Verslag van de 102de Vierdaagse van Nijmegen van 17 t/m 20 juli 2018

Dit jaar zou ik weer proberen de Vierdaagse van Nijmegen te gaan lopen hoewel ik er een hard hoofd in had of het me wel zou gaan lukken omdat ik de laatste maanden steeds blaren loop.

De afgelopen twee jaar was het niet gelukt. In 2016 was ik geopereerd aan mijn schouders en vorige jaar heb ik maar een dag gelopen omdat ik al geblesseerd begon. 

We gingen al de donderdag voor de Vierdaagse naar de camping waar de meeste gasten die er staan ook de Vierdaagse lopen. Altijd gezellig om elkaar weer te zien want de meesten komen er ieder jaar weer hoewel het geen speciale Vierdaagse camping is. 

Iedereen die loopt heeft een Vierdaagse vlag aan de voortent of caravan hangen en wij dus ook. Het mooie van deze camping is dat er iedere dag een  speciale bus is die je naar Nijmegen brengt. De kaarten hiervoor waren o.a. zaterdag al te koop. Ik kocht ook een kaart voor Heleen want die zou dit jaar bij ons in de voortent slapen.

Op zondag ging ik mijn startbewijs al halen. Ik kreeg een blauw polsbandje om (iedere afstand heeft een andere kleur: blauw = 30 km, geel = 40 km en rood = 50 km) Ook krijg je dan altijd een goodiebag met allerlei monstertjes, proefverpakkingen en reclame erin.

Nadat we dit gedaan hadden gingen we Nijmegen in. Het was behoorlijk warm en volgens de weerberichten zou het dat ook tijdens de Vierdaagse zijn. Blaren en de warmte, want ik kan niet zo erg goed tegen hele hoge temperaturen en zouden tijdens deze Vierdaagse voor mij een probleem kunnen gaan worden. 

Ook dit jaar hingen er in verschillende straten weer draden met schoenen eraan tussen de gevels.

Ook speelden er verschillende streetbands in de stad en manlief genoot duidelijk van deze band. Vorig jaar viel deze band ons ook al op want ze maakten er een hele show omheen.

's Maandags ging ik weer naar Nijmegen om Heleen te ontmoeten die die dag vanuit het Hoge Noorden was afgereisd om vandaag haar startbewijs op te halen en naar de camping kwam. Ik ontmoette haar bij het concertgebouw "de Vereeninging" waar ik mijn t shirt, wat ik als abonnee van de NCRV gids kreeg, al had afgehaald. 

Nadat Heleen ook haar startbewijs had (geel want zij moet nog 40 km lopen) gingen we in de stad een hapje eten en voordat we naar de camping gingen gingen we nog weer naar de Vereeening waar de Meet en Greet was en we wat konden drinken.   

Die avond gingen we niet al te laat naar bed want Heleen had de vroege start en die was al om 5 uur en moest dus de bus van 4 uur 15 vanaf de camping hebben. Ik mocht pas om 7 uur 30 starten en kon dus de bus van 6 uur 30 nemen. Voor mij dus uitslapen😊, nu ja uitslapen dat zit er deze week niet in maar in vergelijking met de wandelaars van de 50 en 40 km is het natuurlijk wel uitslapen.

17-07: De dag van Elst

Toen ik Nijmegen uit was en waar zoals elk jaar de (dronken) studenten je weer alle succes toewensten en ik de Waalbrug over ging kreeg ik weer dat speciale gevoel wat ik niet kan omschrijven. Op de Oosterhoutse Dijk kwam er een man met me oplopen waar ik een leuk gesprek mee had en voordat ik het wist was ik in Oosterhout. 

