Erop uit op Tweede Paasdag 18-04-2022

Het was tweede Paasdag precies vijf jaar en één dag geleden dat ik de bedevaartsplaats Heede in Duitsland bezocht met mijn schoonzusje en mijn man, die toen nog leefde. Het leek me een mooie gelegenheid om daar weer heen te gaan omdat daar mooie kruiswegstaties te zien zijn rondom de begraafplaats hoewel dit eigenlijk meer voor Goede Vrijdag zou zijn want op Pasen wordt door de gelovigen immers herdacht dat Jezus uit de dood is opgestaan.

Heede ligt aan de Eems in Nedersaksen, op ongeveer 7 kilometer van de Nederlandse grens bij Bourtange. Heede maakt deel uit van de Samtgemeinde Dörpen in het landkreis Emsland.

Tussen 1937 en 1940 hadden hier vier kinderen verschijningen van de H. Maagd Maria. De elfjarig  Grete Ganseforth ziet op 1 november 1937 als eerste een stralende gedaante. Deze bevindt zich ongeveer 1 meter boven de aarde tussen twee levensbomen. Uit de kerk gekomen gaat ze met drie andere meisjes weer naar de plek en zo zien ze de verschijning opnieuw. Ze komen dichterbij en met gevouwen handen gaan ze naar de gedaante, die op haar beurt de kinderen vriendelijk aankijkt. Ze zijn er van overtuigd de moeder Gods te zien. Ze is gekleed in een wit gewaad, dat tot op de lichtblauwe wolk, waarop zij staat, hangt. Vanaf haar hoofd valt een lange witte sluier, die haar linkerarm bedekt, waarop zij het kindje Jezus draagt.

Dezelfde vier kinderen zien de heilige maagd ook de volgende dagen tot 13 november 1937. Alleen op 2 november (Allerzielen) zien zij de verschijning zonder het kindje Jezus. Op die dag staat Maria voor hen met gevouwen handen. Later op witte donderdag in 1938, ziet Grete Ganseforth het verschijningsbeeld nog eens. Het was de tijd van het opkomende nazisme in Duitsland. Vanwege de toeloop van pelgrims kregen de kinderen tegenwerking van de nazi’s. Ze werden meerdere malen verhoord en zelfs een tijdlang opgesloten in een psychiatrische inrichting. Ondanks de hevige tegenwerking bleven de kinderen getuigen van hun verschijningen. Tot 3 november 1940 werd Maria wel meer dan 100 maal op verscheidene plaatsen waargenomen.

Heede groeide hierdoor uit tot een bedevaartsoord en op 25 maart 2000 werden de verschijningen erkend door de plaatselijke bisschop, de bisschop van Osnabrück.

Eerst bezochten we de Maria kerk die gebouwd is in 1976/1977. Deze kerk heeft mooie glas in lood ramen en ondanks dat wij er alleen waren moesten we toch een mondkapje op want in Duitsland gelden er toch op sommige plaatsen nog coronamaatregelen.

Het zijn natuurlijk geen oude glas in lood ramen maar ik vond ze wel mooi omdat er Bijbelse afbeeldingen op staan.

Geen wijwaterbakje bij de deur in een bakje maar een soort automaat waar je met je voet op een pedaal moest trappen ook al een maatregel tegen corona. Ook stonden er voor in de kerk teilen met wijwater waaruit de parochianen wijwater voor thuis konden meenemen.

Hierna gingen we naar de St. Petrus kerk die beduidend ouder is want deze werd gebouwd in 1484-1485 en de kerktoren is in 1707 gebouwd. Ik dacht aanvankelijk dat hij op slot was totdat ik er een man en vrouw zag ingaan. 

Op het plafond waren mooie schilderingen te zien. Ik vond het trouwens een pracht kerkje. Oude kerken vind ik sowieso mooi.

Hierna gingen we de begraafplaats op om de kruiswegstaties te bekijken want hier waren we immers voor gekomen.

Een statie is een plaats waar men stilhoudt, een station dus. In het bijzonder zijn het de plaatsen waar volgens het evangelieverhaal Jezus stilhield tijdens zijn gang naar Golgotha. Deze afbeeldingen, meestal in kerken, van die tocht worden ook aangeduid als staties. De kruisweg telt veertien lijdenstaferelen.

Om de begraafplaats zijn er twee keer 14 afbeeldingen. Ik plaats ze niet allemaal. 

Zelf vond ik de tweede serie kruiswegstaties mooier. Ook deze plaats ik niet allemaal. Het viel me wel op dat er in tegenstelling met vijf jaar geleden veel minder bezoekers waren dan toen.

