Spekkedikken bakken 30-12-2014

Geurige traditie met modern wafelijzer.

Dit jaar bak ik voor het eerst spekkedikken. Spekkedikken worden tegenwoordig niet vaak meer gebakken. Het zijn hoofdzakkelijk ouderen of verenigingen die ze om deze tijd nog bakken.

Het beslag voor spekkedikken heeft een bruinige kleur en het ruikt een beetje zuur. Dat is typerend voor het roggemeel dat erin verwerkt is. Eigenlijk ziet het er helemaal niet zo lekker uit, maar zodra het licht sissend op het hete wafelijzer ligt, komt er een heerlijke geur vrij: zoet en hartig tegelijk. Het is de geur van echte ouderwetse spekkedikk'n, een soort kleine pannenkoekjes met dunne plakjes spek en harde worst erin. Ze worden echter niet in een koekenpan gebakken, maar in een wafelijzer. Deze specialiteit wordt vooral in de Veenkoloniën gegeten. Een spekkedik, ook wel spekdik of spekdikken genoemd, is een gerecht voor Oud en Nieuw, net als oliebollen. Vroeger rook elke boerenkeuken op oudejaarsdag naar spekkedikk'n. Het waren voornamelijk de mannen die de pannenkoekjes bakten. De traditionele gietijzeren wafelijzers waren flink zwaar en er was best wat spierkracht voor nodig om ze in het vuur te houden. Daar kwam bij dat er 's winters op het land niet zo veel werk te doen was, waardoor de mannen ook de tijd hadden om te bakken. Toen er elektrische ijzers op de markt kwamen, konden ook de vrouwen aan de slag.

De droge wordt

Het vet spek

Het wafelijzer

Maar wat men ook eet tijdens Oud en Nieuw ik wil al mijn bezoekers een hele goede jaarwisseling wensen maar bovenal een gezond 2015.

"Stads" wandelen in Veendam 28-12-2014

Vandaag besluiten manlief en ik dat het weleens goed zou zijn om een stuk te gaan wandelen zo na de feestdagen wanneer je toch altijd wat meer eet dan normaal.
Ik heb nog een wandeling van wandelweg.nl die vlak bij ons huis begint en dus kiezen we hiervoor.

Deze wandeling begint bij het Veenkoloniaal museum en op weg hierna toe zien we om een boom waar in een cirkel paddenstoelen omheen staan die een laagje ijs op zich hebben.

Even verder op zien we familie zwaan en waarbij vader zwaan voor zijn gezin het ijs breekt. Grappig om dit te zien. Vader zwaan gaat steeds wat omhoog en breekt het ijs met zijn borst. Zo te zien aan het spoor in het ijs hebben ze al een heel stuk afgelegd.

Als we bij het Veenkoloniaal Museum zijn haal ik de routebeschrijving tevoorschijn en beginnen we aan onze wandeling die 6,5 km zal zijn volgens de routebeschrijving.

Van het Veenkoloniaal museum lopen we naar de Hervormde kerk die in 1660 gesticht is. Op het voetpad erheen zijn afbeelding te zien die de historie van Veendam weergeven zoals: het turf, het veen en de scheepvaart.

Wie aan Veendam denkt, wordt niet meteen overweldigd door beelden van een bruisende havenstad. Toch heeft de veenkolonie een indrukkend maritiem verleden.

De bloeitijd daarvan ligt rond het midden van de negentiende eeuw. In het jaar 1855 hielden 235 kapiteins van zeeschepen in Veendam domicilie, vier jaar eerder was er een zeevaartschool gesticht.

De sporen van deze geschiedenis zijn vandaag de dag vooral nog terug te vinden op het ‘oude kerkhof’ bij de hervormde kerk.

