Er weer eens een paar dagen tussenuit 10-03-2021 tot 13-03-2021

Mijn schoonzusje en ik waren er zo aan toe om eens een paar dagen naar een hotel te gaan. Begin januari hadden we ook al een hotel geboekt maar daar konden we niet heen i.v.m. de coronamaatregelen maar in dit hotel was het wel mogelijk met aanpassingen. Het hotel lag in de buurt van Lochem en we kozen ervoor om via een toeristische route naar het hotel te rijden. Het was niet bepaald zonnig weer maar we waren er uit en dat was heerlijk.

We gingen via de Sallandse Heuvelrug een mooi natuurgebied.

Het is een Nationaal Park en bestaat uit bos en heuvelachtige heidevelden. Het is bijna on-Nederlands met z’n hoogteverschillen en vergezichten. Het is ruim, open en stil. Grote wegen zijn er niet in de buurt en steden evenmin. Het landschap is er mysterieus. Wanneer je over de verlaten paden van de Sallandse Heuvelrug dwaalt, zie je grillige eiken staan, witte berken en stokoude jeneverbesstruiken. Dan kun je je goed voorstellen dat de inwoners van Salland hier vroeger geesten, spookhazen en witte wieven in zagen. Zeker als het een beetje mistig is, ga je er zelf ook nog in geloven. 

Over het ontstaan van de Sallandse Heuvelrug doet een mooi verhaal de ronde. Een reus uit Pruisen ging op weg naar onze Zuiderzee om die te dempen. Hij had daarvoor een grote zak zand bij zich. Maar daar zat een gaatje in. Het zand liep er uit en zo ontstonden de Sallandse heuvels. In werkelijkheid zijn de heuvels opgestuwd door een enorme gletsjer, tijdens de voorlaatste ijstijd. De ijsmassa duwde de grond voor zich uit en zo ontstond de stuwwal.

Het is op de foto's goed te zien dat het somber weer was maar desondanks genoten wij toch van het uitzicht en de route. Toen we het natuurgebied uitreden namen we bij een restaurant koffie want daar zagen we een bord met to take away staan en we hadden wel trek in koffie.

Aangezien het behoorlijk fris was dronken we de koffie niet op onderstaand bankje op maar in de auto.

Ik vind het wel lastig dat je tegenwoordig onderweg nergens gebruik kunt maken van een toilet omdat alle restaurants gesloten zijn. Nadat we onze toeristische route vervolgd hadden kwamen we in de tweede helft van de middag in het hotel aan. We hadden van tevoren al een mail ontvangen hoe de coronaregels in het hotel waren. Het inchecken ging vlot en niet veel later waren we op onze kamer.

Anders zouden we in de bar van het hotel of in de lounge iets zijn gaan drinken maar dat kon nu natuurlijk niet. Je kon je bestelling opgeven bij roomservice en die zette het bestelde dan op een tafel naast je kamerdeur. Zo ging het ook met het diner, je zei hoe laat je wilde eten en gaf door wat je wilde.

Het diner smaakten ons prima (we konden kiezen uit een driegangen keuzemenu) 's Avonds deden we een spel en keken later televisie.

De dag erop, na een goede nachtrust en goed goedverzorgd ontbijt, stond de kastelenroute op onze programma.

Mijn zusje had deze route als tip gegeven. Zij had deze route, meen ik, als fietsroute gedaan toen zij met haar vriendin in december daar in de buurt in een hotel zat. 

In de middeleeuwen ontstond Vorden op een aan de "Vordensche" beek gelegen dekzandgebied. Het dorp dankt zijn naam vermoedelijk aan het woord "voorde", dat doorwaadbare plaats betekent. Vorden wordt ook wel het kastelendorp genoemd vanwege het feit dat het acht kastelen telt, waarmee het een van de meest kastelen-rijke dorpen van Nederland is. Huis Vorden staat aan de rand van het dorp, de andere zeven staan er in een kring omheen.

Als eerste gaan we bij kasteel Vorden langs.

Het kasteel stamt waarschijnlijk uit de 12de eeuw, maar was toen heel anders dan nu. De vierkante toren was in ieder geval onderdeel van het middeleeuwse bouwwerk, maar het kasteel, zoals het er nu uitziet, is voor het grootste deel gebouwd in de 16de eeuw. Deze winkelhaakvorm kwam toen veel voor. Kenmerkend is een ommuurd voorplein met een ophaalbrug. Het kasteel verloor in de loop der eeuwen echter zijn defensieve functie en werd in de 19de eeuw omgebouwd tot landhuis. In 1873 werd de ingang aan de noordelijke vleugel geplaatst, met een houten brug over de slotgracht.

Het volgende kasteel waar we heen reden was kasteel De Kiefstkamp

De Kiefstkamp is het enige kasteel dat niet uit de Middeleeuwen stamt: het huidige huis werd in Lodewijk XVI-stijl gebouwd in 1776. De naam Kieftskamp is terug te voeren naar de kieviet (kieft in dialect). Het landgoed grenst aan het landgoed van Kasteel Vorden en wordt omgeven door lanen, loof- en naaldbos en wat heide. Tegenover het huis is de oprit, met links en rechts daarvan een weiland.

