Toch naar Turkije (derde (verkorte) week)

Iedere keer wanneer ik een wandeling in de buurt van het hotel maakte zag ik, net als alle voorgaande jaren, deze rotsformatie.

Het is een herkenningsteken van het plaatsje Kuzdere en worden de "Karatas" genoemde. Deze zwarte rotsformatie die midden in de voormalige rivierbedding staan is geliefd bij bergbeklimmers. De Karatas zijn ook een geliefd wandeldoel en gemakkelijk met de Dolmus vanuit Kemer te bereiken. Ik had eigenlijk het plan gehad om er de laatste week van mijn vakantie heen te wandelen maar dit zat er niet meer in nu ik door de corona pandemie eerder naar huis moest. 

Ik had een afspraak bij de kapper voor woensdag maar omdat ik nu dinsdag al terug moest naar Nederland hoopte ik dat hij maandag open zou zijn en ik er nog terecht kon. Vooral omdat ik bang was dat de kappers in Nederland door de maatregelen tegen het corona virus ook nog wel gesloten zouden gaan worden. Ik ging 's maandags al vroeg op pad en toen ik bij de zaak kwam dacht ik eerst dat deze gesloten was omdat de deur dicht was en er geen licht brandde. Er zat een Russische dame even verderop bij een andere zaak en ik vroeg haar of de kapper die dag er niet was. Zij liep met me mee naar de zaak en de deur bleek gewoon open te zijn maar de kapper was er niet. Ze belde hem voor me op een zei me dat hij er over een half uur zou zijn. Ik kreeg een kop koffie en inderdaad na een half uur verscheen hij. Na ongeveer anderhalf uur was ik klaar geverfd, lichte lokken erin, geknipt en geföhnd. Ik kom er nu zeker al zes jaar en de prijs blijft er ongewijzigd, een derde van wat ik in Nederland moet betalen.

Dat er (bijna) altijd mannelijke kappers in een kapsalon voor vrouwen werken schijnt te maken te hebben met pure jaloezie onder vrouwen las ik ergens. Turkse vrouwen zeggen: ”Een vrouw verknipt mijn haar”

Ze zijn over het algemeen vrij jaloers op elkaar. Een groot aantal Turkse vrouwen geeft toe liever door een man geknipt te worden dan door een vrouw. Vrouwen vertrouwen een vrouw die hun haar knipt niet. ”Ze kan jaloers op mijn haar zijn en het daarom verknippen” of ”Mannen hebben deze jaloerse gevoelens niet en knippen een vrouw naar hun wens”, zijn opmerkelijke uitspraken gedaan door Turkse vrouwen. Deze jaloerse gevoelens lijken dus erg ver te gaan…als het werkelijk zo is! 

In het resort was laatste dagen goed te zien dat er geen nieuwe gasten meer aankwamen. In de lobby van het hotel zaten nauwelijks nog mensen de laatste dagen. Het werd er steeds stiller. 

Ik besloot de laatste dag dat ik er was toch nog even met de Dolmus naar Kemer te gaan. Manlief en ik waren altijd gewend om een van de laatste dagen naar Kemer te gaan en overal afscheid te gaan nemen. Ik vond dit nu wel een beetje lastig en heb daarom alleen maar een wandeling door Kemer gemaakt. 

Ondanks dat het geen frappe-weer was, zoals Manlief en ik dat altijd noemden wanneer het slecht weer was, besloot ik toch een frappe te gaan drinken in het restaurant waar we dit altijd deden.

Vanaf het begin dat ik in het resort was stond er overal desinfecterende handgel wat we moesten gebruiken. Ook in het restaurant stonden overal regels waar we ons aan moesten houden.  

Omdat ik dinsdag pas in het begin van de middag zou worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan had ik 's avonds genoeg tijd om mijn koffer voor het grootste gedeelte in te pakken. 

Toen ik buiten op mijn balkon stond zag je pas goed hoe weinig gasten er nog waren.

Anders was de vleugel van het hotel aan de overkant helemaal verlicht nu alleen de openbare ruimtes en het trappenhuis nog. Het begon er wel wat spookachtig uit te zien vond ik.

De dag van mijn vertrek naar huis kon ik nog uitgebreid ontbijten en lunchen maar toen werd het toch tijd om afscheid te nemen van alle vaste gasten die er nog waren (die een paar dagen later naar huis zouden gaan) en het personeel. 

Gelukkig werd ik door een busje opgehaald dat direct naar de luchthaven ging. Ik was al bang geweest dat ik nog langs allerlei andere resorts zou moeten om daar ook gasten op te halen maar gelukkig was dit niet zo.

Op de luchthaven zag je verschillende mensen met mondkapjes op lopen en later bleken er ook wat mensen met mondkapjes in het vliegtuig te zitten. 

Na een voorspoedige vlucht landde ik op de luchthaven van Düsseldorf waar mijn schoonzusje al op mijn stond te wachten. 

Heel lief want Düsseldorf is toch wel heel wat verder dan Münster-Osnabruck waar ik oorspronkelijk naar toe zou zijn gevlogen.

