Er een paar dagen tussenuit van 18-10 tot 20-10-2018 (Dag 1)

Omdat het nog steeds, ondanks dat het al herfst was, mooi weer bleef besloten we er een paar dagen op uit te trekken. Omdat mijn schoonzusje deze week vakantie had had zij er ook wel oren naar om mee te gaan. 
Omdat we weleens iets aparts wilden besloten we deze keer te gaan overnachten in een fort in Nieuwendijk in Noord-Brabant.
Manlief moest op de heenreis nog even bij een groothandel langs in Bunschoten en omdat we niet ver van de haven van Spakenburg af waren trakteerde hij ons op een vis. Ik ging voor een "lekkerbek" die heerlijk smaakte.

Hierna zette we koers naar Nieuwendijk en de navigatie voerde ons gemakkelijk naar ons onderkomen voor twee nachten: Fort Bakkerskil.

Fort Bakkerskil is onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie en is eind negentiende eeuw gebouwd. De naam van het fort komt van een kreek in de Biesbosch die er langs stroomt. Het fort is één van de meest zuidelijke werken in Nederland en moest onder meer de Papsluis in de Schenkeldijk beschermen.

Het fort bestaat uit een kazerne en een gracht met brug en heeft een oppervlakte van ongeveer één hectare. Alleen de gevel van de kazerne is zichtbaar. De rest van het gebouw is overdekt met aarde. Het gebouw bestaat uit twee verdiepingen waar zich vroeger onder andere de verblijven, twee verbruiksmagazijnen met hijslift, een ziekenboeg, keuken en munitiemagazijnen bevonden. Zo’n 110 man en acht kanonnen gericht op de Schenkeldijk waren in de kazerne aanwezig.

Tijdens de twee wereldoorlogen was het fort bemand, maar er vonden geen gevechten plaats. Na de Tweede Wereldoorlog werd het fort gebruikt om NSB’ers in op te sluiten. Daarna kwam het fort in gebruik als munitieopslag en sinds 1951 is het fort niet meer in gebruik voor militaire doeleinden. 

Bron: internet

Nadat we ons hebben in gecheckt en koffie met appelgebak als welkomsgeste hebben genuttigd werden we naar onze  kamers gebracht. Mijn schoonzusje kreeg de Officierskamer en wij de Remise. Ik had niet gedacht dat de kamers zo mooi en luxe zouden zijn. Wij hadden een soort appartement, beneden de slaapkamer, douche en een infrarood sauna en boven een zithoek met keukenblok waar we een mooi weids uitzicht hadden. 

Nadat we onze spullen in de kamer gezet hebben gaan manlief en ik nog even het fort op wat helemaal bedekt is met aarde en genoten we van het weidse uitzicht.

Hierna stond het vestingsstadje Woudrichem op ons programma. Het zou niet een uitgebreide stadswandeling worden want daar was het al te laat voor. Ik had al eens op Mizzd haar blog een verslag gelezen toen zij dit vestingsstadje bezocht en ik had er toen hele mooie foto's van gezien.

Er wordt aangenomen dat Woudrichem in de negende eeuw is ontstaan. Rond het jaar 1000 ontstond een ring van nederzettingen om Woudrichem.

In de veertiende eeuw is Woudrichem zodanig uitgegroeid, dat het in 1356 stadsrechten kreeg. De burgers konden nu zelf recht spreken. De graaf van Holland verplaatste in datzelfde jaar de grafelijke riviertol van Niemandsvriend, tegenover het huidige Sliedrecht, naar Woudrichem. Hierdoor en door andere voorrechten, zoals het visrecht uit 1362 kwam de plaats tot bloei. In deze tijd moet ook de Martinuskerk gebouwd zijn. In 1386 begon men aan de stadsmuur.

In 1573 vonden de Geuzen dat Woudrichem onverdedigbaar was en zij verbrandden de stad. Op voorstel van Prins Willem van Oranje werd Woudrichem in de periode 1583 - 1588 van wallen voorzien. Deze wallen werden binnen de oude muren aangelegd, waardoor het stadsoppervlak praktisch gehalveerd werd. Daarna werd de stad weer opgebouwd met hulp en steun van andere steden Na die tijd is de vesting nooit meer aangevallen. Bij de vestingwetten vanaf 1814 werd Woudrichem als belangrijke vesting aangemerkt en opgenomen in de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Dit had tot gevolg dat er rondom de vesting niet gebouwd mocht worden. Pas in 1926 werden de bepalingen versoepeld en in 1955 werd de vesting opgeheven. Hierna kwam er dan ook gelegenheid om nieuwe wijken te bouwen en aan de benauwde situatie binnen de vesting een eind te maken. 

