Een paar dagen naar een hotel in Brabant van 05-10 tot 09-10-2022 (deel 2)

Mijn schoonzusje en ik hadden al twee heerlijke dagen achter de rug van onze minivakantie en voor deze derde dag stond er een bezoek aan Baarle-Nassau op het programma.

In het tweeling­dorp Baarle-Hertog (België) / Baarle-Nassau (Nederland) weet je nooit helemaal zeker of je in Nederland of België bent. De grens loopt soms letterlijk door de huizen heen. Ben je bij de voordeur nog in Nederland, bij de achterdeur stap je in België weer naar buiten! Deze enclave is dan ook altijd een opmerkelijk smokkelaarsparadijs geweest!

Baarle-Nassau en Baarle-Hertog bestaan uit 22 stukjes België in Nederland en 8 stukjes Nederland in België. Begrijp je het nog? Deze 'eilandjes' ontstonden in 1839 toen Nederland en België het niet eens konden worden over de precieze grenslijn.

Nog tot op de dag van vandaag profiteren de inwoners van de wettelijke verschillen tussen Nederland en België. Mag je in Nederland pas vanaf je achttiende een biertje bestellen in de kroeg, een pintje in België mag vanaf je zestiende. Ook de wetten op het gebied van vuurwerk verschillen nogal.

Omdat het dorp verspreid is over 2 landen, zijn veel faciliteiten dubbel beschikbaar. Zo is er een Nederlands gemeentehuis, maar ook een Belgisch gemeentehuis. Verder zijn er twee politiekorpsen, twee brandweerkorpsen, twee postkantoren en natuurlijk ook twee telefoonnetten. Om de tweedeling iets makkelijker te maken, heeft ieder huisnummer een vlaggetje om aan te geven in welk land het huis staat.

Mijn schoonzusje had me attent gemaakt op de enclavewandeling. 

De wandeling neemt je mee door de dorpskern van Baarle. Je wandelt langs bijzondere historische plekjes en steekt diverse malen de grens over. De huisnummers laten je zien of je in België of in Nederland wandelt. Het leek me wel wat om die wandeling van ongeveer 4 km te doen.

Voordat ik aan mijn wandeling begon dronken we eerst koffie met appelgebak.

Ik vond het even lastig om het beginpunt van de route te vinden maar uiteindelijk had ik die toch gevonden. 

De route was op de grond gemarkeerd maar toch was het soms wel opletten of je er niet één miste.

Bovenstaande pomp is een rijksmonument. Deze staat voor het Nederlandse gemeentehuis en is een zwengelpomp uit 1809.

Ik passeer een elektriciteitskastje met de afbeelding van Amalia van Solms erop.

Ik kwam langs het beeld de  ''Pungelaar''. Dat was in Brabant de gangbare benaming voor een beroepssmokkelaar die zijn smokkelwaar in een zak (pungel) over de schouder droeg (trouwens ik had nog nooit eerder van dit woord gehoord)

Deze katholieke kerk, de St Remigiuskerk, die men ook wel de Belse kerk noemt, staat op een Belgische enclave. Daardoor behoort het officieel tot het Antwerpse Baarle-Hertog.

Door de eeuwen heen is de kerk flink gerestaureerd. De huidige kerk stamt voornamelijk uit de zestiende en zeventiende eeuw en is een typisch voorbeeld van de Kempense gotiek: sobere vormen en van baksteen. 

Heel Baarle ging tot 1860 naar deze kerk, maar toen ontstond er ruzie tussen de bewoners van het Belgische Baarle-Hertog en het Nederlandse Baarle-Nassau. Ze waren het niet eens over het salaris van de pastoor. Daarop stichtten de inwoners van Baarle-Nassau hun eigen kerk.

Intussen was ik al zeker tien keer de grens gepasseerd. Overal zie je op de stoep of op de weg onderstaande en zo weet je of je in Nederland of België bent. Ook zie je overal borden met vuurwerk aan de gevels van winkels hangen en zo weet je ook dat je in België bent. 

