Oefentocht Veendam-Groningen 08-06-2017

Vorige week donderdag gingen Heleen en ik een oefentocht doen. Heleen had de avond tevoren gevraagd of ik die donderdag iets op het programma had staan. Niet dus en zij stelde voor om te gaan wandelen.
We besloten om van mijn woonplaats naar Stad (zo wordt de stad Groningen door veel Groningers genoemd) te gaan. Dit zou ongeveer 30 km zijn dus een mooie afstand om te oefenen.

Via het voet/fietspad dat vlak achter mijn huis ligt kwamen we dit bankje tegen. Maar goed dat we nog geen behoefte hadden om te gaan zitten want er stonden wel aardig wat brandnetels omheen en echt schoon was het ook niet.

Bij het golfterrein zagen we opeens een ree uit de bosjes komen die weer snel in een ander bosje dook. Helaas was deze zo snel dat ik er geen foto van kon maken.

Via Borgercompagnie gingen we naar Hoogezand.

Borgercompagnie (Gronings: Börkomnij) is een karakteristiek veenkoloniaal lintdorp. Het dorp Borgercompagnie ligt in drie Groninger gemeenten: Hoogezand-Sappemeer, Menterwolde en Veendam.

Borgercompagnie is in de 17e eeuw ontstaan toen borgers (burgers) uit de stad Groningen hier een veenkolonie stichtten. In 1647 werd het diep (Gronings: daip = kanaal) gegraven.

Na de vervening werd het Borgercompagniesterdiep niet goed onderhouden zodat het rond 1880 onbevaarbaar was geworden. Daarom werd in dat jaar een speciaal waterschap opgericht, genaamd Kanaalwaterschap voor Borger- en Tripscompagnie voor het onderhoud van sluizen, bruggen en kanaalpanden.

Langs het oorspronkelijke diep staan aan weerszijden boerderijen en huizen.

Het middengedeelte van het diep is in de jaren 70 gedempt.

bron: internet

Bij een van de boerderijen stond dit mooie prieeltje en ook zagen we toen we het fiets/wandelpad achter de instelling Nieuw Woelwijck namen deze schuur met de stukken boomstam erop.

We hadden besloten om in het winkelcentrum van Hoogezand ergens een rust te houden voor een kop koffie. Onderweg zagen we moeder eend  met haar jongen.
De mooi brug gingen we niet over maar ik kon deze nu wat beter bekijken. Ik had deze al vaak genoeg gezien wanneer ik er met de auto langs kwam.

In een lunchroom, met de wel heel toepasselijke naam "Eventjes", namen we eventjes een kop koffie en een heerlijke caloriebom. Bij het afreken zei een van de serveersters dat ze ons op de Vosholen had zien lopen en toen ze hoorde dat we van Veendam te voet op weg waren naar Groningen sprak ze daar haar bewondering voor uit.

Hierna gingen we richting Meerwijck want volgens Heleen kon je dan door een mooi natuurgebied via Haren naar Groningen. Zij had dit al eens in omgekeerde volgorde gelopen.

Het pad naar de Kropswolderbuitenpolder was even niet zo duidelijk. Het werd niet aangegeven, maar leve de smartphone! Heleen keek even en we zagen het juiste pad wat we moesten nemen.

De Kropswolderbuitenpolder ligt in het stroomgebied van de Hunze, de rivier die ooit van Drenthe naar de Waddenzee stroomde. Vroeger stonden de oevers van de omliggende graslanden vaak onder water. Het Zuidlaardermeer en de Hunze traden namelijk regelmatig buiten hun oevers en een groot gedeelte van het land was dan drassig en moerassig.

De mens wilde het land bewonen en bewerken. Ze verlaagden het grondwaterpeil en legden dijken aan. Zo werd het land geschikt voor veeteelt en akkerbouw, maar er kwam een einde aan de wisselende waterstanden, de zogeheten natuurlijke dynamiek. En daarmee verdwenen veel soorten (water)planten, vogels en vissen. Het Groninger Landschap bracht deze dynamiek voor een deel weer terug.

In de polder heeft veeteelt en akkerbouw sinds 2003 plaatsgemaakt voor “natte” natuur. Er broeden nu weer zeldzame vogelsoorten, zoals de Steltkluut en de Geoorde Fuut. Ook zijn de polders zo ingericht dat er in geval van nood veel water geborgen kan worden, zodat de inwoners van de stad Groningen droge voeten houden.

bron: internet

Het is daar een echt mooi natuurgebied waar ik nog nooit geweest was. We hoorden constant de vogels. Het was jammer dat het af en toe wat regende.

