Nijmeegse vierdaagse 2017 (had ik de wandelschoenen van de NS maar gehad dan was het vast wel gelukt!)

Dit jaar had ik het plan om weer de 4daagse van Nijmegen te gaan wandelen. Hoewel ik er dit jaar weinig heil inzag omdat ik al weken een blessure aan mijn rechter grote teen had.

Ook dit jaar stonden we weer op de camping waar we de voorgaande jaren ook stonden. Wij gaan altijd wat dagen van tevoren en blijven ook wat dagen langer staan. De meesten staan er een week. Op de camping komen ieder jaar meestal dezelfde campinggasten en dat is bij zo'n 4daagse wel gezellig.

Samen met manlief ging ik op zondag mijn startbewijs ophalen. Het is dan altijd erg gezellig in de stad Nijmegen. Sommige straten zijn versierd met schoenen en in bomen hangen de gladiolen al

Dit jaar ging het aan- en afmelden anders dan voorgaande jaren. Nu geen bepaalde rij waar je je moest aanmelden met een bepaalde letter maar nu was je wandelschoen of gladiool (ik was dus wandelschoen) en dan mocht je je bij iedere rij met wandelschoen aanmelden.

We keken op ons gemak nog wat rond in de stad en genoten van het optreden van verschillende streetbands. Natuurlijk pikten we ook nog tweemaal terrasje hoewel het in de drukte niet meeviel om een plaatsje te vinden. 

Zonder dat we het wisten zaten we aan het eind van de middag op een terras waar de Vlaggenparade langskwam. In deze feestelijke en zeer muzikale straatparade werden de vlaggen van alle deelnemende nationaliteiten in de Vierdaagse gedragen. Aan de Vlaggenparade deden diverse groepen, orkesten en meerdere buitenlandse detachementen mee - in totaal ruim 2.000 personen!

De straatparade en de officiële openingsceremonie op de Wedren zijn een vervolg op de Vlaggenparade in het Goffertstadion, die in 2012 wegens tanende belangstelling geschrapt werd. Vorig jaar werd deze voor het eerst gehouden.

Zoals ieder jaar ging ik ook nu weer op dag dat ik mijn startbewijs ophaalde bij de Italiaan eten. Toen ik vroeger nog samen met Janny de 4daagse liep deden we dit al en een goede gewoonte moet je in ere houden.

Dinsdag 18 juli: De dag van Elst

Dit jaar was er voor het eerst bij de 30 km ook een vroege en een late start ingevoerd. Ook was de route van de eerste dag nu anders om. Dat betekende dat de Oosterhoutse dijk niet meer aan het eind was maar aan het begin. Hierdoor had ik wel wat moeite om me te oriënteren. Ik vond het stuk naar Elst ook erg lang maar dat kon ook verbeelding zijn want omdat ik de late start had was er in het begin nergens meer koffie te koop. Van Heleen en Karin (zij liepen de 40 km en hadden de vroege start) kreeg ik een appje, zij gingen als een speer. Nu dat kon ik niet echt van mijzelf zeggen want direct in het begin had ik al last van mijn teen. Ook las ik op de matrixborden dat je je hoofd moest bedekken en ik had mijn zonnehoedje al verloren voordat ik op de wedren was.

Toen ik in Elst was nam ik een rust in de Grote Kerk (ook dit is in de loop der jaren een gewoonte geworden) je kunt er even rustig plaats nemen in een kerkbank, even weg uit de drukte, en ze hebben er ook altijd koffie en er is een mogelijkheid voor toiletbezoek.

Het was intussen behoorlijk warm geworden en ik was blij als ik een waterpunt of ergens een waterslang tegenkwam zodat ik een natte doek in mijn nek kon leggen.

Het was wel grappig dat je veel en regelmatig bordjes langs de route zag staan waarop stond "Probeer te keren" De inwoners van de plaatsen waar de 4daagse doorkwam leken het er niet echt mee eens te zijn dat de route van de eerste dag nu andersom gelopen werd.