Via Slijk-Ewijk en Valburg ging de route naar Elst. Het was al behoorlijk warm geworden en ik had een gastendoekje wat ik bij warm weer altijd in mijn nek draag vergeten. Zo'n gastendoekje maak ik dan steeds onderweg nat en dat verkoeld me dan lekker. Langs de route zijn er heel veel mensen die een waterslang bij de weg hadden en trouwens was er ook weer van alles te pakken zoals pepsels, dropjes, zoute koekjes, komkommers, meloen stukjes etc. Vooral kinderen staan hier mee langs de route. In het centrum van Elst is het altijd heel druk langs de kant van de weg en is er soms haast geen doorkomen aan. Toen ik een Action winkel zag die open was (alle winkels waren gesloten in Elst) besloot ik er een gastendoekje te kopen want het werd steeds warmer en ik was nog maar op de helft van mijn tocht. 
Ook dit jaar besloot ik weer een rust te nemen bij de Grote Kerk in Elst. Ieder jaar passeren op de eerste loopdag duizenden wandelaars de  kerk met zijn markante hoge toren.

Vele wandelaars hebben reeds deze historische kerk ontdekt om even op adem te komen en uit te rusten op het grasveld rondom de kerk, dat al eeuwen een soort “rustplaats” is. Toch kon ik nog een plaatsje op het grasveld in de schaduw vinden.

Ook verkoopt de jeugd er fris, koffie, thee en koeken en zorgen ook voor schone toiletten, waarvan de lopers gebruik kunnen maken tegen een geringe vergoeding. De opbrengst gaat ieder jaar naar een goed doel. 

Via Bemmel en Lent gingen we weer terug naar Nijmegen waar Heleen met haar ouders (die komen ieder jaar om te supporten) al op ons vertrouwde plek bij de Wedren me zaten op te wachten. 

Ik heb zelf heb geen foto's gemaakt. Ik wilde niet echt stil staan in de zon en ik was er te veel mee bezig om de tocht te volbrengen.

De eerste dag ben ik zonder al te veel problemen door gekomen, op naar roze woensdag.

18 Juli 2018: De dag van Wijchen 

Vandaag is het Roze Woensdag. Sinds 2002 is de woensdag van de Nijmeegse Vierdaagse omgedoopt tot Roze Woensdag. Veel wandelaars verschijnen dan in roze kleding aan de start van de Vierdaagse. Met deze actie wordt aandacht gevraagd voor de acceptatie van homoseksuelen.

Deze dag voerde de route ook langs de camping waar wij stonden dus een mooie plek om er een rust te houden. Heerlijk om daar de koffie te drinken zoals ik die thuis ook altijd gewend ben. Heleen was er al een poosje eerder voor een rust op de camping geweest met twee mensen die ze van haar hard loopgroep kent. 

Via Alverna kwam ik in Wijchen. 

Ik hoefde gelukkig nu niet vervelende lus van 10 km om Wijchen te doen nu ik de laatste jaren de 30 km mag lopen. Ik vond dit altijd een heel naar en saai stuk want je gaat Wijchen in, uit, in, uit en tenslotte er weer in waar dan een ware opstopping is omdat alle afstanden dan weer bij elkaar komen. 

Via Beuningen en Weurt ging het weer terug naar Nijmegen. Het laatste stukje door het Waterkwartier (hoewel de bewoners het daar altijd wel gezellig maken voor de wandelaars) en de Waalkade vind ik altijd lang duren. 

Zoals elk jaar was ook nu de Hertogstraat weer hele maal roze gekleurd en traden er dragqueens op met het gevolg dat het er op de eind van de middag helemaal vastliep omdat toeschouwers voor de dranghekken gingen dansen. Later hoorde ik dat de tijd voor het afmelden hierdoor een kwartier verlengd was. 

Heleen en ik hadden ons voor deze dag ook in het roze gestoken. We droegen de shirtjes die we vorig jaar van ons wandelmaatje Janny hadden gekregen.

Dag twee heb ik eigenlijk ook wel goed doorstaan. Het was wel erg warm maar door de vele tuinslangen met water onderweg kon ik soms toch wel een beetje afkoelen.

Voor mij was het wel een gelukje dat Heleen bij ons op de camping sliep want zij behandelde iedere avond mijn voeten. Prikte zonodig de blaren door en tapte mijn voeten af. Voor Marina was het wel jammer dat zij dit jaar niet de persoonlijke verzorgster en chauffeuse kon zijn voor Heleen omdat zij niet helemaal fit was.