Gelukkig waren er kleine paadjes met een hek bij de vele veeroosters die we tegen kwamen. Als er veel ruimte tussen zit vind ik het niet prettig om over zo'n rooster te lopen.

Ook zagen we er veel nesten van watervogels. Eigenlijk wel heel dicht bij de stad want in de verte zagen we de skyline van de stad Groningen.

We kwamen een Amerikaanse windmoter tegen. Kijkend naar de naam zou je denken dat deze niet thuis hoort in Groningen. maar niets is minder waar. 
De Amerikaanse windmotor is een windmolen die vroeger werd gebruikt bij het beheersen van het waterpeil. Met behulp van de windmotor werd water van een lager niveau naar een hoger niveau gezet, of andersom. Dit type molen is in Nederland in de eerste helft van de 20e eeuw veel gebruikt voor de bemaling van de kleinere polders. Ze werden dan ook wel poldermolens of watermolens genoemd.
De Amerikaanse windmotor was slechts gedurende een kleine periode in zwang. Met de komst van het elektrische gemaal waren ze niet langer nodig. En deze molens hadden ook nadelen: hoewel ze zo waren ontworpen dat ze bij hoge windsnelheden automatisch uit de wind werden gedraaid, ging dat nogal eens fout waardoor de molen kapot ging. Door dit alles is de Amerikaanse windmotor tegenwoordig vooral nog een bezienswaardigheid.

bron: internet

Vroeger stonden er honderden van deze molens in de provincie Groningen. Daar zijn er nu nog maar drie van over. De windmotor wordt in de polder niet meer gebruikt voor het wegpompen van water, maar werkt nu als vispassage. Vanuit het Foxholstermeer worden vissen via een stroming aangetrokken naar een grote bak. Eens in de twee uur wordt de inhoud van deze bak in de polder geloosd. In het ondiepe en snel opwarmende water van de polder leggen de vissen hun eitjes.

Bij deze windmotor stond een picknick tafel en we besloten om hier onze lunch te gebruiken. Omdat het ook wel te warm werd om met mijn regenjack te lopen trok ik deze hier uit omdat het op dat moment weer droog was.

Toen ik de trein van Groningen naar Veendam aan zag komen deed ik voor deed voor de grap of ik een lift vroeg. De machinist leek het wel te waarderen omdat hij naar mij zwaaide. Ik had me trouwens al vaak afgevraagd hoe ik op dat voet/fietspad kon komen als ik er in de trein langs kwam.

Om de polder open te houden, grazen er Koniks (wilde paarden) en Schotse hooglanders. Zij zorgen ervoor dat bomen en struiken geen kans krijgen om te groeien. Er zijn plekken waar de dieren niet bij kunnen. Daar pakken de grotere struiken en bomen wel hun kans. Juist hierdoor ontstaat er een heel gevarieerd landschap en dat zorgt weer voor een grotere biodiversiteit: meerdere soorten planten en dieren.

We kwamen bij een brug die we over moesten die gelukkig breed en stevig was dus het was geen probleem voor me om erover te gaan.

Het begon weer even flink te regenen en ik was genoodzaakt om mijn cameraatje in mijn rugzak op te bergen. Hierdoor heb ik geen foto's meer kunnen maken van het laatste stuk van onze wandeling hoewel het later weer droog werd.
Via Haren gingen we naar Groningen. In Haren heb ik mijn speciale zooltjes verwisseld voor de gewone inlegzolen van mijn wandelschoenen. Ik kreeg helaas weer heel veel last van mijn rechter grote teen. Doordat Heleen verschillende keren de 4 mijl van Groningen gelopen heeft wist zij de alternatieve weg naar Groningen. Toen manlief mij belde vroeg ik hem of hij ons wilde ophalen met de auto bij station Europark in Groningen en natuurlijk deed hij dat met liefde.
Het was een mooie tocht door een prachtig natuurgebied. Ondanks dat het even en toe regende heb ik van de tocht genoten. We hebben ruim 30 km gewandeld.
Bij thuiskomst zag ik dat ik, naast het probleem met mijn teen, ook een grote blaar had op de bal van mijn rechter voet.
Ik begin nu toch wel wat te vrezen voor de 4daagse van Nijmegen. Vorig jaar kon ik door het opvlammen van mijn spierreuma er niet aan meedoen en het zal nu toch niet zijn dat blaren roet in het eten zullen gooien.
Heleen bedankt voor de gezellig wandeling en dat je me het mooie natuurgebied hebt laten zien.