Een paar weken overwinteren in Turkije (week 8)

De tijd vliegt hier voorbij en zeker deze achtste week is omgevlogen. Deze week wandelden we driemaal de heuvel naar Kemer over. In het begin van onze vakantie had ik gedacht dat we dit deze weken niet zouden kunnen doen i.v.m. de pijnlijke voet die manlief in het begin van onze vakantie had. Andere jaren gingen we meestal wel een keer per week de heuvel over.
Het is een heuvel met zes bochten en steeds als we een bocht gehad hebben zeggen we nog zoveel bochten te gaan.

Onderweg heb je een mooi uitzicht op de wijk Kiris waar ons hotel zich bevindt en op Kemer en als het erg helder weer is kun je zelfs Antalya in de verte zien liggen.

Het was deze week goed te zien dat het een paar keer de week ervoor flink geregend had want wij hadden het kleine watervalletje nog nooit zo zien stromen als deze week.

Wanneer we dan in het plaatsje Kemer zijn drinken we er meestal ergens een Turkse thee maar na de derde keer deze week over de heuvel gegaan te zijn vonden we dat we onszelf wel met iets extra's mochten verwennen.

De koek was heerlijk maar wel erg machtig en wat we door het wandelen deze week aan gewicht verloren waren zat er vast  in één klap weer aan.
Ook gingen we deze week nog een keer naar Antalya. Christoffel vertelde ons dat je met de Busboat in het weekend naar Antalya kunt. Hij ging ook en wist de opstapplaats.

De boot doet er ongeveer een uur over en vertrekt uit de jachthaven. Om op de boot te komen heb je je paspoort nodig. Maar goed dat Christoffel dit gezegd had want anders had ik deze misschien wel niet bij me gehad (hoe wel je wel verplicht bent om altijd je paspoort bij je te dragen er wordt hier veel gecontroleerd)

Zodra we de jachthaven uit waren maakte de boot flink snelheid en het was mooi om de kust aan ons te zien voorbij glijden (helaas zijn de foto's van de voorbijgaande kust niet goed scherp geworden en daarom heb ik ze ook niet geplaatst)
Na een klein uurtje kwam de haven van Antalya in zicht.

Toen we van boord waren gingen we eerst met Christoffel nog iets drinken op zijn stamterras en daarna gingen we onze eigen weg. Ook deze keer kregen wij hier onze drankjes weer gratis. Omdat ik de vorige keer na ons bezoek in Antalya erachter kwam dat we de beroemde Hiadrianus poort niet bezocht hadden wilde ik deze beslist deze keer niet missen. Ik vroeg dan ook aan de ober hoe we het beste bij de poort konden komen.
In het jaar 130 na Christus is aan de oostelijke kant van de oude stad Antalya de Poort van Hadrianus gebouwd. Deze triomfboog is gebouwd ter gelegenheid van een bezoek door de Romeinse keizer Hadrianus aan de stad.
De Hadrianuspoort ligt aan Atatürk Caddesi. Tegenwoordig lijkt de poort onderdeel te zijn van de oude vestingmuren van Antalya. In de praktijk was de poort verstopt achter de muur, wat mede de reden is dat deze bezienswaardigheid zo goed bewaard is gebleven. Door dit deel van de muur te slopen kwam de poort tevoorschijn.
Aan weerskanten van de poort staan twee grote vierkante torens. De poort bestaat uit drie arcades, waarvan alleen de middelste doorgang biedt. Dit is uitsluitend toegankelijk voor voetgangers. De Hadrianuspoort is één van de toegangsmogelijkheden vanuit het nieuwe Antalya tot de oude binnenstad.

De Hadrianuspoort was vroeger met wit marmer bekleed, maar daar is vrijwel niets meer van over.

We slenterden door de sfeervolle straatjes van het oude Antalya. We waren eerst met een lift vanuit de haven naar boven gegaan wat er is een heel hoogteverschil van de oude stad met de nieuwe stad en op de grens daarvan is de poort. Nu zouden we later naar beneden gaan en dat zou natuurlijk beter gaan dan stijgen.

Al slenterend kwamen we Het Kesik Minare tegen, ook wel bekend als het afgebroken minaret. Het werd gebouwd in de 2e eeuw als een Romeinse tempel. Het werd daarna enkele malen verbouwd tot kerk en vervolgens tot moskee. Door de eeuwen heen werd het gebouw meerdere malen beschadigd. Tijdens een brand in 1896 werd het gebouw vernietigd. Alleen de minaret bleef in tact. 

