Odoorn 13-05-2018

Dit jaar liep ik samen met Heleen alleen de laatste dag van de Drentse Wandel 4-daagse. Het viel ons al snel op dat ze een andere startlocatie hadden dan de andere jaren dat wij meeliepen. Het was dan wel iets verder lopen van waar de auto's geparkeerd moesten worden maar het is duidelijk een verbetering vinden wij.
We schreven ons in voor de 30 km en we wisten al van tevoren dat we waarschijnlijk bij de rust in Het dorpshuis van Weerdinge zelfgemaakte kippensoep konden kopen (alleen voor die soep zou je de laatste dag al wandelen) dus daar verheugden we ons al voordat we startten op. Eerst dronken we nog een kop koffie en toen gingen we van start. Eerst richting Vakantiepark De Fruithof om vervolgens via een achterpoort in de bossen te komen.

Ik vind het altijd heerlijk om in de bossen een wandeltocht te lopen omdat het meestal geen eindeloze lange paden zijn. Wel moet ik dan altijd goed opletten om niet over wortels te struikelen. 

Nadat we er 10 km hadden opzitten kwamen we bij het Dorpshuis in Weerdinge aan en ook dit jaar hadden ze er de zelfgemaakte kippensoep gelukkig ook deze keer weer. Ook dit jaar was de kip er niet overgevlogen maar er in geland. Het smaakte ons voortreffelijk. Intussen was het buiten een klein beetje gaan spetteren en Heleen keek even op buienrader of het erger zou worden of dat het wel mee zou vallen. de regenkleding was namelijk thuis gelaten.

Het was lekker om even van de voeten te zijn geweest maar we moesten weer verder want we hadden nog maar 1/3 van onze tocht er op zitten. 

Gelukkig was het wel droog toen we weer buiten kwamen. 

 Natuurlijk komen we onderweg Hunebedden tegen want in Drenthe zijn daar wel veel te vinden.

We hadden besloten om de rust in Dorpshuis Valthe over te slaan maar omdat ik het gevoel had dat mijn sokken niet meer goed zaten moest ik er toch even gaan zitten om ze wat op te trekken.

We waren nog maar net van deze rustpost vertrokken toen we het erover hadden dat ik beter op verharde grond loop dan op onverharde toen ik me verstapte bij een trottoir. Ik verzwikte mijn enkel en ik had het geluk dat Heleen me vastgreep anders was ik lang uit op de straat gevallen. Even deed het flink pijn maar gelukkig trok de pijn er weer snel uit en kon ik na even te hebben stil gestaan zonder problemen verder.
Onze tweede rust wilden we houden in Hotel Hunzebergen in Exloo en heerlijke rustlocatie wisten wij van andere jaren. We dronken er wat op het terras.

We bleven er niet al te lang zitten hoewel het er heerlijk zat maar we moesten nog ongeveer 12 km via een poort achterop het terrein kwamen we weer op onverharde grond. 

We kwamen langs een infobord waar knoflookpad opstond. Ik had nog nooit van een knoflookpad gehoord.

De knoflookpad (Pelobates fuscus) dankt zijn naam aan de geur die hij afgeeft om vijanden af te schrikken. Het is een wat plompe padachtige kikker met opvallend uitpuilende ogen. De iris is oranje en de pupil verticaal. Hij is variabel van kleur (van licht gelig tot bruin) op de rug met een patroon van donkere vlekken. Het vlekkenpatroon is opmerkelijk, het ziet er bij de meeste uit als een pijl. Aan de achterpoten hebben ze een speciale verhoornde graafknobbel, waarmee ze zich heel snel in kunnen graven. Ze graven holen om overdag in te schuilen. Knoflookpadden kunnen hoog en snel springen en ze kunnen ook heel goed zwemmen.

De knoflookpad roept in de voortplantingsperiode, omstreeks maart/april, meestal onder water om een vrouwtje. De eisnoeren worden om waterplanten heen gewikkeld. Na 10 tot 20 dagen komen de larven uit het ei. De larven kunnen erg groot worden, tot 20 cm.

Nadat we bij een rotonde linksaf moesten slaan wisten we beiden dat het er een open stuk kwam waar het bij erg zonnig en warm weer snikheet is en bij regen en wind een heel naar stuk. Eerst zagen we nog deze spijkerbroeken die met tuinplantjes gevuld waren

Toen kwam het snikhete open stuk en er was nauwelijks wind. Voor mij beslist geen pretje maar ik moest toch over dit pad heen.

Ik was blij dat we na een poosje weer onder de bomen liepen en de zon wat minder erg op ons scheen. We slingerden wat in het bos rond want we moesten weer naar de achterpoort van Vakantiepark de Fruithof.

