Een paar weken overwinteren in Turkije (week 10)

We besloten om deze week nog een keer met de Bootbus naar Antalya te gaan. Het is wel jammer dat de boot buiten het seizoen om zo laat uit Kemer vertrekt en dat de boot ook weer vroeg terug gaat. Aangezien we er voor zorgden dat we goed op tijd bij de boot zouden zijn hadden we nog genoeg tijd over om in het Moonlight park ergens koffie te gaan drinken.

We dronken er koffie aan het strand en manlief telefoneerde of het haast tijd was voor de boot, haha, maar niet heus. Ik vind die bijzondere telefoons aan het strand wel heel grappig.

Toen we op de boot zaten lieten we al snel de jachthaven van Kemer achter ons. Na een goed uur kwamen we in de haven van Antalya aan.

We hadden afgesproken om Christoffel in Antalya te ontmoeten op zijn stamterras (hij was precies één week thuis in België geweest en was nu al weer terug in Turkije maar nu in een hotel in Belek)

Nadat we met elkaar koffie hadden gedronken gingen we onze eigen weg. Omdat wij in het verleden de moskee die bij de Yvile Minare hoort weleens bezocht hadden wilden we deze nog weer eens van binnen bekijken.
De huidige moskee is pas een eeuw later gebouwd dan de gegroefde minaret.

Inwoners van Antalya kennen de moskee beter als Ulu Cami, wat niet veel meer betekent dan grote moskee.

In deze moskee is op het tapijt al te zien in welke richting Mekka ligt, trouwes dat schijnt op veel tapijten zo te zijn in een moskee.

Ook in deze moskee is een mooie mimbar (preekstoel)  Ook bevindt zich midden in deze  moskee een soort verhoging. Of dit nu de dakka is die in sommige moskeeën zijn durf ik niet te zeggen. Maar op een dakka worden door medewerkers van de moskee de handelingen van de iman, voorganger nagedaan. Zo kan iedereen in de moskee zien wat de iman doet. 

Vlak naast de moskee bevindt zich nog een mooie poort van de theologische school die in 1239 gebouwd is door Atabey Armağa.

Het theologische college Karatay Medresse kwamen we ook even verderop tegen op onze wandeling door de oude stad en dateert uit de 13e eeuw. De sculpturen in de gebedsnis zijn voorbeelden van Seltsjoekse kunst.

Het viel ons op dat er midden in de oude stad tussen winkeltjes etc. zomaar een soort kleine parkjes opdoken waarvan uit je een prachtig uitzicht had over de oude stad of over de haven.

Het is de bedoeling dat de authentieke oude houten huizen in de oude stad gerestaureerd worden in hun oorspronkele staat las ik in een boekje. Er is nog heel wat werk te verzetten zagen we.

In de oude stad zijn heel veel winkeltjes en als je niet door de verkopers, die voor hun winkeltjes zitten, opmerkzaam gemaakt wordt op hun koopwaar dan doet een kat dat wel.

Wij vinden het geweldig om Antalya een bezoek te brengen en dan met name aan de oude stad. De smalle straatjes roepen een bepaalde sfeer op. Hoe wel je in het oude centrum toch ook wel wat dingen van deze tijd ziet. Zoals de tekenig op een raam van een pub en de Daltons bij een restaurant aan de haven.

We aten nog wat bij een restaurant aan de haven waar ik op hete kolen zat omdat ik bang was dat we de boot niet konden halen voor de terugreis. Maar we kregen ons eten op tijd en waren precies op tijd voor de terugreis bij de boot.
Al snel kwam de kust bij Kemer weer in zicht en vaarden we de haven binnen waar de vele schepen liggen te wachten op het toeristenseizoen voor een vaartochtje langs de kust.

Ook wandelden we deze week naar Kuzdere vanuit Kemer.

Kuzdere was tot tien jaar geleden nog een onafhankelijk dorp maar behoort nu bij Kemer. Qua oppervlak is Kuzdere zeker groter dan Kemer, omdat de almen in de bergen ook tot het dorp horen.

