Drents Friese Woud Wandelvierdaagse Diever 25-05 t/m 28-05-2017

Donderdag 25-05-2017
Dit jaar stond deze 4daagse weer op ons programma om te oefenen voor de 4daagse van Nijmegen. Heleen en ik zouden alle 4 dagen doen en Karin zou er drie doen omdat ze Hemelvaartsdag nog moest werken. Vlak voordat ik mijn brood, de avond van te voren, zou klaar maken stuurde Heleen me app'je met een foto erbij.

Zij nam voor ons beiden gebakken ei met brood mee. Makkelijk voor mij en bovendien altijd lekker.
We hadden ons ingeschreven voor 4 x 30 km maar bij deze 4daagse in Diever mag je altijd tussentijds ook wisselen van afstand. Ik zag deze 4daagse wel met wat angst en beven tegemoet want het zou erg warm worden en ik kan niet zo goed tegen de warmte.
De eerste dag zou Darp het verste punt zijn voor de 30 km. Darp is een dorp wat tot de gemeente Westerveld behoort en wat in het Drents dorp betekent.

We waren nog maar even op weg of de jasjes konden al uit. Het was al snel behoorlijk warm. Het leuke van deze 4daagse is dat je iedere dag bij de mobiele post iets krijgt. De eerste dag was dit een banaan. Wij namen hier geen rust, we zouden de rusten verdelen. Op de 10 en 20 km zouden we even van de voeten gaan en dus aten wij hier alleen onze gekregen banaan op.

Toen we in het Natuurgebied Holtingerveld kwamen kregen we wel heel veel zandpaden. Het zand was aardig los en Heleen vreesde al voor zand in haar schoenen hoewel zij hoge schoenen draagt en ik lage.

Op een gegeven moment zagen we een hele groep wandelaars vertwijfeld staan bij een driesprong. Nergens was er een pijl te zien. Wij hadden het ook al vreemd gevonden dat we de hele tijd geen pijl zagen maar geen pijl is altijd rechtdoor. Maar op een driesprong geen pijl is toch echt foute boel!
Er kwam een wandelaar aan die de hele groep voorbij liep en zei dat Uffelte rechtsaf was en daar zou onze rust van 10 km zijn.
Nu Heleen is nooit voor één gat te vangen en koos voor de navigatie op haar smartphone. We zagen dat we nog 2 km van de rust- en stempelpost de "Blauwe Haan" af waren. Dus bereikten we die zonder problemen.
Bij het stempelen van onze kaarten hoorden we dat "grapjassen" een pijl hadden weg gehaald.

Na een bak koffie begonnen we aan onze volgende 10 km. Als er geen schaduw was was het wel erg warm. Ondanks de warmte genoten we wel van de route.

Het was maar goed dat we bij "De Blauwe Haan" gebruik hadden gemaakt van het toilet want hier zou het wat moeilijk geweest zijn. Hoewel deze er niet stonden (of lagen) voor de wandelaars.😄😃

In Darp lieten we alleen onze kaarten stempelen in het Natuurvriendenhuis "Het Hunehuis", dit was wel een hele mooie locatie voor een rust maar omdat we nog maar op de helft van onze tocht, voor vandaag, waren gingen we toch direct verder.

Weer terug in "De Blauwe Engel" aten we ons brood met gebakken ei wat er wel in ging. We bleven er niet te lang want we hadden nog 10 km voor de boeg.

Heleen riep opeens oh, jee, Noortje, een obstakel maar het bleek gewoon een afsluitpaal waar je omheen kon.

Het was toch wel erg warm geworden als je niet in de schaduw liep maar gelukkig was er af en toe wel een beetje wind.  Wij hadden gedacht dat de volgende rust wel snel zou komen maar we vonden beiden dat dit wel heel lang duurde. Thuis zag ik dat het 6,8 km was en ik had op niet meer dan 5 km gerekend.

Toen we dan toch de laatste mobiele rust bereikt hadden namen we hier een gevulde koek en een beker karnemelk en gingen heel even zitten. We hadden even wat vocht en krachtvoer nodig voor de laatste 4,3 kilometer.
Heleen was nog nooit zo blij geweest dat ze de molen van Diever zag op onze eerste wandeldag.
Ik had het gevoel dat mijn voeten in de loop van de dag gegroeid waren zo gloeiden ze in mijn schoenen.

