Er even tussenuit (vierde week)

Deze week is de bedding van de rivier, die uit de bergen komt, nagenoeg droog. Op het strand waar de rivier in zee uitkomt is er nu maar een smal en ondiep stroompje zodat we over het strand naar het volgende vakantiedorpje Camyuva kunnen lopen.

Op het strand worden we zelfs weer een beetje romatisch want we zien een hart met een naam erin en manlief verandert de naam in Noortje, hoe lief!

De hotels in Camyuva staan in de winter allemaal leeg maar ik vrees ook voor aankomende zomer want in deze plaats, en trouwens ook ook in de andere badplaatsen, zie je veel winkels waar veel of  zelfs alles in het Russisch staat. En doordat Poetin het toerisme naar Turkije niet meer toestaat zou dit voor veel hotels weleens de genadeslag kunnen worden.

In een hoteltuin komen wij dit grappige plaatsnamenbord tegen maar het is niet aan te raden om dit exact te volgen want het wijst naar zee en naar hoge rotsen in de bergen.

In dit plaatsje besluiten we om bij een Turks eethuis iets te eten. Krijg je in Nederland een paar sneetjes stokbrood met kruidenboter hier krijg je een brood waar je u tegen zegt. Het is wel een brood wat inzakt als je er een stukje afhaalt, maar toch. Ook de sausjes erbij zijn heel lekker. Ik vind het altijd leuk om in een plaatselijk eethuis te eten waar geen of nauwelijks toeristen zijn. Wat ook het voordeel van zo'n eethuis is is dat het eten er nauwelijks iets kost. Wij moeten €10,- betalen voor het brood met de sausjes, een salade, kebab, 2 cola's en 2 Turkse thee. Voor zo'n bedrag kun je nog eens uit eten gaan.

We komen langs een moskee waar net de Azan (oproep tot gebed) gedaan wordt, ik dacht dat het altijd via een bandje ging maar dat blijkt hier niet want onder bij de minaret wordt er door een microfoon de Azan uitgesproken door de muezzin.

Echt een vooruitgang dat er beter door de gemeente voor de zwerfdieren gezorgd wordt

Deze streek van Turkije verbouwt veel sinaasappels en daar zijn ze zo te zien trots op

We kunnen terug over de drooggevallen dam en dat scheelt lopen over een brug met langs je heen razende auto's 

Ook gaan we weer met onze gids/chauffeur op stap. Eerst brengt hij ons naar de berg waar tegenwoordig op een huisje allerlei antennes voor telefoon en televisie staan. Vroeger was dit het wachthuisje van de brandwacht. Als je vanuit onze hotelkamer kijkt heb je niet het idee dat je daar kunt komen. 

Maar Harry zegt dat je er aan de andere kant via een hobbelige weg kan komen en dan een prachtig uitzicht hebt. Nu hij heeft niets te veel gezegd, het uitzicht is geweldig ondanks dat het wat heiig is. We hebben uitzicht op Kemer en Kiris.

Harry en manlief

Vandaag staan de sites Phaselis en Olympos op het programma.

Phaselis was een oude Griekse en later een Romeinse stad. De overblijfselen van de oude stad zijn opgegraven, te zien zijn onder andere de oude geplaveide hoofdstraat, Romeinse baden, een poort van Hadrianus, een aquaduct, een theater en verschillende marktpleinen. Ook zijn er drie oude havens.

Olympos is een oud-Griekse stad in het huidige Turkije.

Vroeger was Olympos een van de belangrijkere Lycische steden, nu is het een toeristische plek met een hoog hippie-gehalte. Tussen het huidige 'dorp' en het strand zijn nog veel ruïnes te zien die de vergane glorie van Olympos tonen. 

De stad is gelegen aan een baai van de Middellandse zee en wordt doormidden gesneden door een riviertje. In de eerste eeuw voor Christus werd de stad veroverd door Cylicische piraten. Deze werden in 78 voor Christus op hun beurt door de Romeinen verjaagd na een zeeslag. 

Het hoogtepunt van deze periode was vermoedelijk het bezoek van keizer Hadrianus in de 2de eeuw na Christus, waarna men de stad zelf een tijdje Hadrianopolis heeft genoemd.

Nadat achtereenvolgens de Byzantijnen en de stadstaten Venetië en Genua forten hadden gebouwd werd de stad na de verovering door de Ottomanen in de 13de eeuw verlaten.

Dat de omgeving veel backpackers aantrekt is goed te zien aan de pensions en hoteltjes die er zijn. De zogenaamde tree hotels en wooden houses. Fijn dat Harry bij ons is want hij zorgt er voor dat we in contact komen met de eigenaar  van tree hotel. We worden daar erg gastvrij ontvangen, mogen er rond kijken en krijgen er een rondleiding.

Wat zijn de mensen toch ontzettend aardig hier krijgen we koffie aangeboden en ook nog een mooie bladwijzer met een alziende oog eraan.
We gaan weer verder en we mogen een kijkje nemen in een pension (wooden houses), wat in tegenstelling met de tree houses dit seizoen gesloten is. Ook hier worden  we weer hartelijk ontvangen.

Het trotse echtpaar wat dit pension leidt is duidelijk heel trots op hun onderneming. Ook zij geven ons een rondleiding en laten ons een huisje van binnen zien. Tussen de huisjes staan sinasappelbomen. We krijgen een sinasappel te proeven en ik geloof dat ik nog nooit zo'n lekkere sinasappel geproefd heb.  We krijgen er een heleboel mee, zo lief.

