Veel gezien deze week. Week 7

Zoals afgesproken gingen we met Hildegard en Mahmet nog een dag met de auto erop uit. Eerst vroeg ze of wij het vissershaventje van Kemer al eens gezien hadden, niet dus. Volgens haar moest je dat echt eens gezien hebben en ze had gelijk. Het was goed dat Mahmet er bij was. Want wanneer nodig kon hij de vissers in het Turks zeggen wat we kwamen doen. Trouwens wanneer wij niet begrepen wat er ergens gezegd werd vertaalde hij het in het Duits of Engels, we hadden dus onze privé tolk bij ons.

Hierna gingen we de bergen in. Eerst gingen we naar de Kesme Boğazi Canyon. Hier waren we vorig jaar ook met Harry maar Hildegard kent de eigenaar van het restaurantje wat erbij is en we dronken daar eerst een thee. Het was er lekker warm binnen door het vuur wat brandde.

Er stroomde nog weinig water in de Canyon. Hier in Turkije vriest het nog steeds 's nachts in de bergen en smelt de sneeuw niet veel boven in de bergen.

Vervolgens reden we naar het Gül Montain Hotel in Ovacik waar je een prachtig uitzicht hebt over de omgeving. Maar hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd en helaas toen we in het hotel waren was nauwelijks iets buiten te zien. Ook hier kende Hildegard de eigenaar van het hotel weer. Terwijl we rond een houtkacheltje zaten genoten we van onze Turkse thee. Het hotel had een hele mooie Haman die de eigenaar ons vol trots liet zien.

Het werd tijd om weer een stukje naar beneden te rijden. We zouden bij een echtpaar op bezoek gaan die een restaurant op een afgelegen plek in de bergen hebben het Serenďer Restaurant in de buurt van Gedelme. Het waren aller hartelijkste mensen en bijzonder gastvrij. Het ene glas Turkse thee na het andere werd ingeschonken en er werd popcorne voor ons warm gemaakt.

Ik vraag me wel af waar zij van moeten leven want er komen wat ik begreep nauwelijks of geen toeristen meer bij hun langs met een dorpentoer. Hier was echt goed te zien wat voor nadelig effect het voor de bevolking heeft dat het toerisme zo is afgenomen. Ze gingen ook nog met ons iets naar boven waar men  een soort vakantiepark aan het bouwen is. Maar ook hiervan vroegen we ons af of dit ooit wel voltooid zou worden. Het ligt ongeveer 10 km van de kust en men moet via een smalle weg door de bergen er heen.

Toen we weer terug naar Kemer gingen stonden op de weg allerlei hulp diensten en auto's en we dachten al dat er een ongeval gebeurd was maar er bleken drie bergbeklimmers verdwaald te zijn. Later hoorden we dat ze gelukkig toch nog voor het donker gered waren.

Deze week brachten we ook een bezoek aan het openlucht folkore museum wat gevestigd is op het schiereiland-achtige Yoruk Park dat uitkijkt op Kemer en een Nationaal Park is.

De Yörük is het laatste nomadische volk in Turkije. Zij vestigden zich voornamelijk in het Taurus-gebergte en vormen een aparte etnische groep, als een soort clan, binnen de Turkse bevolking. De Yörük staan symbool voor het nationale verleden van Turkije, daar de Turkse volkeren in het verleden uitsluitend een nomadisch bestaan hebben geleefd. De Yörük trokken door de omgeving op zoek naar nieuwe weide voor hun dieren, zij maakten kleden en tapijten.

Dit openlucht museum laat zien hoe de Yörük leefde in hun Yörüktenten en in kleine groepen nog steeds leven. Ondanks dat het maar een klein museum is was het zeker het bezoeken waard.

Ook deze week gingen we nog een dag met Harry op stap. We zouden de gewone weg naar Antalya nemen en door bergdorpjes weer terug naar Kemer. Eerst gingen we met de pas geopende kabelbaan die van Sarisu naar Tüneketepe gaat naar boven.

