Een paar weken overwinteren in Turkije (week 6)

Nog steeds vliegt de tijd voorbij en dat was de zesde week niet anders. Deze week was ons bezoek aan Antalya en het Valentijnsdiner naast de gewoonlijke dingen zoals wandelen, het bezoeken van een van de lokale markten, cay (thee) drinken, of af en toe in een plaatselijk restaurant eten toch wel de meest opvallende dingen.

We gingen met een taxi met Christoffel, de zus van Christoffel (die voor een weekje gekomen was) Ronnie en Rosita naar Antalya. Cristoffel had met de taxichauffeur ook nu weer een voordelige prijs afgesproken om erheen te gaan. Het is wel gemakkelijk om met de bus naar de oude stad van Antalya te gaan maar terug is het een ware puzzel. De taxi bleef ook nu op ons wachten en omdat we met ons zessen waren was het nauwelijks duurder dan wanneer we met de bus waren gegaan.
We gingen eerst naar Kaleici ook bekend als oud Antalya.
Het is het kleine historische deel in het centrum van de levendige moderne stad Antalya. De stad is in bezit geweest van Romeinen, Byzantijnen, de Seljuk Turken en als laatste de Ottomaan Turken.

De grote moderne stad kwam pas op na de Tweede Wereldoorlog. Tot die tijd was Kaleici Antalya. Met de massief stenen muren, kronkelende straatjes en pittoreske oude huizen zo dicht op elkaar gebouwd dat er geen zon te bekennen is in de smalle straatjes.

Kaleici is om de oude Romeinse haven gebouwd en beschermde deze dan ook. Dit was de reden voor het bestaan van Antalya. Zelfs in Romeinse tijden was dit de export plaats vanaf de rijke voedselrijke velden die oostwaarts strekken onder de zuidelijke hellingen van het Taurus gebergte. Vandaag is Kaleici een beschermd district waarbij het behoud van de historische gebouwen voorrang heeft. 

We hadden besloten om onze eigen weg te gaan. Manlief loopt niet zo snel en de zus van Christoffel, Ronie en Rosita waren er nog nooit geweest en wij wilden ook niet alleen de oude stad bezoeken. Natuurlijk gingen we eerst het oude gedeelte van de stad in. Toen we beneden bij de haven kwamen zagen we de anderen ook en we dronken met elkaar iets op een terras. Na een poosje gingen manlief en ik weer verder maar toen we wilden betalen zei de ober dat het niets kostte. Ik voelde me natuurlijk ook nu weer bezwaard en zei tegen de anderen dat ze dan ons drinken nog maar moesten betalen (later bleek dat we het echt gratis hadden gekregen, Christoffel was eerder ook al op dit terras geweest toen zijn ouders hier ook een week waren en  er toen met ze had gegeten)
Gelukkig is er de laatste jaren een lift gekomen om weer vanuit de oude stad naar boven te gaan want dit is een hele klim als je de trappen gebruikt.

Natuurlijk brachten wij er een bezoek aan de Old Bazaar. Hier werd zelfs Viagra Honing verkocht. Belachelijk, ze zetten tegenwoordig overal Viagra voor lijkt het wel. Zou de verkoop van de produchten hier werkelijk door stijgen?
Overal in de Bazaar zijn winkeltjes met nep merkkleding en ik moet zeggen dat het er best heel mooi uitzag.
Intussen was het lunchtijd geworden en het leek ons wel heerlijk om even te zitten en een kleinigheidje te eten.

We kwamen onderweg een oplader voor mobiele telefoons tegen. Wanneer je er geld in werpt (ongeveer €0,25) wordt je telefoon opgeladen. Ik heb nog nooit ergens op straat zo'n kastje zien staan. Ook kwamen we midden in de stad een straatbibliotheek tegen.

We keken in verschillende winkels en wat ik helemaal geweldig vond was de opvang voor zwerfdieren.

De hond die er aan een kettink bij lag had aan zijn halsband een naambordje waarop manager stond. Er kwamen steeds mensen bij het stalletje een die gaven een gift wat mij als katten maar ook als dierenliefhebster natuurlijk wel deugd deed. Natuurlijk doneerde ik ook wat geld.

Er liepen heel wat katten en ook wat honden maar ze zagen er allemaal gelukkig goed uit. Intussen was het bijna tijd geworden om ons weer naar de plaats te begeven waar de taxi op ons stond te wachten maar eerst dronken we nog wat. Het was een heerlijk dag geweest. Ik vind het altijd heerlijk om wanneer ik in Turkije ben een keer naar Antalya te gaan.

Manlief had dit jaar al vroeg voor het Valentijnsdiner besproken. Vorig jaar ging het immers mis en hij wilde niet dat dit weer zou gebeuren. Het Valentijnsdiner werd in het al la carte restaurant gehouden en dit is niet zo heel erg groot. De dames kregen bij binnenkomst in het restaurant een rode roos aangeboden. Verder werd ons een voortreffelijk zes gangen diner voorgeschoteld. Bij alle gerechten was wel iets in hartvorm gemaakt.

Voordat we het nagerecht geserveerd kregen werd er door de kok een taart binnen gereden en deze werd aangesneden. Ik dacht dat we hier een stukje van zouden krijgen als nagerecht maar niets was minder waar. Het nagerecht wat we kregen was enorm en zo mooi om te zien. Het was eigenlijkjammer om er aante beginnen.

Ook kregen we nog een hartvormg blikje met chocolaatjes erin na afloop. Thuis doen we eigenlijk nooit iets aan Valentijn op de keer na dat ik eens een hartvormige cake gebakken heb maar hier in Turkije in dit hotel vinden we het beiden geweldig en romantisch om aan het diner deel te nemen. 

Intussen zijn we al over de helft van onze vakantie maar we verlangen beiden nog niet naar huis.