Ook gingen we langs het graf van zieneres Grete Ganseforth. In eerste instantie konden we het niet vinden maar mijn schoonzusje zag opeens een graf waar veel bloemen etc. bijstonden en inderdaad dat was het graf.

We zagen dat er buiten de begraafplaats ook allemaal afbeeldingen waren die het leven van Jezus op aarde lieten zien. Ook hiervan plaats ik er maar enkelen.

Ondanks dat wij niet katholiek zijn vonden we het ook deze keer weer zeker de moeite waard om een bezoek te brengen aan het bedevaartsoord. De afbeeldingen buiten het kerkhof vond ik ook heel mooi het deed me soms denken aan de plaatjes uit de kinderbijbel.

Hierna gingen we eerst ergens koffie drinken en daarna gingen we nog even bij de dikke linde langs.

Een linde wordt al gauw, ook in ons land, een duizendjarige linde genoemd, maar in het geval van die van Heede schijnt het echt waar te zijn. De boom is kolossaal van omvang en op een hoogte van enkele meters vertakt zij zich in zo'n vijftien stammen die elk een omvang van een meer dan volwassen boom hebben. Werkelijk een boom om een buiging voor te maken. Hoewel ik de boom er niet meer zo florissant vond uitzien dan vijf jaar gelden. Want met banden en stokken wordt hij ondersteunt.

In het park bij de boom dronken en aten we wat wat we van huis hadden meegenomen en daarna werd het tijd om weer naar huis te gaan. Een bezoek aan het bedevaartsoord is zeker de moeite waard en zeker als je gelovig bent want dan zijn de afbeelding heel herkenbaar.

Het was heel lekker zonnig weer zelfs de paashaas had een zonnebril nodig 

We gingen naar Zandvoort 26 maart 2022

Op zaterdagmorgen om 6 uur stonden mijn wandelvriendinnen al bij me voor de deur om me op te halen om naar Zandvoort te gaan. Zij gingen daar 18 km wandelen van de 30 van Zandvoort. Omdat 18 km de minste afstand is die je kon lopen liep ik niet en trouwens ik heb nogal wat lichamelijke ongemakken en een slechte conditie zodat wandelen er even niet inzit. Maar voor de gezelligheid mocht ik mee.

Toen we in Zandvoort kwamen zetten we gelijk de auto's op het parkeerterrein van het hotel want we hadden een overnachting geboekt.

Sommige wandelaars moesten hier hun wandelschoenen nog aantrekken.

Hierna liepen we naar het circuit waar de startlocatie was. Ik liep met hun mee want we zouden daar koffie drinken. 

Na de koffie begonnen zij aan hun tocht. De eerste meters gingen zo zag ik op een routekaartje over de boulevard en het strand.  Later wandelden ze het mooie Nationaal Park Zuid-Kennemerland in richting het Vogelmeer en 't Wed. Ook het Landgoed Duinlust en het Visscherspad werden aangedaan.

Bij het bekijken van mijn foto's zag ik op de laptop bij een foto die niet scherp was dat er drie van mijn wandelvriendinnen de foto uit lopen. De foto had ik toevallig genomen.

Ik besloot om over de boulevard richting het centrum te gaan wandelen. Het was die dag prachtig weer dus geen straf om de dag aan de kust door te brengen. 

Ik zag leuke beschilderde bankjes op de boulevard staan.

Creativiteit begint bij de jeugd, bewijst de Kinderkunstlijn.

Deze kinderkunstbankjes zijn gemaakt door kinderen van verschillende scholen uit het basisonderwijs. Het thema hiervoor was “schilder je droom”. Ook zijn de bankjes verder onder handen genomen door de zijkanten te witten.

Intussen had ik wel zin gekregen in een kopje koffie toen ik een terrasje zag met een lekker plekje uit de wind en in de zon. Ik zat er heerlijk maar na een tijdje vervolgde ik mijn wandelingetje over de boulevard weer.

Ik passeerde een Zandsculptuur van een op de grond zittende vrouw met een paardje op haar schoot.
Het zand is van een speciale samenstelling en heeft daarna een lijmlaag gekregen zodat het beeld bestand is tegen verschillende weersinvloeden. Deze sculptuur van Sergio Ramirez was de winnaar van het EK Zandsculpturen in 2018. Het thema was toen Leonardo da Vinci.