Foto van Internet 

Hier hadden we een prachtig uitzicht over Antalya. De prijs is bijzonder laag, we betaalde ongeveer € 3,50 per persoon. Of dit zo goedkoop zal blijven betwijfel ik. Voor de officiële opening mocht men er zelfs gratis in.
Het uitzicht was werkelijk fantastisch en ondanks mijn hoogtevrees was ik blij dat ik er toch in gegaan was.

Niet veel later draaiden we van de gewone weg af en gingen de bergen in. We kwamen door dorpjes waar de tijd leek te hebben stil gestaan. Ook wist Harry nog een dorp waar bijna alleen maar zeer oude huizen stonden. Hiervoor moesten we over een smalle onverharde weg.

We kwamen langs een soort boerderijtje met geiten en waar de boer voor stond. Ook hier weer een en al vriendelijkheid. Dat de wegen hier soms erg gevaarlijk kunnen zijn bleek niet veel later toen het weggetje opeens ophield en er een diepte van wel vier meter voor ons opdook. Gelukkig zagen manlief en Harry het net op tijd.
Het was te merken dat we steeds hoger in de bergen kwamen want op sommige plekken lag de sneeuw nog.

Bij de boerderijtjes zie je altijd geiten maar hier in de bergen zagen we toch bij een boerderijtje wat koeien en we zagen er later ook ergens wat lopen. Ik vraag me wel af wat daar nu te grazen was want het was er dor en kaal.

Ook wist Harry nog ergens een oude Romeinse nederzetting (Turkije heeft er hier natuurlijk erg veel van) welke niet echt bekend en interessant is voor toeristen maar daarom wel leuk is om te zien.

Het werd tijd om terug te gaan naar ons hotel. Harry zei dat we een stuk onverharde weg zouden nemen waar soms stukken van de rotsen op de weg kwamen en waar soms ook diepe afgronden waren. Ik was blij dat we eindelijk weer op de wat meer gewone weg kwamen.

Ook gingen we nog een dag opstap met Hildegard en nog een Duitse dame uit ons hotel. Hildegard had een auto met chauffeur gehuurd (met meerderen was dat gunstiger voor de kosten) om naar Şirinyali Pazari in Antalya te gaan en om later in Hotel Limak Lara te gaan kijken en te gaan eten (dit hotel ligt aan de andere kant van Antalya) Via guest-relations van ons hotel had zij ons daar aangemeld. Dat hotel is een van de hotels van het hotelketen waartoe ons hotel ook behoort.

Eerst gingen we de bazaar bezoeken. Hier was natuurlijk weer veel groenten en fruit maar op deze bazaar was ook veel kleding te koop. Je moest wel in bergen kleding graaien maar er waren werkelijk prachtige dingen bij. Ik kocht nog een dun soort jasje voor slechts € 3,50. De Duitse dames gingen met tassen vol kleding van de bazaar.
Het hotel wat we gingen bezoeken en waar we aten vonden wij een pracht hotel en het personeel leek er nog aardiger en gastvrijer als bij ons (wat eigenlijk nauwelijks mogelijk is) Er kwam iemand van guest-relations die zei dat we zelfs 's avonds ook konden blijven eten. We ontmoetten er een Hollands echtpaar
zij gaven ons een rondleiding in het hotel. Ook lieten zij hun kamer zien. Dit hotel is veel luxer als ons hotel maar de prijs is daar dan ook naar.

Als we op de terugweg Antalya uit zijn gingen we nog even een kijkje in een vissershaventje nemen. Vanaf de pier van het haventje hadden we een mooi uitzicht op de stad Antalya.

Ook deze week hebben we weer erg genoten. Het weer was wel zonnig maar door de wind die er vaak was was ook deze week de temperaturen niet echt aan de hoge kant.