Een paar weken Turkije ( week 7 )

Deze week waren mijn zusje en haar vriendin hier een weekje. Natuurlijk wilden we hun hier wat dingen in de omgeving laten zien. De weekmarkt op maandag stond op het programma en tevens een bezoek aan de moskee. 

Omdat je je schoenen uit moet doen in een moskee viel het ons op hoe lekker dik en zacht dat tapijt was maar dat is natuurlijk niet verwonderlijk omdat moslims op hun knieën bidden.

Wij gingen een trap op naar de vrouwengalerij, hier bidden de vrouwen in deze moskee.

Onderstaande foto is van deze vrouwengalerij genomen (je ziet op de foto de grote cirkelvormig lamp) Als een moskee geen vrouwengalerij heeft dan bidden de vrouwen achterin de moskee achter de mannen.

Het was die dag prima weer en dat zou het trouwens blijven tot de laatste dag dat ze hier waren. Natuurlijk maakten we ook nog een wandelingetje in het plaatsje Kemer zelf.

Natuurlijk gingen we ook een dag naar de Tahtali berg. Manlief ging deze dag niet mee. Van deze berg wordt gezegd dat daar de zon, de zee en de sneeuw elkaar ontmoeten. Op deze berg ligt zeker op de top tot april sneeuw. We gingen met een Dolmus naar de weg die naar het basisstation ging en daar stond een shuttle die ons naar dat station bracht.

Hier namen we de kabelbaan die ons naar de top van de Tahtali-berg, die op 2365 meter boven zeeniveau ligt, bracht. 

Terwijl we in de kabelbaan zaten hadden we een panoramisch uitzicht op de bergen, dennenbossen en de Middellandse Zee. De kabelbaanrit duurde ongeveer 10 minuten, enkele reis.

Ik moet zeggen dat ik het minder eng vond dan de eerste keer dat ik in deze kabelbaan zat. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd. Zuslief had zelfs een bontmuts speciaal voor dit tochtje meegenomen en iedereen kleedde zich dan ook warm aan toen we uit de cabine stapten.

Ik was natuurlijk weer erg bang om te vallen want het was behoorlijk glad en het liep er wat schuin met het gevolg dat ik erg krampachig liep. 

We genoten van het mooie uitzicht en het was maar goed dat we redelijk op tijd waren gegaan want later kwamen er wolken toen wij weer naar beneden gingen. En dan kun je natuurlijk niet zo ver meer kijken. 

We moesten even wachten toen wij weer met de kabelbaan beneden bij het basisstation waren op de shuttle naar de grote weg.

 Ik zag dat er wandelroutes langs het basisstation en die gaan dan over rotsblokken en losse stenen. Het eerste jaar dat wij in deze regio op vakantie waren hebben we eens zo'n route gedaan en ik dacht dat ik nooit meer in de bewoonde wereld zou komen. Je moet echt gewend zijn om zulke routes te wandelen of liever gezegd te klauteren. Jongeren vinden het hier geweldig om te wandelen maar wij houden het maar bij verharde wegen en paden.

Toen we met de shuttle naar beneden reden stak er een kudde geiten de weg over.

We gingen aan de kant van de weg op een Dolmus staan wachten en toen we er net stonden stopte er een auto met twee mannen erin die vroegen of we naar Kemer moesten. En op mijn bevestiging zeiden ze stap maar in. Tegenwoordig weet ik dat dat echt niet eng is en dus stapten wij in. Niet veel later zetten ze ons in Kemer af. 

Natuurlijk was er ook een dag ingeruimd dat ze een beetje een kleurtje konden krijgen en we bleven dus in de tuin van het hotel.

Natuurlijk moesten ze ook Antalya zien want ik krijg zelf eigenlijk nooit genoeg van deze stad. Allereerst gingen we naar de Hadrianuspoort.

In het jaar 130 na Christus is deze poort gebouwd. Deze triomfboog is gebouwd ter gelegenheid van een bezoek door de Romeinse keizer Hadrianus aan de stad.

Tegenwoordig lijkt de poort onderdeel te zijn van de oude vestingmuren van Antalya. In de praktijk was de poort verstopt achter de muur, wat mede de reden is dat deze bezienswaardigheid zo goed bewaard is gebleven. Door dit deel van de muur te slopen kwam de poort tevoorschijn.