  

Er is ook gekozen om de route van de 30 km zodanig aan te passen, dat deze na Elst dezelfde route volgt als de 40 km militair. Dat betekende dat de 30 km dit jaar voor het eerst door Bemmel liep. Hierdoor werd de af te leggen afstand wel wat langer.

Toen ik op de Waalbrug liep werd ik door een man aangesproken die vroeg of ik een blog bijhield en of ik Noortje was. Het bleek dat hij regelmatig mijn blog las en hij leek ook te weten dat ik wat last van een blessure had.

De eerste dag had ik volbracht ondanks de pijn aan mijn teen. De afstand was i.p.v. 30 km 33 km. Maar de 30 km loopt altijd meer dan de 120 die het zou moeten zijn over de 4 dagen.

Dat de eerste dag nu andersom gelopen werd vond ik persoonlijk wel een vooruitgang hoewel ik wat moeite had om te te oriënteren. Andere jaren wist ik precies hoe de route was en nu had ik er wel een beetje moeite mee.

Woensdag 19 juli: De dag van Wijchen

Vandaag zou ik de vroege start hebben en daarom had ik de wekker al vroeg gezet. Maar ik kon mijn schoen niet zonder pijn aankrijgen en daarom moest ik helaas het besluit nemen om te stoppen. 

Al vroeg hoorden we het zingen en de muziek van de wandelaars die langs de camping kwamen. Heleen en Karin zouden bij ons een rust houden.

Daarom waren manlief en ik aan de kant van de weg gaan zitten om ze te zien aankomen.

Met Heleen ging het prima maar Karin had erg veel last van haar heupen en het huilen leek haar nader te staan dan het lachen en zij dacht eraan om te gaan stoppen.

Ik stelde voor dat ze het nog even zou proberen en als het niet beter zou gaan dan moest ze ons maar bellen en zouden we haar ophalen. Ik was er eigenlijk van overtuigd dat ze zou bellen maar ik hoorde de hele dag niets. Karin heeft zich bij binnenkomst in Nijmegen laten masseren met de hoop dat het de volgende dag beter zou gaan.

Donderdag 20 juli: De dag van Groesbeek.

Persoonlijk vind ik dat altijd, ondanks de Zevenheuvelenweg, een leuk dag. Waarschijnlijk komt dit ook omdat er dan door onze regionale krant telegrammen afgeleverd worden die je familie, vrienden en kennissen van tevoren naar de krant hebben kunnen sturen.

Ik was benieuwd of Karin zou kunnen starten en ik zag op Follow App dat ze gestart was.

Deze dag ging ik met Marina, Heleen haar ouders, schoonouders en vriend naar Breedeweg om hun te langs te zien komen. Ik zou in bij het station in Lent worden opgepikt en terwijl ik er stond te wachten belde Heleen haar vriend of ik er al bijna was. Hij bleek met zijn ouders bij Van der Valk te zitten en zei dat hij alvast een koffie zou bestellen. Niet veel later stond Marina met Heleen haar ouders ook voor Van der Valk en gingen wij naar Breedeweg.

Heleen en Karin hadden vandaag in het begin van de dag wel wat regen gehad. Ik kreeg een foto toegestuurd waarop te zien is dat ze wel een hele bijzondere rustplaats gevonden hadden. Ik nam aan dat het het tuincentrum was waar ik ook altijd een rust hield omdat ze daar van die lekkere roombroodjes hebben.

Toen we in Breedeweg waren keken we regelmatig op de Follow-App om te kijken hoever ze al waren. En toen zagen we ze aankomen. Natuurlijk lieten ze zien dat ze uit de provincie Groningen kwamen met hun vlaggetjes.

Ze hielden er een korte rust en aten er een soepje voordat ze aan hun laatste 12,5 km begonnen.