Dag één hadden we volbracht maar voor mij had de temperatuur wel wat lager mogen zijn.

Vrijdag 26-05-2017
De tweede dag was Karin er ook bij om met ons mee te wandelen. Nadat zij zich voor drie dagen had ingeschreven en na een bak koffie vertrokken we voor onze tocht. In het begin was het nog een kleine wereld maar dat zou niet lang duren.

Op onze routebeschrijving zagen we dat het verste punt voor de 30 km "Van der Valk" in Spier was.
Ik was bang dat het lopen mij vandaag niet al te best zou gaan want ik had een rood en gevoelig plek bij mijn rechter grote teen.
We staken de Drentse hoofdvaart over om naar Dwingeloo te gaan.

Het was goed te merken dat het Karin's eerste wandeldag was want ze was als het ware de "haas", met name voor mij dan. Bij sportpark "De Hulsebosch" was de eerste rust en we hadden besloten om hier even kort een rust te nemen. De rusten hadden we voor deze dag even wat anders ingepland omdat manlief met mijn schoonzusje bij "Van der Valk" in Spier zouden zitten om ons te supporten. We gingen dus al snel weer verder.

Natuurlijk viel nu ook de Sint-Nicolaaskerk in Dwingeloo weer op. Deze kerk is beroemd vanwege zijn opvallende torenspits, die de vorm heeft van een ui (of in het Drents: siepel). 

De Drentse sage getiteld “De Juffer van Batinghe”, is een fictief verhaal waarin een verklaring wordt gegeven voor de fascinerende torenspits

Tijdens de bouw van de Sint Nicolaaskerk reed elke dag de Juffer van Batinghe voorbij. Zij glimlachte telkens naar de bouwheer, waardoor deze van zijn werk werd gehouden. Het ontwerp van de torenspits kwam zo maar niet gereed. De Juffer werd nu door de drost en haar vader weggestuurd, zodat de bouwheer de kerk kon voltooien. Zij reed nog één keer langs de kerk en zag de nieuwe torenspits voor zich. Zij vertelde dit aan de bouwheer en vertrok. De bouwheer had zijn ontwerp nu snel klaar. De drost keurde alles goed, ook al leek het in het geheel niet op iets dat in Drenthe gebruikelijk was. Voor de wijding van de kerk kwam de Juffer terug. Zij en de bouwheer werden door de drost gezegend, want zonder hen zou er nooit zo'n mooi bouwwerk zijn ontstaan.

Bij een hotel staan allerlei beelden buiten op een voet. Van de beelden trok onderstaande Eenhoorn direct mijn aandacht. 

Een Eenhoorn is een mythisch dier dat sinds de Oudheid wordt beschreven als een beest met een lange, puntige, spiraalvormige hoorn op zijn voorhoofd.

De route naar Spier ging bijna geheel door bosrijk gebied. Ik voelde mijn teen wel vooral omdat de ondergrond nogal ongelijk was. Toen we nog zeker een uur nodig hadden om in Spier te komen belde manlief al of we er bijna waren. Niet dus!

Het Dwingelderveld is een prachtig natuurgebied om te wandelen. Maar ik vond het wel erg warm. Gelukkig konden we even zitten toen we bij de rust-en stempelpost kwamen. Manlief en mijn schoonzusje boden hun stoelen aan. Ook haalde mijn schoonzusje een broodje kroket en wat te drinken voor ons. Heerlijk, en nogmaals bedankt hiervoor.
(Helaas vergeten een foto te maken van onze lieve supporters😂)
We moesten weer verder want we waren nog maar op de helft voor vandaag. Ik heb er eerst nog even over gedacht om met de supporters naar Diever terug te rijden maar dat past toch eigenlijk niet bij mij. Mijn teen ging wel steeds meer op spelen.

Ook was het zaak om goed te kijken of je niet zou struikelen over boomwortels en als ik er scheef met mijn teen tegen aankwam was dit ook geen pretje.

