Odoorn 13-05-2018

Dit jaar liep ik samen met Heleen alleen de laatste dag van de Drentse Wandel 4-daagse. Het viel ons al snel op dat ze een andere startlocatie hadden dan de andere jaren dat wij meeliepen. Het was dan wel iets verder lopen van waar de auto's geparkeerd moesten worden maar het is duidelijk een verbetering vinden wij.
We schreven ons in voor de 30 km en we wisten al van tevoren dat we waarschijnlijk bij de rust in Het dorpshuis van Weerdinge zelfgemaakte kippensoep konden kopen (alleen voor die soep zou je de laatste dag al wandelen) dus daar verheugden we ons al voordat we startten op. Eerst dronken we nog een kop koffie en toen gingen we van start. Eerst richting Vakantiepark De Fruithof om vervolgens via een achterpoort in de bossen te komen.

Ik vind het altijd heerlijk om in de bossen een wandeltocht te lopen omdat het meestal geen eindeloze lange paden zijn. Wel moet ik dan altijd goed opletten om niet over wortels te struikelen. 

Nadat we er 10 km hadden opzitten kwamen we bij het Dorpshuis in Weerdinge aan en ook dit jaar hadden ze er de zelfgemaakte kippensoep gelukkig ook deze keer weer. Ook dit jaar was de kip er niet overgevlogen maar er in geland. Het smaakte ons voortreffelijk. Intussen was het buiten een klein beetje gaan spetteren en Heleen keek even op buienrader of het erger zou worden of dat het wel mee zou vallen. de regenkleding was namelijk thuis gelaten.

Het was lekker om even van de voeten te zijn geweest maar we moesten weer verder want we hadden nog maar 1/3 van onze tocht er op zitten. 

Gelukkig was het wel droog toen we weer buiten kwamen. 

 Natuurlijk komen we onderweg Hunebedden tegen want in Drenthe zijn daar wel veel te vinden.

We hadden besloten om de rust in Dorpshuis Valthe over te slaan maar omdat ik het gevoel had dat mijn sokken niet meer goed zaten moest ik er toch even gaan zitten om ze wat op te trekken.

We waren nog maar net van deze rustpost vertrokken toen we het erover hadden dat ik beter op verharde grond loop dan op onverharde toen ik me verstapte bij een trottoir. Ik verzwikte mijn enkel en ik had het geluk dat Heleen me vastgreep anders was ik lang uit op de straat gevallen. Even deed het flink pijn maar gelukkig trok de pijn er weer snel uit en kon ik na even te hebben stil gestaan zonder problemen verder.
Onze tweede rust wilden we houden in Hotel Hunzebergen in Exloo en heerlijke rustlocatie wisten wij van andere jaren. We dronken er wat op het terras.

We bleven er niet al te lang zitten hoewel het er heerlijk zat maar we moesten nog ongeveer 12 km via een poort achterop het terrein kwamen we weer op onverharde grond. 

We kwamen langs een infobord waar knoflookpad opstond. Ik had nog nooit van een knoflookpad gehoord.

De knoflookpad (Pelobates fuscus) dankt zijn naam aan de geur die hij afgeeft om vijanden af te schrikken. Het is een wat plompe padachtige kikker met opvallend uitpuilende ogen. De iris is oranje en de pupil verticaal. Hij is variabel van kleur (van licht gelig tot bruin) op de rug met een patroon van donkere vlekken. Het vlekkenpatroon is opmerkelijk, het ziet er bij de meeste uit als een pijl. Aan de achterpoten hebben ze een speciale verhoornde graafknobbel, waarmee ze zich heel snel in kunnen graven. Ze graven holen om overdag in te schuilen. Knoflookpadden kunnen hoog en snel springen en ze kunnen ook heel goed zwemmen.

De knoflookpad roept in de voortplantingsperiode, omstreeks maart/april, meestal onder water om een vrouwtje. De eisnoeren worden om waterplanten heen gewikkeld. Na 10 tot 20 dagen komen de larven uit het ei. De larven kunnen erg groot worden, tot 20 cm.

Nadat we bij een rotonde linksaf moesten slaan wisten we beiden dat het er een open stuk kwam waar het bij erg zonnig en warm weer snikheet is en bij regen en wind een heel naar stuk. Eerst zagen we nog deze spijkerbroeken die met tuinplantjes gevuld waren

Toen kwam het snikhete open stuk en er was nauwelijks wind. Voor mij beslist geen pretje maar ik moest toch over dit pad heen.

Ik was blij dat we na een poosje weer onder de bomen liepen en de zon wat minder erg op ons scheen. We slingerden wat in het bos rond want we moesten weer naar de achterpoort van Vakantiepark de Fruithof.

Toen ik de hoogspanningsmasten zag wist ik dat we dicht in de buurt van het vakantiepark waren maar toch duurde het nog wel even voordat we de poort zagen. We moesten over smalle paadjes en zelfs onder een mast door.

Toen we bij de stempelpost op de Fruithof waren vonden we beiden dat we wel een softijsje hadden verdiend.

Nadat we het Vakantiepark weer verlieten kwamen we snel weer in bosgebied en gingen richting het monument voor het Onderduikershol.

Het onderduikershol bij Valthe was een van de twee schuilplaatsen in het Valtherbos tussen Valthe en Emmen die tijdens de Tweede Wereldoorlog werd uitgegraven en werd bewoond door een groep Joodse onderduikers. In beide bosholen, door de duikers zelf "keet" genoemd, zaten in wisselende samenstelling in totaal zestien Joden.

We gingen weer richting Odoorn maar we moesten over een heel smal pad met los zand. Mijn tong hing bijna op mijn schoenen maar uiteindelijk kwamen we toch in Odoorn. In Odoorn moesten we nog wat straten door voordat we de startlocatie weer zagen. Intussen kwam er een donkere lucht achter ons aan en we hoorden het al rommelen in de verte. We kwamen weer langs de wand met de geraniums en ik denk dat deze als het wat verder in het seizoen is er wel heel mooi zal uitzien.

Onderweg zagen we ook nog een gedicht van Dichter bij Odoorn.

Dichter bij Odoorn is een wandel/fietsroute van ongeveer 7 km door het Drentse dorp Odoorn. Langs de route staan panelen met daarop gedichten. De gedichten op de panelen hebben betrekking op de rijke cultuur en geschiedenis van Odoorn.

Precies op tijd voor de bui waren we binnen en toen we naar de auto liepen vielen de eerste regendruppels.
Het was een prachtige wandeling hoewel het voor mij wel veel te warm was. De kippensoep smaakte zoals we verwacht hadden weer heerlijk. Gelukkig dat Heleen erbij was om mijn val te breken anders was ik er vast niet goed vanaf gekomen.