Vakantie Senegal 31-01 t/m 14-02-2025 (deel 3)

Het was nog steeds goed vertoeven in Senegal waar mijn zusje, een vriendin en ik op vakantie waren. Ik vind altijd dat de laatste week van de vakantie snel gaat en dat was deze keer niet anders. De pijn in mijn rug werd niets minder en ik heb zelfs twee nachten in een stoel geslapen omdat ik bang was dat ik niet mee zou kunnen met excursies omdat het uit bed gaan erg pijnlijk was en maar langzaam wat minderde in loop van de dag.

Buiten het resort was alles stoffig en heel droog maar in het resort was het prachtig groen en waren er 's morgens heel wat tuinmannen aan het werk. Ook werd er iedere ochtend vroeg gesproeid. 

Herma en Mine gingen als we in het resort bleven naar het strand. Zij lazen op een ligbed op het strand en ik op het terras in de schaduw of in mijn hut.

Ook op het strand was 24/7 beveiliging

Op een ochtend zagen we toen we gingen ontbijten verkopers met allerlei waren op de strandopgang zitten. Wel fijn voor de verkopers want iets buiten ons resort was er een plek waar de verkopers hun kraampjes hadden want er zijn altijd mensen die het resort niet uitgaan.

De laatste week maakten we ook nog een excursie. We bezochten het Bandia reservaat.

Het natuurreservaat Bandia ligt ongeveer 65 km ten zuiden van de hoofdstad Dakar bij Mbour in het noorden van Senegal. Op een oppervlakte van zo’n 3500 hectare maak je kennis met de grote zoogdieren van Afrika. Het natuurreservaat is opgericht in 1997 en je maakt kennis met de oorspronkelijke fauna van Senegal. Naast giraffen, gazellen, wilde zwijnen, buffels en krokodillen zijn er ook neushoorns en vele vogelsoorten zoals de struisvogel.

Het was een ochtend excursie want de beste tijd om het natuurreservaat te bezoeken is in de  ochtenduren, omdat de temperaturen op dat moment nog draaglijk zijn en een groot aantal dieren dan nog actief zijn. Later op de dag zoeken de meeste dieren de schaduw op in schuilplaatsen.

Ik had me de hele tijd zorgen gemaakt van hoe ik met mijn pijnlijke rug in die jeep zou kunnen komen maar het waren zorgen voor niets geweest want de jeep reed naar een brede houten trap en we konden zo in de jeep stappen.

Deze weg in het park zag er goed uit maar soms zaten er flinke kuilen in de paden en wegen en dat was geen pretje voor mijn pijnlijke rug maar ik genoot van alles wat ik in het park zag.

We werden gewezen op een struisvogel die op eieren zat te broeden.

Je kon merken dat de dieren gewend waren dat er steeds jeeps langs hen heen reden want ze bleven meestal gewoon staan.

Natuurlijk kun je dit park niet vergelijken met b.v. het Paul Krugerpark in Zuid-Afrika waar ik in het verleden geweest ben maar het was toch wel heel leuk om de dieren hier te zien.

Toen de rit door het park afgelopen was en we weer bij het beginpunt uit de jeep waren zagen we nog een hyena die in een afgeheind stukje liep. Ik vind dit altijd zulke zielige dieren om te zien. Ook was daar een vijver met heel veel krokodillen.

Bij het restaurant liep ook een aap rond die precies in de gaten had als iemand iets uit zijn tas haalde want dan kwam hij of zij aangesneld  en ik schrok zelfs een beetje die plotseling voor mijn voeten stond.

Op de terugweg naar het resort genoot ik weer van alles wat ik onderweg zag.

Wat je ook in alle dorpen zag waren jongentjes (Talibés) met emmertjes in hun handen.

Talibé betekent letterlijk "leerling" in het Arabisch. Senegal is een islamitisch land, en mensen vinden het belangrijk dat hun kinderen opgroeien met islamitische waarden. Vele ouders sturen hun kinderen daarom naar gespecialiseerde Koranscholen. Maar omdat de Senegalese overheid de Koranscholen niet subsidieert, krijgen de islamleraren dikwijls te maken met een nijpend gebrek aan middelen: ouders blijven hun kinderen sturen, maar de leraars hebben dikwijls niet de mogelijkheid en het geld om goed voor de kinderen te zorgen. Veel kinderen moeten dan ook uren per dag op straat bedelen. Om te kunnen eten, maar ook om geld in te zamelen, dat gebruikt wordt om de school draaiende te houden. Jammer genoeg maken veel marabouts misbruik van deze situatie. Ze straffen de kinderen die te weinig bijeen weten te bedelen, en leiden soms met hun familie een luxueus leventje van het ingezamelde geld. Gelukkig zijn er steeds meer organisaties die zich het lot van de kinderen aantrekken zoals b.v. Open Doors

Ik had steeds zo met die kinderen te doen en had er moeite mee om niets te geven maar dit wordt sterk afgeraden omdat je dan het bedelen instant houdt, maar toch....

