Extra lang weekend Valkenburg 19 tot 23-04-2018

Ieder jaar gaan mijn schoonzusje, manlief en ik in maart of april voor een extra lang weekend naar Zuid-Limburg. Ook dit jaar hadden we dit weer op ons programma staan. De weersverwachting leek uitstekend te zijn. Mijn schoonzusje had zichzelf als reisleidster aangesteld en een paar dagen voor vertrek kregen we het reisprogramma per mail toegestuurd. Het zag er leuk uit en we hadden er zin in.
Op de dag van de heenreis stond een bezoek aan het Herman Brood Experience in Zwolle op het programma.

Dit museum is een ode aan Herman Brood. Hier zijn allerlei persoonlijke voorwerpen van Brood, zoals brieven, gedichten, tekeningen, beschreven bierviltjes en kunst te zien. De objecten komen voornamelijk uit de privécollecties van weduwe Xandra en jeugdvriend Ivo de Lange, initiatiefnemer van het museum. Zwolle is een logische plek voor de Herman Brood Experience: hier werd hij in 1946 geboren. 

Er zijn ook persoonlijke items van Brood zelf te zien. Nooit eerder vertoonde foto's, door hem beschilderde gitaren, kledingstukken, schildersmateriaal en zelfs zijn spuitnaalden. Het was wel jammer dat de meeste voorwerpen in een vitrinekast stonden of lagen en daarom niet goed op de foto gezet konden worden.

Ondanks dat het een klein museum is is het beslist de moeite van een bezoekje waard.

Nadat we in de buurt van het museum geluncht hadden gingen we naar Horst aan de Maas waar ik bij het Loopcentrum wilde vragen of het nog zin had om een paar nieuwe zolen onder een paar van mijn wandelschoenen te zetten. Gelukkig was dit nog zeker de moeite zeiden ze en hoewel het niet goedkoop is is het nog altijd de helft van de prijs van een nieuw paar.   

Dag twee stond de Autoroute Drielandenpunt op het programma. Wij hadden deze route in het verleden ook al eens gereden maar het blijft een mooie route. 

We begonnen met een bezoek aan de militaire begraafplaats Margraten.

De begraafplaats in Margraten stamt uit 1944, toen het Amerikaanse Negende Leger vanuit Frankrijk en België via Nederland oprukte naar Berlijn. Er was behoefte aan een begraafplaats dicht bij Duits grondgebied om de Amerikaanse slachtoffers die vielen tijdens de opmars naar Berlijn te kunnen begraven. De militairen die sneuvelden in de regio, rusten veelal op deze begraafplaats maar het zijn vooral Amerikaanse soldaten die sneuvelden in de opmars naar Berlijn die hier ten tijde van de oorlog werden begraven. Dagelijks reden vrachtwagens met in Duitsland gesneuvelde Amerikaanse soldaten naar Margraten om daar te worden begraven. Het was ten tijde van de oorlog niet toegestaan om Amerikanen op vijandelijk grondgebied te begraven.
De aanleg van de begraafplaats was door de hevige regenval in die periode een zware klus. Een grote modderpoel zorgde ervoor dat het terrein nagenoeg onbereikbaar was geworden. Vele vrachtwagens met grind konden dit niet verhelpen. Uiteindelijk werden een groot aantal boomstammen aan elkaar gebonden, die als fundering dienden voor de nieuwe weg. De begraafplaats werd hierna in gebruik genomen, een half jaar later hadden meer dan 10.000 slachtoffers in Margraten hun rustplaats gevonden. Destijds was de indeling nog niet zoals nu, de rijen liepen in rechte lijnen i.p.v. in de huidige waaiervorm.

Het viel me op dat er best veel bezoekers op de begraafplaats waren en ook jonge bezoekers.

De autoroute voerde ons door de Voerstreek. Onderweg zagen we heel wat mooie vakwerkhuizen.  

