Amersfoortse tweedaagse 20 en 21 juni 2014

Ook dit jaar loop ik weer de Amersfoortse tweedaagse. Ik loop deze voor de achtste keer. De andere jaren liep ik altijd de 40 km. maar dit jaar ga ik voor de 30 km.

Vrijdag 20 juni 2014
Omdat ik veel te vroeg op het sportpark Vermeerkwartier ben heb ik nog ruimschoots tijd voor een bekertje koffie. Ik bedenk me dat wanneer ik me voor de 40 km had ingeschreven ik al 5 km op weg was geweest wanneer ik om 8 uur mag starten.

Zoals ieder jaar voert de route ook nu de wandelaars weer o.a. langs Kamp Amersfoort.

Kamp Amersfoort was een Duits politiekamp waar gevangenen van de Duitsers moesten werken tot ze werden vrijgelaten of op transport werden gesteld. 'Op transport' betekende dat zij per goederentrein naar een concentratiekamp in Duitsland of Polen werden gebracht. Zeker 50.000 mensen hebben in Kamp Amersfoort opgesloten gezeten. De meesten waren mannen, maar er waren ook enkele vrouwen en zelfs kinderen bij. De kampcommandant had de dagelijkse leiding en niemand controleerde hem. Samen met zijn bewakers ging hij ongestoord zijn gang.
Het ging er hard aan toe in Kamp Amersfoort. Straffen en mishandelingen waren aan de orde van de dag. Gevangenen werden met knuppels geslagen, geschopt, gemarteld en soms zelfs gedood. Vooral de Joden hadden het zwaar te verduren. Een bekende straf was staan in de 'rozentuin'. De benaming doet denken aan een mooie bloementuin, maar het tegendeel is waar. De kale strafplaats was afgezet met prikkeldraad. De gevangenen vergeleken de prikkels met de doornen van rozenstruiken. Nieuwkomers of gevangenen met straf moesten hier urenlang stokstijf stilstaan. Als ze bewogen kregen ze slaag. De nieuwkomers zagen zo op hun eerste dag al

meteen hoe het er in het kamp aan toeging. Ze waren geschokt door wat zij zagen.
De smerigheid in het kamp was onvoorstelbaar. Overal lagen vuilnishopen. Het deels open riool was een bron van bacteriën en ziektes. De stank was onverdraaglijk. De slaapbarakken waren ongelooflijk smerig. Eens per week mochten ze douchen, met koud water. De vreselijke jeuk door lijfluizen was een extra straf bovenop de kampmartelingen.
Het leven in het kamp was zwaar. Er werd zo'n negen uur per dag gewerkt. Er waren allerlei verschillende soorten werkzaamheden: aardappels schillen, stenen sjouwen, bomen rooien, lopen met een loodzware wals. De Joden moesten het zwaarste werk doen. Alleen op zondagmiddag waren de gevangenen vrij om binnen het kamp iets voor zichzelf te doen. 
Naast angst, pijn en uitputting was er ook honger in het kamp. Vooral in de eerste jaren van het kamp kregen de gevangenen weinig te eten. 
Gevangenen stierven letterlijk van de honger. Vanaf 1943 werd dankzij het Nederlandse Rode Kruis het eten iets beter: voedzamer en met meer brood. Ook mochten gevangenen voedselpakketten ontvangen, behalve de Joodse gevangenen.

bron:internet

Terwijl ik er langs loop bedenk ik me dat we er dit jaar nu eindelijk eens een bezoek moeten brengen.We zijn er de komende weken toch regelmatig in de buurt omdat we met de caravan op de Veluwe staan.
Na de eerste rust, waar helaas op het moment dat ik er aankom, de koffie op is ga ik het defensieterrein "De Vlasakkers" op. Even lijkt het erop dat ik net als sommige andere jaren weer regenkleding moet aantrekken maar gelukkig blijf het bij enkele spatjes.

