Een paar weken Turkije (week 3)

Deze week was het weer echt bar en boos. Veel regen en ook soms bijna wel een hele dag regen. Het heeft hier ongekend veel geregend. De regen kwam zelf onder de schuifdeur onze kamer binnen en ook in de lobby kwam het water door de spotjes de hal in. Natuurlijk moesten wij direct de lobby verlaten. Je kunt hier echt zien dat ze niet berekend zijn op zoveel neerslag want op veel plekken lekte het in het hotel. Ook viel er even een flinke hagelbui. Toch mogen wij nog niet klagen want in drie dagen tijd zijn hier in de buurt twee tornado's geweest. Donderdag belandde er een auto met twee personen op nog geen twee kilometer van ons hotel in de rivier waarvan nog steeds één inzittende, die niet gered kon worden, vermist wordt. Zaterdag was het flink raak op het vliegveld van Antalya waar vliegtuigen beschadigd werden en er wat gewonden vielen.

Ondanks dat het deze week veel regende trokken we er, op de twee dagen van de tornado's na, toch nog op uit. Natuurlijk gingen we weer naar de markt in Çamyuva want het is bijna gewoonte geworden om hier wekelijks nootjes te gaan kopen als we in Turkije zijn. 

Ook vind ik het altijd zo leuk dat er één van de soorten geitenkaas in een geitenvel zit. Terwijl ik vroeg of ik er een foto van mocht maken kreeg ik ook iets ervan om te proeven. Ik ben gek op geitenkaas en hier hebben ze er heel veel soorten van en deze soort was wat kruimelig en het smaakte beslist goed.

Ook dronken we er nog een glaasje Turkse  thee op een terras. Op zo'n terras zou ik in Nederland echt niet gaan zitten maar op markten vind je alleen maar zulke terassen. Het betalen was ook nog een grappig gebeuren want ze vroegen 5 lira wat op zichzelf niet echt duur is. Maar gezien wat je ervoor in Kemer betaalt was het wel duur. Manlief zei dat dan ook en gaf maar 1 lira ze hadden er de slappe lach van maar ik vond 1 lira toch echt te weinig. Ik vond dat hij er nog maar 1 lira bij moest geven wat hij dan ook deed. Ze bleven lachen. Trouwens ik had gezien dat anderen ook maar 2 lira gaven.

Q

Ook  gingen we met de dolmus nog weleens naar Kemer om te wandelen en ook om kleding naar de stomerij te brengen.

Manlief moest nu toch eens even in het boek wat het standbeeld toch las aan de boulevard kijken want dit beeld staat er al jaren.  Maar hij werd er niet wijzer van.

Als we wat langer blijven is het wel handig om wat kleding naar de stomerij te brengen. Het kan ook wel in het hotel gestoomd worden maar dat is wel 5x zo duur als bij een plaatselijke stomerij.

Ook gingen we deze week weer a la carte eten, daar moet je wel iets extra's voor betalen maar dat is natuurlijk vele gezelliger als in de restaurants waar het lopend buffet is en omdat het er zo groot is noemt manlief het kantines. Omdat het er zo groot is is het er ook wat onrustig. Je kunt in het winterseizoen zowel Italiaans als Turks a la carte eten. Zomers zijn er meer a la carte restaurants.

Omdat er deze week veel kinderen in het hotel zijn voor volleybal toernooien proberen ze het de overwinternaars wel naar de zin te maken met o.a. cocktails en live music in de pub.

Kemer en Kiris zien er nu uitgestorven uit en het is nauwelijks voor te stellen dat wat je nu ziet dat dat er in het hoogseizoen wel goed er uitziet zodat je daar wel iets zou willen eten of drinken.

Ook gingen we deze week met de Antalya Express naar de Migros in Antalya. Er was die dag regen voorspeld en het is een overdekt winkelcentrum met winkels die je ook in de P C Hooftstraat in Amsterdam vindt. Leuk om er eens te kijken maar de prijzen zijn er gelijk aan die in Amsterdam. Toen we er wat gebruikten op een terras kwamen we in gesprek met een Nederlandse die al 10 jaar in Antalya woont. We hadden een erg leuk gespek met haar.

Als ik honden of katten op straat zie ben ik blij als de honden een clip in hun oor hebben en de katten een stukje van hun oor af of een knipje in hun hun oor hebben want dat betekent dat ze gesteriliseerd zijn door de overheid  en dat is natuurlijk goed om het groeiend aantal zwerfdieren terug te brengen.

Op bovenstaande foto is te zien wat een week na aankomste het indoor zwembad was. Je zou denken dat het getroffen was door de tornado maar dat is gelukkig niet het geval. Er komt een nieuw en er is een tijdelijk zwembad gemaakt dus de zwemmers hebben niets te klagen.