Ondanks dat ik er dit jaar helaas zonder Manlief heen geweest ben moet ik zeggen dat ik het er toch wel fijn gehad heb. Omdat het resort min of meer een klein dorp lijkt waar veel dezelfde mensen komen overwinteren had ik meer dan genoeg aanspraak. Natuurlijk mistte ik hem wel maar toch deed het me heel goed dat hij zelfs in Turkije bij velen een indruk heeft achtergelaten. Hij was daar zo graag en de vriendelijkheid van de bevolking vond hij daar zo fijn. 

Natuurlijk wil ik mijn schoonzusje bij deze ook nog hartelijk bedanken dat ze zo goed was om mijn nu van Düsseldorf op te komen halen. 

Toch naar Turkije (mijn tweede week)

Vorige week was ik ook al een keer naar Çamyuva gewandeld maar omdat je de laatste jaren zowel niet meer over het strand als over de dam kunt moet je over een brug. 

Ik vind die weg over de brug eigenlijk wel wat eng want het is net alsof je op autoweg loopt.  

Wanneer ik een auto zag aankomen ging ik dicht bij de leuning staan en hield me eraan vast. 

Ik vind Çamyuva altijd een heel leuk plaatsje en buiten het toeristenseizoen zijn alle hotels daar gesloten. Wanneer ik in Turkije ben heb ik daar ook mijn vaste kapper zitten en ik ging daarheen om een afspraak te maken voor de week waarin ik naar huis zou gaan.

Het verwonder me altijd weer dat de kippen hier gewoon in de dorpjes op staat lopen. 

Het viel eerst nog niet mee om een afspraak bij mijn kapper (hij spreekt Duits) te maken want hij was er niet. Er waren wel twee meisjes in de zaak maar die spreken alleen maar Turks. Uiteindelijk schijnt het dan toch gelukt te zijn en we zullen er maar van uitgaan dat het goed komt.

Ik wandelde naar de boulevard van het dorpje en ik zag dat ze bij alle hotels druk bezig waren om alles weer in orde te brengen voordat het seizoen zal gaan beginnen.  Wat me wel opviel was dat er dit jaar hoge hopen zand op het strand lagen. Ik neem aan dat dit is om de hoteltuinen en zwembaden van de hotels te beschermen voor de golven als deze bij storm over de boulevard kunnen komen. Ik las ergens eens dat vroeger hier alle hotels in de winter onder water liepen. Nu zijn de hotels vernieuwd en wat verder van zee af geplaatst.

Ook ging ik deze week naar de Textielmarkt in Kemer die er speciaal voor toeristen is. Natuurlijk met allemaal namaak kleding wat nauwelijks iets kost. Ik houd niet zo van die kleding maar het is wel leuk om er rond te kijken. Manlief vond het helemaal geweldig om daar contact te maken met de verkopers en ook nu werd ik daar weer herkend. 

Ook maakte ik een wandeling over de boulevard van Kemer waar alle hotels ook nog gesloten zijn. 

Ik kwam ook dit jaar weer bij een kast bij een hotel op de boulevard  waarin allerlei afval ligt waarbij staat hoe lang het duurt voordat het verteerd is.

Ik vind het wel een beetje gek dat dit bij een toeristenhotel staat terwijl de meeste Turken alles gewoon maar weggooien. Langs de wegen zie je overal troep liggen.

Ik ging natuurlijk ook naar het Moonlight park.  Manlief wilde hier altijd graag heen en ook naar de boulevard maar het ging hem dan altijd meer om een milkshake van Mac Donals, hahaha. Mac Donals zit daar namelijk vlakbij aan de jachthaven.

In dat park zijn de telefoons zo grappig. Vorig jaar heb ik al foto's geplaatst van een telefoon in een zeemeeuw en een in een dolfijn. Deze had ik nog niet eerder gezien.

Toen ik weer terug ging naar de Dolmus besloot ik toen ik langs het restaurant kwam waar we altijd thee dronken dat ik daar ook deze keer een thee zou drinken. Dit restaurant is helemaal niet op toeristen ingesteld en ze spreken daar dan ook alleen maar Turks. Als je afrekent steken ze hun vingers op hoeveel Turkse lira je moet betalen. Een thee kost daar dan ook nauwelijks iets.

Deze week was het minder zonnig dan voorgaande week maar dat vind ik niet zo erg. Ik ga niet naar Turkije voor alleen de zon. Ik had ook nog graag eens met de boot naar Antalya willen gaan maar toen ik bij de jachthaven ging kijken naar de vertrektijd (de boot gaat buiten het seizoen maar op een dag en dan slechts eenmaal daags) vroegen enkele mannen mij of ze me konden helpen en op mijn vraag zeiden ze dat de boot  sinds dit jaar alleen nog maar in de zomer meer malen per dag vaart. Jammer. Ik zou er dan met de Antalya Express heen moeten gaan volgende week.

Deze week heb ik ook weer genoten hoewel ik Manlief soms wel erg mistte vooral bij dingen waar hij zo erg van genoot. 