Soms liet ik Heleen en Karin maar lopen. Hun tempo is , sowieso al, hoger als dat van mij. Toch zwaaiden ze hier alleen maar voor de grap hoor, ze wachtten steeds op mij.

Toen ik deze stoel zag staan aan de kant van de weg dacht ik wel wat zou het lekker zijn om hier een poosje in te kunnen zitten.

Maar het zou niet zo lang meer duren of we zouden weer in Dwingeloo zijn voor onze laatste rust. Hier brachten we ons vochtgehalte wat op peil want met dat warme weer verloren we aardig wat vocht.

Karin hielp, na onze rustpauze, mij weer met mijn rugzak. We gingen nu voor onze laatste kilometers naar Diever. Deze keer geen enge bruggetjes maar een speciaal voor deze tocht neer gelegde plank.

We kwamen ook langs een tuin van iemand die heel veel van kabouters houdt. Zelf vind ik kabouters ook wel leuk maar om er nu zoveel in je tuin te plaatsen is toch wel een beetje erg veel vind ik.

Het duurde niet meer al te lang of Diever kwam in zicht. Toen we afgestempeld hadden was het de hoogste tijd om ons vocht en zoutgehalte weer op peil te brengen. Bij de auto bekeken Karin en Heleen mijn teen, zelf had ik gedacht dat deze ontstoken was rond de nagel maar zij kwamen tot de conclusie dat ik er een blaar had.
Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een blaar gehad had maar het was nu wel zo helaas.

Zaterdag 27-05-2017

Ik besloot om de derde dag maar 10 km i.p.v. 30 km te gaan doen. Mijn teen was erg gevoelig en dan kon ik op mijn gemak deze 10 km lopen. Heleen en Karin gingen gewoon voor de de 30 km en dus konden zij tempo maken omdat ze hun tempo niet aan mij hoefden aan te passen.

Gelukkig hoefden we niet naar de partnergemeente van Diever die op 381 km vanaf Diever ligt. Ilmenau ligt in de Duitse deelstaat Thüringen.

Al snel kwam ik langs de visvijver. Hier was ik al verschillende 4daagsen van Diever langs gekomen en het blijft een mooie plek. Ook nu zaten er weer vissers

Wel is dit een stuk, als dit in de route zit, met smalle paadjes en soms ook erg ongelijk. Het laatste stukje naar de rust- en stempelpost ging over een stukje fietspad wat met zo'n pijnlijke teen wat gemakkelijker liep.

Zoals iedere jaar was er weer een rust in "Oens Huus", het dorpshuis van Wapse. Ik vind dit altijd een gezellig rustpost. Ik bleef hier een hele tijd zitten want ik was al op de helft van mijn route voor vandaag en zou toch op Karin en Heleen moeten wachten bij de finish. Regelmatig had ik een praatje met een wandelaar wat de tijd erg snel deed voorbijgaan. Ik kreeg een app'je met een foto toegestuurd waarop ze lieten zien dat ik de lekkere stroopkoek, die Karin bij zich had, miste omdat ik een kortere afstand liep dan zij.

Na een poosje besloot ik om mijn 10 km route te vervolgen. Ik kwam langs de camping waar we alle jaren tijdens de 4 daagse van Diever gewoonlijk sta. Helaas kon dit dit jaar niet omdat manlief de dag voordat deze 4daagse begon een pacemaker gekregen had en je dan een aantal weken niet mag autorijden en je arm niet boven schouderhoogte mag doen. Dan is het rijden met een caravan en er een voortent bij opzetten dus iets is wat niet mogelijk is helaas.

Ik liep een poosje op een fietspad waar weinig schaduw en wind was. Ik was blij dat ik het bos weer inging. Op een gegeven moment zag ik een soort heuvel in het bos met een informatiebordje erbij.

Een  heuvel in bos? Wat is dit? Is dit “natuurlijk” of door mensenhand ontstaan? Oplossing: het is een kogelvanger! Leden van de Historische Vereniging gemeente Diever maakten afgelopen winter één van de kogelvangers in het bosgebied weer zichtbaar.

