Een korte vakantie in het Sauerland

Op donderdag 17 september vertrokken mijn schoonzusje en ik voor een korte autovakantie naar Winterberg in het Sauerland. Na een voorspoedig reis kwamen we tegen lunchtijd in het hotel aan. Ons hotel lag in een rustig dorpje op ongeveer 15 km afstand van Winterberg.

Wat waren wij blij dat we niet uit de provincie Noord of Zuid Holland kwamen want dan hadden we rechtsomkeer moeten maken. Er waren mensen, hoorden wij, die gebeld waren dat ze niet mochten komen. 

Wij mochten er dus wel in maar wel met een mondkapje op. Er werd ons gezegd dat we bij iedere verplaatsing een mondkapje op moesten totdat we zaten. Ik moet zeggen dat wij dit niet als een probleem hebben ervaren sterker nog het gaf ons een veilig gevoel. Ook was er voldoende afstand tussen de tafels en stoelen en het personeel droeg de hele dag mondkapjes.

Natuurlijk was onze kamer nog niet klaar omdat we zo vroeg waren maar we kregen een warme lunch geserveerd op het terras buiten waar we lekker in de zon zaten. Bij het inchecken werd er gezegd dat, omdat de bustocht die bij het arrangement inzat vanwege de corona geen doorgaan kon vinden, alle drankjes tijdens ons verblijf gratis waren ter compensatie. 

Op een gegeven moment werd er gezegd dat onze kamer klaar was en we gingen er dan ook maar eens heen. Ik moet zeggen dat het best een ruime kamer was en het zag er keurig uit.

Er was zelfs een zitgedeelte en op de TV waren ook de Nederlandse zenders te ontvangen niet dan we daar veel gebruik van gemaakt hebben.

Omdat het avondeten erbij inzat moesten we om 18 uur beneden zijn en op het menu stond als hoofdgerecht en Mini Haxe met rode kool en rösti's. Ik zou nooit zelf in een restaurant een Haxe kiezen maar ik moet zeggen dat het wel smaakte. 

Na het diner kon je deel nemen aan een kleine avondwandeltocht door het dorpje onder leiding van iemand van het hotel. Het begon al wat donker te worden toen we vertrokken maar het was wel mooi om de lichtjes in het dorp te zien en iets over het dorp te horen.

Even dacht ik dat er een koe met een kalfje door de straten van het dorpje liep, haha. En ik dacht dat nee in het Duits geen no maar nein was. 

Het werd steeds donkerder en ik moest op het laatst wel goed opletten om niet te vallen want er hoeft maar een ongelijkheid in de weg te zitten of ik val al. Maar zonder problemen kwam ik weer in het hotel terug.

Na en prima nachtrust, het was er heerlijk stil, en een goed ontbijt vertrokken we naar Willingen waar we o.a. een glasblazerij bezochten.

Onderweg zagen we overal wegwijzers met wandelroutes want het gebied staat bekend dat je er zo mooi kan wandelen. Ik was met iemand die helemaal niet van wandelen houdt dus werd er niet gewandeld maar ik denk dat het ook nog niet zo eenvoudig is om daar te wandelen want er is nogal veel hoogte verschil en ik had ook mijn wandelstokken niet bij.

Ook zagen we in veel dorpen een Meiboom staan.

In veel Duitse gemeenten verrijst op 1 mei een meiboom: een boomstam versierd met linten, strikken, bloemen, houten figuurtjes en andere attributen. De boom wordt meestal geplaatst op het centrale plein, op de avond van 30 april of op 1 mei zelf. In sommige gebieden gebeurt het plaatsen van de meiboom rond Pinksteren. Na het plaatsen van de boom vindt vaak een dorpsfeest plaats. Over de oorsprong van de meiboom zijn de meningen verdeeld. Het zou gaan om een vruchtbaarheidsritueel, waarbij het begin van de zomer wordt ingeluid. Het planten van de boom zou zorgen voor een goede oogst. Een andere versie is dat het om een eeuwenoude Germaanse rite gaat, waarbij bosgoden werden vereerd. Tegenwoordig zorgen de rituelen rondom de meiboom vooral voor saamhorigheid onder de dorpsbewoners. De meiboom wordt na de meimaand afgebroken. In bepaalde gebieden zoals blijft de meiboom het gehele jaar staan.