Vrijdag kwam hier het bericht dat iedereen die na 20 maart een terugvlucht had op een eerdere vlucht gezet zou worden. Ik zou oorspronkelijk 22 maart terug gaan en op Osnabruck Münster vliegen. Intussen weet ik dat ik 17 maart terug moet en op Düsseldorf vlieg. Turkije heeft vrijdag een verbod op alle vluchten vanuit Europa afgegeven, dit i.v.m. het corona virus. En na 20 maart gaan er ook geen vluchten meer vanuit Turkije 

Ik vind het wel jammer dat ik eerder terug moet maar het is niet anders hoewel je hier in Turkije nog redelijk veilig bent voor het virus want tot nu toe zijn er maar 5 besmette personen in dit grote land wordt er gezegd.

Toch naar Turkije 2020 (mijn eerste week)

Andere jaren ging ik altijd met Manlief de eerste drie maanden van het jaar in Turkije overwinteren.  Ik wist niet of ik drie maanden nu wel zag zitten nu ik alleen moest gaan. Ik had daarom maar besloten om het eerst eens voor drie weken te gaan proberen. Zoals altijd vertrok ik nu ook weer vanaf een Duitse luchthaven en wel Münster Osnabruck. Bij het inchecken en ook tijdens de vlucht werden er wat vragen gesteld i.v.m het corona virus en moesten wij een formulier invullen met allerlei gegevens b.v. op welke plaats je in het vliegtuig zat, wat je adres in Turkije was, je telefoonnummer etc. 

De twee stoelen naast me waren onbezet tijdens de vlucht en gek genoeg vond ik dit wel fijn deze keer ik had er niet aan moeten denken dat er geen aardige man naast me zou zitten.

Na een zeer voorspoedige reis en een rit van ruim een uur in een klein busje kwam ik bij het hotel aan. 

Bij het inchecken bij het hotel voelde het zelfs als een beetje thuiskomen. Veel van het personeel en ook van de stamgasten kenden mij natuurlijk.  Even dacht ik dat ik niet zo tevreden zou zijn met de kamer die ik kreeg want we hadden anders altijd een kamer met zij zeezicht en uitzicht op het Taurus gebergte maar ik moet zeggen dat de kamer die ik nu kreeg ook een heel mooi uitzicht had.

Op bovenstaande foto is de sneeuwberg, zoals Manlief en ik de berg altijd noemden, te zien die we anders altijd vanaf ons balkon konden zien.
Het weer begon al direct goed lekkere temperaturen je kon lekker aan het strand liggen en ook dit jaar zwommen er weer verschillende mensen in zee.
Natuurlijk ging ik dit jaar ook weer naar de wekelijkse groente, fruit en vismarkt in Kemer. Ik sta er steeds versteld van hoe fris en vers  alles  er uitziet.

Ik heb steeds veel contact met andere gasten en ik ga ook heel vaak a la carte eten met een man wiens vrouw in april overleden is. Manlief en ik hadden weleens contact met hen. Ik vind het wel lastig want het is een Duitser en mijn Duits is niet al te best. Toch begrijpen we elkaar wel.  

Ook bracht ik deze week een bezoek aan de Sali Pazari, een soort Winkel van Sinkel, waar ik iedere jaar graag rondneus. 
Ook redde ik deze week nog een schildpad die zomaar in het centrum over straat liep. Hij liep naast een bos gesnoeide  palmtakken. Vlakbij een poortje naar een binnentuin van een hotel. Ik heb een Turkse man geroepen en die is iemand wezen halen die in die binnentuin bezig was en deze heeft hem weer meegenomen.

Ondanks dat Manlief er niet meer bij is doet het me toch goed om in Turkije te zijn. Hij genoot er altijd zo en vond de gastvrijheid van de plaatselijke bevolking geweldig.

De poezen worden in het hotel zeer goed van kattenbrokken voorzien. Volgens mij heeft iedere kat wel zo'n grote bak met brokken voor zichzelf want in de hele tuin van het ressort staan zulke grote bakken. Dit doet mij als kattenliefhebster natuurlijk heel goed. Ik was benieuwd of je via het strand naar Çamyuva kon lopen. Ik kwam eerst weer langs de Eftelingachtige muur en zag toen dat het ook dit jaar weer niet mogelijk is om over het strand te gaan. Ik vind dit wel balen want dan moet je een brug over waar bijna alleen maar auto's overgaan het lijkt op wat bij ons een autoweg is. 

Op de foto lijkt het niet diep maar dat is het wel een het stroomt ook nogal snel.

Ik wandelde door richting een kleine moskee en keek daar even op het pleintje rond met natuurlijk de wasplaats. Ook stond er een apparaat waar je water uit kon tappen. Trouwens die zie je niet alleen bij moskeeën maar ook gewoon op straat. Dit zal in de zomer best nodig zijn als hier de temperaturen erg hoog kunnen worden.

Dit is een beetje een globaal overzicht wat ik de eerste week gedaan heb. Ik heb ook nog een paar dagen en paar uur op het strand gelegen maar de zon is zo fel dat ik al een beetje verbrand ben. Omdat er ook steeds een koel windje staat merk je niet dat je wat verbrandt.