Vriendinnen wandeldag Wezuperbrug 11-04-2017

Wandelsportcentrum Drenthe organiseerde afgelopen dinsdag weer de Vriendinnen Wandeldag. Dit jaar was het voor het goede doel: de stichting ALS. Deze keer gingen al mijn wandelmaatjes mee en we hadden ons al van tevoren ingeschreven. Er kon uit vier afstanden gekozen worden: 5, 10, 15 of 20 km. Wij gingen natuurlijk voor de 20 km omdat Heleen, Karin en ik trainen voor de vierdaagse van Nijmegen.
De startlocatie was het Molecaten Park in Wezuperbrug waar we voordat we startten koffie met een plak Drentse koek kregen.

Ik had me ingesteld op een tocht met veel saaie landwegen en over schouwpaden (dit was namelijk vorig jaar zo). Maar zodra we het park uitliepen kwamen we al direct in het bos. Het begon dus al goed. Hoewel ik al gelijk een obstakel op het pad zag liggen maar hier konden we gemakkelijk om heen lopen.

Ook doemde er een brug op over het Oranjekanaal maar dit was tenminste een normale stevige brug. Dus ook dit was deze keer geen probleem want ik kon deze zonder angst en zonder hulp van mijn wandelmaatjes over.

Ook nu bleef onze route door het bos richting Schoonoord gaan. Dat we nog steeds door het bos liepen vond ik echt niet erg. Wandeltochten in een bosrijk gebied hebben wel mijn voorkeur hoewel het niet altijd zo gemakkelijk loopt.

Aan een bosrand zagen we een kwekerij van de Magnolia soulangeana  (de bekendste valse tulpenboom)
Vele wandelaars gingen tussen de bomen staan voor een foto. Het was dan ook wel een heel mooi gezicht die vele bloeiende bomen.

We komen in de gemeente Schoonoord en komen langs het kunstwerk de Reuzen Stoelen.

De reuzenstoelen (er staan twee stoelen naast elkaar) staan symbool voor het samengaan van natuur en mens. De mens als toeschouwer kan plaats nemen op de stoelen en het een en ander overdenken. Voor de reuzen Ellert en Brammert hebben deze stoelen waarschijnlijk ook deze rol gehad: het overdenken van hun doen en laten, hoe gruwelijk ze soms ook bezig waren.

Het kunstwerk is gemaakt door de Bulgaarse kunstenaar Rumen Mihov Dimitrov.

bron: internet

Ik daagde Janny en Karin uit om op de stoelen te gaan zitten maar hoewel zij nog erg lening zijn lukte het ze niet. De stoelen waren toch wel erg groot. Daarom namen ze maar plaats op een sport van de stoel en daardoor was goed te zien dat het inderdaad Reuzen Stoelen waren. 

Verder voerde onze tocht ons weer en ook nu weer door bosgebied. Volgens de routebeschrijving zou het niet meer zo lang duren of we zouden bij de rust komen.

We passeerden een bordje waarop kunst stond en dat naar bomen wees. Aan de bomen waren kunstwerken te zien die een overblijfsel zijn van de laatste Natuurkunstroute. Helaas zijn de kunstwerken niet goed op de foto's te zien uitgezonderd dan de foto onder het bordje met kunst. We konden het er niet over eens worden wat het moest voorstellen; misschien een vis of een vogel?

We kwamen bij de rust aan in het Openluchtmuseum Ellert en Brammert. 

"Ik ben in een prachtig land" schreef Vincent van Gogh in 1883 aan zijn broer Theo. Het land waar hij op doelde was Drenthe. Die provincie ademt nog de sfeer van jaren en zelfs eeuwen her. Hier zijn hunebedden, prehistorische grafmonumenten, uitstekend bewaard gebleven en zij noden een ieder tot een fikse stap terug in de tijd.

Deze stap terug in de tijd kan gezet worden in het openluchtmuseum "Ellert en Brammert" in Schoonoord. In dit museum, gelegen in de streek het Ellertsveld, herleeft het verleden van Zuidoost-Drenthe. Het wonen en leven in deze omgeving wordt uitgebeeld door verschillende woonvormen. In de eerste plaats is daar de plaggenhut. Maar een Saksische boerderij, tolhuis, schooltje en zelfs een gevangenis behoren o.a. tot de collectie. In de oude boerenherberg is ook nu een hapje en een drankje verkrijgbaar. In de expositiegebouwen zijn diverse verzamelingen ondergebracht.

Het museum dankt zijn naam aan de beide reuzen (vader en zoon) uit een legende over deze twee die rovers waren. De legende over Ellert en Brammert heeft zich volgens de overlevering afgespeeld op het Ellertsveld. In dit gebied ligt ook het museumterrein. Zij fungeren dan ook als blikvangers bij de ingang van het museum.

bron : internet

Hoewel het erg druk bij de rust was konden we toch een tafeltje bemachtigen en namen we iets te drinken met krentenwegge. Het was ook lekker om even te zitten en gebruik te kunnen maken van het toilet.

Hierna werd het weer tijd om verder te gaan. We gingen via de Kiel al snel weer de bossen in. We kwamen nu bij Natuurcamping "De Kijl"

Bij de camping kregen we een appel of sinaasappel. Op de camping is er een overdekte ontmoetingsplek met een plek voor een kampvuur. Het halfopen gebouw is gemaakt van natuurlijke materialen en lijkt op een modern Vikinghuis.

Ik met twee van mijn wandelmaatjes voor de ontmoetingsplek op de natuurcamping

Onze tocht voerde ons weer verder door het bos. We kwamen over een wildrooster en wandelaars met een hond kregen een alternatieve route. We zouden dus Schotse Hooglanders kunnen tegenkomen maar we zagen alleen hun vlaaien maar op ons pad liggen.

We kwamen langs de Kielse Kei. De bijna grootste kei van Drenthe.
Eigenlijk zegt dat niet zoveel. Het gaat namelijk om een vriendschappelijke competitie tussen dorpen met een kei (en dat zijn er veel in Drenthe). Alle keien schijnen opgemeten te zijn en omdat het bord “de grootste” niet vermeldt zal het er wel op neer komen dat ieder dorp in de omgeving “bijna de grootste kei van Drenthe” herbergt.

bron: internet

We zagen dat we nu wel snel bij de finish zouden zijn want we kwam nu ook al een routepijl van de 5 km tegen. Inderdaad duurde het niet lang meer of we liepen het hek van het vakantiepark weer binnen.

We melden ons af, haalden een stempel in onze wandelboekjes. We besloten om nog een broodje kroket te nemen en ikzelf vind na een wandeltocht meestal een biertje wel lekker.

Ik vond dit jaar de route erg mooi, veel beter dan vorig jaar met die lange saaie landwegen en schouwpaden. Ondanks dat we steeds wel een grijze lucht hadden hebben we geen regen gehad. Ook was het gezellig om weer eens met zijn vieren te wandelen. Ik liep deze tocht voor de tweede keer en ik moet zeggen dat ik het wel een tocht vind die op mijn lijstje blijft staan.