Ondanks het hele slechte weer is deze week ook weer voorbij gevlogen.

Een paar weken Turkije (week 2)

Intussen zit onze tweede week in Turkije er ook al weer op. Deze week hebben we alle soorten weer gehad: hevige regen zodat het op verschillende plekken in het hotel binnen regende zelfs bij onze balkondeur op de kamer, erg veel wind maar ook een dag dat je gewoon buiten op een terrasje thee kon drinken.
We vermaken ons nog steeds en zijn er iedere dag, op de dag na dat het zo regende, nog op uit geweest. We wandelen hier voor manliefs zijn doen veel en ik heb echt bewondering voor hem dat hij dit doet. Als we gaan wandelen gaan we niet op de loopband in de fitnessruimte en het is natuurlijk veel leuker om buiten te wandelen hoewel het eerste stuk als we gaan wandelen wel een saai stuk is.

Ook deze week ondervonden we weer de vriendelijkheid van de bevolking. We kwamen een man tegen met twee tassen mandarijnen die hij net geplukt had in een boomgaard en toen manlief hem vriendelijk groette kregen we gelijk ieder twee mandarijnen. Die mandarijnen waren ondanks de pitjes die er in zaten zo lekker zoet ik denk dat ik nog nooit zulke lekkere mandarijnen gegeten heb.

Iedere dag is er wel een markt in de omgeving van Kiris en ik vind het iedere keer weer een lust voor het oog om te zien hoe vers en mooi er alles uitziet. Op deze markten koopt de plaatselijk bevolking alles wat ze nodig hebben en je ziet er ook mensen die b.v. alleen maar een bepaald soort groente verkopen wat ze zelf verbouwen. Ik vind het iedere keer weer heerlijk om op zo'n marktje rond te struinen.

Vanaf het balkon van onze kamer zie je aan de ene kant de berg  Tahtali (2365 m) en aan de andere kant kijk je uit op de tuin van het resort en de zee. We slapen met de balkondeur open en horen dan de golven van de zee.
Toen het zo hard gewaaid had en de golven erg hoog geweest waren zagen we een vlek op het water van de zee maar wat het precies geweest is weten we niet. De dag erop was het weer weg.

Iedere keer voordat ik het restaurant in ga word ik even herinnerd aan onze kater Solo die natuurlijk thuis is (en natuurlijk goed verzorgd wordt) Deze borden hebben ze dit jaar bij de restaurant geplaats om de gasten er op attent te maken dat het beslist niet nodig is dat ze eten aan de katten geven. Ik moet zeggen dat het goed werkt want je ziet de katten nu niet op stoelen staan bij tafels die nog niet afgeruimd zijn om restjes op te eten. Al jaren krijgen de katten hier brokken van het hotel en worden ze ook op kosten van het hotel gesteriliseerd of gecastreerd.
Ook is er vlak bij het hotel een supermarktje waarvan de eigenaars zo'n 10 katten verzorgen en daar is bijna de dubbelganger van onze Solo te zien.

Zaterdag gingen we met de bus boat naar Antalya. Deze boot vaart alleen op zaterdag en zondag. Heen om 11.30 uur en terug om 16 uur. De boot doet er iets meer dan een uur over.

Het weer was niet helemaal helder maar de zee was wel rustig. In totaal waren er maar acht passagiers aan boord met ons meegerekend.
De oude stad is er de bezienswaardigheid met natuurlijk de Hadrianuspoort.

Het is niet een van de gemakkelijkste ingangen om de oude stad te bereiken maar natuurlijk wel de mooiste. 

Ook waren nog goed de restanten van de oude stadsmuur te zien. Eigenlijk gek dat je aan de ene kant de oude stad hebt en aan de andere  kant winkels van allerlei bekende winkelketens in Turkije.  Deze keer hebben we niet echt in de oude stad gelopen want de straatjes gaan daar erg naar beneden. 

Toen we ruim op tijd terug gingen naar de bus boat werd ons gezegd dat de boot niet zou varen i.v.m. de gevaarlijke zee. We dachten dat ze eerst een grapje maakten want de zee was zo glad als een spiegel maar toch bleek het realiteit te zijn. We schrokken wel even hoe moesten we nu terug in Kemer komen? Jaren geleden waren we al eens met openbaar vervoer naar Antalya gegaan heen ging prima maar terug had toen wel wat voeten in aarde.  Er werd gezegd dat we eerst met de tram naar de otogar moesten en dan met de Kemerexpress naar Kemer. We kregen een briefje in het Turks en zonder problemen kwamen we, nadat we het briefje tweemaal hadden laten zien onderweg, bij de otogar. Een kind kan de was doen als je maar weet hoe! We moeten zeggen dat het openbaar vervoer hier heel goed geregeld is en beslist niet duur.

