Kerstwens 2020

 

Ondanks dat we deze feestdagen waarschijnlijk anders zullen vieren dan voorgaande jaren wil ik toch iedereen hele fijne dagen wensen en vooral een beter jaar dan 2020. Hopelijk wordt het dan weer wat normaler.

Hondsrugroute 28-11-2020

foto op internet gevonden omdat route niet meer met bordjes wordt aangegeven

Mijn schoonzusje en ik hadden deze datum al een tijdje geleden in onze agenda's genoteerd om op deze dag de Hondsrugroute te gaan rijden. Hoewel het deze dag helaas wat mistig was gingen we toch.

De Hondsrug, duizenden jaren wonen er hier al mensen. Een zandrug in het noorden van Nederland, vroeger omgeven door zompig veen en vlakbij de Waddenzee. Destijds was de Hondsrug de enige streek in de wijde omtrek waar je hoog en droog kon wonen en reizen.

De Hondsrug heeft een lange geschiedenis die haar weerga niet kent. Het gebied loopt van het centrum van de stad Groningen in het noorden, via de gemeenten Haren, Tynaarlo, Aa en Hunze en Borger – Odoorn naar het zuiden naar de gemeente Emmen en de gemeente Coevorden. Het begon, een paar miljoen jaar geleden in de ijstijden toen ijs, wind en water de Hondsrug zijn vorm gaven. Over het metersdikke veenmoeras dat later tegen zijn hellingen omhoog kroop.

Hier sloegen de eerste mensen die naar de Hondsrug kwamen, de Neanderthaler-jagers, hun kampen op. Hier zijn vuurstenen werktuigen en de botjes van hun jachtbuit gevonden. Het trechterbekervolk bouwde op de Hondsrug de hunebedden om hun doden in te begraven. En in het veld vind je nog steeds de sporen van de wagens en karren die in de middeleeuwen de Hondsrug volgden op weg naar Groningen.

Hier bouwden boeren hun dorpen en kerken. Mensen maakten elkaar vroeger bang met de wrede reuzen Ellert en Brammert die over het veld heersten. En ook over de betoverende Witte Wieven die reizigers ’s nachts zouden beheksen.

Wij startten onze route in Rolde en gingen door naar Gieten. Een oud esdorp. Vroeger een belangrijke kruising van noord-zuid- en oost-west verbindingen. Eeuwenlang vonden reizigers op hun tocht een veilig onderdak voor de nacht in de herbergen van Gieten. 

Het is altijd leuk om een route te rijden want je ziet dan dingen die je nooit eerder zag. In Gasselte is een witgepleisterd kerkje uit de 13e eeuw. Het is een van de oudste Drentse dorpskerkjes. Omdat we de route van internet hadden gedownload werden we hier op opmerkzaam gemaakt want het staat nogal van de straatkant af en uit het zicht onttrokken.

In de tuin van de pastorie staan drie witte beelden die naar men zegt door schippers van Gasselternijveen uit dankbaarheid aan het hoofddorp Gasselte zijn geschonken. Het zou een fijn gebaar geweest zijn ware het niet dat de beelden uit het park van een landgoed aan de Vecht waren meegenomen.

In de routebeschrijving staat dat je schitterende vergezichten kan hebben maar omdat het mistig was was dit dus niet zo.

In Borger is het grootste hunebed van Nederland het is 22 m. lang. Natuurlijk gingen we hier ook kijken.

In het centrum van Borger bekijken de protastantse kerk uit de 14e eeuw die op enorme veldkeien is gebouwd. Het rooster dat de kerk en ook het kerkhof scheidt van de straat, weerhield vroeger loslopende varkens en ander dieren om het kerkhof te betreden. In de volksmond werd overigens aan dit rooster een geheel andere functie toegeschreven. Het zou “de duivel met zijn bokkenpoten” weerhouden om de kerk en het kerkhof dat tot 1830 nog als begraafplaats werd gebruikt te betreden. 

