Vriendinnen Wandeldag 09-04-2019

Ook dit jaar ging ik weer met vier van mijn wandelvriendinnen de Vriendinnen wandeltocht in Wezuperbrug lopen. Ondanks dat ik me voor de 20 km had ingeschreven ging in samen met Karin, die zich voor de 15 km had ingeschreven, de 15 km doen. Janny, Cora en Harriët gingen voor de 20 km en omdat ik de 15 km deed hadden ze geen last van de schildpad zoals ik mezelf altijd noem als ik me ze wandel.

We kregen eerst nog koffie met een stuk koek voordat we vertrokken van het Vakantiepark Molecaten. Aan de muur van de kantine van het park hingen deze leuke "kunstwerkjes".
Nadat onze startbewijzen gescand zijn gaan we aan onze wandeling beginnen.

Als snel passeren we het kunstwerk "Le Pont Perdu".
Het stelt een brug voor, die de andere oever nooit bereikt: een pont perdu.

Het kanaal waaraan Wezuperbrug ligt, werd gegraven in de tijd dat het vervenen van Zuidoost Drenthe in vol bedrijf was. Sinds er niemand in Nederland meer turf stookt, ligt het kanaal er verloren bij. In het Le plat pays zingt Jacques Brel over Le canal perdu en wie Vlaanderen kent weet hoe desolaat een verlaten kanaal er daar in een opgedoekte industrie streek uit kan zien. Zo niet het Oranjekanaal bij Wezuperbrug. Hier veeleer de ontspannen schoonheid van het nutteloze. Een passende brug bij een verloren kanaal. Een brug, die de andere oever nooit bereikt: een pont perdu.

Even liepen we langs het Oranje Kanaal en gaan dan een pad in naar een stuk bos. Hier liepen we even verkeerd hoewel de pijl wel goed hing. We hadden geluk dat Janny, Cora en Harriët sneller lopen dan wij, en zij ook verkeerd liepen, zodat wij niet zo erg ver terug moesten want wij kwamen hun in tegengestelde richting tegen.

Het leek Karin toch wel een goed idee om de routebeschrijving bij de hand te houden. Niet dat er constant op gekeken werd maar als we geen andere wandelaars in de buurt zagen was het toch wel even fijn om te kijken of we nog wel wel op de route van de goede afstand zaten. 

We kwamen bij een aanhangwagentje waar we een stuk fruit uit mochten nemen en we kregen een formulier waar de bezienswaardigheden die er in Zweeloo en Aalden te zien zijn stonden.

Aan het eind van de negentiende eeuw werd het destijds nog zeer geïsoleerde boerendorp Zweeloo door verschillende kunstenaars bezocht: schilders als Max Liebermann en Vincent van Gogh lieten zich door het dorp inspireren. Sinds 2009 is Zweeloo als zesde dorp in Nederland aangesloten bij EuroArt, de Europese federatie van kunstenaarsdorpen.

Toch gingen wij die bezienswaardigheden niet bekijken. Het waren er ruim 15 en ik word dan steeds uit mijn wandelritme gehaald wat ik niet prettig vind.

We kwamen langs een huis waar de bewoners in een boom in de tuin kopjes hadden gehangen. Zou dit ook te maken hebben met het feit dat Zweeloo een kunstenaarsdorp is, hahaha.
Ook kwam ik nog een rode kat tegen en omdat we zelf een rode kater hebben kon ik het niet laten om deze op de foto te zetten.

We passeerden het beeld Demeter.
Het symboliseert de vruchtbaarheid. Demeter is als één van de oudste godinnen van Griekenland te beschouwen. Zij was de dochter van Kronos en Rheia en dus zus van Zeus. Demeter zorgt als godin van de landbouw en de vruchten, voor voedsel , maar zij is ook godin van de burgerlijke orde en wetten, waarvan de invoering door de landbouw werd bewerkstelligd, toen de mensen hun nomadische, zwervende leefwijze lieten varen en zich vaste woonplaatsen gingen kiezen, en eindelijk ook de godin van de "echt". Het beeld staat ook bekend onder de naam "meisje in het koren". In het beeld zijn korenaren verwerkt. Demeter komt als het ware zo uit het korenveld.

Ik vind in Drenthe sommige schuren en boerderijen met rieten daken zo mooi met zo'n mooie rand onder het dak.

We gingen richting Aalden en staken de Aelderstoom over. We kwamen langs een wel heel apart bankje.

We hadden net een WhatsApp'je met een foto van de anderen gekregen dat ze net een rust hadden genomen bij "Tante Sweel"

Wij stonden net voor restaurant Het Wapen van Aalden om hier onze rust te nemen toen zij er net aankwamen. Hun route liep, omdat ze 20 km liepen, anders dan die van ons. Zij hadden wat extra lussen die ze moesten lopen.

Het is moeilijk te zeggen welk appelgebak het lekkerste was maar dat van de anderen was in ieder geval wel mooier gepresenteerd zo te zien. Maar het appelgebak smaakte mij in ieder geval prima.

Hierna voerden onze tocht ons door Aalten, het oude esdorp dat volledig bestaat uit Saksische boerderijen en is aangewezen als beschermd dorpsgezicht, naar de molen. Ook nu kwamen we weer een hele aparte bank tegen.

Al sinds 1652 staat op de huidige plaats een molen. In 1835 wordt er een totaal nieuwe en veel grotere gebouwd. De molen is genoemd naar de laatste eigenaresse: Jantina Helling. Zij verhuurde de molen lange tijd, maar na haar overlijden in 1949 verkoopt haar familie de molen voor een symbolisch bedrag. Dit onder de voorwaarde dat de molen de naam zou krijgen van de laatste eigenaresse.

De stichting kunstenaarsdorp Zweeloo maakte hier een megaschilderij van wandelende dames. Op deze plek konden de wandelaars die wachten op het vervoer terug naar de startplaats en trouwens ook wandelaars (die hier nog) niet met de bus terug gingen meehelpen het schilderij te voltooien. Ook was er muziek te beluisteren en werden er Drentse gedichten voorgedragen. Zo werd het eventueel wachten op de bussen  te veraangenaamd.

De laatste kilometers heb ik bijna geen foto's meer gemaakt omdat dit vrij lange saaie stukken waren. Wel zagen we nog een ooievaar op zijn nest zitten en staken er drie reeën voor ons de weg over.  

Ook zagen we nog een mooi uitgezaagd stoeltje van een boomstam. Karin probeerde deze even maar kwam er snel weer vanaf bang dat als ze er te lang op zou blijven zitten ze er niet meer vanaf zou komen. 

Toen we in Wezup aankwamen scheen er net een bus weg te zijn en moesten we dus even wachten op een volgende. Het vervoer terug wordt altijd verzorgt door bussen van het busmuseum bij deze tocht.

Toen we weer bij het vakantiepark afgezet werden lieten we onze kaart scannen en onze wandelboekjes afstempelen.

Karin en ik wachtten op de anderen en het duurde niet zo heel erg lang of zij kwamen ook binnen.

Het was gezellig om met elkaar te wandelen en ik moet zeggen dat het me niet tegen viel de 15 km. Ik hoop dat zaterdag a.s. de 20 km van de bloesemtocht in Geldermalsen ook zo gaat.

Een deel van de opbrengst van deze tocht gaat altijd naar een goed doel en ook dit jaar was dit net als vorig jaar Stichting ALS Nederland. Ik kon nog nergens vinden hoeveel het dit jaar was.