Iedere avond was er in het resort ook iets van amusement maar persoonlijk trekt dat mij nooit zo. Mine keek er soms weleens even.

Aan alles komt een eind dus ook aan deze vakantie. Op de dag van vertrek kwamen ze onze bagage ophalen bij onze hutjes.

Van de ARBO zou hier in Nederland het personeel niet die koffers zo boven op die busjes mogen tillen. Op bovenstaande foto wordt mijn koffer op het busje getild en die is toch wel 20 kg.

Ik moet zeggen dat de luchthaven van Senegal erg modern was wat ik eigenlijk niet verwacht had en de taxfree winkel verkocht ook al de bekend merken. Mijn zusje en ik kochten nog een flesje eau de parfum. 

Op tijd kwam ons vliegtuig wat ons terug naar Nederland zou brengen aan en na een voorspoedige reis kwamen we tegen middernacht aan. Het verschil in temperatuur was 30 graden dus dat was wel wennen.
Ik heb een heerlijke vakantie gehad ondanks dat ik de hele tijd erge rugpijn had. Ook vond ik het wel lastig dat er in het resort frans gesproken werd want ik ben deze taal niet machtig. In het resort waren ook nauwelijks Nederlanders de meeste gasten waren Fransen.  Ik ben Herma en Mine dankbaar voor de hulp die ze me boden als het nodig was. Ook was Mine de fotografe want zij heeft alle foto's gemaakt met haar smartphone (doordat ik nogal beef en met 2 stokken loop gaat het maken van foto's niet zo) Ik spreek de hoop uit dat we volgend jaar weer met elkaar op vakantie mogen gaan. Mijn schoonzusje verdient een pluim omdat ze me naar Schiphol gebracht en me gehaald heeft.

Vakantie Senegal 31-01 t/m 14-02-2025 (deel 2)

Het was heerlijk vertoeven in Senegal waar ik dit jaar met mijn zusje en een vriendin op vakantie was. Het resort waar wij zaten kon je niet zomaar binnen komen omdat er een hek voor de ingang zat en op het strand was er ook bewaking. Natuurlijk mocht we wel van het resort af wat wij dus ook deden.

Waarom er zo'n hek bij de ingang van ons resort was begrepen wij niet echt omdat er bij de andere resorts en hotels die wij zagen er alleen maar een slagboom was. Misschien om de koeien die gewoon op straat liepen buiten te houden😂😂  

Het was leuk om zo buiten het resort te lopen. Zo'n andere wereld als dat wij in Nederland gewend zijn. Ik vond het jammer dat het zo warm was en ik kan niet zo heel erg goed tegen de warmte dus we liepen niet al te ver.

Ik was blij dat ik weer terug in het resort was en ik ging een cappuccino op het terras drinken. De cappuccino was zo lekker in het resort (ik mis die nog steeds nu ik weer terug ben) Mine en Herma gingen naar het strand en ik bleef lekker op het koele terras zitten om te lezen.

Ook ging ik 's middags weleens naar mijn hutje om daar met de airco aan te lezen of ik wandelde een beetje door de prachtige tuin van het resort.

Natuurlijk deden we ook een excursie naar het slaveneiland.

Het eilandje Ile de Gorée ligt net ten westen van de Senegalese hoofdstad Dakar. Tussen de 15e en 19e eeuw was het eiland één van de grootste centra van de trans-Atlantische slavenhandel. Het nu schilderachtige eilandje was voorheen bekend als de “Door of no return”. Het was het laatste wat honderdduizenden slaven van Afrika zouden zien voor ze ingescheept werden voor de lange reis naar het Nieuwe Amerika.

We werden met een open jeep van het hotel opgehaald (ik zat voorin en Herma en Mine achterop en buiten en hadden het heel erg koud tijdens de rit. We werden bij een soort carpoolplaats gebracht en daar zou een bus ons oppikken. Nu die carpoolplaats was een groot braak liggend stuk grond.

