Tussen Zand en Slik Tocht 22-10-2022 (weekend Ameland)

Ook dit jaar hadden mijn wandelmaatjes en ik ons weer ingeschreven voor de "Tussen Zand en Slik Tocht" op Ameland. We zouden met zijn zevenen gaan maar helaas kon een iemand door niet zulke leuke omstandigheden niet mee. Ook Janny die wel mee was zou niet wandelen i.v.m. met een blessure. 

Omdat het eigenlijk niet te doen is om er op tijd te zijn voor de starttijd hadden we ook nu weer een vakantiewoning gehuurd voor het weekend wat we natuurlijk helemaal niet erg vonden. Toch zag ik er wat tegen op vooral omdat ik op een e-bike moest (vorig jaar viel ik er al direct mee) en ook val ik de laatste tijd nogal eens bij het lopen. We hadden een huis in Ballum en dat was al direct de fiets ophalen nadat we de boot af kwamen. Voor mij hadden ze een kleinere fiets besteld maar de instap was veel hoger als bij mijn gewone fiets thuis dus dat was wel een dingetje.

Het was heel lekker weer en bij aankomst bij het huis konden we zelfs buiten thee drinken op het terras. Er werd besloten om in Ballum zelf in een restaurant die avond te gaan eten (was ik stiekem wel blij om dan hoefde ik tenminste niet op de fiets😃)

Het eten was er heerlijk en vooral het nagerecht "De Nekslag" (kopje koffie, een glaasje van Ger-Jan’s Slokje, vanille-ijs, slagroom en mokkaboontjes) vond ik erg lekker.

's Middags hadden we horen omroepen dat er een bingo 's avonds was in het dorpshuis en het idee werd geopperd om daar heen te gaan. Ik vind bingo wel leuk maar was toch niet degene die met het voorstel kwam. Er waren niet veel mensen en volgens ons alleen maar locals. Men vond het wel leuk dat wij kwamen. Ook werden er door enkelen van ons nog een prijsje gewonnen. 

De andere dag, zaterdag, was de wandeltocht. Na het ontbijt gingen we op de fiets naar Nes.

Het vervelende van die hoge instap bij mijn fiets was dat ik steeds geholpen moest worden om mijn been er bij het afstappen over heen te krijgen maar ik werd steeds geholpen en zonodig ook bij het opstappen. Heleen, Conni en Harriet gingen voor 17 km wat uiteindelijk 18,07 bleek te zijn en Ineke en ik gingen voor de 11 km.

In Klein Vaarwater hadden we een rust en daar was van alles gratis te krijgen, koek, cake, krentenbrood, bouillon, koffie, thee, drop, snoep etc. Toen Ineke en ik daar zaten kwam Janny eraan (zij fietste de wandelaars steeds tegemoet of achterop.

Het is net of ik een strik op mijn hoofd heb, haha, maar het is iets wat er op de wand zit. 

De 17 km lopers hadden er zoals te verwachten weer goed de pas in. Ik zou niet gek hebben op gekeken als ze ons bij Klein Vaarwater al hadden ingehaald. 

Ik was blij dat ik mijn hiking stokken bij me had vooral op het strand en bij de strand op en afgangen.

Toen we net op het strand liepen zagen we voor ons opeens een donkere lucht en niet veel later viel er aardig wat regen. Gelukkig voor Ineke kwam Janny net achter ons aangelopen op het strand en kon ze Ineke voorzien van een weggooi regenponcho.

Er lag op sommige plaatsen nogal wat Electra Pilosa op het strand, ook wel Harig Mosdiertje genoemd, al kennen oudere eilanders het als Gehoornde Drietand las ik op internet. Het is geen plant maar een diertje dat kolonies vormt. Met de takjes of tentakels zeeft het voedsel uit het water. Het komt voor in de noordelijke Atlantische Oceaan, vooral rond Brittannië en langs rotskusten van Denemarken en het zuiden van Noorwegen. Ze spoelen soms massaal aan en we hebben het dan over miljarden mosdiertjes. Zoveel kunnen er al in één vierkante meter liggen. Men kan spreken van een massagraf, want op het moment dat ze aanspoelen gaan ze dood.

Ik was blij dat Ineke bij me was want toen we weer het strand af moesten had ik er erg veel moeite mee. Ze hielp mee gelukkig omhoog.

Toen we van het strand af waren gingen we door een stuk prachtig bos. Zelf heb ik geen foto's gemaakt tijdens het wandelen want ik had al mijn energie nodig om de tocht te lopen. De meesten foto's zijn dan ook van mijn wandelmaatjes en allemaal genomen met een smartphone.

Janny, (wel niet gelopen maar heel wat meer kilometers gefietst dan wij liepen), Ineke en ik hadden de finish bereikt. Ik moet wel zeggen dat het goed was dat Ineke erbij was want anders zou het wel de vraag geweest zijn of ik het wel gehaald zou hebben.

