Eindelijk eens over de heuvel, Valentijnsdag en onverwacht erop uit. Week 6

In het begin van de week is er altijd de plaatselijk markt in Kemer. De andere jaren ging wij hier altijd lopend over de berg (nu ja berg het is meer een heuvel) heen. Toch zei manlief we gaan het proberen om er heen te lopen. Ik wist nu niet of dit wel zo verstandig was omdat hij de dag ervoor nogal benauwd geweest was. Hij is namelijk ook erg verkouden. Maar als het niet zou gaan konden we halverwege wel een auto aanhouden die ons zou kunnen meenemen zei hij.
Zo gezegd en zo gedaan.

Toen we naar de weg liepen die naar de heuvel gaat bekeken we de verschillende bomen etc. wat beter. Zo zagen we o.a. een bananenstruik, een cactus met zijn vijgen en nog wat andere struiken waarvan ik de naam niet ken.
Aan het begin van de weg werd manlief aangesproken door een Turk die op zijn erf stond en ons een sinaasappel aanbood. We werden uitgenodigd om plaats te nemen op zijn terras en hij haalde met een stok, waaraan op het eind een halve plastic fles gemaakt was, voor ons sinaasappels uit de boom (helaas is de foto niet zo erg scherp)

We aten deze ter plekke op. Heerlijk, en zo vol van sap. Hij had graag gewild dat wij nog een poosje waren blijven zitten en kletsen maar we hadden geen tijd. Ik had een afspraak met een plaatselijke kapper in Kemer om mijn haar te laten verven en om mijn nagels te laten doen (ik heb namelijk gellak op mijn nagels en kan dat er zelf niet afhalen)
Natuurlijk gingen we langzaam de heuvel op en het viel me mee dat manlief het er zo goed vanaf bracht. Als je boven op de heuvel bent heb je een mooi uitzicht richting Antalya vooral als het helder weer is en dat was het.

Ruim op tijd waren we bij de kapper waar we natuurlijk ook Turkse thee kregen aangeboden. Wel vreemd dat zowel je haar en je nagels gelijk gedaan worden. Maar ik had er wel vertrouwen in en gelukkig ging alles goed hoewel ze geen gellak hadden. De nagelstudio's zijn in de wintertijd hier allemaal gesloten net zoals bijna alle hotels.

Hierna gingen we naar de markt waar we een vrouw een soort pannenkoek zagen bakken die ze vulde met spinazie en fetakaas. Dit is een typisch Turkse gerecht en wordt Gözleme genoemd. De vulling van dit soort pannenkoek kan met van alles zijn maar is altijd hartig.

Natuurlijk probeerden wij dit gerecht ook en het smaakte prima, inderdaad lekker hartig door de saus van fijngehakte tomaten, pepers en lente-uitjes die er dacht ik ook in zat (acili antep ezme)

Ook was het deze week Valentijnsdag en werd er in het hotel een Valentijnsparty gehouden. Ondanks dat wij niet echt de mensen zijn die zo van party's houden was het wel erg leuk. Halverwege werd er door 2 koks een enorme taart de pub, waar de party was, binnengedragen.
Door een miscommunicatie hebben wij ons niet opgegeven voor het Valentijns-diner. Vorige week hebben wij er twee keer naar gevraagd en ze zeiden dat dat nog kwam. Vorig jaar stond er bij het restaurant een in Valentijns stijl gedekt tafeltje en dan kon je je hier opgeven. Wij dachten dat het weer zo zou zijn maar er kwam geen tafeltje dus dachten we dat het er dit jaar niet zou zijn. Later bij de party hoorden we dat het hele a la carte restaurant vol had gezeten. We vonden het wel jammer dat we dit gemist hadden. Maar toen ik bij guest-relations aangaf dat ik het toch wel vreemd vond dat wij hier niet over geinformeerd waren kregen wij op zaterdag een diner aangeboden in het  Turkse a la carte restaurant Kazan zonder dat wij hiervoor hoefden te betalen. Een omdat het dan niet echt een speciaal Valentijns menu was werden wij aan het eind van het diner verrast met een speciaal taartje voor twee in de vorm van een hart. Nu dat vonden we natuurlijk klasse dat ze het op deze manier goed maakten.

Zaterdag wilden we met de Dolmus naar Kemer maar toen we het hotel uitliepen vroeg Hildegard, een Duitse dame die we hier ieder jaar al getroffen hebben of we niet met haar haar wilde rijden naar Kemer. Zij had voor een paar dagen een auto gehuurd. Nu dat vonden we een goed idee en we stapten in. Ze zei dat ze onderweg nog wel twee boodschappen moest doen. Daarna zou ze naar Olympos en Çirali rijden. In Olympos wilde ze de anemonen gaan bekijken die daar groeien en ze wilde er kennissen die in Kadir's Tree House logeerden even bezoeken.
De anemonen waren werkelijk schitterend van kleur. Zij had me vorige week al verteld dat ze die altijd ging bekijken als ze hier in Turkije was.

Hildegard bleef maar fotografen, steeds zag ze er weer die naar haar mening nog mooier van kleur waren dan de vorigen. Ook Mahmet, die zij meegenomen had (hij werkt in de Spa en Welness van het hotel en spreekt naast Turks ook goed Duits en Engels) wees steeds weer mooie aan.

Daarna gingen we naar Kadir's Tree House. Vorig jaar bezochten we dit backpackers hotel ook al met Harry. Het blijft een belevenis om daar rond te kijken. Natuurlijk dronken we er thee en keken er even rond.

Hierna reden we naar Çirali. Çirali is een kustplaatsje in het zuiden van Turkije en behoort ook tot de gemeente Kemer. Het ligt in een kleine delta, ingeklemd tussen rotsige bergen. Het leeft voor een groot deel van toerisme maar de omgeving heeft zijn eigen gezicht gehouden. De pensions en kleine hotelletjes zijn tussen het groen gebouwd.

Nadat we hier de, door Hildegard mee gebrachte broodjes hebben opgegeten gaan we naar het stuk strand waar wat terrasjes zijn om thee te drinken.

Voordat we weer terug naar ons hotel rijden laat Hildegard ons Çamyuva nog een haventje. Het is goed te merken dat zij al jaren achter elkaar hier komt. Zij weet niet alleen veel mooie plekjes te vinden maar zij kent ook heel veel mensen hier.

Toen we bijna bij het hotel waren vroeg ze of we zondag ook geen zin hadden om mee te gaan voor een ritje. Mahmet was die dag ook nog vrij en zou ook meegaan.
Altijd leuk om iets te zien wat we nog niet gezien hadden dus ook dat staat te gebeuren.

Niet alleen de voeten van manlief geven nog steeds problemen ook hoest hij nog steeds heel erg. Hopelijk helpt de hoestdrank van de apotheek snel.
Maar ondanks dit genieten we nog steeds met volle teugen.