Monnikentocht 2017 ( 26-08-2017)

2017

Runners Oost Groningen organiseerde dit jaar voor de eenentwintigste keer de Monnikentocht een tocht voor marathonlopers, ultralopers, sportief wandelaars en Nordic Walkers. Voor wandelaars en Nordic Walkers kon er uit twee afstanden gekozen worden n.l. 17 en 33 km.  

Karin en ik hadden ons ingeschreven voor de 17 km en het zou de eerste wandeltocht weer zijn na de blessure aan mijn teen en ik was benieuwd hoe het zou gaan. Onze startlocatie was camping De Barkhoorn te Sellingen. 

Omdat ik deze tocht al vaker gewandeld had (zowel de 33 als 17 km.) wist ik dat de route ons door het fraaie landschap van Westerwolde zou voeren over verharde en onverharde wegen en paden naar het vestingstadje Bourtange. 

Westerwolde wordt voor het eerst in de negende eeuw vermeld als Westerwalde, daarna vermoedelijk in 1056 als Wesderewalde of Wesderwalde. De naam met de uitgang -wolde geeft aan dat het oorspronkelijk om een “uitgestrekt, ongeëxploiteerd bos” of “wildernis” ging, dat ten westen van het kerngebied van de regio lag. 

Vanaf de negentiende tot ver in de twintigste eeuw zijn de heidevelden en veengebieden van Westerwolde ontgonnen. De aanleg van het Mussel-Aa-kanaal en het Ruiten-Aa-kanaal is hier een stimulans voor geweest. Hierdoor konden de middelen om de onvruchtbare velden te bemesten worden aangevoerd en de landbouwproducten worden afgevoerd. De grootste rol in het ontstaan van het ontginningslandschap van Westerwolde was weggelegd voor de werkverschaffing. Vele werklozen hebben van de jaren twintig tot de jaren vijftig van de twintigste eeuw met de hand vele gronden ontgonnen. Hierop ontstond het ontginningsland dat gekenmerkt wordt door rationele verkaveling en openheid. 

Na een kop koffie vertrokken wij vanaf de startlocatie in Sellingen. Direct gaan we de Sellingerbossen al in die in beheer zijn bij Staatsbosbeheer.

Het Sellingerveld, vroeger de heidevelden van de marke Sellingen, die dus in de jaren dertig zijn ontgonnen. Een gedeelte van de bossen wordt tegenwoordig gebruikt voor waterwinning. De Ruiten Aa is in de jaren zestig gekanaliseerd, maar in de jaren negentig hermeanderd in het kader van natuurontwikkeling. Langs de Ruiten Aa staat een opvallende natuurkijkheuvel met daarop een kunstwerk van beeldend kunstenaar Adriaan Nette. Dit Theater van de Natuur is draaibaar, zodat je op verschillende manieren naar het landschap om je heen kunt kijken. Op de traptreden staan gedichten van Adriaan Morriën, Harry Muskee, Def P, Kees Stip en nog vele anderen.

Gedicht op de elfde trede

In het begin zagen we paaltjes die kabouters voorstelden. Dit waren uitgezette wandelroutes maar die moesten wij niet volgen. Voor ons stonden er bordjes en ook hadden we een routebeschrijving meegekregen.

In het begin van de tocht waren de draadjes van de spinnenwebben goed zichtbaar door de dauw. Ook de hei stond mooi in bloei.

Zoals ik al wist van de andere keren dat ik deze tocht liep was de omgeving weer prachtig om er te wandelen. 

Ik had tegen Karin gezegd dat we wel paddenstoelen moesten spotten. Bij Mizzd had ik namelijk al prachtige exemplaren gezien in haar postjes op haar blog. Wij zagen nog niet echt hele mooie en velen waren ook aangevreten.