Aan weerskanten van de poort staan twee grote vierkante torens. De poort bestaat uit drie arcades, waarvan alleen de middelste doorgang biedt. Dit is uitsluitend toegankelijk voor voetgangers. De Hadrianuspoort is één van de toegangsmogelijkheden vanuit het nieuwe Antalya tot de oude binnenstad. Voordat we naar de Hidirlik Tower gingen, die wij overigens nog nooit gezien hadden dronken we eerst nog wat in een soort tuin van een restaurant. 

De Hidirlik-toren bevindt zich aan het aan het begin van het Karaalioglu Park met uitzicht op de zee. De toren bereikt een hoogte van 14 meter en bestaat uit een vierkante fundering, die wordt aangevuld door een cilindrische toren. Historisch materiaal dient als basis voor de aanname dat de toren ooit bedekt was met een puntdak. Hoewel de toren qua constructie vergelijkbaar is met een mausoleum uit de Romeinse tijd, suggereert de locatie boven de haven dat het een baken en uitkijktoren was. Het park is een prachtig stadspark met hele oude bomen. 

Natuurlijk gingen we door de straatjes in de Oude Stad en Zuslief en haar vriendin werden door een schoenpoetser gestrikt om hun schoenen te laten poetsen.

We kwamen langs het Kesik Minare, ook wel bekend als het afgebroken minaret en is ook één van de bezienswaardigheden van Kaleiçi (de Oude Stad) Het werd gebouwd in de 2e eeuw als een Romeinse tempel. Het werd daarna enkele malen verbouwd tot kerk en vervolgens tot een moskee. Door de eeuwen heen werd het gebouwd meerdere malen beschadigd. Tijdens een brand in het jaar 1851, werd het gebouw vernietigd. Alleen de minaret bleef intact.

Verschillende huizen in de oude stad hadden mooie details in de gevel.

De klokkentoren zie je ook niet over het hoofd. Hier gaan de meeste mensen ook de Oude Stad in want deze toren vormt de grens met het moderne Antalya en de Oude Stad. De toren is een deel van de hellenistische stadsmuur. Deze muur werd in de 13e eeuw door de Seltsjoeken herbouwd met stenen van de nabij gelegen oud-Griekse stad Phaselis.

We brachten ook nog een bezoek aan de Ulu Cami, de grote moskee. In deze moskee moesten we achter een soort hekje blijven wat de voorgaande jaren nog niet zo was. Ik heb hier geen foto's gemaakt want er werd aan de moskee gebouwd. 

Iedere keer als ik in de Oude Stad ben geniet ik er weer en ik raak er tot nu toe nog steeds niet uitgekeken. Het is bij helder weer geweldig om er over zee uit te kijken.

Op de laatste foto op de collage is een hurktoilet te zien. Gelukkig was er ook een gewoon toilet want zo'n hurktoilet vind ik niets hoewel het veel hygiënischer schijnt te zijn. 

Voor de laatste dag dat ze hier waren had ik ook een programmaatje opgesteld maar helaas hebben wij er maar een ding van kunnen afwerken omdat het flink begon te regenen.

We bezochten de begraafplaats van Kemer, manlief ging deze dag niet mee, en ik zag daar tot mijn ontsteltenis dat er verschillende graven vernield waren door bomen die er door de tornado opgevallen waren. Deze begraafplaats is erg groot en voordat de E400 hier kwam uniek gelegen want je kunt er de zee zien. Nu raast het verkeer erg langs.

Opvallend vond ik ook dat er stukjes grond waren afgezet met hekjes ik vermoed dat dat familiegraven zijn.

We liepen na het bezoek aan de begraafplaats terug naar het centrum van Kemer en omdat we wat nat geregend waren zochten we een warm restaurant op waar we iets dronken. 

Ik vond het jammer dat we de twee andere dingen van het programma niet konden doen. Ik had hun nog graag het Yörükü Parki laten zien. Een nagebouwd onderkomen van een nomadenfamilie uit de oude tijd. Zo woonde men er nog tot de jaren 70 van de 20e eeuw. Ook het Moonlight Park wat zich bij het Ayşiğistrand bevindt had ik hun graag laten zien. We hadden er op de boulevard langs zee naartoe gelopen maar het regende te hard, jammer!

Aan het eind van de week , die omgevlogen is, gingen ze weer naar huis waar het weer beter was dan hier in Turkije.

Ik vond het gezellig dat ze er waren en om hun het een en ander te laten zien wat ons zo aanspreekt in het gebied waar wij weken verblijven.