Ik had aan Heleen en Karin gevraagd of ze mijn telegrammen wilden meenemen. Toen ze erom vroegen wilden ze een interviewtje afnemen maar doordat ik er zelf niet bij was hebben ze het bij hen afgenomen. Er moesten wat telegrammen geopend worden maar dit mocht pas na toestemming van mij dus moest er eerst nog gebeld worden.  

Bovenstaande stukje en foto kwam die dag op de site van onze regionale krant te staan.

Nadat we eerst nog een hapje gegeten hadden in het centrum van Nijmegen gingen we naar de Wedren waar we ze opwachten. Hier kreeg ik ook mijn telegrammen en het bleken er in totaal zelfs 29 te zijn. 

Wel grappig, een dame zei: "dat zijn er wel heel wat, ik heb er maar één". Hierop antwoordde ik: "en dan te bedenken dat ik na een dag al ben uitgevallen".

Karin zou zich nog even gaan laten masseren maar ik vond het toch heel knap van haar dat ze nog steeds in de race was.

Na een poosje nam ik afscheid en ging weer terug naar de camping.

Vrijdag 21 juli: De dag van Cuijk 

Vandaag voerde de route niet ver van onze camping af. We hadden afgesproken om ze daar te ontmoeten. Wij dachten dat me nog tijd genoeg hadden maar opeens weer er gebeld en zeiden ze dat ze al bij restaurant St. Walrick waren. Wij gingen er met gezwinde spoed heen. 

Nadat ze hun koffie met iets lekkers erbij op hadden gingen ze weer verder. Ik vond dat we al snel een appje kregen dat ze in Linden aan de soep zaten.  

De 40-kilometerwandelaars (burger) van de Nijmeegse Vierdaagse komen op de laatste dag altijd door Linden. Voor deze gelegenheid versieren de inwoners hun dorp op een ludieke manier volgens een thema (dit jaar was het Romatiek) Het weekend na de Vierdaagse is de versiering nog te bewonderen.

Ik kreeg wat foto's opgestuurd (trouwens ik zou het ook niet in het echt gezien hebben want de 30 km komt niet door Linden.

Dat de laatste dag van de 4daagse de Dag van Cuijk genoemd wordt vindt ik altijd wat vreemd want de 30 km komt ook niet door Cuijk.
Intussen was ik naar Nijmegen gegaan waar ik Marina ontmoette. Wij gingen net als vorig jaar op het terras van Doppio zitten om te genieten van een heerlijke koffie.

Langzamerhand werd het tijd om richting de Wedren te gaan om ze binnen te halen. Al snel zagen we ook Heleen haar ouders. Marina weet precies waar we ze zouden kunnen ontmoeten want als niet wandelaar mag je op vrijdag de Wedren niet op.

Na een poosje kwamen ze bij ons.

ZE HADDEN HET GEHAALD!

Heleen voor de achtste keer en Karin voor de tweede keer. Vooral vond ik het super dat Karin het uitgelopen had. Ze had veel last van haar heupen en toch startte ze steeds weer iedere dag.

Ondanks dat ik maar een dag gelopen heb kreeg ik toch nog cadeautjes ook.

Een speciaal gemaakt wandelshirt, een drinkfles met speciaal gemaakt opdruk erop en een bedel voor mijn Pandora armband (ik heb al meer bedels voor mijn Pandora armband die speciaal voor de 4daagse worden uitgegeven en dus was ik hier erg blij mee) Trouwens ook met mijn andere cadeautjes.

Alle gevers hartelijk dank voor jullie cadeautjes.
Ondanks dat ik maar één dag heb kunnen lopen heb ik toch nog wel genoten van de 4daagse maar meelopen is toch wel het allermooiste.
Ik weet niet of het voor mij een teken was om maar niet meer aan de Nijmeegse Vierdaagse te beginnen nu ik al na een dag ben uitgevallen. Toch heb ik het nog niet uit mijn hoofd gezet.