Zoals altijd heeft de tocht een hoog bos en onverharde paden gehalte maar dat heeft mijn voorkeur wel hoewel ik als valgevoelig persoon wel altijd goed moet opletten.
Wanneer ik bij de tweede rust "Peijnenburg" kom hebben ze gelukkig wel koffie en is er nog een plaatsje op het terras buiten vrij.
Hoewel ik er lekker zit blijf ik er toch niet te lang want ik moet nog zeker 12 km en dat is toch ruim 2 uur. Wel scoor ik er nog een paar gevlochten veter van Sunny. Ik heb wel bewondering voor haar dat ze altijd behangen met heel veel veters wandelt voor het KWF.

Nu op naar de laatste rust "De Vlasakkers". De route is wat anders dan andere jaren en dat vind ik beslist niet erg want er is ondanks dat ik in een bosrijke omgeving wandel toch wel wat te zien. Er zijn allemaal outdooractiviteiten te zien en ook is er een soort indianendorp met schooljeugd te zien.

Wanneer ik bij de laatste rust ben smaakt de koude cola me zo lekker dat ik nog een tweede neem voordat ik aan de laatste kilometers begin.

Via het fraaie bosgebied Klein Zwitserland kom ik tenslotte weer terug bij het sportpark Vermeerkwartier.

Zaterdag 21 juni
Vandaag zit het weer er veelbelovend uit en neem ik dus geen regenkleding mee. Wel ben ik benieuwd hoe mijn voeten het deze dag zullen houden want ik doe vandaag nieuwe schoenen aan. Wel hetzelfde merk en model van New Balance maar wel splinternieuwe!!! Mijn andere twee paren vertonen bij de hiel binnenin wat kapotte plekjes bij de hiel en daar kan ik Nijmegen dus zeker niet op lopen Ook nu is het weer een bekende route. Natuurlijk weer langs de Pyramide van Austerlitz en het Henschotermeer.

De Pyramide van Austerlitz is een 36 meter hoge piramide van aarde, in 1804 gebouwd door napoleontische soldaten op een van de hoogste punten van de Utrechtse heuvelrug, in de gemeente Woudenburg. Boven op de piramide staat een stenen obelisk uit 1894.

bron: internet

Van andere jaren weet ik dat in de buurt van de rust de Valleiruiters, theeschenkrij Eldorado zich bevindt en hier neem ik al jaren de heerlijke rabarbertaart en ik verheug me hier dan ook weer op. Hopelijk bestaat de theeschenkerij nog en gelukkig word ik niet teleurgesteld.

Ik moet er wel een halve kilometer voor omlopen maar dat heb ik er graag voor over.

Al wandelend er heen denk ik even dat ik een zebra zie lopen in een wei maar als ik er dichter bij kom zie ik dat het toch niet zo is.

Dan kom ik bij de theeschenkerij en neem plaats in de mooie tuin. Er zijn meer wandelaars met de hetzelfde 

gedachten dan ik want zij kiezen ook voor de rustige tuin.

Na de koffie en de heerlijke rabarbertaart ga ik weer verder. Even ben ik bang dat ik op een verkeerde route zit want we lopen Woudenberg anders in dan voorgaande jaren. Maar het blijkt toch goed want voor de zekerheid vraag ik toch maar of het wel de 30 km route is. 

De laatste 10 km loop ik eerst met een dame op en later met een man. Het maakt dat de laatste kilometers zo toch ongemerkt onder je voeten verdwijnen hoewel ik net als vorig jaar weer vind dat het lang duurt voordat de rust bij YMCA in zicht komt.

Na de laatste rust is het nog ongeveer 4 km naar de finish en ik ontvang hier mijn nummertje 8 en laat mijn wandelboekje afstempelen. Het lopen op de nieuwe schoenen ging prima, het was alsof ik op pantoffels liep.

Het was deze 2daagse prima wandelweer. Ik heb ook nu weer van de routes genoten. Leuk ook dat er wat veranderingen in de route zaten. Het viel me wel op dat er bij de 30 km heel wat ouderen meelopen.

Mijn GPS gaf aan dat ik in twee dagen 60,17 km gewandeld heb.

Ik heb geen bekenden gezien deze keer maar dat zal wel aan het feit gelegen hebben dat ik dit jaar 30 km liep.

Ook mag ik blij zijn dat ik de tocht zonder verwondingen heb volbracht want als je zulke waarschuwingen op de route tegenkomt zou je toch een beetje huiverig worden.