Toen ik de hoogspanningsmasten zag wist ik dat we dicht in de buurt van het vakantiepark waren maar toch duurde het nog wel even voordat we de poort zagen. We moesten over smalle paadjes en zelfs onder een mast door.

Toen we bij de stempelpost op de Fruithof waren vonden we beiden dat we wel een softijsje hadden verdiend.

Nadat we het Vakantiepark weer verlieten kwamen we snel weer in bosgebied en gingen richting het monument voor het Onderduikershol.

Het onderduikershol bij Valthe was een van de twee schuilplaatsen in het Valtherbos tussen Valthe en Emmen die tijdens de Tweede Wereldoorlog werd uitgegraven en werd bewoond door een groep Joodse onderduikers. In beide bosholen, door de duikers zelf "keet" genoemd, zaten in wisselende samenstelling in totaal zestien Joden.

We gingen weer richting Odoorn maar we moesten over een heel smal pad met los zand. Mijn tong hing bijna op mijn schoenen maar uiteindelijk kwamen we toch in Odoorn. In Odoorn moesten we nog wat straten door voordat we de startlocatie weer zagen. Intussen kwam er een donkere lucht achter ons aan en we hoorden het al rommelen in de verte. We kwamen weer langs de wand met de geraniums en ik denk dat deze als het wat verder in het seizoen is er wel heel mooi zal uitzien.

Onderweg zagen we ook nog een gedicht van Dichter bij Odoorn.

Dichter bij Odoorn is een wandel/fietsroute van ongeveer 7 km door het Drentse dorp Odoorn. Langs de route staan panelen met daarop gedichten. De gedichten op de panelen hebben betrekking op de rijke cultuur en geschiedenis van Odoorn.

Precies op tijd voor de bui waren we binnen en toen we naar de auto liepen vielen de eerste regendruppels.
Het was een prachtige wandeling hoewel het voor mij wel veel te warm was. De kippensoep smaakte zoals we verwacht hadden weer heerlijk. Gelukkig dat Heleen erbij was om mijn val te breken anders was ik er vast niet goed vanaf gekomen.

Borgerswoldtocht 05-05-2018

De tocht dankt zijn naam aan het park Borgerswold. Dit park is 450 hectare groot waarvan 100 hectare water. Het ontstond in 1971 als zandafgraving in het veenlandschap ten westen van Veendam – Wildervank. Witgeschilderde ophaalbruggetjes zorgen voor een bijzondere sfeer. Er zijn nu vele recreatieve voorzieningen voor jong en oud.

Deze tocht loop ik bijna altijd omdat het een thuiswedstrijd is. Ik had gedacht dat ik de tocht zonder wandelmaatjes zou moeten gaan lopen maar ik kreeg een WathsApp'je van Heleen dat ze wel mee ging. Gezellig want uit ervaring weet ik dat het meestal lange stukken weg zijn die je moet lopen. Heleen stelde voor om voor de 25 km te gaan en van mijn huis heen en terug naar de startlocatie te lopen dan zouden we ongeveer 30 km wandelen.

Na inschrijving en een kop koffie vertrokken we voor onze wandeltocht. Al snel gingen we het Borgerswold in. Iedere keer al ik daar wandel neem ik me voor om er eens wat vaker te gaan fietsen of te gaan wandelen maar toch blijft het hier meestal bij.

Ik vind het altijd jammer dat je maar zo weinig in het Borgerswold loopt maar dan moet je natuurlijk een kortere afstand gaan lopen dan de 25 km die wij altijd bij deze tocht doen. 

Het werd al snel warm en we moesten onze jasjes uit doen.

Nadat we door de wijk Langebosch gekomen zijn waar wel hele mooi huizen staan gingen we een dam over om vervolgens een lang stuk langs water te moeten lopen. Af een toen moesten we hier voor mountainbikers opzij stappen.

ook kwamen we langs de Noord Nederlandse Zweefvliegclub maar helaas gingen er geen vliegtuigjes in de lucht terwijl wij er langs kwamen.

Hierna kregen we voornamelijk lange rechte stukken om te lopen. Toen we er 13,6 km hadden opzitten kwamen we bij de rust. Deze was in Theeschenkerij Romala's Home in Kiel-Windeweer. 

Het was een prachtige locatie voor een rust. Leuke zitjes en een prachtige tuin. En wat zeker ook belangrijk was het appelgebak smaakte voortreffelijk.

Kiel-Windeweer is ongeveer 100 meter breed en acht kilometer lang. Het is een voorbeeld van de duidelijke lintdorp zoals Groninger veenkolonies die kennen. Een lintdorp ook wel, wegdorp, straatdorp, dijkdorp of streekdorp genaamd is een lang uitgestrekt dorp dat zich heeft ontwikkeld langs een kanaal, dijk, weg, oeverwal of kreekrug. Hierdoor ontstaat langgerekte, aaneengesloten bebouwing die ook wel lintbebouwing of lineaire bebouwing wordt genoemd. 