Ik kwam langs een kasteeltje wat in 1915 gebouwd is en wat tegenwoordig een hotel is. Het viel me in eerste instantie me niet op zo tussen de bebouwing.

Natuurlijk wilde ik ook het huis met de twee huisnummer zien. Hier had ik lang geleden al over gehoord en dat wilde ik dus niet missen. Het huis heeft het Belgische nr. 2 en het Nederlandse nr.19. In dit pand was in 1585 Herberg de Swaen gevestigd. De grens loopt midden door de voordeur. 

Deze wandeling was zeker de moeite waard en ik heb er van genoten. 

Na afloop vond ik dat we wel een Brusselse Wafel verdiend hadden.

's Avonds was er muziek in het hotel maar wij kozen een andere ruimte om te zitten.

Voor de vierde dag wilden we een kappelletjesroute gaan rijden maar dit is er niet van gekomen omdat we een paar uur hebben doorgebracht in Jeroen Bosch Ziekenhuis in 's-Hertogenbosch. Mijn schoonzusje had een bloedneus die eerst niet wilde stoppen en daarvoor moesten we naar de huisartsenpost. 

Die kappelletjesroute blijft dus nog steeds op ons to-do list staan want vorig jaar is deze er ook al bij ingeschoten. 's Avonds was er een pub quiz in het hotel waar we aan meededen en welke erg leuk was.  

De laatste dag van onze minivakantie stond fort Isabella en Nationaal Monument Kamp Vught op het programma.

In 1618 werd fort Isabella voor de eerste keer aangelegd. In 1623 werd het, ondertussen gedeeltelijk geslechte, fort herbouwd en vernieuwd. In de jaren 1701-1702 werd het fort wederom vernieuwd waarbij vooral de buitenwerken vernieuwd werden. In 1872 werd ter verdediging  van het acces ontstaan door de aanleg van de spoordijk Den Bosch - Boxtel het fort voorzien van een aparte batterij. Na de opheffing in 1914 diende het fort als kazerne en verdwenen de meeste oude gebouwen. Het werk is in het terrein nog duidelijk herkenbaar. Aan de westzijde is de wal met gracht en contrescarp nog duidelijk aanwezig. Van de gebouwen rest alleen nog de poort met corps de garde (1701) bijgenaamd De Puist. 

Fort Isabella is nu de stadse groene schakel tussen ’s-Hertogenbosch en Vught. Wat in de 17e eeuw werd gebouwd als dapper fort in de Zuiderwaterlinie – en in de 20ste eeuw werd omgebouwd tot kazerneterrein - wordt nu met visie en aandacht getransformeerd tot buitenstad om van te houden.

We besloten om bij recreatieplas de IJzeren Man koffie te gaan drinken waar het mede door het prachtige weer erg druk was.

Hierna gingen we naar Nationaal Monument Kamp Vught.

Nationaal Monument Kamp Vught is een herinneringscentrum op de plek van het voormalige concentratiekamp Herzogenbusch ("Kamp Vught"). Het museum houdt de herinnering aan deze zwarte bladzijde uit de oorlog in stand en vertelt in Barak 1B ook het verhaal over de naoorlogse periode. Naast de gereconstrueerde wachttorens, een nagebouwde barak, het authentieke crematorium en diverse gedenktekens, steekt het museum veel energie in bezinning en reflectie. 

We hadden een audiotour in Nationaal Monument Kamp Vught en ik vond het heel ontroerend en indrukwekkend wat ik zag en hoorde. Ook gingen we nog naar de Fusilladeplaats.

Op het gedenkteken staan de namen van de 329 mannen die hier zijn geëxecuteerd zijn.

Eigenlijk was het wel een deprimerende afsluiting van ons uitje maar toch waardeer je het dan des te meer dat je in vrijheid kunt leven hoewel je je wel degelijk bewust bent dat er niet zo ver van ons land een land in oorlog is. 

We hebben een paar heerlijke dagen gehad en kijken al weer uit naar ons volgende meerdaagse uitstapje.