We hadden onderhand wel trek in koffie en aangezien de horeca i.v.m. de corona nog steeds gesloten is hadden we zelf een thermoskan meegenomen. Het was eigenlijk wel veel te fris om het buiten op te drinken en het was jammer dat de mist nog steeds niet optrok. 

In Odoorn passeerden we een kerk die sinds de 12e eeuw nagenoeg onveranderd is gebleven. Het schip en de toren vielen wel regelmatig ten prooi aan vlammen. Opmerkelijk is dat het onderste deel van de muur uit bewerkte blokken graniet is opgebouwd.

Vlak bij de kerk staat en schuurtje en we vroegen of af of je daarin wel iets droog kan houden, haha.

Op onze routebeschrijving stond dat je midden in het veld de grafheuvel, "Het Eppiesbargie" kon zien. Natuurlijk wilden we deze wel even van dichtbij gaan bekijken.

De heuvel stamt oorspronkelijk uit circa 2500 v.Chr. De steentijd eindigde en de bronstijd kwam. De heuvel bleef in gebruik als begraafplaats. De heuvel werd opgehoogd en er kwamen een krans van stenen en een greppel omheen te liggen.

Na 1200 v.Chr. stopte men met het begraven van de overledenen en ging men voortaan zijn doden cremeren. In het Eppiesbergje zijn ook enkele urnen uit die tijd gevonden. Archeologen ontdekten dat rond de heuvel een groot urnenveld moet hebben gelegen.

Volgens de overlevering is de naam Eppies Bargie ontleend aan de voormalige eigenaar van de aangrenzende gronden, ene Egbert (Eppie) Vos die zich op deze plek zou hebben verhangen.

Als we in de buurt van Noord-Sleen zijn wijken we van de route af want we weten dat er ergens in de buurt een slager zit die heerlijke droge worsten verkoopt. Met Manlief ging ik hier ook vaak aan (ook altijd wel met een omweg) omdat hij deze het lekkerste vond.

Het was even zoeken om weer terug op de route te komen omdat de weg terug door een ongeluk was afgesloten. Toch kwamen we weer op de route en wilden we zeker het bezienswaardigste hunebed van Drenthe bekijken; "De PapelozeKerk" 

Met dit hunebed als kansel hielden hervormde geestelijken o.l.v. Menso Alting in de 16e eeuw hun geheime hagepreken tegen het paapse gezag. Vandaar de bijzondere naam. Nu is dit steengraf het pronkstuk onder de hunebedden. Het werd in 1959 op de helft van de dekheuvel na, zo goed mogelijk in de oorspronkelijke staat teruggebracht en vormt als zodanig een educatieve en toeristische trekpleister.

Het is daar een heel mooi bosrijk gebied waar dit hunebed zich bevindt. Zeker een mooi gebied om er te wandelen maar dat deden we nu niet. 

In Westdorp komen een hunebed tegen met een wel heel bijzonder geschiedenis.

dit vond ik op internet over dit hunebed en daarom  plaats ik er  deze foto van

We kwamen langs het dorp Grolloo waar het Cuby en Blizzard Museum gevestigd is in de boerderij waar de leadzanger Harry Muskee van de bluesband van 1965 tot 1971 woonde. Ook bevindt zich in Grolloo café Hofsteenge ooit "de huiskamer van Cuby". Omdat alles door corona gesloten was reden we weer naar het punt waar we aan onze route begonnen waren. 

Omdat we niet ergens uit eten konden gaan haalden we een afhaal maaltijd op bij de Chinees.

Het was jammer dat het mistig was maar toch was de route de moeite van het rijden waard. Ik ben mijn schoonzusje heel dankbaar dat ze steeds in deze tijd van het jaar zulke leuke dingen verzint om te doen ondanks dat er veel minder mogelijk is door de coronamaatregelen. Ik vind de maand december best een lastige maand nu Manlief er niet meer is hij genoot altijd zo van deze maand.