19 Juli 2018: De dag van Groesbeek
Deze dag moesten we de beruchte heuvels van Groesbeek trotseren. Het zou die dag 27 graden worden. Maar voordat we in Groesbeek zijn moesten we eerst nog door Malden, Molenhoek en Mook. In Groesbeek was het ook nu weer zoals ieder jaar een groot feest en via het centrum moesten we over de Zevenheuvelenweg via Berg en Dal weer naar Nijmegen.
Ik vind dit altijd een hele mooie dag want door onze regionale krant worden er telegrammen afgeleverd die je familie en kennissen naar de krant gestuurd hebben. 
Maar zover was het nog lang niet. Ik kreeg van Heleen een foto per Wattsapp gestuurd zij zat met haar kennissen al aan het roombroodje en de koffie bij Intratuin in Malden (dit is een vaste gewoonte van ons geworden door de jaren heen)
Natuurlijk nam ik dit ook toen ik er was. 

Bij Mook snijdt de 30 km een heel stuk af en af en toe loop je daar ook nog een beetje in de schaduw. Je loopt nooit alleen ondanks dat ik alleen liep want regelmatig maakte ik een kort of langer gezellig  praatje met andere wandelaars. 
In Groesbeek was het heel druk in het centrum want hier kwamen alle afstanden weer samen.

Op de Zevenheuvelenweg keek ik steeds of ik de camper van het Dagblad van het Noorden al zag met de telegrammen en eindelijk zag ik hem. Ook voor mij waren er weer heel wat telegrammen en ik was blij dat ik ze in tegenstelling met vorig jaar zelf in ontvangst kon nemen.

Op de Zevenheuvelenweg viel het me even tegen, ik dacht dat ik alle heuvels al gehad had maar dat bleek niet zo te zijn. Ik moest er nog één.

Toen ik van Berg en Dal naar Nijmegen liep keek ik steeds of ik ergens een flesje koud drinken kon kopen maar ik zag niets. Wel zag ik een meeting-point van de Gouden Kruisdragers en ik vroeg of ik daar misschien een flesje drinken kon kopen omdat ik zo'n dorst had en het water een beetje beu was. De man die er stond zei dat ik het gewoon gratis mocht meenemen. Geweldig toch!

In de Dommer van Poldersveldtweg, een straat in Nijmegen-Oost, werden de wandelaars opgewacht door een in wit geklede mensenmassa die ons aanmoedigde met opzwepende muziek. Deze zogenaamde “Witte Dommerdag” is al jarenlang een traditie.

(foto van internet)

Het duurde niet erg lang meer of ik kwam bij de Wedren waar ik me afmeldde. Hier ontmoette ik Heleen haar ouders, haar partner en Marina die deze dag met Heleen haar partner was meegekomen om toch nog een dag van de Vierdaagse mee te maken. Trouwens zij hadden Heleen al in Bredeweg ontmoet. 

Nadat Heleen ook binnen was gingen we met elkaar naar de camping en gingen we met elkaar bij restaurant St. Waldrick, wat niet zo ver van de camping was, iets eten. 

20 Juli 2018: De dag van Cuijk
Ondanks dat de laatste dag De dag van Cuijk genoemd wordt komt de 30 km niet door Cuijk. Wel een beetje vreemd maar ik begrijp het wel. Cuijk is de afgelopen decennia uitgegroeid van een gezellige doortocht op vrijdag tot een heuse feestweek. Een cultureel en sportief evenement met regionale en zelfs landelijke uitstraling. Al ruim tachtig jaar is Cuijk (na Nijmegen) de grootste en belangrijkste etappeplaats van de Internationale Nijmeegse Vierdaagse Afstandsmarsen.

