Een bezoekje aan Utrecht 03-09-2024

Dinsdag 3 september besloot ik naar Utrecht te gaan. Ik had een vrij reizen kaartje van de NS wat tot eind september geldig was. Ik zou eigenlijk die week een midweek naar mijn broer en schoonzusje in Hardinxveld-Giessendam gaan maar door omstandigheden kon dit helaas niet doorgaan.

Ik had voor Utrecht gekozen omdat ze daar een Nespresso Boutique hebben en dichter bij mijn woonplaats is er geen. Ik had voor mijn verjaardag een Nepresso apparaat gekregen waar ik bijzonder blij mee ben. Natuurlijk zijn de koffiecups wel online te bestellen maar ik dacht ik verenig het nuttige met het aangename.

Even na 12 uur kwam ik in Utrecht aan en ik kende Hoog Catharijne nauwelijks meer terug maar ik was er ook al lang niet geweest. Ik moet zeggen dat daar mijn winkels niet zijn. 

Ik ging al snel naar het Historische Centrum waar het wel heel erg druk was. Ik zag al snel de Nespresso Boutique en nadat ik er mijn boodschap had gedaan (ik kreeg er natuurlijk ook een kopje van mijn lievelings koffie)

Toen ik Stadskasteel Oudean zag besloot ik daar te lunchen.

In de middeleeuwen, omstreeks 1175, was Utrecht de grootste en belangrijkste stad in Nederland. Rond deze periode werd de baksteen herontdekt. De baksteen was lang geleden door de Romeinen geïntroduceerd in Nederland, maar de techniek werd lange tijd niet gebruikt. Pas toen de Utrecht een welvarende stad was en de bouw van houten huizen vanwege brandgevaar in de steden werd verboden, werd de baksteen weer populair. Dit was de start van de bouw van Utrechtse stadskastelen.

Er werden grote stenen huizen gebouwd langs de Oudegracht, midden in het handelscentrum van Utrecht. Deze hoge stenen gebouwen zijn de zogenoemde stadskastelen van Utrecht. De stadskastelen zijn gebouw tussen 1175 en 1500. Eigenaren van de stadskastelen waren vaak rijke en invloedrijke families. 

Alle stadskastelen zijn in de loop van de tijd in meer of mindere mate verbouwd. Een deel van de stadskastelen is nauwelijks nog te herkennen als stadskasteel. Het best bewaard gebleven stadskasteel is Oudaen. 

Ik koos in restaurant Oudaen voor een uitsmijter die me wel heel lekker smaakte.

Er zat een alleraardigst echtpaar naast me die een gezellig praatje met me maakte.

Omdat het lopen niet meer zo geweldig gaat en ik mijn stokken niet bij me had besloot ik een rondvaart door Utrecht te maken.

Vond het wel lastig om die trap naar beneden af te gaan maar er zijn overal altijd wel behulpzame mensen die je willen helpen.

Ik moet zeggen dat ik de info die we tijdens de rondvaart kregen heel erg interessant vond.

De Utrechtse Oudegracht en haar werven zijn uniek in de wereld. Een ingenieus systeem, dat werd bedacht in de Middeleeuwen, en geven vandaag de dag Utrecht haar bijzondere, en gezellige karakter.

Als Utrecht in 1122 stadsrechten en een verdedigingsmuur krijgt, wordt ook begonnen met de aanleg van een vaarroute dwars door de stad: de Oudegracht. Door de verbinding met de Vecht (noord) en de Vaartsche Rijn (zuid) ging de Oudegracht functioneren als een langgerekte haven. Tijdens het graven werd de vrijgekomen grond op de oevers gegooid, waardoor de de straat een stuk hoger kwam te liggen dan de gracht.