We kwamen leuke hotelletjes tegen die in Ottomaansestijl gebouwd zijn. Ze lijken me zeer geschikt voor een citytrip. De meeste hotelletjes hebben een mooie binnentuin en sommigen zelfs een zwembad (toevallig stond er in de nieuwsbrief van Kras welke ik deze week ontving een leuke aanbieding van een hotelletje wat we zelfs gepasseerd waren)

Omdat we op een heel hoog punt in de oude stad waren hadden we een mooi gezicht  over de haven.

Manlief vond het wel leuk om mij bij springbokken die van takken en hout gemaakt waren op de foto te zetten. Hoewel het wel even duurde voordat er geen andere mensen meer foto's aan het nemen waren.

Overal waar je kijkt bij het oude Antalya zie je de Yivli Minare, een 13de eeuwse minaret en hét symbool van het oude Antalya. De moskee met de "gegroefde minaret", Yivli Minare, stamt uit de Seldjoekse tijd. De gegroefde minaret werd in opdracht van  sultan Alaeddin Keykubut gebouwd en is eigenlijk niet alleen het symbool van het oude Antalya maar eigenlijk van de hele stad Antalya.

Omdat het nog niet het toeristenseizoen is gaat de boot al weer redelijk vroeg naar Kemer terug en buiten het seizoen om vaart er alleen één heen en later weer één terug. We zorgden er dus voor dat we ruim op tijd weer bij de steiger van de boot waren. Opnieuw weer de controle van de paspoorten en dit ging niet zo snel als vanmorgen. De man achter het loket waar we de tickets moesten kopen had eerst wat problemen met het serienummer in het paspoort van manlief: was dit nu een o of een 0. Ik wist dat op dat moment ook niet maar een letter o komt niet voor in het serienummer van een hollanse paspoort  maar altijd het cijfer 0.
Bij mijn naam gaf het ook wat problemen maar uiteindelijk waren wij dan toch zo ver dat we naar de wachtruimte konden. Ook moest ik mijn handtas ook nog leeg halen toen ik door de security ging. De controle hier in Turkije lijkt veel beter dan in Holland. De Turken zelf zeggen dat ook en ze begrijpen daarom niet dat wij angst hebben om naar Turkijete komen zeggen ze.

Al snel voeren we de haven uit en ik hoopte dat er enkele dolfijnen met de boot zouden meezwemmen want dit schijnt weleens te gebeuren. Maar helaas we zagen er geen.
Hoe dichter we bij Kemer kwamen hoe donkerder de lucht werd en af en toe viel er zelfs een beetje regen.

Vlakbij de haven bevindt zich een Mc Donalds restaurant en omdat ik alleen bij Mc Donalds de milkshakes maar lekker vind besloten we er daar een te nemen. De smaak was precies als bij ons alleen de prijs was bijna de helft minder dan in Nederland.
Verder heb ik deze week een belofte die ik gedaan had, via WhatsApp naar enkele bekenden, waar gemaakt. Ik zou een keer zwemmen in zee. Op de dag dat het erg koud in Nederland was heb ik gedacht nu moet het dan maar gebeuren. In de zee zwemmen hoofdzakelijk een paar Russen. Voor hen is het water hier helemaal niet koud maar ik moest er toch eerst wat moed voor verzamelen.

Het is hier een kiezelstrand en ik had geen waterschoenen aan. Het was daardoor moeilijk om er ver in te lopen en af en toe kwamen er ook wilde golven. Toen ik er door was kwamen er juist weer een paar flinke golven aan en ik werd dan ook omver gegooid en over de kiezels geschoven. Gevolg een wondje aan een van mijn achterste boven benen.

Verder hebben we deze week ook weer de gastvrijheid en de behulpzaamheid van de bevolking meegemaakt. De zondag is voor de Turken een echte familiedag en zij picknicken dan ook vaak met de hele familie aan het strand. Bovenstaande familie riep ons om met hun mee te barbecuen. Het vlees zag er best goed uit en ze hadden al heel wat in een pan zitten. We voelden ons wel wat bezwaard dat wij hun uitnodiging afsloegen maar wij waren op weg naar ons vaste adresjes waar we regelmatig iets eten.
Verder waren we deze week naar het nabij gelegen dorpje gewandeld en toen wij terug liepen begon het hevig te regenen. Opeens stopte er een auto met twee jonge Turkse mannen en vroegen of ze ons mee konden nemen. We konden zeggen waar we heen wilden. Fantastisch toch! In Nederland zou ik denk ik nooit ingestapt zijn.
Iedere keer verwonderen we ons weer over hun behulpzaamheid en gastvrijheid. Daar zouden wij nog heel wat van kunnen leren.