Ommelander wandeltocht Muntendam 10-12-2016

Vandaag gaan Heleen en ik de Ommelander-Wandeltocht in Muntendam doen. Het is min of meer een thuiswedstrijd voor mij en een goede proef of ik na de operaties aan mijn schouders weer met een rugzak kan wandelen. Wil het niet dan kan ik manlief bellen om de rugzak op te halen. Ook ga ik weer proberen of ik de 25 km weer kan doen. Trouwens bij de tochten van de FLAL is de kortste  afstand die je kan doen altijd 25 km.
Wanneer we bij de startlocatie komen staan er al wandelaars te wachten totdat ze mogen vertrekken. Dit is bij tochten van de FLAL altijd zo en het is soms moeilijk om dan naar binnen te komen. En ook nu is dat weer zo en er staan binnen ook wandelaars voor de deur die naar buiten gaat.

Heleen en ik  en trouwens mijn andere wandelmaatjes doen dit nooit alleen dan bij de Vierdaagse van Nijmegen, maar dat kan niet anders.
Na een bak koffie vertrekken wij voor onze tocht. We moeten al gelijk de regencapes aan want het regent te hard om zonder te lopen.

Eerst gaan we richting het Natuurpark Tussen de Venen met zijn diverse landschappen zoals heidelandschap, water, zandverstuivingen en bos. Ook bevinden zich verschillende vlonders in het natuurpark.
Als we nog maar net op weg zijn staat er iemand van de organisatie om ons te wijzen waar we heen moeten, er schijnt een pijl weggehaald te zijn. Wij lopen altijd op de pijlen en dan zou je snel de route kwijt kunnen zijn.
We komen al snel in een losloopgebied dus dat scheelt we hoeven dus niet aan de ketting of aan de hand meegenomen te worden.

In het natuurpark staan veel infobordjes en ik neem me iedere keer voor om er eens een keer zonder te gaan wandelen maar het is er nog nooit van gekomen.

Omdat we over nogal wat onverharde paadjes gaan waar nogal veel wortels omhoog steken zeg ik tegen Heleen ik mag wel oppassen dat ik hier niet val. Ik heb het nog niet gezegd of ik lig al in het zand te bijten.
Gelukkig heb ik me geen pijn gedaan en Heleen en ik hebben direct de slappe lach. Ik stem er mee in dat ze er een foto van maakt zodat ik zelf ook kan zien hoe ik er bij ligt.

Hierna gaan we richting de polder De Wiede. Het klinkt misschien wat vreemd een polder in de Veenkoloniën  maar het is een stukje oud beeklandschap. Door dit stukje oud beeklandschap loopt ook een meanderende riviertje de Oude Ae genaamd. Hier zijn regelmatig reeën te zien maar omdat het zicht niet al te best is zien we er geen.

 
 Bij tochten van de FLAL horen altijd veel modderpaden en is het soms uitkijken om niet uit te glijden. De paden zijn vooral glibberig als er al veel wandelaars over geweest zijn maar gelukkig blijf ik hier wel op de been.

We gaan nu richting de wijk waar ik woon en ik zie op de routebeschrijving dat we een rust hebben in het restaurant van de Golfbaan. Ik vind dat wel leuk want hoewel het dicht bij mijn huis is ben ik daar nog nooit geweest.

Als we boven aan de trap zijn zien we dat ze een aanbieding hebben: koffie met appelgebak voor € 3,50. Nu dat lijkt ons wel wat. De appelgebak is heerlijk en nadat we even gezeten hebben vervolgen we onze tocht weer. Want we hebben er nog maar 9 km opzitten. 

Wanneer we buiten komen zien we dat het harder is gaan regenen maar diehards die we zijn laten we ons niet uit het veld slaan. De route voert ons nu naar het Borgerswold. Het Borgerswold is een 450 ha groot recratiegebied. Er bevinden zich verschillende typische witgeschilderde ophaalbruggetjes in het parkachtig landschap.

Langs het water waar het paadje steeds smaller wordt zien we ook verschillende holen die waarschijnlijk wel van konijnen zullen zijn.

Natuurlijk gaan wij niet over de ophaalbruggetjes maar over zomaar een brug zonder leuningen. Gelukkig is de brug breed genoeg want ik houd helemaal niet van smalle bruggetjes zonder leuning.

Onze route gaat nu verder rond het Langebosmeer naar Wildervank. Intussen is het opgehouden met regenen maar nu lijkt het mistig te worden. Gelukkig kunnen de regencapes nu uit.

