Toch naar Turkije 2020 (mijn eerste week)

Andere jaren ging ik altijd met Manlief de eerste drie maanden van het jaar in Turkije overwinteren.  Ik wist niet of ik drie maanden nu wel zag zitten nu ik alleen moest gaan. Ik had daarom maar besloten om het eerst eens voor drie weken te gaan proberen. Zoals altijd vertrok ik nu ook weer vanaf een Duitse luchthaven en wel Münster Osnabruck. Bij het inchecken en ook tijdens de vlucht werden er wat vragen gesteld i.v.m het corona virus en moesten wij een formulier invullen met allerlei gegevens b.v. op welke plaats je in het vliegtuig zat, wat je adres in Turkije was, je telefoonnummer etc. 

De twee stoelen naast me waren onbezet tijdens de vlucht en gek genoeg vond ik dit wel fijn deze keer ik had er niet aan moeten denken dat er geen aardige man naast me zou zitten.

Na een zeer voorspoedige reis en een rit van ruim een uur in een klein busje kwam ik bij het hotel aan. 

Bij het inchecken bij het hotel voelde het zelfs als een beetje thuiskomen. Veel van het personeel en ook van de stamgasten kenden mij natuurlijk.  Even dacht ik dat ik niet zo tevreden zou zijn met de kamer die ik kreeg want we hadden anders altijd een kamer met zij zeezicht en uitzicht op het Taurus gebergte maar ik moet zeggen dat de kamer die ik nu kreeg ook een heel mooi uitzicht had.

Op bovenstaande foto is de sneeuwberg, zoals Manlief en ik de berg altijd noemden, te zien die we anders altijd vanaf ons balkon konden zien.
Het weer begon al direct goed lekkere temperaturen je kon lekker aan het strand liggen en ook dit jaar zwommen er weer verschillende mensen in zee.
Natuurlijk ging ik dit jaar ook weer naar de wekelijkse groente, fruit en vismarkt in Kemer. Ik sta er steeds versteld van hoe fris en vers  alles  er uitziet.

Ik heb steeds veel contact met andere gasten en ik ga ook heel vaak a la carte eten met een man wiens vrouw in april overleden is. Manlief en ik hadden weleens contact met hen. Ik vind het wel lastig want het is een Duitser en mijn Duits is niet al te best. Toch begrijpen we elkaar wel.  

Ook bracht ik deze week een bezoek aan de Sali Pazari, een soort Winkel van Sinkel, waar ik iedere jaar graag rondneus. 
Ook redde ik deze week nog een schildpad die zomaar in het centrum over straat liep. Hij liep naast een bos gesnoeide  palmtakken. Vlakbij een poortje naar een binnentuin van een hotel. Ik heb een Turkse man geroepen en die is iemand wezen halen die in die binnentuin bezig was en deze heeft hem weer meegenomen.

Ondanks dat Manlief er niet meer bij is doet het me toch goed om in Turkije te zijn. Hij genoot er altijd zo en vond de gastvrijheid van de plaatselijke bevolking geweldig.

De poezen worden in het hotel zeer goed van kattenbrokken voorzien. Volgens mij heeft iedere kat wel zo'n grote bak met brokken voor zichzelf want in de hele tuin van het ressort staan zulke grote bakken. Dit doet mij als kattenliefhebster natuurlijk heel goed. Ik was benieuwd of je via het strand naar Çamyuva kon lopen. Ik kwam eerst weer langs de Eftelingachtige muur en zag toen dat het ook dit jaar weer niet mogelijk is om over het strand te gaan. Ik vind dit wel balen want dan moet je een brug over waar bijna alleen maar auto's overgaan het lijkt op wat bij ons een autoweg is. 

Op de foto lijkt het niet diep maar dat is het wel een het stroomt ook nogal snel.

Ik wandelde door richting een kleine moskee en keek daar even op het pleintje rond met natuurlijk de wasplaats. Ook stond er een apparaat waar je water uit kon tappen. Trouwens die zie je niet alleen bij moskeeën maar ook gewoon op straat. Dit zal in de zomer best nodig zijn als hier de temperaturen erg hoog kunnen worden.

Dit is een beetje een globaal overzicht wat ik de eerste week gedaan heb. Ik heb ook nog een paar dagen en paar uur op het strand gelegen maar de zon is zo fel dat ik al een beetje verbrand ben. Omdat er ook steeds een koel windje staat merk je niet dat je wat verbrandt.