Wat dit tafeltje met dit kistje waar de oprit begint te betekenen had weet ik niet.

Een van de volgende kastelen die we tegen kwamen was kasteel het Onstein. We konden het alleen door een afgesloten toegangshek zien en ik moest inzoomen om het op de foto te kunnen krijgen. 

We kwamen o.a. ook kasteel Wildenborch voorbij.

In 1372 stond er een Burcht in het Wilde Moeras: de Wildenborch. Eigendom van Sweder Rodebaert. Van beroep: "roofridder". Al laten notities van het Kasteel twijfelen aan het deeltje "ridder". En zou vóór 1372 op die plek al een oudere versterkte opstal hebben gestaan. Het waren geen rustige tijden, want het kasteel lag strategisch tussen moerassen en dus handig voor rooftochten. Al dan niet samen met broer Godert.

Rondom het kasteel waren wat wandelpaden hoewel je niet op het terrein van het kasteel mocht komen.

Niet alle kastelen op de route waren even goed te zien maar de route op zich was wel de moeite waard. Toch was het af en toe wel wat link in het bos want het waaide die dag heel erg hard en er lagen takken op de weg. Er lag zelfs een tak die ons de weg versperde en mijn schoonzusje moest zelfs de auto uit om deze aan de kant te leggen.

Trouwens Kasteel Hackfort is ook het vermelden waard. Het was wel jammer dat het net regende toen we daar langs kwamen want in de omgeving van het kasteel was wel wat meer te zien. en je kon er ook wandelen.

Kasteel Hackfortdateert dateert in zijn huidige vorm gedeeltelijk uit de 16e en gedeeltelijk uit de 18e eeuw. In 1586 is Hackfort tijdens de Tachtigjarige Oorlog grotendeels verwoest. Hoe het er in de jaren voorafgaande aan die verwoesting heeft uitgezien, is niet meer na te gaan. Bij de herbouw in 1598 heeft men waarschijnlijk gedeeltelijk gebruik gemaakt van de oude grondslagen en de nog overgebleven muurresten. In 1788 is Hackfort ingrijpend verbouwd en kreeg het de huidige vorm. Links voor het huis ligt nog steeds de oude waterradmolen, die uit het begin van de 18e eeuw dateert.

Het was daar bij die waterradmolen en die vispassage door de regen wel wat glad en ik was blij dat ik op de been bleef.

Kasteel Den Bramel is ook de moeite waard om hier te noemen.

Het kleine kasteel wordt al genoemd in 1396 en kreeg zijn huidige vorm in het midden van de 19e eeuw.

Van de voor het eerst in 1396 vermelde versie van het kasteel die uit ongeveer 1645 resteert is weinig meer over; het huidige gebouw dateert grotendeels uit de periode 1720-1726. De hedendaagse vorm van dit kasteeltje stamt uit omstreeks 1725 waarbij ouder muurwerk van een voorgaand huis werd verbouwd. Omstreeks 1868 werd dit huis voorzien van een neorenaissance trapgevel. In 1881 werd het dak van leistenen voorzien en een torentje geplaatst. In dat jaar zal ook het neogotisch portaal met de kleine spits zijn gebouwd. Het huis is in die periode verbouwd met materiaal van een voormalige kerk. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de dakruiter, die voorzien is van het opschrift "Soli Deo Gloria 1735". Verder is er de kleine spits waarvan de windwijzer voorzien is van een haan. Er is een legende die zegt dat het akelig kan spoken in het kasteel: want wanneer de klok om middernacht slaat, begint het spook aan zijn spookronde. Men kan de trap treden horen kraken. Het schijnt de ronddolende geest te zijn van gouvernante Fenneken.

De andere kastelen van de route waren niet echt goed te zien en ook hadden we intussen wel zin in koffie dus gingen we naar het hotel terug waar we een kan koffie bestelden voor op onze kamer.

Ik ging hierna nog een korte wandeling maken in de buurt van het hotel. Het hotel ligt in een mooie omgeving.

Later na weer een heerlijk diner keken we weer televisie en deden een spelletje. Ondanks dat je niet in de bar of lounge van het hotel konden genoten we toch wel.

De dag erop gingen we de Sallandroute rijden, een van de weinig nog bewegwijzerde routes van de ANWB. Dus dat zou een makkie worden dachten we.

We wisten al van tevoren dat we niet de hele route zouden kunnen rijden ondanks dat we niet veel uit de auto zouden gaan. 

Toen we bij de Holterberg kwamen gingen we naar het uitzichtpunt bij helder weer kun je hier van een weids uitzicht genieten. Deventer is dan aan de horizon zichtbaar. Het weer was niet helder dus Deventer zagen we niet liggen.

