Een paar dagen naar Limburg van 26-05 tot 29-05-2021 (deel 1)

Mijn schoonzusje en ik vinden het heerlijk om af en toe een paar dagen naar een hotel te gaan. Deze keer hadden we gekozen voor een hotel in Zuid-Limburg in de buurt van Valkenburg.

Op de heenreis er naar toe gingen we onderweg nog bij een kledingzaak aan omdat ik op hun website een shirt had zien staan wat me wel wat leek. Trouwens ik koop bij deze zaak weleens vaker wat en ik had nu een kortingsbon die maar beperkt geldig was. Normaliter kun je aan een lange tafel koffie drinken als je daar bent maar nu mocht dit door de coronamaatregelen natuurlijk niet. Wel stonden er tafeltjes en stoeltjes voor de zaak en daar konden we koffie drinken waar we natuurlijk gebruik van maakten want we waren ongeveer halverwege onze heenreis.

We hadden broodjes mee voor onderweg en toen we een parkeerplaats in een bosrijke omgeving zagen besloten we om hier onze lunch te nuttigen.

Anders schrijf ik altijd dat we na een voorspoedige reis in ons hotel aankomen maar helaas ging dit deze keer niet op. Toen we in de buurt van Roermond waren vertoonde de auto kuren. De auto begonnen erg te schokken als hij in zijn vijf ging en in de zes ging helemaal niet. We konden nog net 80 km per uur rijden en dat op een snelweg! We gingen op zoek naar een Peugeot garage waar ze in eerste instantie niet echt vriendelijk en behulpzaam waren (geen tijd en geen vervangend vervoer) 

Nadat mijn schoonzusje de leasemaatschappij gebeld had werd er gezorgd dat we de auto bij die garage konden achterlaten en dat er een taxi kwam die ons naar een bedrijf bracht waar een vervangende auto stond. Met wat vertraging kwamen we dan toch in ons hotel aan met een auto die prima reed gelukkig.

Omdat we aankwamen tijdens het ronddelen van het diner kregen we gelijk de sleutel van onze kamer en zouden we later inchecken. Na het inchecken vertelde de hoteleigenaar ons ook dat er een ruimte was waar je kon zitten en waar een koelkast met drankjes stond. Dit was een hele gezellige ruimte maar onze kamer was ook ruim en had ook een zitje.

Na een heerlijke nachtrust genoten we de volgende ochtend van ons ontbijt op onze kamer waar we intussen al wel een beetje aan gewend waren tijdens de coronatijd.

We hadden besloten dat wij wat bezienswaardigheden zouden gaan bekijken in de buurt van Landgraaf.

Op weg er heen was er een omleiding door werkzaamheden en moesten we een andere route nemen maar gelukkig wees de navigatie ons de weg. Opeens maakte mijn schoonzusje mij opmerkzaam op een varken welke door een raam in een slagerij keek. Ze stopte zodat ik er een foto van kon maken.

Als eerste staat de zogenaamde Schildpaddenbrug in Rimburg op ons programma.

In juli 2009 tijdens het Festival des Arts in Rimburg (gemeente Landgraaf) werd de brug over de Worm als kunstzinnige “schildpaddenbrug” over het riviertje de Worm geopend. De schildpadden staan symbool voor hechte samenwerking over de grens heen.

Voor het project “Bruggen slaan” was er in 2006 een prijsvraag uitgeschreven onder kunstenaars en (landschaps)architecten. De opgave luidde om een aantal bruggen over de Worm, die deels de landsgrens vormt, een bijzondere architectonische of kunstzinnige vorm te geven die enerzijds een bewustzijn van de grens uitdrukt, anderzijds een “brug slaat” over de grens en verbindt: ruimtelijk, sociaal en cultureel. Voor Rimburg hebben de Duitse kunstenaars Stefan Sous en Heinke Haberland de prijsvraag gewonnen met de schildpadden op de brug. Een kleine ingreep met groot effect, passend bij de brug die van zichzelf al een mooie vorm heeft. De schildpadden staan elk aan één van de uiteinden van de brug - één in Duitsland, één in Nederland - met de koppen naar elkaar toe. Ze drukken toenadering tot elkaar uit en ze staan voor leven en duurzaamheid, voor een hechtere toekomstige samenwerking over de grens heen.

Toen ik de brug over was en dus in Duitsland kreeg ik gelijk een berichtje op mijn smartphone dat ik slechts met een negatieve coronatest in Duitsland mocht komen. Niet dat daar nu direct controle was want het was er bijzonder stil.

Vlak over de brug staan 12 panelen. Elf ervan zijn voorzien van een tekst. Elf verschillende talen die naar ik aanneem hetzelfde zeggen: :"Weet die u de haat leert, zal u niet verlossen"

Vlakbij het bruggetje waar we de grens heel even overstaken staat de Heilige Drievuldigheidkerk.