Niet alleen de militaire betekenis van Woudrichem verdween, ook de visserij, de eeuwen door de belangrijkste bron van inkomsten, moest het langzaam maar zeker afleggen tegen overbevissing, vervuiling en kanalisatie van de rivieren.

bron: internet

Wel liepen het stadje in naar beneden toen ik dit op een soort schuurtje zag staan.

De Sint Martinuskerk neemt een markante plaats in het stadje in. 
Deze is halverwege de veertiende eeuw gebouwd, op een plek waar eind zevende eeuw een reisgenoot van bisschop Willibrord al een kapel had gesticht. Het was een katholieke kerk, maar de oude altaren zijn ten tijde van de Reformatie verwijderd, alleen de nissen herinneren er nog aan. 

In tegenstelling tot het eenvoudig aandoende schip is de 34 meter hoge toren rijk versierd. Bij een storm in 1717 verloor de kerk haar spits. Sindsdien is de toren stomp. Ze wordt daarom in de volksmond De Mosterdpot genoemd. In 1933 werd de toren gedeeltelijk gerestaureerd en met een balustrade bekroond.

Bron : internet

Er was duidelijk te zien dat de visserij vroeger een belangrijke bron van inkomsten was. Er is o.a. een Visserij museum.

We gingen naar de molen "Nooit Gedagt" 
Dit is het is een wal- en windmolen. Al omstreeks 1280 werd er melding gemaakt  van een windmolen op deze plaats, maar de stenen molen werd omstreeks 1662 op het bastion gebouwd. Door de Duitsers werd de molen op 21 april 1945 opgeblazen. Vlak naast de plaats van de oorspronkelijk molen staat nu de nieuwe molen. De herbouw van de molen begon in mei 1990 en op in mei 1996 werd de nieuwe molen officieel geopend.

We gingen de Hoogstraat in waren mooie panden te zien waren met hele mooie gevelstenen.

Het was natuurlijk vooral de variatie die het straatbeeld in oude steden en stadjes zo pittoresk maakte. Met een veelheid aan stoepen, luifels, kelderingangen, overkragende verdiepingen en een grote verscheidenheid van geveltoppen was er van eenvormigheid in de straat natuurlijk geen sprake. Elk pand stond nadrukkelijk met zichzelf te pronken en liet zich aan zijn buren maar weinig gelegen liggen.

Die eigenheid werd nog benadrukt, zo leek het wel, doordat panden vaak ook een eigen naam droegen. Dat moest ook wel, want tot de Franse Tijd waren huisnummers onbekend. Alleen aan de hand van een huisnaam, vastgelegd en vaak ook verbeeld op een uithangbord of een gevelsteen, kon je zien waar je zijn moest.

Via de Gevangenpoort gingen we even bij de rivier kijken waar net de veerboot uit Gorinchem aankwam. Zoals de naam al doet vermoeden was deze prachtige monumentale poort ooit een gevangenis, in de 19e eeuw zaten misdadigers hier in afwachting van hun vonnis. 

We gingen het stadje weer in want we hadden gereserveerd om in 't Oude Raedthuys te gaan eten.

Het (oude) stadhuis van Woudrichem, ook wel Oude Raedthuys genoemd, is een voormalig gemeentehuis uit de 16e eeuw.  

Het is een onderkelderd gebouw met zadeldak tussen trapgevels, waarin natuurstenen banden en blokken en korfbogen boven de vensters. Aan de voorgevel bevindt zich een bordes met twee trappen en op de balustrade schildhoudende leeuwen. In de voorgevel een steen in de vorm van een cartouche met het jaartal 1592. Het gebouw is een rijksmonument. 

Ik nam een tournedos als hoofdgerecht en een Koffie Raedthuys (koffie met likeur en een lekkernij) als nagerecht. En beiden waren geen verkeerde keus.

Het was al donker toen we het restaurant verlieten. En niet erg veel later arriveerden we bij B & B Bakkerskil waar ik nog even gebruik maakte van de infrarood cabine. Ik kon er niet heel lang in blijven want al snel zweette ik als een otter.  Ik heb er hooguit 25 minuten ingezetten maar ik wilde het toch weer eens proberen toen ik de sportschool nog bezocht ging ik er ook wel regelmatig even in. 

NB: Ik heb voor dit verslag wat informatie opgezocht op internet en dit in mijn verslag verwerkt. Het is niet mijn bedoeling om mijn volgers met allerlei info lastig te vallen maar ik doe dit hoofdzakelijk voor mijzelf als naslagwerk.
Dag 2 en 3 volgen snel.