Tynaarloër Wandeldag 15-04-2017

Afgelopen zaterdag ging ik met mijn wandelmaatje Karin naar Tynaarlo om daar de Tynaarloërwandeltocht te wandelen die georganiseerd werd door SV Tynaarlo. Het startbureau was in café Centraal.

Toen ik 's morgens opstond kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en ook de weersverwachting was niet bepaald super. Toch lieten we ons er niet van weerhouden om de tocht te gaan wandelen. Ik had wel het voornemen als het bij het inschrijven nog steeds zo zou regenen we maar een kortere afstand moesten nemen dan de 20 km die we in gedachten hadden.
Maar toen we naar Tynaarlo reden was de lucht wel grijs maar het was wel droog dus we schreven ons in voor de 20 km.

We komen nadat we het startbureua verlietten al direct langs de Gedenksteen.

In de middeleeuwen was Tynaarlo in Duitse handen.

In het jaar 820 was het gebied dat we nu kennen als het dorp Tynaarlo eigendom van ene Theodgrim. Deze grootgrondbezitter Theodgrim nam een opmerkelijk besluit: hij schonk zijn hele bezit aan een klooster in Duitsland. In de oorkonde waar dit in staat, wordt Tynaarlo Arlo genoemd. "Theodgrim was weduwnaar en ging daarom het klooster in en gaf het dorp als intrede gift."

Omdat het geschonken werd, kwamen Duitse monniken jaarlijks naar Tynaarlo om de pacht te innen. Van der Meij: "Ze legden een weg aan van Coevorden naar Tynaarlo. Over deze weg trokken ook handelaren en daarom was Tynaarlo aan het eind van de middeleeuwen het grootste dorp in het kerspel Vries."

Dit veranderde in de tijd van Bommen Berend. Deze Duitse bisschop viel in de tweede helft van de zeventiende eeuw twee keer Nederland binnen. Hij stak in Tynaarlo bijna alle boerderijen in brand en vermoordde de boeren.  Dit was funest en het duurde wel honderd jaar voor het dorp weer groeide.

Over drie jaar viert Tynaarlo dat het dorp 1200 jaar bestaat.

bron: internet

De eerste rust en controle was al op 4,4 km bij restaurant "De Liefde voor de Drentsche AA". Wij vonden dit wel erg vroeg voor een rust als je een tocht van 20 km wandelt en besloten daarom om er alleen maar een sanitaire stop te houden.

Dat er veel wandelpaden door dit gebied in Drenthe gaan was goed te zien aan de wegwijzer die vlak bij het restaurant staat.

De route was goed aangegeven met pijlen en wanneer er een drukke weg moest worden overgestoken werd dit ook aangegeven. We gingen nu richting Zuid-Laren.

Karin wilde wel even proberen of  ze met deze kleurpotloden kon kleuren. Trouwens leuk als zo'n saaie muur van een viaduct of iets anders opgefleurd wordt.

Zuid-Laren is natuurlijk bekend van een oud kinderliedje en we passeerden dan ook het beeld van Berend Botje. Maar wie was nu Berend Botje?

Er doen verschillende verhalen de ronde over de persoon naar wie de Berend Botje uit het liedje zou kunnen verwijzen:

De edelman Lodewijk van Heiden (1773-1850), telg uit de familie Van Heiden Reinestein, die de havezate Laarwoud te Zuidlaren bewoonde, is de enige Nederlandse zeeheld afkomstig uit Drenthe. Hij bracht lange tijd door in dienst van de Russische tsaar. In 1832 keerde hij als held in Zuidlaren terug, kon daar niet aarden, vertrok naar Reval, Estland en kwam nooit weer terug.

Een boertje uit Borger, die lang geleden met zijn scheepje over de Hunze naar Zuidlaren voer. Hij kwam op de Zuidlaardermarkt terecht en kwam nooit weerom.

Bommen Berend, de bijnaam van de bisschop van Münster, die in 1672 de stad Groningen met bommen bestookte.

Volgens de Nieuwe Drentse Volksalmanak van 1902 gaat het om een zekere Botje die omstreeks 1811, om de verplichte dienstplicht van Napoleon te ontlopen, naar zee ging en niet terugkeerde. De naam zou verwijzen naar "botvisser".