We kregen van Heleen, die met haar moeder bij een verzorgingspost zat een app'je met foto dat haar moeder en zij klaar zaten om ons te ontvangen (Heleen is lid van de hardloopgroep ROG) Nu wij moesten de eerste verzorgingspost nog passeren.

Op een gegeven moment wisten we niet of we hadden moeten afslaan en Karin liep even terug. Maar goed dat ze dit deed want de wandelaars moesten links af.

Het duurde niet zo erg lang of de eerste verzorgingspost kwam in zicht. We dronken er wat en namen een stukje fruit.
We gingen gelijk weer verder want we hadden er nog maar 5 km opzitten.

Ik vond ook dat het aardig warm geworden was. Ik begreep van de hardlopers dat het voor hun ook redelijk warm was.

We moesten door een stuk weiland waar het gras behoorlijk hoog stond. Ik heb het hier eigenlijk niet zo op want ik verzwik mijn voet dan nogal gemakkelijk omdat ik dan niet goed kan zien waar eventuele kuilen zitten. 

We passeerden een huis waar de bewoners van een boom en waar kunstwerk hebben gemaakt.

En toen kwamen we bij het sluisje waar Heleen met haar moeder een verzorgingspost bemanden of misschien beter gezegd bevrouwden.
De kofferbak van Heleen haar auto leek op een voorraadkast.

We dronken er wat, wat er best in ging met dat warme weer, kregen mini cervelaat worstjes die ze speciaal voor ons had en kregen nog een banaan mee.
Het was gezellig om er even met haar en haar moeder te kletsen maar we moesten verder naar Bourtange waar de finishlocatie was.

Ook dit jaar kwamen we weer een monnik onderweg tegen en natuurlijk wilde ik dat Karin er mee op de foto ging. Eerst stribbelde ze wat tegen maar uiteindelijk deed ze het toch.

Na een poosje kwam het vestingsstadje Bourtange in zicht.

Het huidige Bourtange is gebaseerd op tekeningen van de vesting van 1742 en geeft een compleet beeld van hoe de vestingstad er toen bij moet hebben gelegen. De vestingstad is nog steeds bewoond. Gebouwen die eerder een militaire functie hadden herbergen nu een informatiecentrum, horeca en musea. Heden en verleden komen samen in Bourtange te midden van herstelde verdedigingswallen, grachten en oude kanonnen. 

Op de wallen van Vesting Bourtange staan sentinellen. Dit zijn schildwachtposten met uitzicht over de buitenterreinen. Deze houten uitkijkposten zijn uniek in Nederland.

Maar hoewel we al vlak langs het vestingsstadje kwamen gingen we er eerst nog met een boog omheen om aan de Duitse kant de vesting binnen te gaan.

We passeerden ook nog een verzorgingspost waar we water konden nemen. Deze post werd bemand door een non en een monnik.

Hoewel Karin geen soldaat is probeerde ze wel even hoe het op een secreet zat.

Niet veel later meldden we ons af bij de stand van ROG en kregen we als herinnering een handdoek.

We dronken nog wat op één van de vele terrasjes die er op het plein zijn en daarna gingen we de vesting aan de Nederlandse kant uit. Hier passeerden we het beeld Piekenier

Een piekenier is een soldaat die vecht met een piek; een lange lans van drie tot vijf meter lang. In de zeventiende en begin achttiende eeuw vochten piekeniers in grote formaties en werden zij ondersteund door musketiers. Ook in Bourtange vochten piekeniers om de vesting te beschermen.

Hans Mes (1962) maakte dit beeld om terug te denken aan de slag om Bourtange. 

Buiten de vesting stonden bussen die de wandelaars en hardlopers terug brachten naar hun startlocatie.

Het was een mooie tocht. Voor mij persoonlijk had het wel wat minder warm mogen wezen. Het was gezellig om de tocht samen met Karin te doen. 

Ook leuk om als herinnering een handdoek te krijgen.

In het water rondom de vesting waren heel veel mooie waterplanten