Bij Gasterij de Commenderie in St. Pieters-Voeren hielden we een koffiestop of misschien kan er beter gesproken worden over een lunchstop want de wafel die we bij de koffie namen maakte dat we geen behoefte meer hadden aan een lunch.

Op de toiletdeuren waren schoenen geschroefd. Ik vond dit erg origineel want dit had ik nog nooit eerder ergens gezien. 

Ook wilden we Café Modern nog even bezoeken, niet dat we kroegenlopers zijn maar dit café werd in 2009 gekozen als "Strafste Café" van Vlaanderen in het programma Vlaanderen Vakantieland. En met recht en rede. Dit Café en eethuis werd ondergebracht in het oude schooltje van Teuven. Daarbij werd heel wat van de oude school bewaard. De krijtborden hangen er nog in de eetzaal, de toiletten zijn er nog in authentieke stijl en op de speelplaats is er een terras gemaakt. Ook bevindt zich in een van de klaslokalen wat nu als restaurant dient, een Dansorgel. Toen we buiten op het terras iets zaten te drinken hoorden we opeens het orgel spelen. Mijn schoonzusje en ik snelden naar binnen om het te zien en beter te horen.

Omdat we zulk uitzonderlijk heerlijk weer hadden was het er heerlijk zitten. Ondanks dat het nog geen weekend was was het behoorlijk druk op het terras. na een poosje werd het tijd om onze route weer te vervolgen.

Regelmatig werd er een fotostop gehouden. Als het zulk mooi weer is is het net of de omgeving dan ook nog veel mooier is vind ik. We besloten ook nog naar het echte Drielandenpunt te gaan, hoewel de route er ons niet echt naar toe bracht.

Een paar meter vanaf het drielandenpunt bevindt zich ook het hoogste punt van Nederland. op de foto lijkt het of er nauwelijks mensen zijn maar het duurde wel even voordat ik de foto van het hoogste punt van Nederland kon nemen want steeds stonden er mensen bij die er mee op de foto wilden.

Op dag drie bezoeken we eerst de begraafplaats op de Cauberg. Mijn zusje had mij geadviseerd om deze te bezoeken. Zij en ook ik nemen graag een kijkje op een begraafplaats maar hoewel ik al heel vaak in Valkenburg geweest was had ik hier nog nooit eens een bezoekje gebracht. Deze begraafplaats is een historische begraafplaats in de Valkenburg. De begraafplaats wordt gekenmerkt door een terrasvormige aanleg op de helling van de Cauberg en de aanwezigheid van enkele bijzondere grafmonumenten.

Ligt het oude deel van de begraafplaats nog op redelijk vlak terrein, de nieuwere delen liggen allemaal hoger op de helling van de Cauberg met een hoogteverschil van bijna 30 meter. Die hellingen vormden de inspiratie om galerijgraven aan te leggen, terrasvormig tegen de helling omhoogklimmend.

Op de begraafplaats bevindt zich een viertal grafmonumenten van mergelsteen die alle bescherming genieten als rijksmonument. 

De grafkapel Habets is een ontwerp van Pierre Cuypers uit 1892 en bestaat uit twee bovengrondse delen: een vrijstaande grafkapel en een tegen de mergelwand gebouwd poortgebouwtje waarachter zich de entree bevindt naar de ondergrondse grafkelder. De 8-zijdige grafkapel bevindt zich op een omheind deel van het kerkhof, iets verhoogd gelegen tegen de helling van de Cauberg. De kapel is een uitbundig vormgegeven neogotisch bouwwerk met spitsboogvormige glas-in-loodramen, zadeldakjes met waterspuwers en een lantaarn met een spits dak. Het entreegebouwtje van de

grafkelder is terughoudender vormgegeven en maakt deel uit van de gravenwand, waarin zich een aantal andere familiegraven bevinden. In de grafkelder bevinden zich 16 grafnissen in vier rijen boven elkaar.