Na een mooie rit kwamen we bij de glasblazerij aan en hier moest je natuurlijk ook weer een mondkapje op. Gelukkig was het er niet druk en wij bezochten de demonstratie. I.v.m. de corona bestond er geen mogelijkheid om zelf een decoratieglas te maken wat je de volgende dag zou kunnen afhalen. Dat is afhankelijk van hoe lang het zou duren totdat het volledig zou zijn afgekoeld. Misschien had ik wel zo'n glas gemaakt als de mogelijkheid er geweest was. Ik moet zeggen dat het een hele interessante en leerzame demonstratie was. Ik ben verschillende keren in de glasblazerij in Monschau geweest maar ik vond deze veel leerzamer en niet zo commercieel. De prijzen waren er ook niet zo hoog als in Monschau als je iets wilde kopen.

Er waren mooie dingen te koop en wij namen, als kattenliefhebsters, een kat van glas mee die je op kunt hangen.

Hierna gingen we het dorp in om ergens wat te drinken en daarna bezochten we Korbach.

Korbach wordt voor het eerst in 980 in een oorkonde genoemd. In 1188 kreeg Korbach stadsrechten. Doordat de stad aan een belangrijk knooppunt van handelswegen tussen Keulen en Leipzig en tussen Frankfurt en Bremen lag, ontwikkelde de stad zich snel en bloeide gedurende de middeleeuwen. De stad groeide uit zijn voegen en al in de dertiende eeuw ontstonden er buiten de oorspronkelijke grenzen twee nieuwe stadskernen, de boven en beneden nieuwe stad, naast de oude stad. In 1377 werden beide steden samengevoegd en werd er op de grens een nieuw stadhuis gebouwd. Korbach wordt voor het eerst als lid van de Hanze genoemd in 1469. Van de vijf poorten die toegang verschaften aan de middeleeuwse stad, is nu alleen nog de Enser Tor over. Korbach had tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) zwaar te lijden van de contributies die zij moest afdragen aan de doortrekkende troepen. Hierdoor was er aan het eind van die oorlog nog maar de helft van het aantal huizen bewoonbaar en was ook het inwonertal met meer dan de helft gezakt. Daar kwam dan in 1664 nog een grote brand overheen, waarbij bijna alle huizen verwoest waren. Economisch bloeide de stad pas eind negentiende eeuw weer op. Dat was vooral het gevolg van de opening van de spoorlijn naar Kassel in 1893. In die tijd vestigde zich een grote rubber- en bandenfabriek. Tijdens de beide wereldoorlogen werden Korbach opmerkelijk genoeg grote verwoestingen bespaard.

Hoewel er heel wat bezienswaardigheden in Korbach te zien waren bekeken we er maar enkelen. De meeste straten waren goed breed zodat je er gemakkelijk afstand kon houden.

We kwamen langs een terras waar ze warme eierlikeur hadden en omdat de kerstmarkten in Duitsland dit jaar wegens corona niet doorgaan en waar ik dit altijd neem moest ik dit hier dan maar nemen want ik vind dit altijd heerlijk.

Toen we de stad later uit reden terug naar het hotel kwamen we langs de oude stadsmuren.

Iedere avond werd er iets door het hotel georganiseerd en deze avond waren er twee bingo rondes. Ook wij deden hier aan mee naar hadden geen prijs maar het was wel heel gezellig.