We kwamen weer dicht bij de camping langs. Manlief zou daar aan de kant van de weg zitten maar in eerste instantie zag ik hem niet. Toen ik hem belde bleek ik nagenoeg naast hem te staan😃 Ik dronk samen met hem een bak koffie ik had geen zin in een stuk vlaai en niet veel later ging ik weer verder. Nadat ik de button had opgespeld die ik van zuslief gekregen had.

De volgende doorkomstplaats was Overasselt waar ik later over de Maasdijk naar Heumen ging. Op de Maasdijk stond er precies een watersproeier op de dijk gericht toen ik passeerde. Het was een flinke harde straal en behoorlijk koud. Niet echt lekker terwijl ik op de route steeds de watersproeiers van de omwonenden opzoek. 

Ik vind het sinds ik de 30 km loop jammer dat ik niet meer over de pontonbrug in Cuijk kom die er dan speciaal door militairen wordt neergelegd. Toen ik er nog over ging toen ik de 40 km nog liep vond ik het altijd een bijzonder moment. Dit jaar moest ik het met een fotootje van Heleen doen.

Via Mook en Malden kwam ik op de St. Annastraat, een doodnormale straat in Nijmegen van ca. 5 km. lang. Maar tijdens de Vierdaagse is dit geen doodnormale straat want tijdens de Vierdaagse is de St. Annastraat omgedoopt tot de Via Gladiola. Als je zou willen zou je hier al een hele grote bos gladiolen kunnen hebben want de toeschouwers willen je vanaf Mook al gladiolen geven. Ik liep maar met één gladiool want het zijn best hele zware bloemen.

Bij de Vierdaagse van Nijmegen horen gladiolen. Van oudsher staat deze Zuid-Afrikaanse zwaardlelie (ofwel gladiool) symbool voor kracht en overleving. Het Romeinse woord gladio betekent “zwaard” en daarnaast is gladio de afkorting van gladiator: de vechter, de overlever en de held. Wanneer gladiatoren in de tijd van de Romeinen een gevecht weten te winnen, worden ze door de toeschouwers bedolven onder gladiolen. Tegenwoordig is deze bloem een echte traditie bij de Vierdaagse en daarom krijgen de deelnemers die de finish over wandelen krijgen gladiolen : ze hebben het overleefd.

Toen ik in de buurt van het Raboud Ziekenhuis kwam keek ik uit naar Karin zij zou het laatste stukje met Heleen meelopen naar de Wedren. Ik zag haar helaas niet. 

Wanneer ik tijdens de Vierdaagse langs het Raboud Ziekenhuis kom word ik altijd een beetje emotioneel als ik daar de patiënten langs de route in hun bed zie liggen.

Langzaam komt de St. Stevenskerk in de verte steeds dichterbij en werd het steeds drukker met toeschouwers achter de dranghekken. Het begon bij mij door te dringen dat ik het ging halen en toen ik onder het finish doek doorliep riep ik dan ook een paar keer yes, yes met mijn armen in de lucht. Ik had het gehaald en ging mij afmelden waar ik het nummertje 8 in ontvangst mocht nemen.

Ik bleef nog een poosje op de Wedren zitten voordat ik naar Heleen haar ouders ging. De laatste dag mogen alleen de wandelaars op de Wedren komen en het zou nog wel een poosje duren voordat Heleen binnen zou zijn zij had de late start en ik de vroege en zij liep 10 km meer dan ik.

Ik had het eigenlijk niet verwacht dat ik het zou halen en ik ben dan ook heel trots op mezelf dat het me gelukt is. Wel had ik het geluk dat Heleen bij ons sliep en zij mijn voeten verzorgde want anders had ik dat in Wijchen moeten laten doen. Heleen bedankt voor de gezelligheid en voor de foto's die ik van je kreeg want zelf heb ik er bijna geen gemaakt. Ik was te gefixeerd op het uitlopen van deze Vierdaagse.

Ik wil iedereen bedanken voor de support, de telegrammen en voor de cadeautjes die ik kreeg.  

Later bij thuiskomst vond ik ook nog een cadeautje in de post van mijn lieve blogvriendin mizzd. Wat een leuke en lieve verrassing.