Vierdaagse Nijmegen 16 t/m 19 juli 2019

Ook dit jaar had ik me weer ingeschreven voor de vierdaagse van Nijmegen. Ik zou gaan proberen om de tocht voor de negende keer te gaan volbrengen. Even zag het er naar uit dat we (Heleen en ik) geen slaapplek zouden hebben omdat Manlief begin mei beide benen brak en dus de caravan niet richting Nijmegen kon brengen. 
Gelukkig brachten vrienden van Heleen uitkomst want die zouden hun caravan naar de camping brengen waar Manlief en ik al jaren tijdens de vierdaagse staan.
Zondagochtend 14 juli kreeg ik een Whatsapp'je met de tekst: "Ons verblijf vertrekt zo" en onderstaande foto.

Niet veel later stond Heleen bij me voor de deur en laadden we haar auto in. Het leek erop dat ik gedacht had dat we weken zouden wegblijven want zoveel bagage had ik klaargezet. Na veel passen en meten ging toch alles erin.

Na een voorspoedige reis kwamen we op de camping aan en stond de caravan al snel op zijn plaatst. Voor dat de vrienden van Heleen weer vertrokken gingen we eerst nog ergens wat eten.
Het leuke van deze camping is dat het geen massale camping is maar een camping die tijdens de vierdaagse extra plaatsen mag hebben. Hierdoor zie je ieder jaar weer dezelfde wandelaars. 

Maandag 15 juli
Deze dag gingen we onze startbewijzen ophalen. Heleen voor de 40 km en ik voor de 30 km.

Ik vind het dan ook altijd erg gezellig in Nijmegen en we kopen beiden dan ook nieuwe sokken. Beiden denken we dat onze voeten het tijdens de Vierdaagse alleen uithouden op nieuwe sokken (natuurlijk bijgeloof) Marina, onze vaste supporter tijdens de vierdaagse, kwam ook naar Nijmegen.
Die avond gingen we vroeg naar bed want Heleen had dinsdag de vroege start en moest al 4.15 uur met de pendelbus van de camping naar de Wedren maar niet nadat we onze lunchpakketjes en heuptasjes hadden klaar gemaakt.

Dinsdag 16 juli "De dag van Elst"
Voor mij voerde de route van de 30 km door Oosterhout, Slijk-Ewijk, Valburg, Elst, Bemmel en Lent weer terug naar Nijmegen. 

De eerste dag gaat het altijd over de Waalbrug waar het echt filelopen is. In veel van de doorkomstplaatsen hebben ze veel werk gemaakt van versieringen onderweg zoals b.v. in Oosterhout.

Ik had besloten om in Elst een rust te nemen in de Grote Kerk. Ieder jaar heb ik daar nog een rust gehouden.

Vele wandelaars hebben, net als ik, deze historische kerk ontdekt om even op adem te komen, uit te rusten of een pleister te plakken op het grasveld rondom de kerk, dat al eeuwen een "rustplaats" is. Het is ook een mooie gelegenheid voor wandelaars en bezoekers om elkaar hier te treffen. Al eeuwen is deze "hoog" gelegen cultusplaats een kruispunt van wegen!

 

Achteraf had ik eerder ook nog een rust moeten houden want ik vond het wel erg lang duren voordat ik bij de kerk was en ik was blij dat ik daar even van de voeten was en gebruik kon maken van het toilet. 
Ondanks dat het daar lekker toeven was moest ik weer verder via Bemmel naar Lent. In Lent hebben ze ieder jaar een straat omgedoopt tot Via Begonia.

Daarna over de Waalbrug terug naar Nijmegen waar ik me ging afmelden op de Wedren. Dag 1 heb ik volbracht. Heleen was intussen al met Marina en haar ouders naar de camping gegaan. Zij had natuurlijk weer erg snel gelopen en had de vroege start terwijl ik de late start had.

Heleen en Marina maakten nasi wat we ons allemaal heerlijk lieten smaken.

Woensdag 18 juli "De dag van Wijchen" 

De tocht voerde mij door Alverna, Wijchen, Beuningen en Weurt en via de Waalkade weer naar de Wedren. Deze dag kwamen we ook langs de camping waar wij staan en dat was een prima plek voor mij om te rusten. Ieder jaar doe ik hier een rust en zorgt Manlief voor koffie en een gevulde koek. Wel gek dat hij er dit jaar niet was. 

Iedere ochtend dronk ik op de Wedren koffie en at er mijn broodjes voor het ontbijt. Hierna ging ik in de rij staan om te wachten tot we mochten vertrekken. Heleen had deze dag de late start en ik ging al met haar mee met de pendelbus naar de Wedren. Heleen had vandaag twee "meelopers" uit de vriendinnenwandelgroep. Gezellig voor haar!