De chauffeur van de jeep bleef totdat de bus gekomen was. We moesten naar de haven van Dakar en ondanks dat het zaterdag was was het erg druk rondom Dakar.

Vanuit de haven van Dakar vaart er verschillende keren per dag een veerboot naar het eiland en de overtocht duurt zo'n twintig minuten.

De naam Ile de Gorée stamt uit de tijd dat het eiland in handen was van de van de West-Indische Compagnie. Deze vernoemde het naar het Zuid-Hollandse voormalige eiland Goeree. Vanwege de geschiedenis met de slavenhandel staat Ile de Gorée sinds 1978 op de werelderfgoedlijst van UNESCO.

Een eiland als dit moest natuurlijk goed bewaakt worden. Daarom werden er forten gebouwd op het eiland. Wanneer je aankomt met de boot zie je direct het ronde fort op de punt van het eiland. 

foto van internet

Natuurlijk bezochten we ook het Maison des Esclaves. Dit slavenhuis is in 1990 gerestaureerd om de wrede geschiedenis van het eiland niet te laten vergeten. Hier werden in die tijd rond de 200 slaven opgesloten tot ze sterk genoeg waren om de overtocht naar het Nieuwe Land te maken. 

Bij een bezoek aan het huis sta je letterlijk in de beruchte Door of No Return en krijg je een kijkje in de wereld van de slaven.

Ik moet zeggen dat het bezoek aan het slavenhuis veel indruk op me maakte vooral over wat de gids allemaal vertelde wat er in dat slavenhuis gebeurd was. Ook dat b.v. wanneer de slaven niet aan het gewenste gewicht kwamen aan de haaien gevoerd werden. Ik was blij dat we als eerste op het eiland het slavenhuis bezochten en later over het mooie autovrije eiland liepen. Het is nu een schilderachtig eilandje wat een inktzwarte bladzijde is in de geschiedenisboeken.

Het Slavery Freedom Monument vertelt over de vreselijke geschiedenis van de koloniale slavernij

De gids die ons over het eiland rondleidde vertelde ons heel veel over het verleden en over het leven zoals het nu was op het eiland is. De bron van inkomsten is het toerisme. Overal zag je dan ook kraampjes waar van alles verkocht werd. 

de man maakt blikjes gereed voor recycling 

Ile de Gorée is ook een favoriete inspiratie plek voor veel kunstenaars. Je ziet dan ook overal kraampjes met schilderijen en fleurige wanddoeken.

Ook was er een atelier waar een kunstenaar met de verschillende kleuren zand die er in Senegal zijn schilderijen maakte. Ik kocht er een schilderijtje voor in mijn blokhut als een souvenirtje voor mijzelf.

We gingen ook naar het fort. In het fort is het Historical Museum gevestigd dat inzicht geeft in de geschiedenis van het eiland en Senegal in het algemeen.

We waren er snel uit want de informatie die overal bijstond was in het frans en de Franse taal ben ik niet machtig.

De stoel in de binnenplaats kwam als geroepen want ik vond het heel erg warm en omdat ik de laatste tijd nogal slecht loop en het ook nog in mijn rug had was dit we erg fijn om even te kunnen zitten.

Voordat we weer met de veerboot terug naar Dakar gingen hadden we nog een lunch bij de haven. Voor de liefhebbers was er vis. Het voorgerecht was ook vis en dit waren garnalen die bijzonder lekker smaakten.

Toen we weer terug in Dakar waren maakten we nog met de bus een rondrit door de stad. Hier waren wel mooie gebouwen en huizen in tegenstelling tot de dorpjes.

De bus stopte bij het Monument voor de Afrikaanse Wedergeboorte. 

Het is een bronzen beeld op een 100 meter hoge heuvel, dat uitkijkt over de Atlantische Oceaan. Het monument heeft een hoogte van 50 meter en toont een Afrikaans gezin bestaande uit een jonge vrouw, een man en, in de linkerarm van de man, een kind dat met zijn arm richting de zee wijst.

Herma en ik bleven in de bus met nog enkele anderen. Mine ging er wel uit. Mine is ook degene die tijdens onze vakantie de foto's nam met haar smartphone.

Bij de carpoolplaats stond er een taxi op ons te wachten (Herma en Mine hoefden nu gelukkig niet in de laadbak van een jeep)

Na een een mooi en interessante excursie kwamen we weer aan in ons resort waar we op het terras iets gingen drinken.

Deel 3, het laatste deel volgt.