Het duurde maar heel even of de 17 km lopers kwamen ook al binnen en daarom natuurlijk nog een foto met elkaar onder de finishboog.

Natuurlijk moesten de verbrande calorieën weer aangevuld worden😊 en daarom gingen we eerst nog wat drinken met iets erbij bij de finishlocatie.

Later terug in het vakantiehuis rustten we eerst wat uit en maakten we ons klaar om 's avonds op de fiets naar Nes te gaan waar we gereserveerd hadden om 's avonds uit eten te gaan.

We gingen nu door de duinen naar Nes, een prachtig gebied om door te fietsen. Ook in dit restaurant was het eten weer prima.

Later bij thuiskomst deden we nog het spel phase 10 maar omdat we soms onze eigen spelregels hanteerden duurde het erg lang voordat het spel uit was en gingen dus vrij laat naar bed.

De dag van vertrek fietsten we eerst nog richting de vuurtoren waar ik een kaboutertje van thuis in het kabouterdorpje wilde achterlaten. Er waren twee dorpjes bij elkaar maar ik liet hem in het rustigste dorpje achter want bij mijn thuis was hij geen drukte gewend, haha.

Verder dronken we deze laatste dag nog ergens koffie, fietsten door de duinen naar Nes waar we wat winkeltjes bezochten en gebruikten ook nog een lunch voordat we de boot weer terug namen naar Holwerd.

Ik heb genoten van het weekend waarin we heerlijk gewandeld hebben, gezellig gekletst, gefietst, bingo gespeeld en vooral heerlijk (te veel) gegeten hebben.

Dames bedankt voor jullie hulp aan mij bij het wandelen en vooral ook bij het fietsen (hulp bij op en afstappen en een duwtje bij een heuveltje op)

Het was wel weer even wennen aan de stilte bij thuiskomst maar Solo was heel blij dat ik er weer was en dat liet hij goed merken.

Een paar dagen naar een hotel in Brabant van 05-10 tot 09-10-2022 (deel 2)

Mijn schoonzusje en ik hadden al twee heerlijke dagen achter de rug van onze minivakantie en voor deze derde dag stond er een bezoek aan Baarle-Nassau op het programma.

In het tweeling­dorp Baarle-Hertog (België) / Baarle-Nassau (Nederland) weet je nooit helemaal zeker of je in Nederland of België bent. De grens loopt soms letterlijk door de huizen heen. Ben je bij de voordeur nog in Nederland, bij de achterdeur stap je in België weer naar buiten! Deze enclave is dan ook altijd een opmerkelijk smokkelaarsparadijs geweest!

Baarle-Nassau en Baarle-Hertog bestaan uit 22 stukjes België in Nederland en 8 stukjes Nederland in België. Begrijp je het nog? Deze 'eilandjes' ontstonden in 1839 toen Nederland en België het niet eens konden worden over de precieze grenslijn.

Nog tot op de dag van vandaag profiteren de inwoners van de wettelijke verschillen tussen Nederland en België. Mag je in Nederland pas vanaf je achttiende een biertje bestellen in de kroeg, een pintje in België mag vanaf je zestiende. Ook de wetten op het gebied van vuurwerk verschillen nogal.

Omdat het dorp verspreid is over 2 landen, zijn veel faciliteiten dubbel beschikbaar. Zo is er een Nederlands gemeentehuis, maar ook een Belgisch gemeentehuis. Verder zijn er twee politiekorpsen, twee brandweerkorpsen, twee postkantoren en natuurlijk ook twee telefoonnetten. Om de tweedeling iets makkelijker te maken, heeft ieder huisnummer een vlaggetje om aan te geven in welk land het huis staat.

Mijn schoonzusje had me attent gemaakt op de enclavewandeling. 

De wandeling neemt je mee door de dorpskern van Baarle. Je wandelt langs bijzondere historische plekjes en steekt diverse malen de grens over. De huisnummers laten je zien of je in België of in Nederland wandelt. Het leek me wel wat om die wandeling van ongeveer 4 km te doen.

Voordat ik aan mijn wandeling begon dronken we eerst koffie met appelgebak.

Ik vond het even lastig om het beginpunt van de route te vinden maar uiteindelijk had ik die toch gevonden. 

De route was op de grond gemarkeerd maar toch was het soms wel opletten of je er niet één miste.

Bovenstaande pomp is een rijksmonument. Deze staat voor het Nederlandse gemeentehuis en is een zwengelpomp uit 1809.

Ik passeer een elektriciteitskastje met de afbeelding van Amalia van Solms erop.

Ik kwam langs het beeld de  ''Pungelaar''. Dat was in Brabant de gangbare benaming voor een beroepssmokkelaar die zijn smokkelwaar in een zak (pungel) over de schouder droeg (trouwens ik had nog nooit eerder van dit woord gehoord)

Deze katholieke kerk, de St Remigiuskerk, die men ook wel de Belse kerk noemt, staat op een Belgische enclave. Daardoor behoort het officieel tot het Antwerpse Baarle-Hertog.