Toen ik uit het bospad kwam zag ik toch sneller dan dat ik verwacht had de rustpost op onze camping. Ik kocht er een koffie en ging naar de caravan. Heleen was daar al eerder geweest en er lag een gevulde koek op tafel (je moet nooit afwijken van goede gewoontes)

Na een poosje ging ik weer verder en via Alverna bereikte ik Wijchen. Wijchen waar het ook dit jaar weer vastliep op de plek waar alle afstanden samen komen. 

De toeschouwers stonden rijendik. Ik zag later dat ik van Marina een Whatsapp'je had gekregen dat ze aan de rechter kant bij een gele vlag stonden tegenover een apotheek. Ik weet niet of als ik het app'je op tijd gelezen had ze wel gezien zou hebben. 

Ondanks dat iedereen zei dat het prima wandelweer was vond ik het voor mijzelf al veel te warm.  

Deze dag gaat het laatste stuk door de gezellige volkswijk het Waterkwartier en langs de Waalkade in Nijmegen. 

De Waalkade lijkt in mijn gevoel altijd kilometerslang, en dat was dit jaar niet anders, maar uiteindelijk kwam ik dan toch op de Wedren om me af te melden. 

Na een poosje kwam Heleen ook binnen met haar "meelopers".

Dag 2 zijn we doorgekomen zonder problemen op naar de volgende dag. 

Donderdag 18 juli "De dag van Groesbeek"

Deze dag voerde de route van de 30 km mij door Malden,  Molenhoek, Moek, Groesbeek en Berg en Dal.

Het was de dag van de Zeven Heuvelen en ik hoopte dat het voor mij niet de dag van de Zeven Bergen zou worden. Ik had die dag de late start en ik hoopte maar dat ik op tijd binnen zou zijn. Ik heb deze dag daarom ook bijna geen foto's genomen. De weg van Mook naar Groesbeek over de Mookerheide vind ik altijd een saai stuk want er staan geen toeschouwers langs de weg. Ook is de weg op sommige plaatsen een stuk vals plat. Zowel in de Tweede Wereldoorlog als in de Tachtigjarige oorlog is op deze heide flink gevochten. In het begin van de weg is het Britse ereveld waar 322 gesneuvelde militairen liggen begraven.

Cross of Sacrifice bij de ingang

Toen ik bij Groesbeek moest invoegen bij de 40 en 50 km lopers werd het heel erg druk en ook langs de kant stonden heel veel toeschouwers.  Ondanks dat je nog niet op de Zevenheuvelenweg bent begin je toch al met stijgen en ik was blij toen ik de Zevenheuvelenweg uiteindelijk op draaide. Al stijgend en dalend keek ik uit naar de camper van onze regionaal dagblad want die zou telegrammen voor de lopers bij zich hebben en er was me gezegd dat ik daar langs moest. Eindelijk zag ik de camper en er waren voor me heel wat telegrammen maar ik besloot deze pas 's avonds op de camping te lezen. 

Ik had gedacht dat er op de Zevenheuvelenweg veel bomen zouden zijn waar eikenprocessierupsen in zouden zitten maar ik zag maar één boom waar een lint om zat. 

Het stuk van Berg en Dal vind ik altijd nog een lang stuk maar rond 15 uur kon ik me dan toch afmelden op de Wedren. Ondanks dat ik het weer wat benauwd had gevonden bleek toch dat de heuvelen geen bergen voor me geweest waren. 

Later op de camping las ik de vele telegrammen die het Dagblad van het Noorden voor me had meegebracht.

Vrijdag 20 juli "De dag van Cuijk"

Deze dag zou mijn route me via Overasselt, Heumen, Molenhoek  en Malden me naar de Via Gladiola brengen om voor de negende keer de Vierdaagse te volbrengen. Ondanks dat deze dag "De dag van Cuijk" genoemd wordt komt de 30 km route niet door Cuijk. Misschien wel wat vreemd maar wel begrijpelijk omdat voor de 4daagse hier een speciale pontonbrug gelegd wordt. Deze tijdelijke pontonbrug over de Maas tussen Cuijk en Middelaar bestaat uit vier brugdelen en wordt door militairen aan elkaar gekoppeld. De brug drijft op het water en wordt in 20 minuten in elkaar gezet. Toen ik nog de 40 km liep vond ik het iedere keer weer een belevenis om hier over te gaan.

De laatste drie dagen kwam ik steeds langs een terrein waar lopers hun fiets konden stallen maar ik vroeg me toch wel af of je je stalen ros weer gemakkelijk zou kunnen terug vinden. 

