Zeegser Najaarstocht 02-11-2019

Zaterdag 2 november organiseerde SV Tynaarlo een wandeltocht in Zeegse en omgeving. Heleen en ik hadden deze toch al eens eerder gelopen en het was toen een pracht tocht geweest. Ik had wel zin om deze weer te gaan doen en Heleen wilde dit ook wel toen ik aan gaf dat ik deze wilde gaan doen. Ook Karin gaf vlak voor zaterdag aan dat zij ook wel mee wilde. Zo reden wij die zaterdag richting Zeegse waar de inschrijving was in "Het Witte Huis" We schreven ons in voor de 20 km en nadat we eerst nog koffie gedronken hadden begonnen we aan onze tocht. Er was voor die dag niet al te best weer opgegeven maar het was gewoon droog toen wij vertrokken en de lucht zag er ook goed uit. 

Al direct liepen we in bos- en heidegebied. Ik had gehoopt dat ik nog wel wat paddenstoelen zou zien maar dat was niet zo. Wel kwamen we langs een, wat wij dachten, soort trainingsbaan voor politie of militairen.

In het Kniphorstsbos komen we een hunebed tegen (hoe kan het ook anders in Drenthe?) 

Hunebed D8 is een portaalgraf. Het hunebed is gebouwd tussen 3400 en 3100 v.Chr. en wordt toegeschreven aan de trechterbekercultuur.

Het is een vrij groot hunebed met vier dekstenen, acht zijstenen en twee sluitstenen. De poort is zuidzuidwest georiënteerd. Het hunebed is 7,9 meter lang en 4,4 meter breed.

In tegenstelling tot het ook in dit natuurgebied gelegen hunebed D7 ligt dit hunebed niet op een hoog punt in het landschap. Verondersteld wordt dat dit hunebed aan een prehistorische route heeft gelegen. Nabij het hunebed loopt een oud karrenspoor.

bron: internet

We genoten van de prachtige herfstkleuren en toen we in Anloo kwamen was er een controle en rustpost bij café "Hollander" Hier namen we natuurlijk koffie met appelgebak want dat is traditie bij een wandeltocht. 

We hadden er toen 8 km opzitten dus we moesten nog wel een stuk.

Opeens zagen we dan toch nog een paddenstoel toen we richting het verzetsmonument gingen.

In het Evertsbos in Anloo bevond zich tijdens de Tweede Wereldoorlog een onderduikershol. De schuilplaats bestond een uitgegraven ruimte in het zand die bedekt werd door een dakconstructie en takken. Ook ’s winters was het hol geheel aan het zicht onttrokken door het jonge, dichte naaldbos dat er toen stond. Er was plaats voor 2 tot 3 mensen, maar er verbleven er soms meer dan 10. In september 1944 werd de schuilplaats ontdekt: 5 mensen konden ontkomen, 3 mensen zijn opgepakt en op 12 oktober 1944 in Westerbork geëxecuteerd. Daarna zijn op 8 april 1945 10 mensen die gevangen zaten in het Scholtenshuis in Groningen hier naartoe gebracht, gemarteld, geëxecuteerd en begraven. Zij zijn later elders herbegraven.

Als je nu naar de plek gaat waar het onderduikershol van Anloo was, moet je flink wat fantasie gebruiken. Deels staan in de voormalige schuilplek nu tien stenen. Het is een eerbetoon aan de genoemde drie en de verzetsmensen die een half jaar later op de plek van het hol zijn doodgeschoten.

Het tiental had niets van doen met de schuilplaats, maar een van de SD’ers die bij de ontdekking was betrokken vond het wel een mooie plek voor de executie. Voor die mensen was al een herdenkingssteen gemaakt, maar die is nu vervangen door eentje met de drie slachtoffers uit het onderduikershol erbij.

bron:internet

Als ik bij een verzetsmonument of oorlogsgraf kom besef ik iedere keer hoe fijn het is dat ik in vrede mag leven.

Toen we het heideveld overstaken begon het even hevig te regenen en te waaien maar gelukkig was dit maar van kort duur.

Als we er 15 km hebben opzitten komen we weer bij café "Hollander" voor de controle en een rust. Ook nu namen we er weer even een pauze om iets te drinken. Hierna begonnen we aan onze laatste 5 km en werden we getrakteerd op nog wat paddenstoelen. Mijn wandeltocht kon nu zeker niet meer stuk.  

We passeerden nog een mobiele post waar we een pakje drinken kregen en waar we wat snoep konden pakken.
Ik had gedacht dat ik het "enge" bruggetje deze keer niet over zou moeten maar ik was te vroeg blij geweest. Toen ik het bruggetje zag was ik wel opgelucht omdat ik zag dat het nu twee leuningen had en voorheen was dat er slechts één. Toch was ik blij dat ik er zonder problemen over was.

Hierna moesten we nog ongeveer 2 km en nog steeds genoten we van de prachtige herfstkleuren die we in het bos zagen. 

Niet veel later kwam het startbureau weer in zicht waar we ons afmelden. Heleen en ik namen nog een erwtensoep en Karin nam een tosti voordat we weer op huis aan gingen.

Het was een pracht tocht en ik heb er erg van genoten. Het was weer erg gezellig. Het weer viel ontzettend mee. Waar wij wandelden viel het erg mee met de buien. We hebben er slechts één gehad en die duurde ook maar heel even. 

De totale afstand van de tocht was 21,3 km