Zaterdag 28 januari was mijn schoonzusje zo lief om mij naar Odoorn te brengen voor een wandeltocht. Omdat ik niet meer in het bezit van een auto ben en het openbaar vervoer op zaterdag helemaal niet optimaal is is het nagenoeg onmogelijk om er dan op tijd te komen.
Odoorn (Drents: Oring) is een plaats in de gemeente
Borger-Odoorn, in de provincie Drenthe Waarschijnlijk is de naam Odoorn via
Oreng of Oeringe en Odering afgeleid van een persoonsnaam. Odoorn is een esdorp en had tot ver in de achttiende eeuw
uitsluitend een boerenbevolking (zelfs de burgemeester, de dominee en de
schoolmeester waren tegelijkertijd boer).
Aangezien ze ook een 5 km route hadden was dit weer eens een mogelijkheid voor me om een tochtje te gaan proberen te wandelen. Nadat ik me had ingeschreven vertrok ik voor mijn tocht.
Trouwens langs de route stonden meerdere panelen met daarop Gedichten over de cultuur en de geschiedenis van Odoorn.
Ik passeerde een transformatorhuisje.
Het duurde niet lang of ik liep het dorp al uit en nadat ik een tijdje op een pad had gelopen moest ik door een klaphek heen en kwam in een klein bosgebiedje.
In Drenthe komt de zandhagedis van nature alleen voor op de Hondsrug. Als je een zandhagedis wilt zien moet je zoeken op de droge heidevelden.
Zandhagedissen, en dan met name de mannen, zijn in het voorjaar op hun mooist. Om de vrouwen te verleiden trekken ze een gifgroen bruiloftspak aan en ongetwijfeld zijn de “giftigste” mannetjes het meest aantrekkelijk. In deze tijd is opvallen bij de vrouwen (voortplanting) even belangrijker dan niet opvallen (gevaar) voor de roofdieren. Na de paring zoekt het vrouwtje een zandig plekje om haar eieren af te zetten. Zonnewarmte moet vervolgens de rest doen, dit in tegenstelling tot de levendbarende hagedis waarbij de jonge hagedisjes zich in het lijf van de moeder ontwikkelen.
Op sommige plekken was het goed te zien dat het nogal geregend had de laatste tijd. Niet veel later moest ik over/langs een heel modderig pad en als je er op liep werden je voeten er in vastgezogen. Ik zag opeens ook geen routebordjes meer en begon al te vrezen dat ik verkeerd liep. Gelukkig zag ik er uiteindelijk toch weer een maar hierna ging het mis. Ik liep een pad een heel stuk af en zou aan het einde, volgens de routebeschrijving, links moeten maar dat pad duurde en duurde maar. Ik besloot om weer terug te gaan naar het punt waar ik het laatste bordje had gezien. Gelukkig kwam daar een man uit een heel smal pad op de fiets en zei dat dat een mooi pad was. Ik dacht gelijk dat is iemand van de organisatie omdat hij elastieken om zijn stuur had hangen. Ik zei ik ben helaas verdwaald en hij zei je moet dit pad in. Wat bleek? Een of andere grapjas had een bordje omgedraaid. Wat ik al wel verwacht had dat ik steeds door andere wandelaars zou worden ingehaald gebeurde dan ook. Toch genoot ik wel van mijn wandeling want vooral het laatste stukje bos was heel mooi. Nog een stukje langs de weg naar Odoorn en ik bereikte de bebouwde kom weer. Als je in Drenthe bent zie je overal wel zwerfkeien en dat is in Odoorn niet anders. Ik zag mijn schoonzusje weer bij de start locatie en nadat ik me had afgemeld genoten we nog een poosje van een nazit in het restaurant. Ik heb wel genoten van de wandeling maar ondanks dat het maar 5 km was kostte het me toch heel wat moeite maar het is me dan toch gelukt. Ik denk dat ik door het mislopen ruim 6 km gewandeld heb waar ik een kleine twee uur over gedaan heb dus dat is wel heel bedroevend.