Door slim gebruik te maken van het hoogteverschil tussen het grachtwater en de hoger gelegen straat ontwikkelden de Utrechtse kooplieden in de Middeleeuwen een ingenieus havensysteem. De lager liggende aanlegkades (werven) stonden door middel van tunnels onder de straat door, direct in verbinding met de opslagkelders van de grachtenpanden. Handelswaar kon op deze manier makkelijk naar de huizen worden versleept. Van wijn tot lakens, en van groente en graan tot vee: alles werd hier verhandeld en opgeslagen. Aan het begin van de 20e eeuw werd de scheepvaart binnen Utrecht flink ingeperkt, en verdween de bedrijvigheid op het water. Toch worden tegenwoordig de cafés en restaurants langs de gracht nog steeds op de oude manier bevoorraad.

Nog steeds is de Oudegracht het bruisende middelpunt van Utrecht. Langs het water vind je talloze gezellige restaurantjes en horecagelegenheden. De benedenverdiepingen van de stadskastelen en statige grachtenpanden zijn omgetoverd tot hippe horecaconcepten, gezellige barretjes en restaurants met een internationale kaart.  Je kunt hier in de zomer heerlijk dineren aan de waterkant, en in de winter zijn de historische werfkelders een sfeervolle plek voor een hapje en een drankje.

een zogenaamde snotneus

Op de werven zie uit de muren deze door de Utrechtenaren snotneuzen genoemde uitsteeksels steken. Het zijn druppende afvoeren met regenwater waarin waterplantjes groeien.

De rondvaart vond ik bijzonder leuk vooral de informatie die gegeven werd. Als ik nog eens in Utrecht ben doe ik de rondvaart van 1,5 uur denk ik. Vooral omdat ik niet meer zo goed lang kan lopen. Er schijnt ook nog een wandelroute te zijn langs de stadskastelen en misschien is dat ook nog weleens iets om te doen. Nadat ik van de rondvaartboot af was ging ik wat drinken op een terrasje maar omdat het nogal begon te regenen verplaatste ik me naar binnen. Ik vond het jammer dat het er zo druk was op de Oudegracht zodat ik de prachtige grachtenpanden eigenlijk niet op de foto kon zetten.

Toen ik later op het station in Groningen aankwam moest ik nogal een tijdje wachten voordat mijn trein naar Veendam vertrok en nam ik plaats in de mooie hal.

Toen ik later thuis was kon ik terug kijken op een fijne dag.

Ondanks dat ik niet wandelde was ik toch bij de Monnikentocht 31-08-2024

Ondanks dat ik niet meer kan wandelen was ik dit jaar toch bij de Monnikentocht. Dit jaar dan wel niet als wandelaar maar samen met Okko (Heleen haar vader) als bezetting op een verzorgingspost. Tijdens de 4daagse van Diever had Heleen me hiervoor al gevraagd. Wij stonden in het bos bij Jipsingbourtange.

Runners Oost Groningen organiseerde al voor de 26e keer deze tocht voor marathonlopers, ultralopers, sportief wandelaars en Nordic Walking. De tocht gaat vanaf het Klooster (vandaar de naam Monnikentocht) in Ter Apel of vanaf camping De Bronzen Eik in Sellingen (afhankelijk van de afstand) door het fraaie landschap van Westerwolde over verharde en onverharde wegen en paden naar de vesting Bourtange. Het is een Landschapsloop. Zelf heb ik de tocht vier keer gewandeld. In 2018 was het de laatste keer. De afstanden voor de wandelaars zijn 17 km en 33 km. Ik heb de beide afstanden vroeger gewandeld.

We hadden alles ruim op tijd klaar staan voordat de eerste hardlopers en wandelaars er aankwamen. Er stond ranja, cola en water op de tafel en tucjes, koek en stukjes banaan. Dit alles werd erg gewaardeerd door de wandelaars en lopers.