Op het kerkhof zien we het graf van de vrouw van kapitein Jonker. Hij werd op een reis naar Indië vergezeld door zijn vrouw. Op de terugreis overleed zij aan boord. Kapitein Jonker wilde zijn geliefde vrouw niet in de golven van de Indische Oceaan achterlaten. Hij conserveerde het stoffelijk overschot van zijn vrouw in een vat met alcohol. Na een reis van vele maanden kon hij haar begraven op het kerkhof in Veendam.

Ook is er o.a. het graf van kapitein Hazewinkel, met een wereldbol als herinnering aan zijn reis om de wereld.

We gaan weer verder richting het Borgerswold. We komen langs het RDW gebouw, wat duidelijk te zien is aan de verkeerbordenmuur.

Vlak voor het Borgerswold passeren we na en herbouwde authentieke kapiteinshuizen van ooit. ook elders in Veendam stonden en staan ze.

We gaan het Borgerswold in wat woud voor burgers betekent. Het is een inmiddels 450 hectare groot recreatiegebied. We blijven maar aan de rand van het Borgerswold wat het is tenslotte "Stads" wandelen.

De ophaalbrug die we zien is een replica van "Jonkers Badde" een van de laatste bruggen over het Westerdiep in Wildervank.

We komen het Borgerswold al snel weer uit en via een rustig woonwijk lopen we weer richting het centrum.

We passeren Huize Buitenwoel, ooit de residentie van Jonkheer van Beresteyn, die burgemeester was van Veendam van 1912 tot 1918. Nu zit onze dierenarts erin.

We passeren een hoek waar verschillende schoolgebouwen staan en naast de deur van een van deze gebouwen staat een schooljongen en aan de andere kant een schoolmeisje. Dit was me nog nooit eerder opgevallen. Gek toch, dat wanneer ik een beschreven wandelroute loop ik alles toch beter bekijk.

We nemen nog een kijkje bij het hertenkamp en een wat kleiner hertje is toch wel heel erg nieuwsgierig naar ons.

We komen langs het fontein die door burgemeester Wilkens ter ere van de aanleg van de eerste waterleiding aan de burgers van Veendam is geschonken.

We komen weer bij het Veenkoloniaal museum en onze wandeling zit erop. Het was heerlijk om te wandelen ook al was het in mijn eigen woonplaats. Je bekijkt  sommige dingen dingen dan toch anders en we kwamen door straten waar we nog nooit geweest waren.

Na de wandeling smaakte de snert heerlijk.

Bezoek kerstmarkt Bremen 22-12-2014

BREMEN

Traditiegetrouw brengen we ook dit jaar weer een bezoek aan de Kerstmarkt in Bremen.
Bremen is een stad in Noord-Duitsland die samen met Bremerhaven de deelstaat Vrije Hanzestad Bremen vormt. De stad telt ongeveer 547.000 inwoners en is daarmee de tiende stad van het land. Bremen stad ligt aan weerszijden van de Wezer, de rivier waaraan de oude Hanzestad waarschijnlijk zijn ontstaan te danken heeft. De rivier verbreedt zich even voorbij de stad en maakt de stad bereikbaar voor zeeschepen. De havenactiviteiten vinden tegenwoordig echter vooral plaats in Bremerhaven, dat 60 km noordelijker en direct aan zee ligt.

Wanneer je in Oost Groningen woont is deze stad een van de favoriete steden voor een bezoek aan een Kerstmarkt.
Wanneer we de grens over zijn wordt de lucht steeds grijzer en af en toe regent het ook al wat. Het belooft, wat het weer betreft, niet zo'n goede dag te worden. Maar we hebben er al min of meer rekening mee gehouden dat we het vandaag niet droog zullen houden.
Na een kleine twee uur komen we in Bremen aan. Aan de rand van de stad parkeren we de auto en gaan we met de tram naar het centrum.
Het valt ons op dat het niet erg druk is maar daar zal het weer wel debet aan zijn want als je in Bremen woont ga je vandaag denk ik niet voor je plezier naar de markt want we moeten regelmatig een winkel in om te schuilen, hoewel de regen nu niet echt met baken uit de hemel komt.
Het is dan wel buiig weer maar de temperatuur is niet erg laag en de verschillende vuurkorven en de gasterraskachels die her en der staan hebben we niet echt nodig om ons te verwarmen. We hebben al jaren hetzelfde adresje waar we koffie drinken als we in Bremen zijn en hier gaan we dus weer heen want na onze auto en tramreis zijn we hier wel aan toe. De Schwarzwalderkirsch punt en de koffie vallen er dan ook goed in.

