Airborne Wandeltocht Oosterbeek 01-09-2018

Begin augustus vroeg Heleen in de Vriendinnenwandel Whatsapp. wie er zin had om de Airborn Wandeltocht op 1 september te gaan wandelen. Jolanda, Karin, Heleen en mij leek het wel iets. Ik had deze tocht al een keer eerder gelopen in 2014 de anderen liepen de tocht voor de eerste keer.

De Airborne Wandeltocht is een herdenkingstocht in het kader van de Slag om Arnhem (september 1944) en vindt jaarlijks op de eerste zaterdag van september plaats in Oosterbeek. Het is een van de grootste eendaagse internationale wandelevenementen.

De tocht is een eerbetoon aan de ruim 1700 Britse en Poolse militairen die in de Slag om Arnhem het leven lieten en begraven liggen op de Airborne Begraafplaats te Oosterbeek. 

De Wandeltocht kent vier afstanden: de 10, 15, 25 en 40 kilometer.
Heleen had ons online ingeschreven voor de 15 km. Omdat we helemaal vanuit het Noorden naar Oosterbeek moesten stond ik al heel vroeg fris en fruitig in de hal beneden.

Ik werd opgepikt bij de carpool plaats om naar het station in Assen te gaan en na een voorspoedige treinreis kwamen we in Oosterbeek aan. We besloten om eerst ergens koffie te drinken met appelgebak want dat is eigenlijk toch wel een traditie bij een wandeltocht. Helaas was het appelgebak niet over naar huis te schrijven. Het was niet echt goed ontdooid en hierdoor was de smaak ook niet je van het. 

Er stonden bordjes waar de start was maar als je de meute gewoon volgde kwam je er ook wel. 
We begonnen aan onze tocht en passeerden al snel het Airborn monument.

Het “Airborne-monument” is een gedenkzuil, bekroond met een natuurstenen beeldengroep van vijf mannenfiguren. Een man die de vrijheid uitbeeldt, wordt omgeven door burgers en soldaten. Aan de voet van de zuil zijn in reliëf vier voorstellingen aangebracht: de oostkant stelt de landing van de geallieerde troepen voor, de zuidkant de hulp van de Oosterbeekse vrouwen aan de gewonden, de westkant de medewerking van het verzet aan de Airborne en de noordkant de laatste weerstand.

Veel mensen liepen de tocht (ik las later dat er 32.809 deelnemers waren) Er waren ook veel kinderen bij en mensen met kinderwagens en soms zelfs ook bolderkarren dus flink doorlopen kon eigenlijk niet vooral in het begin niet. 

Op een gegeven moment stond er bij de Bilderbergse bossen een stand van de scouting waar ze eterij en drinkerij verkochten. We besloten om hier wat te nemen en gingen er heel even zitten. De broodjes knakworst of bal gehakt vielen er lekker in en ook het drinken deed ons goed. Maar we moesten weer verder en de route voerde nogal eens over onverharde paden en soms lagen daar stenen en keien in en dat was natuurlijk wel opletten voor mij want op deze paden struikel ik nogal eens.

We zagen een een briefje aan een boom zitten wat ik nog nooit eerder gezien had bij een wandeltocht dus dat was wel een waarschuwing voor de eventuele wildplassers in ons groepje. 

We kwamen op landgoed Duno met het Dunoplateau.

Voor de Tweede Wereldoorlog was de Duno een fraai park met een imposant landhuis dat in gebruik was als hotel. Karakteristiek voor het park waren cementrustieke trappen, rotspartijen, vijvers en watervallen. In Nederland zijn er weinig parken met een vergelijkbare hoeveelheid cementrustiek. Tijdens de Slag om Arnhem is het landhuis verwoest en raakte het park zwaar beschadigd.

Het gebied wordt gekarakteriseerd door hellingbossen, afgewisseld met droge dalen. Het ligt op de hoge zuidelijke rand van de Arnhemse stuwwal die hier steil naar de uiterwaarden van de Rijn afloopt. Door de diepe erosiedalen zijn de hoogteverschillen aanzienlijk. In de stuwwal zijn resten gevonden van palissaden en paalgaten van een gebouw. Deze resten wijzen erop dat hier in de elfde eeuw een burcht heeft gestaan.

Aangezien mijn wandelmaatjes van deze dag naar het toilet moesten paste ik op hun rugzakken. De rij was heel lang (er stonden maar vier dixies) dat kwam waarschijnlijk door de waarschuwing voor teken en lintwormen.

De herstelde poort van Landgoed Duno viel me vier jaar geleden ook al op. 

Hoe dichter we bij Oosterbeek kwamen hoe meer het een beetje op de vierdaagse van Nijmegen ging lijken. Muziek onderweg en veel toeschouwers aan de kant van de weg. 

Toen we na een poosje op het sportpark Hartenstein aan kwamen was het erg druk bij de afmeldbalies. Ik kreeg een cijfertje 2 en de

anderen een medaille.

 









Het was goed wandelweer en de tocht was erg mooi. Ik wil zeker volgend jaar, als ik de tocht weer loop, ook over de militaire begraafplaats want achteraf had ik er spijt van dat we dit niet gedaan hebben.

Heleen, Karin en Jolanda bedankt voor de gezellige tocht ik heb er van genoten.