Heleen en Conni die de coördinatie van de verzorgingsposten hadden kwamen bij ons langs en dat vond ik wel heel prettig want ik moest heel nodig plassen en omdat mijn evenwicht zo slecht is durfde ik dit niet alleen in het bos te doen. Trouwens bij mijn weten heb ik nog nooit in het wild geplast. Gelukkig hielp Heleen me anders was ik bij het omhoog komen zo voorover in het bos gevallen😕😕 Ook kwam Harriet bij de verzorgingspost, zij liep 33 km.

Wij kregen bericht dat iedereen onze verzorgingspost gepasseerd was en dus ging alles weer in de auto en gingen we nog bij twee andere verzorgingsposten even kijken voordat we naar de finishplaats Bourtange gingen.

Hier namen we plaats op een terras op het Marktplein. Het was heel erg druk in Bourtange vandaar dat ik er bijna geen foto's gemaakt heb. Trouwens Bourtange is een heel mooi vestingplaatsje wat zeker een bezoek waard is. 

Na afloop was er voor alle vrijwilligers nog een chineesbuffet bij Camping 't Plathuis in Bourtange.

Ik heb een hele leuke dag gehad ondanks dat ik niet meer wandel.

Ook ik kreeg net als de deelnemers aan de tocht een mooie handdoek.

Alweer vijf jaar geleden 27-08-2019/27-08-2024

 

Alweer vijf jaar geleden dat je zo plotseling stierf

Vijf jaren zijn voorbij gegaan

Of was het toch maar een week?

Het lijkt nog maar zo kort geleden

dat ik in je ogen keek.

Dat ik luisterde naar je lieve stem

en zo genoot van je mooie lach.

Het kan toch nog geen vijf jaar geleden zijn 

dat ik je voor het laatst zag?

 

Ja, het is toch al vijf jaar geleden

maar je bent nog steeds bij mij.

Door alle mooie herinneringen 

ben je nog altijd heel dichtbij.

(uit Wendy's gedichten)

Nijmeegse vierdaagse 2024 van 23-06 t/m 26-06-2024

Eindelijk dan toch plaats ik het verslag van de Nijmeegse vierdaagse die drie van mijn vriendinnen liepen. Net als vorig jaar ging ik weer mee om hun te supporten. Ik werd op maandag al op tijd opgehaald want zij moesten die dag hun startbewijzen ophalen.  

Ondanks dat ik niet liep had ook ik nog vrij veel bagage wat mee moest en het was wat passen en meten om alles goed in de auto te krijgen.

Omdat het nogal een rit is naar Nijmegen dronken we ook dit keer weer koffie in Apeldoorn.

Toen we in Nijmegen waren gingen we eerst naar de Wedren voor hun startbewijzen.

Zoals ieder jaar besloten we ook nu weer om ergens te lunchen in de stad. Het was gezellig druk in de stad en omdat het zo zonnig en vrij warm was wilden we toch wel een plaatsje in de schaduw hebben.

Hierna liepen we terug naar de parkeergarage om naar "EuroParcs de Kraaijenbergse Plassen" te gaan waar we ook dit jaar weer een huisje gehuurd hadden. 

Ook dit jaar een huisje aan het water. Heleen maakte al snel gebruik van het trappetje bij het terras om haar voeten te koelen. Het was trouwens erg warm en benauwd die dag.

De wandelaars gingen bijtijds naar bed maar Janny, die er ook dit jaar weer bij was en ook niet liep, en ik keken nog een poosje TV. 

De Dag van Elst:

Voor de wandelaars gingen hun wekkers al om 3 uur 45 maar Janny en ik kwamen wel iedere ochtend even van bed af om hun succes te wensen. 

We hadden met ze afgesproken dat we ze bij de kerk in Elst zouden ontmoeten. Gelukkig dat Janny ook dit jaar weer mee was want het ov vanaf het park is heel slecht. We gingen iedere ochtend met de trein naar een doorkomst plaats en zette de auto dan in Cuijk bij het station neer. De dames liepen wel flink door want zij waren al in Elst toen wij pas op het station aankwamen. 

