Aan alles komt een einde. Week 8

De laatste week van een vakantie is voor mij altijd een week waarin ik bij alles denk jammer het zit er al weer bijna op.
We gingen deze week voor de laatste keer naar de bazaar (markt) in Kemer.

Toevallig kwamen we erachter dat je een heel stuk kon afsnijden als je door een weg ging die langs en door een sinaasappelboomgaard ging. We hadden altijd gedacht dat je daar niet langs kon omdat er gewaarschuwd werd voor waakhonden maar die zaten achter een hoog hek bij prachtige huizen.

Dit is trouwens niet een van de prachtige huizen waar we langs kwamen hoor!

We ontdekten verschillende paden die naar de heuvel leiden maar omdat manlief nog steeds last van een hardnekkige verkoudheid had en ook zijn voetprobleem niet over was stapten we halverwege in de Dolmus.
Op de markt (die hoofdzakelijk door de plaatselijke bevolking bezocht wordt) bleef ik me ook nu weer verwonderen over de zaken die er verkocht worden. Ook de kraam van de huishoudelijke zaken vond ik ook nu weer zo leuk.

Nog een geitenvel die vol met geitenkaas zit

De marktkooplieden waren zoals alle Turken trouwens die we ontmoet hebben bijzonder vriendelijk. Een man en een vrouw die zaten te eten gaven ons zelfs iets speciaals Turks wat zij zelf zaten te eten. Het was een opgerold groentenblad met iets pittigs erin. Het smaakte heerlijk.

Ook zagen we deze week schildpadden in een slootje vlak bij ons hotel. Deze zullen daar wel in gedumpt zijn nam ik aan.

Ook gingen we nog op zoek naar de kikkers die we af en toe op ons balkon hoorden. Het bleek dat er aardig wat in een van de vijvers in de tuin van het hotel zaten.

Er waren veel van deze vogels te zien en ze kwamen ook regelmatig op ons balkon waar we stukjes brood neergooiden.

Aangezien de Turkse kappers heel goed zijn (zelfs voor manlief die nauwelijks nog haar heeft) want ze gebruiken zelfs wax om de haartjes uit de oren te halen en ze branden ze ook nog weg. Daarom gingen we ook nog naar Çamyuva waar manlief steeds zijn haar laat doen als we hier op vakantie zijn.

Het viel op dat het hier ook lente begint te worden want onderweg waren steeds meer bloemen en struiken te zien die in bloei kwamen hoewel alles wel wat regen kan gebruiken want veel zag er toch wel dor uit hoewel de zomer nog moet komen.

Het was ook deze keer weer dat we een sinaasappel kregen toen we een boomgaard passeerden waar sinaasappels geplukt werden.

Doordat het nauwelijks regende en de sneeuw hoog in bergen door de lage temperaturen ook nog niet erg smelt konden we ook nog steeds over de dam in de rivier.

Manlief kwam nog met het voorstel om nog voor de laatste keer naar Kemer te gaan en de patisserie te bezoeken waar ze heerlijke koeken en gebak hebben. Nu dat was niet tegen dovemansoren gezegd.

We kozen voor een soort tompouce waar in de pudding aardbeien zaten, maar goed dat we deze niet eerder daar hebben genomen want nu moeten er al kilo's af bij thuiskomst en anders zou het het vast nog meer kilo's geweest zijn.

Uiterlijk de laatste dag voor vertrek komt er altijd een fax naar je hotel waarop staat hoe laat je opgehaald wordt om naar het vliegveld te gaan. Nu dat gaf wel wat stress bij mij want om 20 uur was er nog geen fax gekomen. Gelukkig dat de receptie van het hotel er achterheen gebeld heeft want anders waren wij de volgende dag beslist niet opgehaald. Nu werd er de dag erop een zeer lux busje gestuurd dus mijn stress was toch nog ergens goed voor geweest.

Op de luchthaven van Antalya zagen we dat onze koffers op het wagentje stonden om ingeladen te worden dus die zouden niet achterblijven.

Met een vertraging van een uur landden we op 3 maart veilig op de luchthaven van
Bremen.

Ondanks dat we hier nu voor de derde keer geweest zijn denk ik dat als we eventueel hier volgend jaar weer heen zouden gaan we nog genoeg dingen zouden kunnen ontdekken en ik wil  tenslotte de dodensteden van Myra graag nog uitgebreid gaan bekijken.

Het waren weer acht fantastische weken waarin we ons geen minuut verveeld hebben. Het zal wel weer even wennen worden in Nederland. Hier hoefde je eigenlijk niets te doen en thuis is dat wel even anders. Ook hebben we ons geen minuut onveilig gevoeld. Veel van onze vrienden en bekenden begrepen niet dat we naar Turkije gingen met alle aanslagen van de laatste tijd. Maar volgens ons is de kans dat er iets b.v. in Amsterdam gebeurd net zo groot als aan de Turkse Riviera.

Nu maar hopen dat het echt lente gaat worden in Nederland want we ontvluchten immers niet voor niets de wintermaanden.