Wat we voor vandaag op ons programma hadden staan hebben we afgewerkt. Harry stelt voor om nog naar een plaats te rijden die bekend staat om de vele kassen (van plastic) te rijden. Is een beetje te vergelijken met het Westland bij ons. Er worden voornamelijk tomaten verbouwd. Onderweg komen we verschillende herders tegen.

Volgens Harry worden de geiten/schapen 2x daags "uitgelaten"

Harry vertelt ons dat de kassen verwarmt worden d.m.v. een ton waar een kachelpijp aan zit die dan door de kas gaat met vertakkingen. Opeens zien we er een staan waar al drie pijpen uit de ton komen. Ik  vraag of ik er een foto van mag nemen en de mevrouw wil van de ton weggaan maar ik vind het juist leuk dat zij erbij opstaat en op mijn verzoek doet ze dit dan ook.

, 

Ja deze week vliegt ook weer om. Het weer is wisselend. Vaak is het toch wel bewolkt maar we zijn niet gekomen om bruin te worden dus dat scheelt.

Er even tussen uit (derde week)

Het hoogte punt van deze week is toch wel onze trip het Taurusgebergte in met een prive gids/chauffeur.

De gids/chauffeur die we hebben is een Nederlander die nu 3 jaar hier in een dorpje in de buurt van ons hotel woont. In de zomer doet hij regelmatig jeepsafaries voor een onderneming hier in de buurt. In de winter zijn er natuurlijk niet zulke safaries en heeft hij helemaal geen inkomsten. Hij probeert dan zwart zijn diensten aan Nederlanders aan te bieden maar officieel mag dit natuurlijk niet. Vorige week waren hier 4 jongere mensen voor een week en die hadden hem op een of ander terras in Kemer ontmoet. Zij waren vol lof over de tochten die ze met hem gemaakt hadden en op een ochtend toen zij weer met hem op stap gingen hebben wij even kennis met hem gemaakt. Manlief heeft ook gelijk zijn auto even bekeken want die bleek al 20 jaar oud te zien.

Alles zag er positief uit en we hebben toen gelijk een trip besproken om naar een canyon en om naar afgelegen dorpjes in de bergen te gaan.
We nemen wel een extra trui mee want hoog in de berg ligt er nog sneeuw. Harry, zo heet hij, is een echte gids want hij vertelt ons heel veel over het leven in de dorpjes. We beginnen de tour met een bezoek aan het dorp waar hij woont. Onze tocht voert ons al snel de bergen in en we komen dan ook bij de canyon.

Geweldig om te zien en vooral verwonder ik me erover dat het water zo helder is. Onderweg komen we ook verschillende watertap-punten tegen en volgens Harry is dit water nog beter dan het water wat je in flessen koopt.

Verder gaat onze klim weer naar boven en gaan we in een dorpje een grot bezoeken. In dit dorp is ook een plataan die al meer dan 2000 jaar oud is (zie internet)

Het wordt tijd om ergens thee te drinken want dat is natuurlijk de gewoonte in Turkije. Natuurlijk zijn er in de zomer al nauwelijks gelegenheden om iets te gebruiken onderweg omdat de dorpjes erg klein zijn en afgelegen. Toch weet Harry wel een adresje. Als we uit de auto stappen is het behoorlijk koud maar als we in het zeer eenvoudige theehuis annex winkel binnen komen wordt er direct voor ons stoelen bij een houtkachel aangeschoven. De kachel geeft ontzettend veel warmte af en we hebben een prachtig uitzicht op de vallei. Hier is goed te zien dat theezetten in Turkije een heel ritueel is want het duurt wel 20 minuten voordat het goed schijnt te zijn.

Harry vindt het heel jammer dat we ook een stuk van dezelfde weg weer terug moeten rijden want erg ligt te veel sneeuw op de weg. Op een gegeven moment komen we een helling in een haarspeld bocht niet op en glijden we achteruit en komen zelfs in een slip maar alles loopt gelukkig goed af. Natuurlijk gil ik wel.

We hebben het wel getroffen dat met zo'n gids/chauffeur want hij heeft zelfs 's morgens nog sinaasappels uit zijn tuin voor ons geperst en heeft een hele fles bij zich.

Wat ik, als dierenliefhebster, zo fijn aan hem vind is dat hij erg begaan is met de dieren. Hij heeft water en brokken bij zich in de auto. Ook vertelt hij ons over het sterilisatieprogramma van de gemeente en bezoeken we nog het soort plaatselijk asiel waar de straathonden en katten gesteriliseerd worden. Het ziet er best goed uit.

Onderweg komen we nog een straathond tegen die al gesteriliseerd is want dat kun je zien aan een oormerk in het oor en die krijgt brokken en water van hem. Bij katten is trouwens ook aan hun oor te zien als ze gesteriliseerd zijn want dan is er bij hen een klein puntje afgeknipt.
Als het aankomende maandag niet regent gaan we weer een tour met hem doen.

Ook wandelen we deze week weer over de bergweg naar Kemer. Als we net de weg zijn ingeslagen worden we geroepen door een man die in zijn boomgaard sinaasappels aan het plukken is en ons sinaasappels geeft.

Dit is nu juist wat ik zo leuk vind aan de bevolking, ze zijn zo aardig en hulpvaardig.
We passeren een Turks badhuis waar zich een toepasselijke gevelsteen in bevindt.

Natuurlijk doen we nog meer dingen deze week, we gaan naar fitness, als het mooi zonnig weer is zitten we in de zon, lezen onze krant op de tablet, wandelen in de omgeving van het hotel, kijken naar de (nederlandse) televisiezenders, etc. Kortom we vervelen ons nog lang niet.