Toch naar Turkije (derde (verkorte) week)

Iedere keer wanneer ik een wandeling in de buurt van het hotel maakte zag ik, net als alle voorgaande jaren, deze rotsformatie.

Het is een herkenningsteken van het plaatsje Kuzdere en worden de "Karatas" genoemde. Deze zwarte rotsformatie die midden in de voormalige rivierbedding staan is geliefd bij bergbeklimmers. De Karatas zijn ook een geliefd wandeldoel en gemakkelijk met de Dolmus vanuit Kemer te bereiken. Ik had eigenlijk het plan gehad om er de laatste week van mijn vakantie heen te wandelen maar dit zat er niet meer in nu ik door de corona pandemie eerder naar huis moest. 

Ik had een afspraak bij de kapper voor woensdag maar omdat ik nu dinsdag al terug moest naar Nederland hoopte ik dat hij maandag open zou zijn en ik er nog terecht kon. Vooral omdat ik bang was dat de kappers in Nederland door de maatregelen tegen het corona virus ook nog wel gesloten zouden gaan worden. Ik ging 's maandags al vroeg op pad en toen ik bij de zaak kwam dacht ik eerst dat deze gesloten was omdat de deur dicht was en er geen licht brandde. Er zat een Russische dame even verderop bij een andere zaak en ik vroeg haar of de kapper die dag er niet was. Zij liep met me mee naar de zaak en de deur bleek gewoon open te zijn maar de kapper was er niet. Ze belde hem voor me op een zei me dat hij er over een half uur zou zijn. Ik kreeg een kop koffie en inderdaad na een half uur verscheen hij. Na ongeveer anderhalf uur was ik klaar geverfd, lichte lokken erin, geknipt en geföhnd. Ik kom er nu zeker al zes jaar en de prijs blijft er ongewijzigd, een derde van wat ik in Nederland moet betalen.

Dat er (bijna) altijd mannelijke kappers in een kapsalon voor vrouwen werken schijnt te maken te hebben met pure jaloezie onder vrouwen las ik ergens. Turkse vrouwen zeggen: ”Een vrouw verknipt mijn haar”

Ze zijn over het algemeen vrij jaloers op elkaar. Een groot aantal Turkse vrouwen geeft toe liever door een man geknipt te worden dan door een vrouw. Vrouwen vertrouwen een vrouw die hun haar knipt niet. ”Ze kan jaloers op mijn haar zijn en het daarom verknippen” of ”Mannen hebben deze jaloerse gevoelens niet en knippen een vrouw naar hun wens”, zijn opmerkelijke uitspraken gedaan door Turkse vrouwen. Deze jaloerse gevoelens lijken dus erg ver te gaan…als het werkelijk zo is! 

In het resort was laatste dagen goed te zien dat er geen nieuwe gasten meer aankwamen. In de lobby van het hotel zaten nauwelijks nog mensen de laatste dagen. Het werd er steeds stiller. 

Ik besloot de laatste dag dat ik er was toch nog even met de Dolmus naar Kemer te gaan. Manlief en ik waren altijd gewend om een van de laatste dagen naar Kemer te gaan en overal afscheid te gaan nemen. Ik vond dit nu wel een beetje lastig en heb daarom alleen maar een wandeling door Kemer gemaakt. 

Ondanks dat het geen frappe-weer was, zoals Manlief en ik dat altijd noemden wanneer het slecht weer was, besloot ik toch een frappe te gaan drinken in het restaurant waar we dit altijd deden.

Vanaf het begin dat ik in het resort was stond er overal desinfecterende handgel wat we moesten gebruiken. Ook in het restaurant stonden overal regels waar we ons aan moesten houden.  

Omdat ik dinsdag pas in het begin van de middag zou worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan had ik 's avonds genoeg tijd om mijn koffer voor het grootste gedeelte in te pakken. 

Toen ik buiten op mijn balkon stond zag je pas goed hoe weinig gasten er nog waren.

Anders was de vleugel van het hotel aan de overkant helemaal verlicht nu alleen de openbare ruimtes en het trappenhuis nog. Het begon er wel wat spookachtig uit te zien vond ik.

De dag van mijn vertrek naar huis kon ik nog uitgebreid ontbijten en lunchen maar toen werd het toch tijd om afscheid te nemen van alle vaste gasten die er nog waren (die een paar dagen later naar huis zouden gaan) en het personeel. 

Gelukkig werd ik door een busje opgehaald dat direct naar de luchthaven ging. Ik was al bang geweest dat ik nog langs allerlei andere resorts zou moeten om daar ook gasten op te halen maar gelukkig was dit niet zo.

Op de luchthaven zag je verschillende mensen met mondkapjes op lopen en later bleken er ook wat mensen met mondkapjes in het vliegtuig te zitten. 

Na een voorspoedige vlucht landde ik op de luchthaven van Düsseldorf waar mijn schoonzusje al op mijn stond te wachten. 

Heel lief want Düsseldorf is toch wel heel wat verder dan Münster-Osnabruck waar ik oorspronkelijk naar toe zou zijn gevlogen.

Ondanks dat ik er dit jaar helaas zonder Manlief heen geweest ben moet ik zeggen dat ik het er toch wel fijn gehad heb. Omdat het resort min of meer een klein dorp lijkt waar veel dezelfde mensen komen overwinteren had ik meer dan genoeg aanspraak. Natuurlijk mistte ik hem wel maar toch deed het me heel goed dat hij zelfs in Turkije bij velen een indruk heeft achtergelaten. Hij was daar zo graag en de vriendelijkheid van de bevolking vond hij daar zo fijn. 

Natuurlijk wil ik mijn schoonzusje bij deze ook nog hartelijk bedanken dat ze zo goed was om mijn nu van Düsseldorf op te komen halen.