Kiel-Windeweer is ongeveer 100 meter breed en acht kilometer lang. 

Dus het werd een lang stuk rechtdoor lopen, aan de ene kant het Kielsterdiep en aan de andere kant woonhuizen.

Opeens zag ik in de dakpannen van een boerderij met donkere dakpannen twee eenhoorns en een vogel afgebeeld. Ik vond dit wel heel apart

Omdat we nu toch wel veel lange en in mijn ogen saaie stukken moesten lopen heb ik eigenlijk geen foto's meer gemaakt. Ik denk dat Mizzd als je hier gewandeld had vast wel heel veel foto's gemaakt zou hebben want haar camera en haar ogen zien altijd heel veel moois.

We kwamen op het fietspad waar ik laatst even zo angstig was met die zachtjes rijdende motorrijder achter me. Nu was het op dat fietspad aardig druk i.v.m. het prachtige weer. We maakten nog even een klein lusje over het golfterrein om ons tenslotte in het buurthuis "Het Scheepskwartier af te melden".  

De afstand van de tocht was 26,8 km maar met het lopen naar en van de startlocatie hebben we toch wel 30 km gelopen. Op de terug weg naar huis zag ik deze kat lekker liggen slapen in de struiken die mij als kattenliefhebster direct opviel.  

Het was voor mij alweer bijna te warm om te wandelen. Ik was blij dat Heleen erbij was want ik vind die lange wegen niet leuk om te wandelen. Wandel je eerst in het mooie Borgerswold en dan die lange saaie wegen. Ik zou aan het eind liever door het Borgerswold komen of zowel aan het begin van de tocht als op het eind.

Enkeltje Veendam-Winschoten 30-04-2018

Maandag 30 april moest ik lopend naar Winschoten, niet omdat het streekvervoer die dag staakte maar omdat ik mijzelf had opgelegd, om een tochtje van 15 km te gaan lopen..
Toen ik van huis vertrok zag ik de zwaan weer vlak bij onze vijver zitten. Deze zwaan zwemt vaak bij onze zitkuil langs en ik denk zelf dat het moeder zwaan is die vorig jaar, door het dood gaan van vader zwaan, haar jongen alleen heeft moeten groot brengen. Ik vind het steeds zo sneu als ik haar alleen zie.

Het was een beetje grijs en grauw weer maar dat is voor mij beter weer om te wandelen dan dat het erg warm weer is.
Ik liep al snel Veendam uit en kwam in Muntendam waar ik een paard zag die mooi was aangekleed met een hele mooie paardendeken. Ook kwam ik een stoel tegen en het was maar goed dat ik nog geen behoefte had om te gaan zitten want het was wel een hele hoge stoel.

Omdat ik hier bekend ben wist ik dat er een mooi Hoogholtje was en het gemaal "Wijdeveld". Daarom liep ik richting het bruggetje.

Een Hoogholtje is in de provincie Groningen de benaming voor een hoge vaste voetbrug, hoog genoeg om schepen te laten passeren. Aan beide zijden bevindt zich een trap of steile opgang, vaak met dwarslatten.

Stoomgemaal “Wijdeveld” werd gebouwd in 1890 en bemaalde vroeger de polder De Wiede, tussen Muntendam en Veendam. Vanaf 1930 werkte het gemaal niet langer op stoom, maar op elektriciteit. Weer later, in 1975, werd het gemaal verbouwd tot woonhuis. Inmiddels is De Wiede een natuurgebied.

Aangezien het soms wat miezerde kon ik niet steeds foto's nemen om het lensje van mijn fototoestel steeds besloeg. ondanks dat er af en toe wat regen viel genoot ik van de omgeving. 

Ook denk ik altijd dat het huis op de onderstaande foto vroeger een horecagelegenheid geweest is mede door het feit omdat er eerder een fietsenrek met een reclamebord van een drank opstond.

Intussen was ik in Meeden aangekomen en kon nu eens goed de Verhalenbank bekijken. Het viel nog niet mee om het bordje te lezen wat erbij stond.

Natuurlijk kwam ik ook hier verschillende mooie boerderijen en herenhuizen tegen. Hoewel ik moet zeggen dat ik onderweg ook wel een paar boerderijen tegen kwam die er verwaarloosd uitzagen.