Een herkenningsteken van Kuzdere zijn de "Karatas", een zwarte rotsformatie die midden in de voormalige rivierbedding  staan.
Een curiositeit zou te vinden zijn voor een theehuis in de oude dorpskern (helaas las ik dit pas later) Hier komt water uit een boom! In het dorp vindt men nog steeds het oude Turkse landleven en is het onaangetast gebleven door toerisme.

De grens met Kemer is de rivier die in de winter binnen enkele uren kan veranderen in een kolkende stroom. In de zomer is de bedding droog en wordt dan als grindgroeve gebruikt. In 2003 was er dagenlange zware regenval in de bergen en de bedding kon het water niet snel genoeg meer afvoeren naar de zee. Beide bruggen over de rivier zijn toen weggespoeld, samen met enkele huizen en bedrijven die te dicht op de oever stonden. De bedding is nu veel breder dan voor de overstroming. Intussen zijn er twee nieuwe bruggen gebouwd en hebben zich geen nieuwe overstromingen meer voorgedaan.

Tijdens onze wandeling door het dorp was goed te zien dat het nog echt een boerendorpje was. Ook kwamen we er geen toeristen tegen. Ook hier was de bevolking weer bijzonder vriendelijk.

Overal zag je bij de huizen van de bewoners wel wat dieren lopen. We vonden het heel leuk om vader en moeder gans met hun jongen in de sinasappelboomgaard te zien lopen. Trouwens je ziet hier niet erg veel koeien.

Vaak kom je plekken tegen waar water te tappen of te drinken is uit een soort natuurlijke bron. Vooral in de zomer wanneer het hier erg heet is zal dit zeker geen overbodige luxe zijn.

In dit dorp kwamen we ook een winkeltje tegen met allerlei voer voor dieren. Ook nu was het jammer dat we geen Turks spreken want de winkelier sprak alleen Turks.

Overal in het dorpje zagen we aquaducten die natuurlijk heel belangrijk zijn voor de bevolking voor hun sinasappelboomgaarden, hun vee etc.

We genoten van onze wandeling en ook van de stilte op het gezang van de vogels na. Langzaamaan gingen we weer met een omweg terug richting Kemer.

Toen we bijna weer in Kemer waren kwamen we langs de Kebap Salonu waar het toen we er langs kwamen op de heenweg erg druk was dus dat is meestal wel een goed teken. We besloten er de lunch te gebruiken.

Voor nog geen €3,50 omgerekend hebben we er heerlijk gegeten. In dit soort restaurantjes waar geen toeristen komen zijn de prijzen altijd laag en de bediening erg vriendelijk. Men sprak alleen Turks maar met gebarentaal kom je toch ver.
Verder deden we deze week nog mee aan een rondleiding in de keuken.

We hadden al vaker zo'n "kitchen tour" gedaan maar in mijn beleving was het nu uitgebreider. Er blijken 80 mensen in de keuken te werken en in het vakantieseizoen zijn dat er 100. Natuurlijk moesten wij plastic hoesjes over onze schoenen en haarnetjes op. Wat ik ook interessant vond om te horen dat van al het eten monsters worden genomen en dat deze 72 uur bewaard worden (in het glas van de koelkast zie je mijn nog met mijn haarnetje op)

De foto's van de rondleiding heb ik helaas met mijn telefoon moeten nemen omdat ik mijn camera niet bij me had.
Trouwens mijn trui heeft de kleermaker zeer netjes korter gemaakt en daarom heb ik er nog meer shirts gebracht die inmiddels ook klaar zijn. Wat ik ook weer frappant vond was dat ik pas de laatste keer alles in een keer hoefden af te rekenen. In totaal zijn we er drie keer geweest.
Helaas zit onze vakantie er bijna op. We hopen wel dat wanneer we weer in Holland zijn dat de temperatuur daar wat hoger zal zijn dan de laatste tijd want anders is het helemaal een overgang.