We reden ook het dorp Den Ham in waar we langs kwamen omdat er in de beschrijving stond dat het Brinkdorp Den Ham misschien wel het mooiste dorp in Overijssel is, Centraal gelegen op het drielandenpunt van Twente, het Vechtdal en Salland.

De kerktoren in het centrum van Den Ham is ongetwijfeld het oudste bouwwerk van het dorp. Deze toren is gebouwd tussen 1325 en 1425 in zowel de Gotische als Romaanse stijl. Gemetseld met kloostermoppen, leem en gemalen schelpen. Boven in de toren hangen 3 monumentale klokken, waaronder de Salvatorklok uit 1520. 

Aan de buitenkant in een nis waar vroeger denk ik een raam heeft gezeten is nu een tekst te lezen. Ik, als christen, vind het altijd mooi als er een tekst aan de buitenkant van een kerk staat.

niet echt een oude pomp maar wel leuk op de brink

Het beeld van twee pratende boeren staat ook op de brink. Op de basisplaat staat "Hej 't al eheurd?..." Het is gemaakt door Kees Huigen.

We kwamen o.a. ook door Ommen. Hier heb ik vaak met Manlief en ook wel met mijn schoonzusje in restaurant Ekkelenkamp als we in de buurt waren koffie gedronken 

met iets lekkers erbij. Manlief nam hier altijd Schwarzwalder Kirsch en ik altijd een hazelnootgebakje. Omdat mijn schoonzusje die dag jarig was trakteerde zij die dag want er was een takeaway loket bij het restaurant.

Ondanks dat we het in de auto moesten gebruiken was de smaak er niet minder om. Hierna gingen we richting Vilsteren.

We zagen Huis Vilsteren.

Het huidige Huis Vilsteren is gebouwd in 1908 en de bouwstijl is neorenaissance. De voorganger van dit huis stond ook op deze plek, maar was veel soberder uitgevoerd. Dit huis was gedurende enkele generaties een buitenverblijf. De opeenvolgende eigenaren van het landgoed woonden in die tijd in Zwolle. Toen men begin 20e eeuw permanent op het verouderde en weinig comfortabele huis wilden gaan wonen, besloot men het oude huis te laten slopen en het huidige huis te laten bouwen. Huis Vilsteren wordt in de volksmond ook wel Groot Spijker genoemd. Spijker spreek je uit als spieker. Dat komt van het Latijnse woord Spicarium, wat opslagplaats van graan betekent. Op deze plek stond in de tijd van de ridders van Vilsteren een dergelijk spieker, waar de oogst van de gezamenlijke boeren werd opgeslagen om deze beter te kunnen verdedigen tegen roofridders en ander gespuis.

Op weg naar Dalfsen zien we veel boerenhoeven met donkerrood en oker geschilderde luiken.

Vlak bij Dalfsen zagen we kasteel Richteren.

In een dode arm van de Overijsselse Vecht ligt een kasteeleiland, met daarop het kasteel met zijvleugels, twee bouwhuizen rond het voorplein, siertuinen en een moestuin. De donjon, de ronde toren, stamt uit de 14e eeuw. Het huis zelf is gebouwd in de 16e eeuw, maar het grootste gedeelte is uit de 18e eeuw. Hier stond al eerder een vesting: In 1320 wordt kasteel Rechteren al genoemd. Waar de naam vandaan komt is onbekend.

Van kasteel Rechteren ziet men alleen de buitenkant. Maar zelfs de bewoners gaan niet elke kamer binnen. Eén vertrek is al sinds mensenheugenis niet open geweest, hoewel de sleutel in het slot steekt. Het is daar binnen niet pluis. En dat nog wel, terwijl er toch de misgewaden moeten liggen van de vroeger huiskapelaan. Er moet nog wat zijn in die rommelkamer. Lang geleden heeft men er een jager in gelokt, die door een dolle jachthond was gebeten. De deur ging achter hem op slot en dagen lang heeft men de man horen brullen. Nu heerst er de stilte van het graf en niemand durft die kamer binnen te gaan.

We besloten om weer naar ons hotel terug te rijden. Ondanks dat de route bewegwijzerd was zagen we in het begin toch nog kans om verkeerd te rijden en in Ommen wat te zijn gaan dwalen. Ondanks dat het weer nogal grijs was was het toch een mooi route die zeker de moeite waard was. 

's Avonds genoten we in ons hotel weer van een heerlijk diner, een borrelgarnituur en de televisie en een spelletje. We hebben ons geen moment verveeld. 

De volgende dag gingen we alweer naar huis. Ook deze keer via een toeristische route. We gingen in Oosterhesselen aan bij een slager die volgens Manlief de lekkerste droge worst en leverworst had (hij had ook vaak prijzen gewonnen) 

Het was heerlijk om er weer eens een paar dagen uit te zijn en ik hoop dat er snel weer eens een vervolg op komen zal. Ik was eigenlijk nog nooit in dit gedeelte van Nederland geweest maar het is beslist een aanrader.

Het weer was niet top maar daar hebben we eigenlijk toch weinig last van gehad.