In Wildervank staan deze gekleurde huizen aan het meer en Heleen zegt dat ze deze kleuren beter in de  Caraïben vindt passen maar ze fleuren deze grauwe dag wel op vind ik.

Wanneer we een weg over moeten steken staat er Kiekoet op de weg geschreven. We wandelen in Groningen dus het is in het Groningse dialect.

Het duurt nu niet lang meer of we zijn bij onze tweede rust. We hebben er dan 18 km opzitten. We besluiten om hier een kop soep te nemen.  Het is een lekker soepje hoewel we het wel wat prijzig vinden, € 2,50 voor zo'n klein kopje.

Ook zien we de pijlophalers al binnen komen en ik zeg voor de grap dat ik bijna zenuwachtig van ze

zou worden. Maar dat is natuurlijk helemaal niet nodig hoewel ik het niet prettig zou vinden als ze pal achter me zouden lopen. Toch zijn wij niet de laatste wandelaars die daar weer vertrekken.

Ondanks dat ik natuurlijk bekend ben in Veendam kom ik nu door straatjes waar ik nog nooit eerder geweest ben. Toch leuk om je eigen woonplaats zo eens beter te leren kennen.

Na een poosje komen we weer vlak bij mijn huis langs. We hadden de rusten bij deze tocht wel bij manlief bij mijn thuis kunnen houden maar dan zouden we niet dat lekkere appelgebak gehad hebben die er bij het restaurant van de golfclub was.

We passeren het huis wat ik altijd zie als ik in de tuin zit. 

Nu voert onze route onze naar het Boerenbos de Lange.

Toen de heer De Lange in 1996 stopt met zijn boerenbedrijf, rees de vraag: wat te doen met het land? Zijn zoon wilde geen boer zijn en de omringende landeigenaren hadden zelf genoeg grond.

 "Via via"hoorden ze over een Europese subsidieregeling voor het aanplanten van een zogenaamd CO2-bos, bedoeld om de CO2-uitstoot te neutraliseren. Dat leek hen een mooie bestemming. Ze hebben de subsidie aangevraagd en samen met een daarvoor aangewezen adviesbureau een plan gemaakt voor ons bos.

 In 1996 zijn de eerste bomen geplant. Ze noemden het bos “Boerenbos De Lange”. Nu,  staan er op 20 hectare grond: berken, elzen, dennen en iepen.”

Van boerenbos naar landgoed, een privébos klinkt leuk, maar het is niet gratis en het vergt veel werk. De Lange en Hoogvliet besloten het bos om te zetten in een landgoed, om zo voor allerlei subsidies in aanmerking te komen.

Een landgoed moet aan een aantal eisen voldoen. De belangrijkste is dat het opengesteld moet zijn voor het publiek, dat er minstens 1,5 kilometer aan wandelpaden is aangelegd en dat er bordjes zijn die wandelaars verwijzen naar het landgoed. 

De boompjes uit 1996 zijn ondertussen flinke bomen geworden.  Er zijn sloten en slingerpaadjes. 

We genieten zelf van het bos, maar anderen hebben er ook plezier van. In het bos schuilen reeën en roofvogels. Je kunt er van alles zien. 

bron: internet

Hoewel dit bos heel dicht bij mijn huis ligt en best de moeite van een bezoek waard is durft ik er niet meer zomaar te gaan wandelen omdat men er ook honden los mag laten lopen en ik er eens een luid blaffende hond pal voor me gehad heb.

Nog een klein stukje te gaan als we het bos uit zijn. Intussen kan men steeds minder in de verte zien. Het is jammer dat het weer bij deze tocht niet meezit want het is een pracht tocht en met wat helderder weer of zon zou het helemaal prachtig geweest zijn.

Niet veel later kunnen we ons afmelden in de Ruitershorn. Deze keer breken we met onze gewoonte om na een tocht nog even iets te drinken.

We gaan naar mijn huis waar manlief voor ober speelt. Wanneer hij op mijn camera de foto zie waar ik de grond kus zegt hij dat ik er als een dood paard bij lig. Ik moet hem gelijk geven ik lig er wel heel gek bij.

De rugzak gaf geen problemen en ook de 25 km ging me goed af.

Gelukkig was Heleen bij me bij want ik zou zeker zonder haar hulp niet hebben kunnen opstaan na de valpartij.