Deze hond zat bij de Hadrianuspoort. Waarom hij zo'n dikke ketting
heeft snap ik niet. Hij was heel lief en zijn eigenaar was
ook lief tegen hem.

Een paar weken Turkije (week 1)

Ook dit jaar zijn we weer voor een aantal weken naar Turkije gegaan. Inmiddels zijn we er al een week en het weer is niet top. De Turken zeggen dat het jaren niet zo geregend heeft als nu en dat het ook nog nooit zo koud is geweest. 
We hebben weer voor hetzelfde resort gekozen als voorgaande jaren. Het is een van de twee resorts die in deze tijd van het jaar open is. Het is een heel groot resort wat min of meer op een dorpje lijkt. 
Deze week hebben we besteed om o.a. de ons bekende plekjes te gaan bekijken. We hadden gehoopt dat er inmiddels een brug over de dam zou zijn zodat we hierover naar Çamyuva konden gaan i.p.v. over de brug met al die auto's hoewel deze wel altijd ruim om je heen rijden.

Vorig jaar is de rivier wat uitgegraven met het gevolg dat er ook veel water over de dam stroomt. Ook kan je niet meer over het strand meer naar Çamyuva wat ook heel jammer is want we liepen zo vaak een rondje. 

Wat ons opvalt is dat er de laatste jaren hier wel veel veranderd is: de bevolking rijdt in goede auto's, er is een veel beter beleid w.b. de zwerfdieren, de dolmus waarmee je naar nabij gelegen dorpjes kan zijn ook veel beter geworden etc. Maar wat niet veranderd is is de rotzooi die de bewoners om hun huis hebben.

Ook staan er tussen mooie appartementencomplexen soms krotjes waarvan je je niet kan indenken dat er nog mensen in wonen.
Wat wij hier altijd zo fijn vinden is de gastvrijheid en de behulpzaamheid van de bevolking.
Deze week kwamen we langs mensen die vis aan het grillen waren en toen we keken zeiden ze dat de vis 3 uur geleden gevangen was. We mochten proeven en de vis was werkelijk heerlijk, ik weet niet wat voor vis het was want de mensen spraken alleen Turks.

Ook liepen we van de week op een pad en dachten we dat we binnendoor naar Kemer konden maar dat bleek niet echt een weg te zijn. Toen we vlak bij een huis kwamen zeiden mensen die houtjes aan het hakken waren dat we gewoon rechtdoor konden gaan. We kwamen langs hun voordeur en later weer op een pad door een sinaasappelboomgaard. 

Overal in Turkije wordt thee gedronken en als je dus even onderweg wil uitrusten neem je dus plaats op een terrasje van een theehuis. Voor de prijs hoef je het niet te laten want omgerekend kost een glas thee ongeveer €0,25.

Ook zagen we nog versieringen van  kerst en zelfs de kerstman was nog aanwezig. De reden hiervan is dat de Russisch Orthodoxe kerk Kerstmis op 7 en 8 januari viert en veel Russen komen dan naar Turkije.

Ook gingen we de begraafplaats van Kemer bekijken. Ik had gelezen dat je er tussen de bomen uitzicht had op zee. Het kostte wel even moeite voordat we het gevonden hadden want het stond niet echt duidelijk op de plattegrond. Met wat navraag hebben we het toch gevonden.

Het bootje viel me in de verte al op en ik dacht dat het graf wel van een visser of zeeman zou zijn. Volgens de foto was het van een zeeman.  Het viel ons op dat er veel jonge mensen begraven lagen.
Ik als kattenliefhebster geniet van alle goed uitziende katten en liepen ze jaren geleden nog achter je aan als je een plastic zak in je hand had dan is dit nu helemaal niet meer het geval.

Ook liet manlief hier de mouwen van een jasje korter maken en zijn schoenen verzolen. In vergelijking met Nederland is dat haast voor niets. Ieder jaar neemt hij een paar schoenen mee voor de schoenmaker.

Zodra je buiten het vakantiegebied bent zie je oude huisjes en schuurtjes maar de bevolking vind het erg leuk als je contact met ze maakt ook al kan je elkaar niet verstaan maar met handen en voeten kom je een heel eind.

Ondanks het niet al te beste weer hebben we ons toch heel goed vermaakt en het was net een beetje thuiskomen in het resort. Het personeel leek blij om ons weer te zien en ook in de dorpjes en op de markt konden de mensen ons nog.  Ze wisten zelfs de naam nog van Manlief.