Volgens de Nieuwe Drentse Volksalmanak van 2007 gaat het mogelijk om ene Berend Drenth (met als bijnaam Berend Botje), een rijke reder uit Groningen die midden negentiende eeuw zijn wrakke schepen de Oostzee opstuurde om later, als de schepen waren vergaan, het verzekeringsgeld op te strijken. Niet deze Berend Drenth, maar de bemanning kwam nooit weerom. De bijnaam "botje" zou naar geld verwijzen ("botje bij botje leggen").

bron: internet

Toen we in de omgeving van Midlaren waren zagen we een wegwijzer welke naar een smal paadje wees en waarop "Hunebedden" stond. We besloten even bij de Hunebedden te gaan kijken.

Vanwege de bijzondere liggingen vormt dit hunebeddenpaar wel één van de merkwaardigste in Drenthe. Ondanks de ligging aan een verharde weg, vallen ze niet onmiddellijk op. We volgden het smalle paadje dat tussen twee wat vervallen boerderijtjes door en toen zagen we de grote groen uitgeslagen steenklompen van de twee in elkaars verlengde liggende hunebedden; pal tegen de boerderijmuur. Hoewel vrij compleet, alle dekstenen en op twee na alle draagstenen  "aanwezig" zijn, is dit hunebeddenpaar nooit gerestaureerd. Wel zijn de meeste scheuren in de dekstenen met cement dicht gesmeerd. Van de in totaal 13 dekstenen liggen er 12 tussen de uit het lood geslagen draagstenen. Toch vormen ze een fraai gezicht, niet het minst door de oude eiken met hun grillige takken die de stenen gedeeltelijk overkoepelen. 

Toen we weer op de verharde weg kwamen begon het even flink te regenen, we dachten zelfs nog even dat er een paar hagelstenen vielen. Karin besloot om haar regen poncho aan te trekken. Gelukkig hield de regen weer snel op. 

Het werd al snel weer droog toen Karin haar Poncho aan had

We komen langs  het natuurgebied Vijftig Bunder. Een klein heideterrein (50 ha) met graslandjes en hakhout van de Vereniging Natuurmonumenten, gelegen op de flank van het dal van de Drentsche AA.

We kwamen niet veel later bij Landgoedcamping Buiten. Intussen hadden we 14,3 km afgelegd dus een mooie afstand om nu wel even een rust te houden.

Omdat er bij deze rust niets te kopen was kregen we van de organisatie een pakje drinken. We gingen er even zitten en aten ook ons broodje. 

Ik vond het wel een aparte camping want ze hadden er buiten een kluis staan en ik vond het ook wel wat rommelig. Hoewel ik hun regels wel kan waarderen.

We begonnen na onze rust aan de laatste 6 km van onze tocht. De laatste kilometers voerden ons hoofdzakelijk door open veld. 

Gelukkig bleef het de rest van onze tocht droog hoewel er af en toe wel hele donkere wolken overdreven.
Mijn wandelmaatjes hebben een veel hoger tempo en Karin liep in no time en stuk voor me uit en zwaaide naar me. Natuurlijk was dit alleen maar voor de foto.

Deze brug was voor mij natuurlijk geen probleem want het was een stevige en brede brug.

Toen we op een gegeven moment op een asfaltweg liepen die in ons gevoel wel erg lang was en we opeens geen wandelaars meer achter ons zagen waren we even bang dat we verkeerd gelopen waren maar niets was minder waar. We kwamen op een kruising waar andere afstanden zich weer bij de 20 km voegden.
Nadat we een 200 meter op een schouwpaadje hadden gelopen moesten we klein paadje in en jawel hoor daar was weer een obstakel. Een zeer modderig pad met allerlei takken en wat voor mij het vervelendste was was het soort bruggetje over de moddersloot. Verschillende paaltjes lagen gewoon los! Met behulp van Karin overwon ik dit obstakel weer.

Karin inspecteert het bruggetje en wijs mij de losse paaltjes

Nog een goede kilometer en we zagen de leuke banaan met aap weer staan die zich bij het
startbureau  bevond.

Nadat we ons hebben afgemeld en ons wandelboekje hebben laten stempelen nemen we nog een mosterd soep. Ook nam ik zoals meestal na een wandeltocht een biertje.

Het was een mooie tocht en ondanks dat de weersverwachting niet zo goed was viel het weer reuze mee. Het was gezellig om mijn wandelmaatje Karin bij me te hebben. De tocht bedroeg in totaal 21,5 km.