Ook die nacht sliepen we weer prima en deze dag stond de Biggesee op ons programma. Ik was één keer eerder in het Sauerland en dat was nadat ik getrouwd was en toen liet Manlief mijn de Biggesee zien dus die wilde ik nu ook perse weer zien. De plaats Attendorn ligt vlak bij de Biggesee maar deze hebben we niet bezocht ik vond het er nogal druk.

De Biggesee is een 9 km² groot kunstmatig stuwmeer in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, ontstaan door de stuwdam, gebouwd in de periode 1956 tot 1965 in de Bigge. Het stuwmeer ligt in Sauerland tussen Olpe en Attendorn.  Het Ruhrgebied had regelmatig een tekort aan water. Om hierin in voldoende mate te kunnen voorzien werden in Sauerland verschillende stuwmeren aangelegd, onder meer ook de Möhnesee en de Diemelsee.In 1953 werd begonnen met de voorbereidingen van de aanleg van een groot stuwmeer - de latere Biggesee. Het Ruhrgebied moest vanaf 1956 al betalen voor de bouw hiervan: de "Biggepfennig". In 1965 was de Biggesee klaar. Met een lengte van 15 km werd dit het grootste stuwmeer van het Sauerland. Waar nu water is, stonden ooit huizen en lagen wegen: de restanten ervan liggen nog onder water. Meer dan 2500 mensen moesten er voor verhuizen.

Omdat mijn eigen foto's die ik bij de Biggesee nam allemaal mislukt zijn heb ik er twee van internet gehaald van de site fietsen rond het Biggemeer. Wij fietsten dan wel niet rond de Biggesee maar reden er met de auto om en gingen over verschillende bruggen. Omdat het die zaterdag heel mooi weer was werd er ook veel gezeild en gezwommen in de Biggesee. Ook waren er erg veel motorrijders en alle restaurant waren dan ook zo te zien in beslag genomen door motorrijders dus veel te druk om ergens iets te drinken. We besloten daarom maar naar Winterberg te gaan om daar iets te gaan drinken maar daar was het ook heel erg druk maar daar werden de coronaregels wel heel goed in acht genomen dus daar leek het ons wel veilig. 

Die avond had ik voor het diner als hoofdgerecht Heek gekozen en ik moet zeggen het was voortreffelijk bereid.

Die avond was er live-muziek in de bar en ook dit was erg gezellig. Iedere avond stelde mijn schoonzusje het programma voor de volgende dag op en ik moet zeggen dat deed ze prima.

Voor de volgende dag had zij de Bruchhauser Steine op het programma gezet. Op weg er heen kwamen we door Olsberg waar we koffie dronken met iets lekkers.

In Olsberg zag je grote kleurrijke figuren op pleinen en bermen. Ze laten zien dat pastoor Kneipp koud water over zijn been giet. Waar gaat het over?

Olsberg is sinds 2016 een door de staat erkende Kneipp-spa. Pastoor Sebastian Kneipp ontwikkelde zijn leer voor een gezond leven in de 19e eeuw, die is gebaseerd op de vijf pijlers water, beweging, voeding, geneeskrachtige kruiden en de manier van leven. In 2016 werd de zogenaamde Kneipp-kuur door UNESCO uitgeroepen tot immaterieel cultureel erfgoed. Een Kneipp-student bouwde in 1895 de eerste "koudwatervoorziening" in Olsberg, later een sanatorium - het stadje in het Sauerland is daarmee het op een na oudste Kneipp-kuuroord in Duitsland.Olsberg heeft de afgelopen jaren veel gedaan om de Kneipp-filosofie nieuw leven in te blazen en tastbaar te maken in de stad. Toeristische attracties zijn bijvoorbeeld het Kneipp-avonturenpark met tal van fitnesselementen voor jong en oud of de Kneipp-krachtplekken - plaatsen in de stad die uitnodigen om je batterijen op te laden en te ontspannen. De regio rond Olsberg is een aantrekkelijke excursiebestemming geworden en nu zijn er dus sinds 2017 de 36 kleurrijke sculpturen die in Olsberg en omgeving staan bij gekomen.

