Oefentocht met Heleen 13-05-2018

Heleen had me een Whatsapp gestuurd met de vraag of ik met haar een oefentocht wilde gaan lopen. Zij had een route uitgezocht en zij zou eerst vanuit Winschoten naar mijn huis komen lopen wat ongeveer 15 km is. Daarna zouden we samen verder wandelen naar Muntendam, daarna naar Zuidbroek en dan via de Trekweg naar Scheemda. Hierna naar Midwolda en dan via de Ennemaborg naar de Blauwe stad om vervolgens via de dijk langs de snelweg door het Stadspark terug naar haar huis te gaan. Ik zou dan ongeveer 25 km gewandeld hebben en zij 40 km.

Toen Heleen bij mijn huis aankwam hield ze natuurlijk eerst een rust want het is na 15 km wel even lekker om van de voeten af te zijn.

Vlak bij mijn huis zwom vader Zwaan maar moeder Zwaan was nergens met haar kinderen te zien.

Heleen poseerde even bij het beeld "Muntendammer Koopvrouw".
Het beeld "Muntendammer Koopvrouw" is plaatselijk ook bekend als het "Sinaasappelvrouwtje". Het verwijst naar oude tijden, toen Muntendammer kooplieden met bezems, sinaasappels en vis de hele provincie rondtrokken.

Want in Muntendam heerste veel armoede en seizoenswerkloosheid. Het dorp werd een soort arbeidsreservoir voor het Oldambt en de Veenkoloniën. In het voorjaar werkten de gezinnen in het veen en bij de boeren, 's zomers trokken grote groepen Muntendammers door de hele streek om te wieden en te oogsten, in de herfst volgde dan nog de aardappeloogst. Anderen verdienden de kost met het voorttrekken van schepen.

Als bijverdiensten werden 's winters heidebezems, schrobbers en pijpenstokers gemaakt, die in de verre omtrek werden uitgevent. Later volgde de handel in sinaasappels, citroenen en bokking. Ook lompen en oud ijzer, textiel en snuisterijen waren geliefde handelswaar. Eerst liepen de venters vooral met kruiwagens, manden en draagkorven. Daarna kwamen de hondenkarren in de mode, waarvan er rond 1900 maar liefst 200 waren. De Muntendammers stonden bekend als handige kooplui. Ze moesten ook wel gewiekst zijn, want de gemeentelijke armenkas was niet ruim bedeeld. De uitkeringen waren laag. De allerarmsten moesten soms bedelend aan de kost komen.

Ik vond bovenstaand bord wel grappig en ik kon me goed voorstellen dat de bewoners dit bord geplaatst hadden want aan de overkant van de weg was een hele groenstronk langs het Muntendammerdiep. 

Via de Trekweg gingen we naar Scheemda. We zagen een koolzaadveld hoewel dit er maar één was soms is het bijna allemaal geel hoever je ook kijkt. Ook zag ik weer schapen met zwarte koppen en ik heb het idee dat ik deze schapen meer zie dan vroeger. 

Toen we in Scheemda waren gingen we bij een tante van Heleen een rust houden en ik moet zeggen dat het best een lange rust werd want we zaten daar heerlijk en kregen een lekkere Latte Macchiato. Maar me moesten verder en gingen naar Midwolda.

Waar we na een tijdje bij landgoed Ennemaborgh aankwamen.

De eeuwenoude Ennemaborgh werd ooit gebouwd als een "steenhuis", dat destijds aan de oevers van de Dollard lag. In de loop der tijd werd het uitgebouwd tot een versterkte borg met torens en een slotgracht. Deze werd na een periode van verval verbouwd tot het voorname 18e-eeuwse buitenverblijf zoals het nu is. Het landgoed heeft een barokke parktuin, een bos, open velden en een natuurplas. Het gebied wordt begraasd door Konikpaarden.

Als we wat verder op het pad zijn zien we drie Konikpaarden staan Eerst verdwenen ze in het bos omdat er iemand met een loslopende hond aankwam later kwamen ze weer tevoorschijn en bleven ze rustig staan toen er een aangelijnde hond langs kwam.

We gingen het bos uit en kwamen op een stuk ongelijk onverhard want nu niet bepaald mijn voorkeur heeft want op zulke ondergrond loop ik snel blaren tegenwoordig.

Het is goed te zien dat Heleen hier goed bekend is want ik zou nooit geweten hebben hoe ik hier moest lopen. Er lag ook nog een obstakel op het pad maar ik kon er gelukkig langs en zonder dat ik langs het randje van de sloot moest lopen.

We gingen het viaduct over de A7 over en liepen een stukje langs het Winschoterdiep om het Stadspark in te gaan.  Ik was nog nooit in dit deel van het mooie park geweest en toen ik er zo liep bedacht ik me dat dat toch eigenlijk wel jammer was want het is een mooi park. Ik moet er toch nog maar eens een keer heen en dan gelijk het Rosarium weer eens bezoeken.
Want Winschoten heeft iets bijzonders met rozen. Sinds 1967 is er in het stadspark een Rosarium. Door de jaren heen is de rozentuin uitgegroeid tot één van de bekendste en fraaiste Rosaria van Nederland. Het grondgebied van Winschoten maakt deel uit van het kweekcentrum van rozenonderlagen, ook wel rozenzaailingen of onderstammen genoemd.

Niet veel later sloegen we een straat in en kwamen we bij het huis van Heleen waarna ze mij, nadat ik me bij haar gedoucht had, naar het verpleeghuis bracht waar Manlief zat.
Het was gezellig om met Heleen te wandelen en ze had weer een leuke route uitgekozen maar dat kun je wel aan haar overlaten.