Ook kwam ik de laatste drie dagen langs de "Vierdaagse Tuin". Deze dame had haar hele voortuin en zichzelf in de kleuren van de Vierdaagse gestoken.  

In de wijk Hatert in Nijmegen stond ook iedere dag voor een woning een tafel met allerlei etenswaar. Deze dag nam ik er een bekertje bouillon. Andere dagen ben ik er gewoon aan voorbij gegaan.

Net als voorgaande jaren zou ik bij St Walrick mijn eerste rust houden. Andere jaren zat Manlief hier altijd omdat dit ook vlakbij de camping is. 

Bij de Hatertse en Overasselse Vennen stond niet ver van de weg af een schaapskudde. Vele wandelaars merkten op dat de kudde daar waarschijnlijk expres was.

Bij St Walrick moest ik nu zelf mijn koffie met aardbeivlaai halen wel vreemd hoor maar ik kon lekker in de tuin van het restaurant zitten.

Vlak voor Overasselt stond dat ik nog maar 17,8 km had af te leggen tot de finish en ik bedacht dat het nu toch wel gek moest gaan wilde ik het niet halen. 

De dijk van Overasselt naar Heumen vind ik altijd een vervelend stuk. Het lijkt of er geen eind aan komt en deze keer was het helemaal vervelend omdat er een groep vlak achter me liep die steeds met een megafoon allerlei dingen riep en gekke liedjes zong. Deze dijk is vrij smal en ik heb ze tenslotte me maar laten passeren.

In Heumen heb ik nog een korte rust gehouden en toen begon ik aan mijn laatste 12 km. 

Ik had inmiddels via de Whatsapp twee foto's gekregen. De eerste vond ik echt heel erg op mij slaan want ik zeg altijd tegen mijn wandelmaatjes dat ik een slak of schildpad ben.  

 

Ook kreeg ik een foto waarop te zien was dat Karin met Heleen vanaf Cuijk illegaal meeliep.

Toen begon mijn triomftocht over de Via Gladiola en ik bemerkte dat ik af en toe wat emotioneel was vooral toen ik langs de patiënten van het Raboud liep die op hun bedden langs de route stonden. 

Gedurende de intocht van de Nijmeegse Vierdaagse wordt St Annastraat omgedoopt tot Via Gladiola en is deze het slotstuk van de Vierdaagse. De naam Via Gladiola gaat terug naar de uitdrukking “De dood of de gladiolen”. Deze uitdrukking kent een geschiedenis die terug zou gaan tot de Romeinse tijd. De gladiool wordt ook wel zwaardlelie genoemd omdat de bladen van de gladiool de vorm hebben van een zwaard: scherp en spits toelopend. Een Romeins zwaard heet gladius, een kleiner zwaard gladiolus.

Een gladiator was een zwaardvechter die in de Romeinse tijd in de arena op leven en dood streed om het publiek te vermaken. In zo'n gevecht liet de verliezer het leven, de winnaar werd bedolven onder gladiolen. Zo is het krijgen van gladiolen een symbool geworden voor kracht en overwinning.

bron: internet

Heleen had me laten weten waar haar ouders en zus op de tribune zaten en toen ik ze zag riep ik: GEHAALD. Ik ging onder de finishboog door en riep YES, YES zo blij was ik dat ik het weer gehaald had. Ik kreeg mijn nummertje 9 en zocht Marina op om te wachten op Heleen en Karin.

Zo trots als een pauw, het is weer gelukt

Heleen toont vol trots haar gouden Vierdaagsekruis 

Mijn cijfertje 9 is daarbij vergeleken maar een iel dingetje en volgens Manlief had het ook een 6 kunnen zijn maar het cijfertje 6 bestaat niet dat is een zilveren Vierdaagsekruis met een kroontje. 

Ik heb weer erg genoten van de vierdaagse. En het bewijs is geleverd ik moet iedere dag nieuwe sokken aan doen want dan krijg ik geen blaren. De laatste dag kon ik mijn nieuwe sokken niet vinden (zaten trouwens gewoon in mijn koffertje) en moest dus een oud paar aan met het gevolg dat ik op mijn rechter voet 3 kleine blaartjes had. 

Geweldig dat we de caravan van Jan en Kim mochten gebruiken en dat zij deze voor ons naar de camping brachten. Hartelijk dank hiervoor 

Ook wil ik iedereen bedanken voor de telegrammen die ik op de Zevenheuvelenweg mocht ontvangen. Ook was het fijn om onze trouwe supporters, Heleen haar ouders en Marina iedere dag op de Wedren te zien.

Ook dank voor de bloemen, kaartjes en cadeautjes die ik mocht ontvangen.

Maar vooral Heleen bedankt voor je gezelligheid ondanks dat we een verschillende afstand liepen was het toch weer geweldig.