristen komen zijn de prijzen altijd laag en de bediening erg vriendelijk. Men sprak alleen Turks maar met gebarentaal kom je toch ver.
Verder deden we deze week nog mee aan een rondleiding in de keuken.
We hadden al vaker zo'n "kitchen tour" gedaan maar in mijn beleving was het nu uitgebreider. Er blijken 80 mensen in de keuken te werken en in het vakantieseizoen zijn dat er 100. Natuurlijk moesten wij plastic hoesjes over onze schoenen en haarnetjes op. Wat ik ook interessant vond om te horen dat van al het eten monsters worden genomen en dat deze 72 uur bewaard worden (in het glas van de koelkast zie je mijn nog met mijn haarnetje op)
De foto's van de rondleiding heb ik helaas met mijn telefoon moeten nemen omdat ik mijn camera niet bij me had.
Trouwens mijn trui heeft de kleermaker zeer netjes korter gemaakt en daarom heb ik er nog meer shirts gebracht die inmiddels ook klaar zijn. Wat ik ook weer frappant vond was dat ik pas de laatste keer alles in een keer hoefden af te rekenen. In totaal zijn we er drie keer geweest.
Helaas zit onze vakantie er bijna op. We hopen wel dat wanneer we weer in Holland zijn dat de temperatuur daar wat hoger zal zijn dan de laatste tijd want anders is het helemaal een overgang.