Door de eeuwen heen is de kerk flink gerestaureerd. De huidige kerk stamt voornamelijk uit de zestiende en zeventiende eeuw en is een typisch voorbeeld van de Kempense gotiek: sobere vormen en van baksteen. 

Heel Baarle ging tot 1860 naar deze kerk, maar toen ontstond er ruzie tussen de bewoners van het Belgische Baarle-Hertog en het Nederlandse Baarle-Nassau. Ze waren het niet eens over het salaris van de pastoor. Daarop stichtten de inwoners van Baarle-Nassau hun eigen kerk.

Intussen was ik al zeker tien keer de grens gepasseerd. Overal zie je op de stoep of op de weg onderstaande en zo weet je of je in Nederland of België bent. Ook zie je overal borden met vuurwerk aan de gevels van winkels hangen en zo weet je ook dat je in België bent. 

Ik kwam langs een kasteeltje wat in 1915 gebouwd is en wat tegenwoordig een hotel is. Het viel me in eerste instantie me niet op zo tussen de bebouwing.

Natuurlijk wilde ik ook het huis met de twee huisnummer zien. Hier had ik lang geleden al over gehoord en dat wilde ik dus niet missen. Het huis heeft het Belgische nr. 2 en het Nederlandse nr.19. In dit pand was in 1585 Herberg de Swaen gevestigd. De grens loopt midden door de voordeur. 

Deze wandeling was zeker de moeite waard en ik heb er van genoten. 

Na afloop vond ik dat we wel een Brusselse Wafel verdiend hadden.

's Avonds was er muziek in het hotel maar wij kozen een andere ruimte om te zitten.

Voor de vierde dag wilden we een kappelletjesroute gaan rijden maar dit is er niet van gekomen omdat we een paar uur hebben doorgebracht in Jeroen Bosch Ziekenhuis in 's-Hertogenbosch. Mijn schoonzusje had een bloedneus die eerst niet wilde stoppen en daarvoor moesten we naar de huisartsenpost. 

Die kappelletjesroute blijft dus nog steeds op ons to-do list staan want vorig jaar is deze er ook al bij ingeschoten. 's Avonds was er een pub quiz in het hotel waar we aan meededen en welke erg leuk was.  

De laatste dag van onze minivakantie stond fort Isabella en Nationaal Monument Kamp Vught op het programma.

In 1618 werd fort Isabella voor de eerste keer aangelegd. In 1623 werd het, ondertussen gedeeltelijk geslechte, fort herbouwd en vernieuwd. In de jaren 1701-1702 werd het fort wederom vernieuwd waarbij vooral de buitenwerken vernieuwd werden. In 1872 werd ter verdediging  van het acces ontstaan door de aanleg van de spoordijk Den Bosch - Boxtel het fort voorzien van een aparte batterij. Na de opheffing in 1914 diende het fort als kazerne en verdwenen de meeste oude gebouwen. Het werk is in het terrein nog duidelijk herkenbaar. Aan de westzijde is de wal met gracht en contrescarp nog duidelijk aanwezig. Van de gebouwen rest alleen nog de poort met corps de garde (1701) bijgenaamd De Puist. 

Fort Isabella is nu de stadse groene schakel tussen ’s-Hertogenbosch en Vught. Wat in de 17e eeuw werd gebouwd als dapper fort in de Zuiderwaterlinie – en in de 20ste eeuw werd omgebouwd tot kazerneterrein - wordt nu met visie en aandacht getransformeerd tot buitenstad om van te houden.

We besloten om bij recreatieplas de IJzeren Man koffie te gaan drinken waar het mede door het prachtige weer erg druk was.

Hierna gingen we naar Nationaal Monument Kamp Vught.

Nationaal Monument Kamp Vught is een herinneringscentrum op de plek van het voormalige concentratiekamp Herzogenbusch ("Kamp Vught"). Het museum houdt de herinnering aan deze zwarte bladzijde uit de oorlog in stand en vertelt in Barak 1B ook het verhaal over de naoorlogse periode. Naast de gereconstrueerde wachttorens, een nagebouwde barak, het authentieke crematorium en diverse gedenktekens, steekt het museum veel energie in bezinning en reflectie. 

We hadden een audiotour in Nationaal Monument Kamp Vught en ik vond het heel ontroerend en indrukwekkend wat ik zag en hoorde. Ook gingen we nog naar de Fusilladeplaats.

Op het gedenkteken staan de namen van de 329 mannen die hier zijn geëxecuteerd zijn.

Eigenlijk was het wel een deprimerende afsluiting van ons uitje maar toch waardeer je het dan des te meer dat je in vrijheid kunt leven hoewel je je wel degelijk bewust bent dat er niet zo ver van ons land een land in oorlog is. 

We hebben een paar heerlijke dagen gehad en kijken al weer uit naar ons volgende meerdaagse uitstapje.