Toen ik Meeden uitliep zag ik dat ze de bloembakken ook dit jaar weer mooi gevuld hadden met planten. Deze bloembakken staan daar sinds een paar jaar om er voor te zorgen dat het verkeer niet te hard rijdt in de bebouwde kom. Het eerste jaar dat ze er stonden was er veel verzet tegen en ze zijn zelfs eens weggehaald door een heftruck. Ook zijn er weleens auto's tegenaan gereden.

Hoe dichter ik bij Westerlee kwam hoe geler het land werd door de koolzaadvelden. Ik zag ook een stukje wat je kan lopen van de Beleefroute Slag bij Heiligerlee. Misschien zou dit ook eens leuk kunnen zijn om eens te doen.

Intussen moest ik wel goed opletten want op mijn routebeschrijving die ik van de ANWB gehaald had stond dat ik links een zekere straat in moest en ik was daar nog nooit geweest. Intussen was het ook weer een klein beetje gaan regenen. Ik zag dan toch de straat waar ik in moest en na een poosje kwam ik een Luchtwachttoren tegen.

Deze toren heeft een hoogte van 16,58 meter en is gebouwd van prefab betonnen raatbouwelementen. Boven op de toren is het uitkijkplatform, dat bestaat uit een open ruimte met een 1,5 meter hoge borstwering. Op het uitkijkplatform bevindt zich nog de draaitafel. Aan de noordwestzijde van het uitkijkplatform is een overdekte schuilnis.

De toren werd gebouwd rond 1954, bij de oprichting van het Korps Luchtwachtdienst en vormde een luchtwachtkring met de luchtwachttorens in Onstwedde en Bellingwolde. Toen in 1968 de KLD werd opgeheven verloren de torens hun functie. De luchtwachttorens van Onstwedde en Bellingwolde werden gesloopt, maar de luchtwachttoren van Winschoten bleef bestaan, doordat deze voor omgerekend 45 euro werd verkocht aan de eigenaar van de aangrenzende woning. Deze liet in de jaren 1970 de populieren kappen die ter camouflage rond de toren stonden om deze minder herkenbaar te maken vanuit de lucht.

Ook hier kwam ik twee verhalen banken tegen.
Miljoenen jaren geleden is het aardgas ontstaan, in de tijd van de dinosauriërs. Nederland bestond uit tropische, moerasachtige bossen. Nadat deze bossen verdwenen werden de plantenresten door de zee bedekt met dikke zand- en zoutlagen. Doordat die lagen op de plantenresten drukten werden ze eerst omgezet in veen en later in steenkool. Nog veel later werden de druk en de temperatuur zo hoog dat er in de steenkoollaag aardgas ontstond. Gas kan verschillende kwaliteiten hebben. In Nederland is het gas voor huishoudelijk gebruik standaard van Groninger kwaliteit. Aardgas uit velden in zee of uit het buitenland heeft een andere samenstelling dan het gas uit Groningen. Dankzij de toevoeging van stikstof is ook dit gas geschikt voor de Nederlandse huishoudens. De stikstof wordt uit de lucht gewonnen en hier in de buurt van de Meidoornlaan, meer dan een kilometer onder de grond, opgeslagen in een zoutholte. Deze twee banken zijn door Gasunie aangeboden aan de bewoners van de Meidoornlaan, als blijk van waardering voor de uitstekende samenwerking voor, tijdens en na de bouw van de stikstofbuffer. 

Intussen zag ik de toren van Winschoten en dat was maar goed ook want ik zou toch wel graag even van een toilet gebruik willen maken en daarom besloot ik om een kopje koffie en een broodje in het centrum van Winschoten te nemen.

Terwijl ik daar net zat belde manlief op om te vragen waar ik was hij was met de auto naar Winschoten gekomen om mij op te halen. Hij stond al bij de supermarkt waar we gelijk ook wat boodschappen zouden doen.
Terwijl ik voor het stadhuis langs liep zag ik het beeld "Zoon van Toela"

Het is van Toos Hagenaars, beeldhouwster te Winschoten Tijdens haar verblijf op Curaço maakte ze een beeld van slavenleider Toela. Plaatsing van het beeld lag gevoelig omdat ze Toela naakt heeft uitgebeeld. Toen ze weer naar Nederland trok, heeft ze het beeld meegenomen. Een tijdlang stond het in de tuin van haar huis in Winschoten. Nu staat het in de foyer van het Cultuurhuis De Klinker in Winschoten.

Mogelijk als reactie omdat dit naakte beeld niet openbaar geplaatst werd, maakte ze later het beeldje "Zoon van Toela", een zittend Afrikaans jongetje (met een broekje aan!), dat nu voor het gemeentehuis in Winschoten staat. Het is niet bekend of Toela een zoon had.

Ik heb die dag ruim 15 km gelopen en voor mij was het ondanks dat er af en toe een klein beetje regen viel heerlijk wandelweer.