Als we na onze koffiepauze weer na buiten gaan regent het wel gestaag en als je de straat in kijkt zie je bijna hoofdzakelijk paraplu's. We gaan daarom eerst maar een overdekte winkelstraat in. In de overdekte winkelstraten staan ook overal kraampjes met koopwaar en natuurlijk met veel eterij en de wel bekend glühwein.
Wanneer het weer droog is gaan we richting het raadhuis waar zich heel veel kraampjes bevinden.
Bij het Raadhuis bevindt zich ook het beeld van de Bremer Muzikanten.

De Bremer Stadsmuzikanten, naar het sprookje van de gebroeders Grimm, hebben zich in de loop der jaren verworven als het beeldmerk van de stad Bremen. Overal in de stad duiken de vier dieren op, maar het bronzen beeld van kunstenaar Gerhard Marcks uit 1951 dat naast het raadhuis staat, is het enige echte standbeeld dat aan de stadsmuzikanten gewijd is. Het sprookjes verteld over vier dieren die allen om een verschillende reden muzikant worden en samen naar Bremen vertrekken. In Bremen wordt verteld: "Houdt men de ezel met beide handen vast aan de voorbenen, dan gaat een wens in vervulling." Daarom zijn de voorbenen van het bronzen beeld inmiddels glanzend geworden. Een andere anekdote is dat je in geen geval met maar één hand een been van de ezel mag vastpakken. Want, zo zeggen de mensen in Bremen, dan zou de ene ezel de andere ezel de hand reiken! 

Opeens zie ik een kraampje waar ze kaassnacks frituren en een camembert ligt te lonken naar me en de keus is dus snel gemaakt.  

De camembert smaakt heerlijk dus is het een goede keus geweest.

We slenteren verder over de markt en bekijken de verschillende kraampjes.

Er is ook een kraampje waar ze heel veel verschillende vogelhuisjes verkopen. Ze mogen niet gefotografeerd worden maar ik neem er van een afstandje toch  een foto van.

Natuurlijk zien we ook de bekende Dom van Bremen. We gaan er ook een kijkje binnen nemen maar we kunnen er niet echt helemaal door heen lopen want er wordt door kinderen geoefend voor het kerstverhaal. 

De Bremer Dom is gewijd aan de apostel Petrus. Al in de 8e eeuw stond er op deze plek een kerk. De huidige dom werd in de 11e eeuw gebouwd. In de loop der jaren is er veel aan gewijzigd en toegevoegd. De laatste wijziging vond plaats in 1888 toen de dom in neoromaanse stijl werd voltooid. Beide torens stammen uit deze tijd.

.

We komen langs het Weihnachts Café, een grote kraam, waar je ook binnen kan zitten. Voorgaande jaren gingen we hier binnen ook altijd al iets drinken. We houden van traditie als we naar deze kerstmarkt gaan en we gaan dus ook nu weer naar binnen.

Het voordeel is, nu het niet druk is op de kerstmarkt, dat er gelukkig direct plaats is om te zitten.

Ook dit jaar neem ik er weer Oma's Eierpunch. Natuurlijk bevat het wel veel calorieën maar daar denken we deze dagen even niet aan.

Het is ook wel lekker om even te zitten want van slenteren wordt je toch wel moe en voel je je voeten wel. Een wandeltocht wandelen gaat me dan ook beter af dan slenteren. Nu het wat later op de dag wordt wordt het toch nog druk op de kerstmarkt.


