WandelRun 09-09-2017 Winschoten.

De RUN van Winschoten is de oudste ultraloop van Nederland en wordt altijd op de tweede zaterdag in september gehouden. De keuze bestaat uit een 100 en 50 km solo loop en een 10x10 km estafette.

De 100 km is altijd het hoofdonderdeel van de RUN en ook dit jaar werd  naast de open race ook weer het Nederlands Kampioenschap 100 km gehouden. 

Sinds 2014 kan er tijdens de RUN ook gewandeld worden. Voor dit jaar waren er routes van 10, 20, of 30 km uitgezet ten zuiden van Winschoten in het mooie Westerwolde.

De weersverwachtingen waren voor die zaterdag niet echt best en toen die ochtend de wekker ging hoorde ik de regen op het tuimelraam op de overloop kletteren.

Dat beloofde niet veel goeds. Op weg naar Winschoten maakten de ruitenwissers dan ook overuren.

Ik zou deze tocht eigenlijk met Marina gaan wandelen maar doordat zij niet zo fit was heeft zij haar startbewijs aan Karin gegeven (je moest je namelijk van te voren inschrijven voor deze wandeltocht)

Toen ik het parkeerterrein op liep zag in Heleen en Janny al in de bus zitten want je werd met een historische bus naar het startpunt gebracht en zij liepen 20 km.

We moesten ons aanmelden in het clubgebouw van atletiekvereniging Aquilo waar Karin al op me stond te wachten. Ik wilde mijn fototoestel pakken om wat foto's te maken binnen in het gebouw maar ik zag deze niet. Ik zei tegen haar dan zal hij hoogst waarschijnlijk nog wel in de auto liggen maar ik kon niet in de auto gaan kijken want manlief had me gebracht en zoals altijd zijn smartphone niet bij zich. Of hij is bij het uitstappen buiten op de grond gevallen. Karin bood aan om wel even te gaan kijken en voor dat ik het wist was ze al weg. 

Het duurde heel even voordat ze weer terug was en wat het belangrijkste was ze had mijn toestel bij zich. Het lag gewoon op het parkeerterrein en gelukkig zat het in het tasje, wat intussen kletsnat geworden was. 

Pffff, dat had wel heel anders kunnen aflopen.
We hadden nog tijd genoeg om naar de bus te gaan die ons naar ons startpunt zou brengen en dronken nog een bak koffie.

Ons startpunt was Winschoter-Hogebrug. We startten in de stromende regen en dat zou eigenlijk de hele tocht min of meer zo blijven. Daarom was er ook voor ons een lange rij mensen in regenkleding of met paraplu's te zien.

Karin en ik hadden natuurlijk weer onze IKEA poncho's aan. Ik kreeg er ook nog een compliment over dat het zo'n leuke poncho was.

Gaf Karin hier soms les?

Helaas zijn de foto's door de regen niet mooi maar als herinnering plaats ik ze toch maar zonder de foto's denk ik dat ik me deze tocht toch wel zal blijven herinneren. Vorig jaar was het weer bij de WandelRun wel erg warm en dat weet ik ook nog. Ik liep deze toen met Marina en die had toen zelfs een koelsjaal om haar nek.

Onze route voert ons door Winschoterzijl.

Winschoterzijl was een schans op de grens van de vroegere gemeenten Beerta, Wedde en Winschoten.

De schans lag vanaf 1593 tot in de 19e eeuw op de plek waar tegenwoordig de rivier Rensel uit Winschoten in de rivier Pekel A uitmondt. In deze schans ontstond destijds een buurtschap met enkele huizen, cafés en molens.

In verband met de verbetering van de waterafvoer rond 1980 werd ter plaatse het Winschoterdiep tussen Winschoterzijl en de Nieuwe Statenzijl verbreed. De nog aanwezige woningen werden afgebroken.

Tegenwoordig is Winschoterzijl een watermassa en natuurgebied tussen de autoweg A7 en de rivier Pekel A.

info van internet

De regen kon Karin niet deren en trouwens mij ook niet. Een tocht van 10 km is wel te doen in de regen hoewel we het natuurlijk liever droog hadden gehouden. De temperatuur was trouwens wel goed gelukkig.

Na ongeveer 5 km stond er een keetje waar we koffie en cake gratis konden krijgen Ik ben altijd gek op koffie en nam dus even een kleine staande pauze om een bakje te doen.

Hierna ging het weer terug naar de kantine van Aquilo. Net als vorig jaar voerde het laatste deel van de tocht ons nu ook weer door Plan Zuid van Winschoten.

Het leek erop dat Karin nog niet genoeg water gezien had deze dag

Bewoners van de straten waardoor het parcours van de Run voor de ultralopers voert geven de straten een feestelijk uiterlijk door deze te versieren. Zo ook de Elandhof waar wij langs kwamen.

Of het nu kwam dat wij naar de ultralopers keken die ons nu steeds op de straat tegen kwamen of dat wij de stal roken we schenen de route onbewust te hebben afgesneden. We hadden nog een stukje door het Stadspark gemoeten. Nu achteraf denk ik dat we dat stukje misschien vorig jaar ook wel onbewust hebben afgesneden.

Als een wandelaar niet in de kantine was binnen gekomen en gevraagd had naar de twee dames in het rood hadden we het niet eens geweten. Hij vertelde ons dat hij nog naar ons gefloten had maar Karin zei toen tegen me iemand fluit zijn hond teug, haha. Wij werden er wel steeds me geplaagd maar het bleek dat er toch wel meer wandelaars een pijl gemist hadden.

                     plaatje van internet

Ondanks het (zeik)weer was het toch een mooie tocht. In een heel mooi natuurgebied waar ik nog nooit eerder was. Zoals altijd was het weer leuk om te wandelen met één van mijn wandelmaatjes. Marina ik hoop dat je volgend jaar weer van de partij kan zijn met de WandelRun.

Karin ik ben je nog dankbaar dat je ging kijken of mijn fototoestel niet op de grond gevallen was bij het uitstappen anders was ik deze vast kwijt geweest.