Verder stond een bezoek aan Monschau in Duitsland op het programma.

Al sinds de 12e en 13e eeuw is Monschau een regionaal belangrijke plaats in het noorden van het Eifelgebergte. In 1352 verwierf het stadsrechten. In de 18e eeuw was Monschau een zeer rijke textielstad met zo’n 6000 werknemers. Rond 1900 zakte de textielhandel in en werd Monschau een zeer geliefde toeristenplaats. Het stadsbeeld is in 300 jaar haast niet veranderd. Met zijn vele vakwerkhuizen en typische gevels is Monschau een stad met een historierijk verleden en een levend heden. We gaan voordat we het stadstreintje in gaan eerst nog naar het glasmuseum.

Dit is niet alleen een museum met glaswerk maar ook een ouderwetse glasblazerij waarin regelmatig demonstraties gegeven worden hoe volgens het handwerkers ambacht glaswerk geblazen wordt. We kopen er iets voor in de kerstboom. Tegenwoordig vind ik het leuk om als een soort souvenir iets voor de kerstboom mee te nemen. Terwijl we op het stadstreintje staan te wachten zien we een forelvisser in het water staan.

Het stadstreintje reed overal langs en tegelijk werden we over de geschiedenis van de weefstad geïnformeerd. Er bestond de mogelijkheid om op verschillende plaatsen uit te stappen en bij met een latere rit weer ver mee te rijden. Bij de Burcht waar een fotostop was hadden we een mooi uitzicht  over de stad en de Haller ruïne.

De burcht is onstaan in de 13e eeuw en vervolgens uitgebreid en ommuurd in de 15e eeuw. In 1543 slaagde keizer Karel V erin de burcht van de Julicher graaf in te pikken. De Fransen richtten het aansluitend in als nationaal goed en verkochten het. De toenmalige eigenaar kon het gebouw echter niet alleen onderhouden en de burcht verviel en werd helaas een ruïne.

Vele jaren later werd de burcht vernieuwd en na de eerste wereldoorlog nam een jeugdherberg zijn intrede in de west-vleugel.

We liepen terug naar de auto toen ik dit infobord zag voor een hek. Ik had er nooit van kunnen opmaken dat daar een grot zou zijn want er was nergens een opening te zien.

We vervolgden onze autorit naar Abdij Mariawald Dit is een vaak bezocht klooster en ook wij waren hier al vaker. De monniken maken er zelf hun zeer gewaardeerde erwtensoep en deze staat dan ook in de wijde omtrek bekend. 

Vele dagjesmensen gaan naar de abdij voor een lekker hapje in hun restaurant of doen inkopen in hun kloosterwinkel. Als wij er komen nemen we altijd de erwtensoep en zelfs nu nu het zo erg warm was namen we alle drie erwtensoep en het smaakte zelfs met de hoge temperatuur heerlijk.

De vierde dag gingen we naar een brunch en reden daarna nog een stukje van een route in Limburg. Het was wel even moeilijk om de route ergens op te pikken maar uiteindelijk lukte dit toch.

Iedere avond deden we spelletjes (die mijn schoonzusje bijna allemaal won) nadat we eerst ergens waren gaan eten. De reisleidster (schoonzusje) had thuis al restaurantjes opgezocht en sommige ook al besproken.

De dag dat we naar huis gingen hadden we een bezoek aan tuincentrum Oosterik in Dennenkamp op ons programma staan. Dat tuincentrum was zo groot dat ik het moeilijk vond om er dingen te vinden. We heb ik er een schilderij voor aan de blokhut gekocht maar verder zag ik niet zo snel leuke dingen voor in de tuin. Ik had hier eigenlijk wel op gehoopt.

Al met al hebben we weer een heerlijk lang weekend gehad en manlief en ik willen de reisleidster hartelijk bedanken voor het leuke programma wat ze had opgesteld. Je mag het de volgende keer wel weer doen hoor!