Natuurlijk nemen we ook nog een kijkje bij de kerststal.

 Langzaamaan wordt het tijd om weer richting de tram te lopen en naar de parkeerplaats te gaan zodat we weer naar huis kunnen rijden.

Ondanks dat het weer nu niet echt zo geschikt was voor een bezoek aan een kerstmarkt hebben manlief en ik er toch wel van genoten.
Ik vind het wel jammer dat wij zo ver van België wonen want ik lees overal dat de kerstmarkten daar ook zo mooi zijn.
Sommige foto's zijn niet zo scherp maar dat komt door de regen en soms door condens.

Dordtroute 09--12-2014 deel 3

Intussen zijn Mizzd en ik uit de De Grote of Onze-Lieve-Vrouwekerk gekomen, gelukkig hebben we daar alleen maar een bezoek gebracht want om in zo'n koude kerk een dienst bij te wonen zou geen pretje geweest zijn want we waren er beslist versteend uitgekomen.

Mizzd wijst me op een typisch huisje bij de draaibrug, het Zakkendragershuisje. 

Dordrecht kende twee verschillende zakkendragersgilden: sjouwers van turf bij het Zakkendragersstraatje waar we al eerder in de route doorheen gekomen zijn en de sjouwers van koren aan de voet van de Grote kerk. De stadsdelen werden dan ook respectievelijk turfeind en koreneind genoemd. Het straartje tot de de brug heet Mazelaarstraat. Mazelaar is een puur Dordts woord voorzakkendrager. Met de bel aan de gevel van het huisje werden de gildeleden opgeroepen als er een schip moest worden gelost. 

Vervolgens lopen we even de Leuvebrug op, een grote stenen brug op. De brug wordt opgesierd met beeldhouwwerken op iedere hoek die refereren aan de Middeleeuwse activiteiten ter plekke; een melkmeisje vanwege de melkschepen die aan de Pottenkade aanlegden om te lossen, een geboeide

gevangene vanwege de gevangenpoort van Dordt die hier vroeger stond waar de misdadigers werden opgesloten, een houtvlotter omdat hier ooit een houtwaterplaats was en een dronken man die verwijst naar de vele kroegen die hier waren. De brug ligt op de overgang van de Leuvehaven en de Voorstraathaven.

Via de Pottenkade, eens een graanmarkt (de naam Pottenkade vindt zijn oorsprong in het feit dat er af en toe ook potten aan wal werden gebracht) en de Grotekerksbuurt gaan we naar het Stadhuisplein. Het Stadhuis van Dordrecht was eerst een markthal. Het stadhuis van Dordrecht is tussen 1383 en 1388 gebouwd door Vlaamse kooplieden. Zij gebruikten het gebouw als markthal. In 1544 namen de bestuurders van de stad hun intrek in het gebouw en werd het Stadhuis. Het plein voor het stadhuis is aangelegd in 1679.
Het gebouw raakte zijn middeleeuwse gevel kwijt bij een grote verbouwing in de 19e eeuw. Toen kreeg het Stadhuis zijn huidige gevel en trap met leeuwen.
Hierna gaan we de Voorstraat op, zoals de Dordtenaren zeggen, ooit de langste winkelstraat van Nederland maar door de crisis en internet staan hier net als in vele andere steden winkels leeg of zijn gesloten. Op de Visbrug staat het standbeeld van Johan en Cornelis de Witt.

Johan (1625-1672) en Cornelis (1623-1672) de Witt werden  slachtoffers van een politieke moord.

Johan de Witt werd in 1653 raadpensionaris van het gewest Holland. Dit was de tijd dat er in de Republiek geen stadhouder regeerde omdat prins Willem III nog minderjarig was. De talentvolle Johan groeide uit tot de feitelijke leider van de burgerregering waarin de Staten-Generaal en niet de stadhouder het voor het zeggen had.