Bivakkamp met schietbanen

De opgeknapte kogelvanger maakte samen met nog drie kogelvangers onderdeel uit van vier schietbanen die eind 1906, begin 1907 werden aangelegd. Militairen uit Leeuwarden gebruikten deze banen om te oefenen. Zij hadden een bivakkamp tussen Kalteren en Wapse. De soldaten kwamen per trein naar Steenwijk en per tram naar Frederiksoord. Ze marcheerden verder naar Wapse. Het kamp was gelegen op De Oeren bij Wapse (toen nog een heideveld). De straat daar heet nog steeds De Kamp.

Aan het eind van de schietbanen stonden de kogelvangers met de schietschijven. 

Hoewel wij al vaak in Wapse gestaan hebben met de caravan kwam ik toch wel paden tegen die ik niet kende. Meestal fietsen we er ook en nu kwam ik ook over wel heel wat zanderige wegen.

Ik kwam langs een huis met dit bord van Diever aan de muur dus het duurde niet lang meer of ik was bij de finishlocatie. Waar ik lekker buiten in de schaduw wachtten totdat mijn wandelmaatjes Heleen en Karin binnenkwamen.

Zondag 28-5-2017
De nacht voor onze laatste wandeldag had het flink geregend. Maar liever 's nachts dan dat we het overdag gehad zouden hebben. Karin meende even dat ze in een dag tijd zo erg aangekomen was dat de heupbanden van haar rugzak niet meer zouden passen. Gelukkig was dit niet zo.

Ook de laatste dag ging ik voor de 10 km en Heleen en Karin besloten om de 20 km te doen i.p.v. de 30 km.
Heleen probeerde de plassen te ontwijken die we in het begin tegen kwamen.

Al vrij snel kwamen we in bosgebied wat we tot de eerste rust hielden. Het was wel steeds opletten om niet over boomwortels te struikelen. Ik moest dan ook steeds naar de grond kijken. Wel jammer in zo'n mooi bos.

Na 6 km kwamen we bij de rust- en stempelpost "Hoeve aan den Weg" Mijn wandelmaatjes dronken hier nog iets voordat ze afscheid van me namen om aan hun 10 km meer te beginnen dan ik. Ik bleef hier op ze wachten en maakte ondertussen weer met verschillende wandelaars een praarje.

Na een poosje kwamen Heleen haar ouders, manlief en mijn schoonzusje (leuk hoor om support te hebben) Ook nu dacht ik er even aan om met hun mee terug te rijden naar de finish.
Maar toen Heleen en Karin hier voor de tweede keer aankwamen was het toch eigenlijk wel mijn eer te na om dit te doen.
Na een broodje kroket en wat drinken gingen we dan toch met ons drieën op naar de finish. Maar niet eerder voordat wij met ons drieën op de foto waren gezet (de Dalton's volgens Heleen) Wel heb ik mijn rugzak aan hen afgegeven zodat ik deze niet mee hoefde te dragen.

Even ging het nog een klein stukje door het bos en daarna zagen we in de verte Diever al. Ook nu was het weer behoorlijk warm op de landwegen zonder schaduw.

We bereikten de finish met ons drieën. Hier kregen we weer, zoals ieder jaar, een roos van de organisatie. Heleen heeft 110 km gelopen in 4 dagen, Karin 80 km in 3 dagen en ikzelf slechts 80 km in 4 dagen.

Onze supporters waren ook naar de finishlocatie gekomen waar we nog een gezellige nazit met elkaar hadden.

De 4daagse van Diever vind ik een hele mooie en fijne 4daagse om te lopen. Ik vind het altijd goed georganiseerd. Fijn dat er na ongeveer iedere 5 km een rustpost is. Bij de eerste rustpost krijg je iedere dag een stuk fruit en op zondag een rol pepermunt. Ook fijn dat je per dag van afstand kan wisselen. Ze proberen ieder jaar weer wat verandering in de routes aan te brengen. En dan het allerbelangrijkste de natuur is er werkelijk schitterend.

Ondanks het hele warme weer en een blaar heb ik weer van deze 4daagse genoten.
Heleen en Karin bedankt dat jullie zo lief waren om jullie tempo aan mij aan te passen. Ook dank aan mijn schoonzusje die als taxi-plus fungeerde voor Heleen haar ouders en manlief.
Supporters dank dat jullie er waren en een natje en droogje voor ons haalden bij de rustpost en finish.