Het middendeel (“schip”) van deze kerk stamt uit 1726, de rest van het begin van de vorige eeuw. In de voorkant van de kerk staan Sint Petrus en Sint Antonius van Padua levensgroot uitgebeeld. Sint Antonius is de heilige voor o.a. bakkers en mijnwerkers. Ook zorgt hij ervoor dat je verloren voorwerpen vindt. "Heilige Antonius, beste vrind, geef dat ik …….. vind"

Achter de linker deur van de kerk is een kapelletje en de deur was niet op slot en natuurlijk gingen wij er even naar binnen. Ik was eerder niet zo van een kaarsje opsteken (ik ben niet katholiek) maar sinds het overlijden van Manlief doe ik dit wel.

Toen ik het kapelletje uitkwam zag ik tegenover de kerk een poortje naar een privétuin. In het poortje een prachtige beeldje van (weer) Antonius van Padua.

Op de gevelsteen staat 1826. Het is niet goed te lezen op de foto maar het stond er wel op.

Er moest ook een Heilig Hartbeeld in de buurt staan.

Na de heiligverklaring van Margaretha-Maria Alacoque in mei 1920 nam de Heilig Hartverering een vlucht en werden veel Heilig Hartbeelden opgericht. Het beeld in Rimburg werd op 18 april 1922 onthuld en ingezegend. Het beeld staat in een perk bij een hoeve.

Het beeld toont een staande Christusfiguur met kruisnimbus. Hij is gekleed in een gedrapeerd gewaad en omhangen met een mantel. Hij houdt zijn beide handen, met in zijn palmen de stigmata, uitnodigend uitgestoken. Op zijn borst is het Heilig Hart zichtbaar, omgeven door een stralenkrans als bladeren van een bloem. 

In eerste instantie konden we het beeld niet vinden maar toen we omkeken stond het vlak achter ons. Ondanks dat het heel even iets regende toen we op de Schildpaddenbrug waren was het veel later toch droog en dat bleef het de hele dag. 

Bij deze stoeltjes aan de kant van de weg kostte het geen moeite om 1,5 meter afstand te houden, haha.

Hierna gingen we naar de langste trap van Nederland.

De Wilhelminaberg in Landgraaf is de grootste in Nederland overgebleven mijnsteenberg van de in 1969 gesloten Staatsmijn Wilhelmina. De berg heeft met SnowWorld en de trap met uitkijkpunt een recreatieve bestemming gekregen. De trap is de langste openlucht trap van Nederland. Ze telt 508 treden, is 248 meter lang en overbrugt 75 meter. Naar boven toe worden de trappen steeds smaller (beneden 12 meter breed, boven 2 meter breed). Dit versterkt het optische effect van hoogte en lengte.   Op de top is een uitzichtplatform gemaakt (hoogteligging circa 225 meter NAP)

Ik ben wel een klein stukje de trap op gegaan maar natuurlijk niet helemaal naar boven. Toen ik erop was en naar beneden keek dacht ik het lijkt me beter om terug te gaan want het is toch wel erg hoog (ik heb last van hoogtevrees)

als bewijs helaas een onduidelijk foto dat ik (in het zwart) naar beneden kom

Onder bij de trap stond er in het gras een soort ligstoel die misschien goed van pas zou kunnen komen bij mensen die de trap op en af gerend zijn wat ik sommigen zag doen.

Als laatste stond voor deze dag de Gedachteniskapel voor de mijnwerkers op ons programma.

Aan de voet van de steenberg van de voormalige Staatsmijn Wilhelmina staat de kapel. 

De kapel is een herinneringsmonument voor alle mijnwerkers in Limburg die door een noodlottig ongeval in de mijn zijn omgekomen.

De huidige kapel werd oorspronkelijk gebouwd als lijkenhuisje van de mijn in 1949. De architect is onbekend. Bij sluiting van de mijn in 1969 kreeg het de functie van transformatorstation. Vanaf 1970 kwam iemand met het idee om dit voormalig bijgebouw van de Staatsmijn Wilhelmina te renoveren en in de oorspronkelijke staat terug te brengen. Daarnaast kreeg het idee om hier een gedenkplaats te realiseren als eerbetoon aan de 1169 ondergronds en 286 bovengronds verongelukte mijnwerkers, langzaam aan gestalte. Een stichting werd opgericht en op 8 september 2002 vond de inzegeningsplechtgheid plaats.  De kapel werd toegewijd aan de Heilige Barbara, patrones van de mijnwerkers.

Binnen in de kapel staan de namen van de bovengronds verongelukte mijnwerkers, het jaar dat ze verongelukten en de naam van de mijn waar ze werkzaam waren. Links en rechts buiten de kapel staan de namen van de ondergronds verongelukte mijnwerkers eveneens met jaartal en naam van de mijn.

Voordat we weer naar ons hotel gingen dronken we nog iets op een terras in Valkenburg. Ondanks dat we al heel vaak in Limburg geweest zijn hebben we deze dag dingen bekeken die we nog niet eerder zagen.

Ook 's avonds hadden we ons diner weer op de kamer en hadden we als voorgerecht voor de soep van de dag gekozen en dat was palingsoep. Wij hadden dit nog nooit gehad maar het was heerlijk net als de rest van het diner trouwens.