Maar we hebben toch nog een tijdje met hen gezeten omdat ze daar een rust hielden. Voordat ze verder gingen gingen ze eerste nog een kaarsje branden in de kerk en nadat ze vertrokken waren deden Janny en ik dat ook.

Wij gingen hierna met de trein naar Nijmegen waar we op een terras iets gingen drinken en en een tosti namen.

Via de een app van de vierdaagse konden wij zien waar ze waren en tegen de tijd dat ze zouden binnen komen op de Wedren waren wij daar om ze op te wachten. Intussen hadden wij een foto van hen ontvangen waarop te zien was dat de vader van Heleen ook vandaag als supporter op de route aanwezig was. Ik vind dat wel wat voor één dag want het is toch wel een flink stuk rijden!

We hebben niet erg lang op ze hoeven te wachten of ze kwamen op de wedren aan. De eerste dag was volbracht.

Heleen haar vader was van Elst ook naar Nijmegen gegaan en liep het laatste stukje naar de Wedren samen met Heleen op.

We vonden het wel gezellig als hij mee zou gaan naar het huisje om met elkaar te eten en uiteindelijk deed hij dit ook. 

We haalden die avond patat met snacks op en de wandelaars gingen niet al te laat naar bed nadat ze hun rugzak voor de volgende dag hadden klaar gemaakt.

De Dag Van Wijchen:

De tweede dag van de Vierdaagse staat bekend als roze woensdag en dan dragen veel wandelaars roze kleding zo ook mijn vriendinnen en zelfs Jannie en ik die niet wandelden ook. We hadden allemaal dezelfde roze shirtjes aan van hun werk. Zelfs voor mij hadden ze een shirtje meegebracht want ik werk er niet meer.

Deze keer stonden we ze op te wachten in de doorkomst plaats Wijchen waar we een plekje gevonden hadden bij een stand van een wandelvereniging waar ook niet leden mochten plaats nemen. 

Lekker op een stoel en kijken of ze er al aan kwamen onder het genoot van een bekertje koffie. Het was een leuke plek om daar te zitten en de wandelaars voorbij te zien trekken.

En ja hoor daar zagen we ze. Janny keek trouwens steeds op de app en wist dus steeds waar ze ongeveer liepen liepen. Ze namen even een rustpauze, dronken en aten er iets en toen gingen ze weer verder. Hierna gingen wij weer met de trein naar Nijmegen om ze later weer op de Wedren te ontmoeten.

Natuurlijk gingen we eerst nog een poosje op een gezellig terrasje zitten om iets te drinken en iets te eten want het duurde nog wel even voordat ze er zouden zijn.

En ja hoor daar kwamen ze nog fris en fruitig aan na 40 km wandelen! 

Toen ze zich afgemeld hadden gingen we met zijn vijven in onze roze shirts onder de de startboog op de foto. 

Terug in het huisje zorgden Janny en ik voor het eten en de wandelaars geven hun voeten rust. Dag twee was goed verlopen.

Hun wandelen schoenen hadden er nog steeds zin in want die liepen bijna de deur al weer uit😆😆

De dag van Groesbeek:
Deze dag staat bekend om de zeven heuvelen en voor mij ook nog als de beschuit met aardbeien en de roombroodjes die ik altijd onderweg nam op deze dag toen ik de Vierdaagse ook nog liep. Nu Conni, Heleen en Harriet namen die natuurlijk ook.

Janny en ik gingen met de auto met een pontje bij Cuyk over naar Middelaar om ze daar te ontmoeten. Ze hadden gevraagd of we een hard gekookte ei voor hen mee konden brengen en natuurlijk hadden we die bij ons.

En ja hoor daar kwamen ze alweer aan! Ze namen plaats op de grond om even van de voeten te zijn en om iets te eten.