De sculptuur bij het terras had een mondkapje op of dit moedwillig was gedaan om te waarschuwen dat als je op het terras liep een mondkapje op moest of dat het een kwajongens streek was dat was ons niet duidelijk maar we vonden het wel grappig.  

Toen we na de koffie richting de 760 m hoge Istenberg reden vielen de imposante Bruchhauser Steine ons al van ver op. 

Deze vier reusachtige rotsen, de hoogste is 90 m hoog bestaan uit vulkaangesteente en zijn circa 380 miljoen jaar oud en daarmee ouder dan de dinosauriërs. De opvallende rotsen zijn nu onderdeel van een natuurbeschermingsgebied. Zeldzame dieren en planten hebben hier een intacte leefruimte. Via educatieve paden wordt men wegwijs in de geheimen van de reusachtige stenen. Eenmaal bij de rotsen aangekomen is het zelfs mogelijk om bij een rots omhoog te klauteren over smalle en steile padjes en kabels bieden houvast en boven schijn je helemaal te kunnen genieten van een geweldig uitzicht maar daar zou ik me niet aan wagen. Je kon je auto beneden parkeren maar dn moest je eerst anderhalf uur naar boven lopen ook kon je tegen een kleine meerprijs de auto mee naar boven nemen en dan was het niet meer zo ver om de rotsen te bereiken dat laatste deden wij dus.

Zodra wij bij de parkeerplaats boven waren hadden we al een mooi uitzicht in het dal en zagen we het plaatsje Bruchhausen liggen. Je kon goed merken dat het mooi weer was want het was er redelijk druk.

Nadat we bij de parkeerplaats allerlei infoboordjes hadden bekeken ging ik op weg op de rotsen van dichtbij te gaan bekijken. 

Ik vond het wel jammer dat ik mijn stokken niet bij me had want het pad er heen was niet overal even gemakkelijk.

Het duurde niet erg lang of de rotsen verschenen voor me en ook hier moest ik wel goed opletten om voldoende afstand te houden want ik was niet de enige die de rotsen van dichtbij wilde bekijken.

Overal stonden allerlei infoborden maar ook hier bleef ik maar kort want niet iedereen hield zich aan de 1,5 meter afstand zag ik. Was de heenreis niet zo makkelijk naar de rotsen op de terugweg zag ik dat er ook een heel gemakkelijk pad was dus dat nam ik terug.

Ik kwam nu wel op een ander punt uit en mijn schoonzusje was achtergebleven op de parkeerplaats dus ik hoopte maar dat ik de goede kant opliep maar ik had goed gegokt.

We reden hierna nog naar een andere parkeerplaats met een mooi uitzicht en dronken er iets op een bankje terwijl we van het uitzicht genoten.

Hierna stond de stad Brilon op het programma waar we het het raadhuis wilde zien wat uit 1300 stamt en een van de oudsten in Duitsland is. In dit voormalige gildehuis, boden vroeger kooplui, handwerkers en winkeliers hun waren en diensten aan. Ook wilde we de St. Petrus en Andreas kerk die uit 1250 stamt bekijken.

Op het marktplein hadden we graag iets willen drinken op een terras maar het was er druk dus dat werd niets.

Daarom besloten we om maar iets te drinken op het terras in Olsberg waar we ook 's morgens koffie hadden gedronken. Het was daar ook niet druk.

Die avond werd er na het diner een Quiz gehouden. Ik moet zeggen dat wij er beiden niet zo veel van gebakken hebben maar we hebben er wel heel veel plezier aan beleefd.

Na een goede nachtrust en ons laatste ontbijt in het hotel gingen we weer op huis aan. 

We hebben genoten van de mooie omgeving en de bezienswaardigheden. 

Er zijn nog heel wat dingen die we niet bezocht hebben dus ik denk dat we nog eens op herhaling moeten naar het Sauerland.