Dat leverde nogal wat spanningen op. Een van De Witts aanvankelijke successen was de vijanden van de Republiek, Engeland en Frankrijk, tegen elkaar uit te spelen. Maar beide grootmachten vielen in 1672 toch de Nederlanden aan. De roep om een stadhouder, de inmiddels meerderjarige prins van Oranje, werd steeds dringender. De Witt was, begrijpelijk, een fel tegenstander.

Zijn broer Cornelis was gedeputeerde van de Staten-Generaal bij de strijdkrachten. In die functie maakte hij bijvoorbeeld in 1667 de zeeoorlog met Engeland mee. In 1672 werd Cornelis ervan verdacht tegen de prins van Oranje samen te zweren. Hoewel er weinig bewijs was werd hij toch veroordeeld en gevangengezet. Toen Johan hem in de gevangenis bezocht verzamelde zich buiten een opgehitste menigte. Deze sleurde de broers de gevangenis uit en bracht hen op gruwelijke wijze om het leven.

We gaan de Groenmarkt op en passeren het renaissancepand dat omstreeks 1562 gebouwd is en eens het woonhuis van brouwer De Sleutel was.
De Groenmarkt was net als de Wijnstraat en de Grotekerksbuurt een straat waar rijke kooplieden en regenten zich vestigden.
Op het Scheffersplein, staat het standbeeld van Ary Scheffer. Het ontwerp voor het beeld is afkomstig van twee van zijn leerlingen, de beeldhouwer Joseph Mezzara (1820-1901) en Ary's dochter Cornelia Marjolin-Scheffer. Het was het eerste gedenkteken voor een eigentijds kunstenaar in Nederland. 

Ary Scheffer aanbad zijn moeder op een welhaast ziekelijke manier. Mezzara heeft dat voor de goede beschouwer aardig weergegeven. Onder het palet van het beeld zit een buste in wording van moeder Scheffer. 

In de Tolburgstraat LZ zien we wel een heel gek iets, een muur volgeplakt met kauwgom. Ik heb nog nooit eerder dit ergens gezien en ik vind het eigenlijk ook wel een wat vies gezicht.
Intussen zijn we aan het eind van onze 7 km lange Dordtroute gekomen en In de Vergulde Lampet nemen we nog iets warms te drinken. Wanneer we hierna weer buiten komen zien we de stad in kerstsfeer als we weer richting het station lopen.

Bovenstaande foto is het vroegere warenhuis Linders, een van de weinige gebouwen die me nog bekend voorkomen. Hier heb ik namelijk samen met mijn vader in de lunchroom een sorbet genomen toen ik geslaagd was voor het mondelinge examen van de Middelbare School.

In Dordrecht reis ik met Mizzd in de Sprinter mee naar Rotterdam Centraal, vanuit de trein werp ik nog een laaste blik op haar als ze me uitzwaait.

Op station Rotterdam Centraal neem ik de intercity naar Groningen waar ik na een voorspoedige reis aankom op het station wat ook al in kerstsfeer is.

Het was een geweldige dag. Mizzd was een fantastische gids. Hoewel ik haar jaren terug maar heel even gesproken had was het net of ik haar al heel lang kende. Ze had een prachtige route uitgezocht.

Ik wist eigenlijk niet dat Dordrecht zoveel mooie oude panden had en vroeger zo'n belangrijke havenplaats was.

Zie ook  Mizzd verslag 3

Wanneer ik naar deze geurkaars kijk, die ik van haar kreeg, denk ik weer aan de fijne dag die we gehad hebben. Een heel toepasselijk presentje want Mizzd staat op haar blog ook bekend als Hollandse Nieuwe, en tulpen horen nu eenmaal bij Holland. 

Voor mijn 3 verslagen heb ik gebruik gemaakt van de info uit de routebeschrijving, internet en natuurlijk van de info van Mizzd. Ook heb ik sommige foto's van haar gebruikt.

Mizzd, bij deze nogmaals dank voor de fijne en leerzame dag en hopelijk mogen we samen nog meer steden gaan bekijken.