Een paar dagen uit logeren van 16-02 tot 19-02-2020

Enkele weken terug kwam mijn zusje met het voorstel om De Grote Suriname Tentoonstelling in de Nieuwe Kerk in Amsterdam te gaan bezoeken en de expositie Kotomosi, de kracht van de klederdracht in het Klederdracht Museum. Hiervoor zou ik enkele dagen bij haar gaan logeren. 
Ik trof het niet erg want ik was de week ervoor door mijn rug gegaan toen ik voor de storm Ciara een grote tuinparasol in de garage zette en de dag erop met de fiets viel omdat er een hevige windvlaag kwam. Ik had zo'n last van mijn knie dat ik zelfs met een wandelstok liep maar het hield me niet tegen om toch te gaan.

Ik moet zeggen dat het lopen met een wandelstok ook wel een voordeeltje had want zodra ik in een volle tram stapte weer er gelijk plaats voor me gemaakt. 
We gingen gelijk de eerste dag er al op uit om naar de Nieuwe Kerk naar de Tentoonstelling te gaan maar toen we steeds dichter bij de kerk kwamen leek het erop dat hij gesloten was en inderdaad er hing en briefje bij de ingang.

Het bleek dat koning Willem-Alexander die dag een gedenksteen voor de schrijver Mutatuli, die 200 jaar geleden in dezelfde stad het ­levenslicht zag, onthulde. We besloten daarom eerst maar koffie te gaan drinken in een restaurant naast de kerk en daarna maar naar het Klederdracht Museum te gaan. 

Terwijl we daar binnen zaten kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en we hadden geen van tweeën en paraplu bij ons. Gelukkig was het weer droog toen we na het tweede kopje koffie verder gingen.

Toen we langs het Amsterdams Museum kwamen zagen we mooie gevelstenen. 

We hadden het gevoel dat we ook toeristen waren want om ons heen hoorden we nauwelijks Nederlands praten en Amsterdam is natuurlijk helemaal op de toeristen ingesteld.

Het Klederdracht Museum is gevestigd in een oud grachtenpand en dat houdt dus in veel steile trappen beklimmen en er was geen lift. Voor mij, met mijn pijnlijke rug en knie, niet echt zo handig maar ik ben toch op alle etages geweest.
De expositie Kotomisi, de kracht van klederdracht, laat de koto (klederdracht) van de Afro Surinaamse vrouw zien. De dracht heeft in de loop van een eeuw een ontwikkeling door gemaakt. Heden ten dage wordt nog steeds  bij speciale gelegenheden en feestdagen de koto met trots gedragen. Oorspronkelijk is de koto een samensmelting van de kleding uit West en Centraal Afrika en elementen uit de Europese mode van de 18^e en 19^e eeuw.

De koto klederdracht staat bol van symbolische betekenissen. De stoffen die gebruikt worden voor de traditionele Surinaamse kleding en angisa’s (hoofddoeken) hebben vaak een naam en krijgen daardoor extra betekenis. Ook de bindwijze van de angisa vertelt een boodschap, bijvoorbeeld in welke stemming de draagster verkeert.

Er werden in de verschillende kamers video's afgespeeld waarin allerlei uitleg gegeven werd over de klederdracht. Ook waren er in de kamers formulieren waar op allerlei informatie te lezen stond. 
Zuslief nam het op zich om de informatie voor mij voor te lezen. dit kon omdat wij steeds de enigsten waren in de kamers. 

Na dit bezoek gingen we weer richting het huis van Zuslief waar ze een heerlijke maaltijd voor me klaar maakte. 

De dag erop gingen we dan naar de Grote Suriname Tentoonstelling in de Nieuwe Kerk. 

De Grote Suriname-tentoonstelling vertelt het meeslepende epos van het land en zijn bewoners van zeer verschillende achtergronden, die samenkwamen in het land. Het is een groots verhaal dat de hele cultuurgeschiedenis bestrijkt, van de oudste nederzettingen tot de onafhankelijke republiek van vandaag. Een tentoonstelling als een biografie van een van de meest diverse landen van Zuid-Amerika.

Directe aanleiding voor de tentoonstelling is de 45ste verjaardag van het onafhankelijke Suriname in 2020. De geschiedenis van Suriname krijgt in Nederland weinig aandacht, ook niet in het onderwijs, terwijl beide landen een eeuwenlange historie delen. Daaruit ontstond de ambitie om het land, de bewoners en zijn geschiedenis, met alle mooie én minder mooie aspecten, te laten zien aan een breed publiek. Aandacht die het land verdient. In een tentoonstelling die, net als het land zelf, veelzijdig en kleurrijk is en die verbindt, verrijkt en verrast.

Als bezoeker reis je door het land en zijn geschiedenis en ga je langs ruim driehonderd objecten onder andere archeologische vondsten, historische foto’s en documenten, kledingstukken, hedendaagse kunst, film- en muziekfragmenten, sieraden en toegepaste kunst.

Ondanks dat wij E-tickets hadden duurde het wel even voordat we binnen waren. Toen we eenmaal binnen waren en een audiotour hadden begonnen we aan onze route. Het was bijzonder druk en het maken van foto's was er haast niet mogelijk. Het was heel interessant wat ik hoorde, las of zag. 

Er was echt heel veel moois te zien maar doordat er zoveel mensen waren was het niet altijd mogelijk om alles heel goed te bekijken.

Dit kunstwerk maakte toch wel indruk op me. Ik vond het wel jammer dat het zo druk was bij de tentoonstelling want wilde je alles zien dan nam dit toch wel erg veel tijd in beslag.

Nu kwamen we in het fleurigste gedeelte van de tentoonstelling namelijk in Paramaribo.

Achteraf was het maar goed dat we gisteren al naar het Klederdracht Museum geweest waren want het zou, omdat het zo druk was in de Nieuwe kerk, te veel geweest zijn voor één dag.
Na afloop namen we de tram naar het Rembrandtplein om daar nog iets te drinken met een bittergarnituur.
Zo komen we onze verplichte nummers die we op ons lijstje hadden staan afstrepen.
Ook nu weer maakte Zuslief een heerlijk maaltijd voor me klaar. Ze zegt altijd wel dat ze niet van koken houdt maar ik krijg daar altijd de lekkerste gerechten voorgeschoteld.
De laatste dag, de dag van mijn vertrek, hielden we een relaxed dagje.
's Avonds bracht mijn zusje me naar de trein en om 22 uur 45  stapte ik mijn huis weer in waar mijn kater Solo dolblij was dat ik weer thuis was.
Ik heb heerlijke en gezellige dagen bij mijn zusje gehad en niet te vergeten heerlijk gesmuld van haar heerlijke maaltijd. Het is beslist voor herhaling vatbaar.