Eendrachttocht Assen 01-04-2017

Afgelopen zaterdag organiseerde Wandelvereniging Eendracht uit Assen voor de 22ste keer hun Eendrachttocht. Ik liep deze tocht al vaker en het is altijd een mooie tocht. Vandaar dat ik deze tocht ook op mijn lijstje van te lopen tochten had gezet. Het zag er even naar uit dat ik de tocht zonder een van mijn wandelmaatjes zou moeten lopen maar Heleen liet me toch nog weten dat zij de tocht ook wel wilde en kon lopen.

De startlocatie was het Wielerhome en na een bak koffie begonnen we aan onze wandeling van 25 km nadat we de routebeschrijving in ontvangst hadden genomen.

De route voerden ons eerst naar Ekehaar. Vanuit de startlocatie gingen we het Asserbos in (trouwens aan het eind van onze tocht kwamen we er ook weer door maar doordat het toen erg regende heb ik geen foto's van dit mooie bos kunnen maken.

In de Middeleeuwen was het grootste deel van Drenthe met bos bedekt. Afhankelijk van de bodemsoort en het grondwaterpeil bestond het uit eiken en hulst op de hogere plaatsen en uit moerasbossen. Nadat rond 1260 het klooster Maria in Campis was gesticht op de plek waar nu het Drents Museum staat werd een begin gemaakt met het ontwikkelen van een cultuurbos ten bate van de houtwinning. Aan het eind van de Middeleeuwen werd de “Beilerweg” aangelegd, die het bos in tweeën deelde: het westelijke deel, genaamd “het Groote Holt”, dat nu het Asserbos vormt, en het oostelijke deel, dat landbouwgrond werd.

Als gevolg van de Reformatie werd het klooster opgeheven en het bos kwam in 1602 in eigendom van de provincie, toen genaamd de Landschap Drenthe. Het bos kreeg als naam "’s Landschaps Plantagie”.

Door het stichten van boerderijen en de bijbehorende ontginning werd het bos steeds kleiner tot het uiteindelijk nog slechts 12 hectare besloeg: “een niet onvermaeckelijck kleyn bosje” schreef een bezoeker in 1691.

Halverwege de 18e eeuw kwam hier verandering in toen de Landschap Drenthe besloot opnieuw bos aan te planten ten bate van de houtproductie. Landschapsklerk Wolter Hendrik Hofstede maakte van de nood een deugd en ontwierp naar de mode van die tijd een sterrebos, zodat ook de bevolking van Assen er in kon verpozen. Op de huidige plattegrond zijn de sterren nog goed te herkennen

bron: internet

Onze route naar Ekehaar, waar ook de eerste rust in de Eekhof is, voerden onze hoofdzakelijk over verharde landwegen.

Toen we Ekehaar uit waren en onze route ons naar Rolde voerden kwamen we ook wat meer op onverharde wegen.

Zo als altijd was er voor mij natuurlijk weer een obstakel op mijn pad.  Deze keer geen bruggetje maar nu een boomstam die ons pad versperden. Aangezien ik niet meer zo soepel in de heup ben probeerde ik aan de zijkant langs de boomstam te gaan maar helaas werd dit hem niet.

Heleen zei ga gewoon op de boomstam zitten en dan help ik je. Maar goed dat ze daar geen foto van genomen heeft want ze hielp me om mijn benen erover te krijgen. Ik ben toch echt de laatste jaren steeds meer een stijve hark aan het worden. 

We gingen nu voor onze tweede rust naar Sporthal Boerhoorn in Rolde. Hier namen we een groentesoep en iets te drinken. Het was die dag vrij warm weer om te wandelen en omdat ik dan altijd nogal transpireer vind ik het wel lekker om dan soep te nemen.

 We gingen langzaam Rolde weer uit en gingen een stuk over de voormalige spoorlijn Rolde-Assen.

Wanneer we het Deuzerdiep hebben overgestoken zagen we de restanten van het Poepenhemeltje
Volgens het informatiebord van Staatsbosbeheer, een oude schans, opgeworpen door de bisschop van Münster, Bernhard von Galen (beter bekend onder zijn bijnaam "Bommen Berend"). De schans zou in de zomer van 1672 zijn gebouwd tijdens de belegering van de stad Groningen. Daarna zou de schans nog jarenlang hebben gefungeerd als schuilplaats voor rondtrekkende seizoenarbeiders.

Anderen trekken deze lezing in twijfel. Daarbij wordt gewezen op het feit, dat de plek ook voorkomt op de kadastrale kaart van 1830 en daar het eindpunt vormde van een weg, die deel uitmaakte van de paden van het sterrenbos van het landgoed Vredeveld. Er zou op deze plek een tuinhuisje gestaan kunnen hebben, dat ook heel goed als onderdak voor rondtrekkend volk, de zogenaamde hannekemaaiers of kiepkerels, ook wel poepen genoemd, gediend zou kunnen hebben.

Beide verklaringen verwijzen naar het scheldwoord poep voor Duitsers, waardoor het poepenhemeltje aan zijn naam gekomen zou zijn. Het monumentje is in de jaren tachtig van de 20e eeuw door vrijwilligers van Landschapbeheer Drenthe gerestaureerd. Een andere verklaring is dat het woord poep een scheldwoord is voor rooms-katholieken (papen).

Restanten Poepenhemeltje

Al een tijdje zag de lucht eruit dat er ieder moment een bui kon vallen en inderdaad toen we nog ongeveer een uur te wandelen hadden begonnen het te regenen en werd het niet meer droog. Erger nog het begon zelfs te onweren met af en toe zeer flinke klappen.

Als verzopen katten kwamen we weer terug bij de startlocatie. Jammer dat ik door de regen op het laatst geen foto's meer gemaakt heb, vooral in het mooie Asserbos. Het tweede gedeelte, waar wat meer onverharde paden waren was mooier dan het eerste gedeelte. Fijn dat de tocht zo opgezet was. De tocht was ruim 26 km.