Ook passeerde ik het beeld "Oude man op bank" van Kees Verkade uit 1970. Ik was blij dat het zulk mooi weer was want het was beslist niet erg om uren te moeten wachten voordat mijn wandelvriendinnen zouden finishen. 

Ik kwam langs het Jutters mu-ZEE-um maar zag dat dit helaas gesloten was want anders zou ik er wel een bezoekje hebben willen brengen.

Ik was al verschillende viskraampjes gepasseerd en had me voorgenomen om voor mijn lunch bij een van die kraampjes iets te nemen.

Het werd dus een broodje paling en een zoute haring en natuurlijk smaakte het me heerlijk en kon ik er gelukkig zitten. Trouwens bij de meeste viskraampjes die ik tegengekomen was moest je bij zo statafel staan en hier kon ik zitten terwijl ik uitzicht op zee had. 

De finish van de wandeltocht was op het Gasthuisplein in het centrum en ik besloot om even te gaan kijken waar dat was. 

Dit was de woning van het kunstenaarsechtpaar Bouhuys Klaasssen waarin zij vanaf 1952 woonden tot  hun dood. De gevel van hun sobere atelierwoning aan de boulevard voorzagen zij van kleurrijke mozaïeken die wellicht als "visitekaartje" dienden voor potentiële opdrachtgevers. Het echtpaar had geen kinderen en liet hun culturele erfgoed na aan een echtpaar dat nu in de voorwoning van de Galerie en het vroegere atelier woont.

Op weg naar het Gasthuisplein passeerde ik deze grappige woningen.

Ik had de finishlocatie al snel gevonden en ik zag dat er al een enkele wandelaar finishte maar ik wist dat mijn vriendinnen nog lang niet zouden finishen. In ieder geval hadden ze zo te zien wel medailles genoeg.

Omdat ik toch wel dorstig geworden was van de zoute haring nam ik op een terrasje plaats om iets te drinken. Het was er gezellig druk maar na een tijdje besloot ik toch weer naar de boulevard te gaan. Tot mijn verrassing zag ik dat het Jutters mu-ZEE-um nu wel open was. 

Wat is jutten?

Eigenlijk is jutten een vorm van jatten, want alles wat men op het strand vindt, is eigendom van de burgemeester. Jutten is eigenlijk heel raar, want wat men opraapt van het strand daar weet je niet van wie de eigenaar is.

Meestal zijn het voorwerpen die voor een klein deel verloren zijn door zeevarenden of zijn achtergelaten door strandbezoekers. Echte jutters zijn mensen die in weer en wind over het strand lopen en hopen een bijzondere vondst te vinden.

Welke schatten zijn er in het museum te zien?

Parfum, aanstekers, een mammoettand, hele en halve poppen, oud oorlogsmateriaal, schoenen, speelgoed, brillen, flessenpost, resten van schepen of vliegtuigen, een stukje metaal van een NASA-raket; je kunt het zo gek niet bedenken of het is te vinden in het Jutters mu-ZEE-um.

Het bord met erop "Hoe lang duurt het voordat zwerfafval is vergaan" zouden ze wat mij betreft ook wel op verschillende plekken op het strand mogen plaatsen. Ik zag zulke borden ook wel als ik in Turkije was bij de boulevards maar ik verwonderde me er altijd over dat ze daar hingen en niet op de plekken waar de plaatselijke bevolking woonde want die smeten gewoon als zo weg.

Ik vond het een aardig museum en voor kinderen denk ik dat het een heel leuk museum is en voor het geld hoef je het niet te laten want de entree is gratis.

Intussen werd het tijd dat ik naar de finishlocatie ging. Ik ging er door de winkelstraat heen en keek nog in een paar winkeltjes. 

Nadat ik er een poosje was kwamen ze er aan.

Ze vertelden me dat het een mooie tocht was geweest en ze er van genoten hadden. Ik plaats hierbij een collage van een paar foto's die ze me stuurden.

We gingen nadat ze gefinisht waren direct naar het hotel waar we ons incheckten. We hadden afgesproken om 's avonds in het hotel te eten. We kozen allemaal voor het buffet en daar was voor ieders gading wel wat. Nadat we later in de bar van het hotel nog wat gedronken hadden zocht iedereen de kamer op.

De andere dag gingen we weer richting huis maar onderweg maakten we natuurlijk nog een koffiestop.

Ondanks dat ik niet gewandeld heb heb ik het heel leuk gehad. Meiden ik ben jullie dankbaar dat ik meemocht.

(op deze slippers liepen ze niet die waren in Jutters mu-ZEE-um)