Te lekker eten en een autotour met Harry. Week 5

Iedere ochtend beginnen we hier met een Turks ontbijt.  Een typisch Turks ontbijt bestaat o.a. uit: (Turks) stokbrood of ringvormige broodjes met sesamzaadjes (simit) of andere broodjes, witte en gele kaas, groene en zwarte olijven, hardgekookte eieren of een stuk omelet, tomaat, komkommer, een of andere slasoort, honing of jam en thee.
Ook kun je "menemen" nemen. Dat is een traditioneel Turks roerei met tomaat en paprika.
De thee komt in Turkije niet van zakjes, dat vinden ze in Turkije een barbaarse westerse afwijking. Van de losse, zwarte thee, geteeld aan het oostelijke deel van de Zwarte Zeekust wordt een sterk mengsel gemaakt met gekookt water. Dat staat heel de dag in de bovenste van twee op elkaar gestapelde theepotten. In de onderste zit alleen water dat heel de dag tegen het koopkpunt aanzit.
De thee wordt in miniatuurglaasjes geschonken die de vorm van een tulp hebben. Een beetje van de sterke thee-essentie wordt aangelengd met kokend water. Turkse thee is erg bitter en dus doen de meeste Turken er erg veel suiker in, dat wij de thee zonder suiker drinken vinden ze maar vreemd.

Omdat er deze week heel weinig gasten in het hotel waren kregen we een aanbieding om voor de helft van de prijs in het Italiaanse a la carte restaurant Ponte Vecchio in ons hotel te eten. De prijs voor 2 personen was slecht € 7,- en het eten was werkelijk verrukkelijk.

Deze week gingen we ook met Harry een autotour doen. We gingen niet door de bergen naar Kumluca omdat dit veel tijd zou kosten en we dan niet naar Myra zouden kunnen gaan. Kumluca wordt ook wel de tomatenstad genoemd omdat er veel tomaten verbouwd worden en ook paprika's.

Als je vanuit Kemer komt aanrijden en je ziet Kumluca in het dal liggen dan zie je heel veel kassen (de kassen zijn van plastic) Kumluca is een vrij grote stad. Harry reed gelijk richting Saricasu en we kwamen zo door het oude gedeelte van de stad. Natuurlijk ontbraken hier de mannencafe's niet.

We passeerden een groot aantal graven uit de oudheid (ik neem aan dat het lycische graven zijn van de wat minder rijken) die al heel lang geleden leeggeroofd zijn.

Op dit stuk weg zagen we dat veel mensen hier in nogal schamele hutjes woonden.

In Saricasu komen we bij een bron en Harry vertelde ons dat het hier zomers vrij druk is, ook met Turken omdat hier in een gebouwtje een tombe van een belangrijke imam is. Ook zwemmen de kinderen dan in de beek. Hoog op een heuvel zagen we een graftombe. Hoe hoger des te belangrijker was de persoon die er begraven werd.

Harry zag hier weer een zielige hond en had deze het liefst meegenomen maar omdat deze ook nog een puppy had zou dat heel veel problemen geven op het park waar hij woont. Van Saricasu gingen we op weg naar Finike. Bij het industrieterrein van Kumluca zag hij een smid die een vriend van hem is. We stopten hier en kregen natuurlijk thee aangeboden wat we niet afsloegen. Er werd ook gevraagd of we wat wilden eten maar dat sloegen we wel af. De gastvrijheid vind ik altijd geweldig in Turkije. Als je nooit in Turkije geweest bent en dan natuurlijk wel buiten de toeristische plaatsen kun je je dat denk ik heel moeilijk voorstellen.

Na 2 glazen thee gingen we richting Finike. Een plaats met een grote jachthaven waar hele grote jachten lagen. Van Finike namen we een prachtige kustweg naar Derme. Hier sloegen de golven flink tegen de rotsen en soms kwam het water zelfs over de weg. Ik vraag me af hoe het wel niet zal zijn als de zee ruw is want nu was de zee eigenlijk heel kalm.

Het huidige plaatsje Derme stond vroeger bekend als Myra. De stad was vroeger een florerende plaats dankzij de graanhandel en niemand minder dan bisschop Sint Nicolaas. "Onze Sinterklaas" heeft namelijk zijn oorsprong liggen in de Turkse stad Myra. Helaas hadden we geen tijd om het standbeeld van Sint Nicolaas en de vele winkels met iconen te bekijken.

Harry wilde ons zo graag een sinds 2010 opgegraafde christelijke kapel uit de elfde of twaalfde eeuw na Christus laten zien. En aangezien hij er maar een keer geweest was wist hij de weg niet precies. Gelukkig kwamen we er bij toeval langs toen we richting de indrukwekkende grafwoningen gingen die je al van verre kunt zien, een van de dodensteden van Myra.

Toen we bij het kapelletje stonden kwam er een oud mannetje naar me toe en hij leek om geld te vragen. Volgens Harry was dat beslist niet nodig want het kapelletje had altijd onder de grond bij zijn huis gezeten en hij leek het mooiste huis in de omgeving te hebben hij zal er dus wel aardig wat geld voor gekregen hebben.

Zo langzamerhand werd het tijd om weer richting Kiris te gaan. We moesten weer een stuk over de slingerende kustweg terug en het was natuurlijk mooier om dit bij daglicht te doen. We hebben die dag in totaal 250 km gereden en het was een mooie dag. Ik zou het plaatsjes Derme en de ruïnes van Myra een volgende keer wel uitgebreider willen bezoeken. Dat betekent dan dus rechtstreeks naar Derme en Myra.

Verder wandelden we deze week nog regelmatig en stukje. Helaas gaat het wandelen van manlief nog steeds moeizaam en ik vrees dat we deze vakantie de berg, die we de andere jaren regelmatig over wandelden, deze keer niet te voet zullen over gaan. 

Ook kreeg ik deze week wel even een schrik toen ik achter om keek en een haan zag. Ik vreesde even dat het manlief was die door het velen eten van kip veranderd was in een haan. Hij was dan wel veranderd in een pracht haan maar toch schrok ik wel. Gelukkig zag ik hem iets verderop gewoon lopen.

Ook was er onderweg wel een wat vreemdsoortige auto te huur. Ik vraag me af wie zo'n auto huurt en wat de prijs dan wel niet zal zijn.

Deze week was het weer vaak bewolkt weer. We gingen regelmatig een uurtje per dag op de loopband want dat is wel nodig wil je geen kilo's zwaarder thuis komen met al dat lekkere eten. Maar hoe veel ik ook in deze vakantie in de fitnessruimte zal trainen deze jurkjes zullen me echt niet gaan passen.