Maar ze moesten verder wat de zeven heuvelen moesten bedwongen worden. Wij gingen weer naar Nijmegen om ze daar te ontmoeten. Hier waren de partners van de wandelaars ook en we gingen gezamenlijk naar het huisje. Ik trof het want ik kom meerijden en hoefde niet eerst naar het station te lopen om de trein te nemen naar waar wij de auto geparkeerd hadden. Ik wilden dit eerst niet want ik vond dat de wandelaars er meer recht op hadden dan ik maar na enig aandringen accepteerde ik het toch want mijn lopen is niet echt top meer.
Toen we bij het huisje aankwamen stonden de wandelaars in het water om hun branderige voeten te koelen.

Het was die dag erg warm en de wandelaars hadden gehoord dat de organisatie de routes voor de volgende dag zou gaan in korten. Dat werd dus niet over de pontonbrug bij Cuijk de laatste dag. Er werd spontaan besloten om bij de Maas in Cuijk te gaan kijken waar de militairen deze brug er in gingen leggen. Geweldig wat een happening was dat daar. Manlief had dit graag ook eens gezien maar het is er toen nooit van gekomen. Het deed me goed om er nu te zijn zeker omdat Heleen er ook bij was. Manlief was altijd erg op Heleen gesteld.

Omdat ze vrijdags dus niet over de brug kwamen door het inkorten van de route gingen ze er nu met slippers en gemakkelijke schoenen over 😆😆

Na terugkomst in het huisje aten we nog gezellig met elkaar voordat de partners van de wandelaars ons weer verlieten.

De windelaars vonden het aan de ene kant wel fijn dat ze de laatste dag 10 km minder mochten lopen maar hadden wel een dubbel gevoel want nu werd het 150 km in plaats van 160 km in vier dagen.

De dag van Cuijk:

Omdat die dag anders was dan andere jaren omdat de routes aangepast waren i.v.m. de warmte. Daarom kwamen ze ook niet langs ons vakantiepark en niet door Linden wat altijd mooi versierd is naar aanleiding van een thema. Het thema was dit jaar "Op de Camping", jammer hoor ook voor Linden dat dit jaar de 40 km niet door het plaatsje kwam.

Omdat we die dag ook het huisje moesten verlaten maakten Janny en ik het veegschoon en gingen daarna naar Nijmegen voor de intocht. Deze keer gingen we niet naar een doorkomst plaats. We hadden al wel vernomen dat het lopen hen goed afging ondanks de warmte en dat ze bij restaurant St. Walrick koffie met kersenvlaai genomen hadden.

De negen keer dat ik de vierdaagse liep heb ik dat daar ook bijna altijd gedaan en Manlief stond daar bijna altijd want we stonden daar vlakbij op de camping. Voordat we naar onze tribuneplaatsen gingen gingen we nog even wat gebruiken in Nijmegen. Toen wij bij de tribune kwamen zaten daar Heleen haar vader en haar zus al. Ook de partners van Heleen en en Harriet waren daar. al

We hadden een mooie plaats want we konden de wandelaars mooi zien aankomen om de hoek.

Toch duurde het nog wel even voordat ze om de bocht verschenen maar daar zagen we ze dan toch zwaaiend en met lachende gezichten aankomen. 

Natuurlijk kwamen ze eerst even naar de kant zodat we ze alvast konden feliciteren voordat ze hun medailles gingen ophalen. Conni en Harriet liepen voor de tweede keer en Heleen voor de twaalfde. 150 km in vier dagen zonder problemen dat is toch wel heel knap!

Nadat ze weer terug waren van de Wedren gingen we al snel richting het Hoge Noorden. We sloten deze gezellige midweek af door met elkaar onderweg iets te gaan eten.

Ik heb weer genoten om er bij te mogen zijn. Fijn dat Janny er ook bij was want anders had ik niet naar de doorkomstplaatsen gekund of ik zou 's morgens al met de laatste speciale bus mee gegaan moeten zijn naar Nijmegen.

(er is bijna geen foto door mijzelf gemaakt omdat ik soms erg beef en met 2 stokken loop)